Hallo,
even een reactie.
Het lijkt mij ook inderdaad niet fijn dat je iedereen moet wachten op hun droomkind.
Maar een man heeft net zoveel recht als een vrouw om te zeggen dat hij er nog niet klaar voor is, en helaas kun je dan niks anders doen dan wachten tot hij dat wel is.. Om hem daarom te gaan verlaten vind ik over het algemeen best lullig. Gewoon wat meer geduld..
Ik zit hier ook enorm mee. Mijn vriend en ik zijn nu 1,5 jaar samen maar we kunnen elkaar al veel langer. Hij wist dat ik kindjes wilde 'als ik later groot was' en ik wist dat hij het niet zag zitten, toch werden we verliefd op elkaar en zijn we aan een relatie begonnen. Ik vraag me nu af of ik dat beter niet had moeten doen.
Ik hou van hem, hij is echt mijn soulmate, maar wat kinderen betreft wil hij echt (nog) niet. Hij zegt dingen als dat hij de wereld niet mooi vindt en kinderen onder de 5 helemaal niks vindt. En zijn vrijheid (hij houdt van lange reizen maken). Maar ook dat hij het ook niet voor zich ziet dat we toch ons 80e maar met zijn tweetjes blijven.
Moet ik (28) wachten tot hij (37) bij draait, of moet ik nu al een keuze maken en hopen dat ik dan een man vind die wel kindjes wil. Misschien vind ik die wel nooit. Ik voel me echt zo ongelukkig!
Google eens 'reizen met baby'. Wat een drogreden van je vriend. Dat jullie misschien niet tot je 80e bij elkaar blijven, dat is niet leuk om te horen, maar daar kan ik me wel in vinden.
Hoi hoi, ik ben 25 jaar. Word volgende maand 26 jaar. Mijn vriend en ik zijn al een tijd samen. Nu wil ik het liefst zo snel mogelijk trouwen en een kindje. Maar mijn vriend wil het nog niet. Soms heb ik het idee alsof hij het helemaal niet wil. Ik wilde het liefst voor mijn 25e een kind. Ik slik de pil en heb ook echt de neiging om expres te vergeten. Maar ik ben bang dat hij me de schuld gaat geven. Dus doe ik het maar niet. Hij wil het liefst pas een kind als hij 30 is. Maar ik ben een jaar ouder dan hem... Ik wil gewoon nu. Klinkt heel egoïstisch maar dat is dan maar zo. Hij is de liefde van mijn leven. En vanaf het begin wist ik dat ik met hem kinderen wil. Maar waarom wil hij nou niet.
O ja vergeten te vertellen. Mijn vriend heeft een tijd geleden een bij bal ontsteking gehad. Dus kans op kinderen krijgen kan verminderd zijn. Dus dan denk ik. Kinderen krijg je of niet. Maar dan kan je er toch maar beter op tijd mee beginnen.
Het heeft geen zin om te wachten, als je man je je aan het lijntje houdt stel dan een ultimatum in (zie wel dat dit uw vruchtbaarheid niet in het gedrang brengt). Wachten tot de lanterfanter eindelijk zijn zegen en sperma geeft is tijdverspilling. Zou je nog wel bij je man willen blijven nadat hij de oorzaak is van uw kinderloosheid? Laat hem vallen, en als vrouw kan je zelf heel goed alleen kinderen krijgen.
Ik had inderdaad een ultimatum gesteld namelijk mei 2013 hij begon eerst nog met teksten als: "ja is te vroeg" dus hij mocht kiezen of nu of ik vertrek. Dus werd het nu en ben ik inmiddels 4 weken zwanger!
hallo ik ben madelief en ik ben bijna 30.
dus als ik een kind wil moet ik bijna opschieten zou je zeggen.
Mijn man wilt helemaal geen kinderen nooit.
eerst wilde ik dat ook niet maar mijn gevoel is nu erg verandert.
er valt niet veel over te spreken.
wel komt hij nog geregeld in me. maar stoppen met de pil durf ik niet tenminste niet stiekem.
ik weet niet wat ik moet doen.
groetjes madelief
De Body Mass Index (BMI) geeft uw gezondheidsrisico weer o.b.v. uw lichaamsgewicht en lengte. Vul het in en ontvang direct per mail de uitslag met het bijbehorende gezondheidsadvies
Tsja, dan zul je toch een andere partner moeten vinden die wel vader wilt worden...
Sterkte
Hoi meiden,
Ik ben 31 en mijn vriend 35. We zijn nu ruim een jaar bij elkaar en het loopt allemaal prima. Als ik hem vraag naar zijn kinderwens zegt hij 'nog niet over nagedacht'. Ik zit erover te denken over een half jaar met de pil te stoppen en dan zie ik wel. Dan ben ik 32 en hij 36, toch een mooie leeftijd! Als je alles gaat overleggen krijgen ze het benauwd en komt het tot niets, alleen maar dicussie! Ik ben toch de baas over mijn eigen lichaam. Spijt door het niet te doen is veel erger!
Houd er rekening mee dat de ene vrouw direct zwanger kan raken en de ander nog een jaar moet ontpillen...
Ik snap helemaal waar iedereen over praat, ik heb zelf al een wolk van een dochter van 8 maanden. Maar zelfs bij mij begint het nu alweer te kriebelen.
Ik wil namelijk niet dat het leeftijdsverschil te groot wordt en bij mijn dochter zijn we meer als een jaar bezig geweest om in verwachting te raken.
Na de bevalling ben ik ook erg vlug weer met de pil begonnen dus is het nu ook maar de vraag hoe lang het zal gaan duren tot de tweede.
Ik heb ook al verschillende gedachten gehad over stiekem zwanger raken, maar vind dit echt niet kunnen tegenover mijn man.
Ik vind dat als je een kind wil of het nu de eerste, tweede of derde is dat het ten alle tijden een wens moet zijn van beide en niet van een enkel persoon.
Je zal ook samen voor het kind gaan zorgen en ik vind het echt een hele lage streek als je zwanger probeert te raken en de enige persoon bent die hier iets vanaf weet.
Hoe zie je dit voor je?
Al die tijd je mond houden en dan uiteindelijk tegen de buitenwereld en je eigen man (de vader van je kind) gaan beweren dat het een ongelukje was?
En dit terwijl je er bewust voor kiest?
Erg bot om je kind dan een ongelukje te noemen.
Ik wacht af tot mijn man er klaar voor is om nog een kind te krijgen en dan maken we samen deze keuze!
Op mijn 20e kreeg ik een relatie met hem, we waren even oud. Toen we 23 jaar waren zijn we getrouwd. Rond mijn 26e wilde ik zo graag kinderen, maar hij was er alsmaar niet aan toe, terwijl ik gek werd van verlangen naar een kindje. Ons hele leven stond op de rails: beiden een goede baan, mooi huis, auto, enz. enz. Uitstel, uitstel, uitstel. Uiteindelijk voelde ik me zo onbegrepen en gekrenkt, dat we na 10 jaar gescheiden zijn. Daarna leuke man leren kennen, die wel kinderen wilde: vlot zwanger, op mijn 35e mijn 1e kind; inmiddels 2 leuke knullen van 10 en 14jaar.
Mijn ex echter is ook opnieuw getrouwd met een 13 jaar jongere griet met kapsones. Met haar wilde hij blijkbaar wel kinderen (had zijn lesje geleerd; straks loopt zij ook nog weg), echter het lukte niet, dus IVF. Tijdens al die IVF pogingen loopt hij bij mij uit te huilen, dat hij mogelijk nooit vader zou worden (?!!) Leuk voor mij om te horen... of ik destijds geen pijn en verdriet heb gekend. Is dan erg moeilijk om niet te zeggen: Eigen schuld. Uiteindelijk hebben ze dan via IVF wel kinderen gekregen. Maar hoe absurd kan het gaan.