sluit mij er bij aan,dat het de moeilijkste keuze is geweest in je leven.zo ervaar ik het ook.groetjes mirakeltje,

kan je aan geven hoe lang het geduurd heeft voor je er helemaalvrij van was,en weer jezelf kon zijn,na een halfjaar afgekickt te hebben kreeg ik afkick verschijnselen,dat duurt nu nadie halfjaar elf weken,ben het zat  wil er van af zijn,en mezelf zijn niet als een kip zonderkop rond te lopen,mirakeltje,

@mirakeltje. Antidepressiva doen niets voor de aanmaak van serotonine maar remmen de heropname ervan. Daardoor wordt het nog moeilijker voor je lichaam om het zelf te doen. Ook remmen antidepressiva de aanmaak van melatonine en zorgen voor verliezen aan vitaminen, mineralen en andere stoffen.

Je lichaam kan zelf stofjes als serotonine en melatonine aanmaken uit tryptofaan, samen met tal van andere vitaminen, mineralen, vetzuren en aminozuren. Als je voldoende van die stofjes binnen zou krijgen, zou je minder snel depressief worden. Zelf gebruik ik, naast een aantal andere voedingssupplementen, 5htp, wat de aanmaak van serotonine en melatonine verbetert. Overigens niet voor iedereen het geschikte middel. Je zou advies kunnen vragen aan een deskundige; natuurgenezer of in de betere vitaminezaak.

Ik voelde mij zelf al enorm sterk toen ik geheel van de 'drugs' af was gekomen. Dat compenseerde een hele hoop. Ik had ook wel het geluk dat ik gebruik mocht maken van een bijzondere hulp, wie afgekickt was van drugs. Precies hetzelfde, lichamelijk gezien. Maar na een jaartje voelde ik geen duizelingen meer. Of thans, nog maar heel erg weinig. Nog steeds heb ik het heel af en toe, maar dan weet ik dat de lat voor mezelf te hoog heeft gelegen. Dus tsja,op 16 oktober was ik een jaar vrij van de medicatie. Vanaf afgelopen september deed ik pas weer echt mijn ding zonder last te ervaren, ook al heb ik intussen een aanpassing kunnen doen in mijn werk. Het enige wat overblijft, is verdriet van de verloren liefde,die ik, omdat ik in een split second moest kiezen, heb moeten 'verbruiken'

.

Ik wist natuurlijk niet wat me te wachten stond, en ik vond het dood en dood eng. Niemand geloofde me echt, en veel mensen probeerde op me in te praten dat de medicatie goed zou zijn voor mij. Ik voelde me heel erg alleen. In die periode koos ik dus om de enige persoon die me echt leek te begrijpen dicht bij me te houden. Dit resulteerde uiteindelijk in een verloren contact, want zo iemand kreeg ook de volle emotionele rollercoaster te zien.

goedemorgen,dwangmatig is het zeker je hebt het niet onder controle  je wil niethuilen maar het moet,anders word je opgefokt  en onrustig,denk dat het nu voor 80% wel uit mijn lichaam is,ben nu rustig aan het worden dat is heel erg aanwezig ,nooit meer dat vergif en troep,ben het ook niet nodig ,ben niet eens depressief,zeven jaar geleden moest ik gedwongen verhuizen i,v,m,afbraak,kom in een buurt te wonen leuke buurt dacht ik beginnen de buren overlast te bezorgen,raakte overstuur daar door ,ben naar mij ha gegaan en schrijft venlafaxine voor,wist niet wat dat was,later bleek dat het die medicijn is,ik niet bewust dat het antidepessiva is,was niet depressief,alleen overstuur,dan schrijven ze meteen antidepresiva voor,weet niet eens wat een depressie is,ben er nu gelukkig vanaf,wat er ook gebeurt never nooit meer niesta,werd depressief van die medicijnen, als je niet depressief bent en je gebruikt het dan word je depressief,daarom noem ik het depressiva,als je niet depressief bent en je wilt het  graag worden moet je het gaan gebruiken,hoera ben depressief  rommel is het,heb er geen andere woorden voor. je bent ziek van die troep,het oder drukt alles,kan beter een keer goed gaan zitten huilen als er iets is,schreeuw alles maar bij elkaar dat is beter dan dat vergif.groetjes mirakel.

@Mirakeltje, het gaat er dus niet zozeer om dat het spul uit je lichaam is maar om wat het met je lichaam dóet. Die ontregelingen verdwijnen niet zomaar. Beste is om goed voor je lichaam te zorgen, zodat je zelf al die stofjes weer gaat aanmaken.

He Mirakeltje,

Het wordt dwangmatig als je het niet toelaat. Ik heb in de tijd van afbouwen zoveel mogelijk toegelaten. Schreeuwen, vloeken, roepen, huilen, en zelfs gooien met spullen. Alles wat er uit moest liet ik gaan. Hierover kreeg ik een soort van controle doordat ik per 2 weken 10 korrels afbouwde. Vlak na de tweede verlaging had ik eventjes het gevoel dat ik 'heilig' was. Ik denk dat dit het meest griezelige moment was. Je neigt dan overmoedig te worden. Door op dat moment mijn steun hier te zoeken, en bij the road back, is dit niet gebeurd en bleef ik bij de les.

Mag ik je trouwens een compliment geven voor het feit dat je zelf benoemd waarvoor je venlafaxine hebt gekregen. Dit is denk ik goed om voor ogen te hebben. Hierdoor zul je zelf je grenzen eerder leren bewaken denk ik.

Het klinkt misschien zweverig, maar mijn ervaring is, dat het vooral in de acceptatie zit dat iets gebeurd. Dus ben je overstuur? Zoek niet meteen naar een oplossing, maar wees overstuur. Je lichaam verteld je op wat voor manier waar het behoefte aan heeft.

bedankt voor de reactie hier heb ik wat aan,dank je wel,

zo ervaar ik het ook,hardop praten en boos op mensen zijn die er niet zijn als je ze nodig hebt,als het afkicken weer begint op te spelen ga ik met de kussens gooien word dan heel boos begin dan te vloeken en te schelden,dit herken ik in je verhaal,net of je gek word,maar ga door wil niet meer aan de antidepressiva,het duurt gewoon lang,ben het wel zat dat moet ik wel zeggen maar komt goed,groet mirakel.

bedankt voor het compliment,het valt niet mee om er vanaf te komen je moet wel stevig in je schoenen staan,en een wilskracht hebben om door te gaan hiermee,doe het toch,t"is niet leuk moet van mij,blijf positief denken dan komt het goed,ben nu 9maanden verder,heb dagen gehad dat het goed ging,dan denk je het is goed zo,na een paar dagen begint het weer,denk je dat het goed gaat krijg je weer last van een huilbui,dat zal best nog wel even duren,al is het goed,nog driemaanden hoop ik dat het helemaal klaar is,een mens kan heel wat hebben dit word mij weleens te veel,vooer het eerst in mijn leven dat dit een stijd is,heb heel veel meegemaakt,maar dit slaat alles,dank je,

Heel herkenbaar dit. Het allerergste vind ik het onbegrip van anderen wat er heerst. Of ja, onbegrip is het verkeerde woord. Onwetendheid is een beter woord. Het is het alsof er niet beseft wordt wat je voor een prestatie levert. Voor mij was de periode na 4 maanden van de venlafaxine af te zijn denk ik ook heel zwaar. Vooral om dat bij mij op privé vlak niet alles in rustig vaarwater was tijdens dat ik wilde stoppen. De keuze was voor mij dan ook een kwestie van 'leven of geestelijk dood'

Ik geef je mee als tip; probeer het tijdslimiet van drie maanden los te laten. Probeer juist naar de hele kleine vooruitgang te kijken. Ik heb ook er aan over gehouden dat mijn lichaam me veel directer wijst op spanning of stress. Oorsuizen, duizelingen, nachtzweten. Allemaal rekenen dat ik nu teveel vraag van mezelf. Voorheen was ik ook gevoelig, maar ging het niet gepaard met zulke symptomen