Hallo Allemaal,

Ik wil hier even mijn verhaal kwijt over mijn katheter ablatie die ik 5 maanden geleden heb ondergaan en de tijd die daaraan vooraf ging.
Ter info: ik ben een 28 jarige man.

7 jaar geleden kreeg ik op mijn werk opeens een extreem hoge hartslag, ik ben ook even flauwgevallen. Het voelde zo heftig dat ik dacht dat ik doodging.
Ik ben naar de huisartsenpost gegaan, waar het al wat afgezakt was. Deze stuurde mij naar huis en adviseerde om mijzelf even te laten checken bij mijn huisarts. Eenmaal bij de huisarts werd er een fimpje gemaakt, deze was niet zoals het hoorde. Ik werd doorgestuurd naar het MCA Alkmaar.

In het MCA een aantal onderzoeken ondergaan (fietstest, fimpje, echo). Waarna ik een gesprek kreeg met Dr Kimman. 
Deze vertelde mij dat ik het WPW-syndroom had, een extra geleidend bundeltje die een extreem hoge hartslag kon veroorzaken.
Hij vertelde dat dit op te lossen was door een katheter ablatie te doen, het was echter aan mij om te beslissen of ik het wilde doen omdat mijn WPW niet echt ‘kwaadaardig’ was maar ook niet ‘goedaardig’. Ik kreeg 6 maanden bedenktijd.

Na 6 maanden kwam ik terug, ik had totaal geen klachten gehad en besloot in overleg het er voorlopig bij te laten zitten. Hij vertelde wel dat de mogelijkheid bestaat dat ik er wel echt last van kan krijgen.
5 jaren gingen voorbij zonder echte klachten (af en toe een licht verhoogde hartslag en een overslagje her en der).

Vorig jaar mei begon ik er echt last van te krijgen. Ik lag regelmatig met een hartslag van 180 op de bank en ben zelfs een keer afgevoerd van mn werk met de ambulance. Hierop weer een afspraak gemaakt met Dr Kimman. Alle testen waren nog hetzelfde als 6 jaar geleden, hij raadde echter wel aan er echt aan te laten doen. Ik ging akkoord met de ablatie en werdt ingepland bij het OLVG Amsterdam waar hij zelf ablaties uitvoert. De wachtlijst was zo'n 6 tot 9 weken.

Een week later kreeg ik een uitnodiging voor een informatiebijeenkomst in het OLVG. Hier ben ik heengegaan met mijn moeder (die wilde persé mee…moeders  ). Ik kon haar na de bijeenkomst bijna opvegen omdat er verteld werd wat er al niet fout kon gaan, al was die kans extreem klein.
In de weken voor de ingreep besloot ik zelf te gaan googlen naar ervaringen van anderen. Hier schrok ik heel erg van, 75% van de ervaringen waren erg slecht. Het was het ene horrorverhaal na het andere. Hierdoor zag er als een berg tegenop, ik was doodzenuwachtig.

De dag van de ingreep. Ik moest om 8u s'ochtends in de OLVG zijn (uiteraard was mijn moeder weer mee, samen met mijn vriendin).
Aangekomen in het OLVG kreeg ik mijn infuus al gelijk en moest nog even wachten totdat ik werd opgehaald. 10 minuten later was het zo ver, een verpleger kwam mij halen.
Ik mocht gelijk naar de operatiekamer. De kamer was erg indrukwekkend met veel schermen en apparatuur. Er stond een team van zo'n 6 a 7 man klaar. Iedereen stelde zich voor, er hing een zeer ontspannen sfeer. Er werden onderling grapjes gemaakt en ze waren Dr Kimman belachelijk aan het maken om zijn grote snor die hij had laten staan voor ‘Movember’. Het was gewoon gezellig, hierdoor voelde ik mijzelf al gelijk op mn gemak (ookal was ik nog erg zenuwachtig).

Ik mocht me uitkleden en ging op de tafel liggen. Ik was aan het praten over koetjes en kalfjes met de verplegers en ritmedeskundigen.
Ik kreeg een verdovingsprikje in mijn lies, waarna Dr Kimman mijn lies aanprikte. Je voelt hier allemaal weinig van.
Vervolgens ging er een buisje naar binnen zodat de katheters later makkelijker naar binnen kunnen worden geschoven. Ook hier voel je weinig van. Alles werd rustig uitgelegd en de sfeer was top.

Dr Kimman schoof later de katheters naar binnen, hier merk je NIETS van. toen deze op zijn plek lagen gingen ze vanuit de ‘controlekamer’ mijn hart prikkelen. Het enigste wat je dan voelt is dat je hart af en toe overslaat en af toe iets harder gaat. Op een gegeven moment gingen ze een aanval uit proberen te lokken, dit lukte en mijn hart sloeg meer als 200bpm. Dit had ik al eerder (thuis) meegemaakt, ik vond het hier echter een heel ander gevoel omdat je in veilige handen bent. Je hoeft je hier echt geen zorgen om te maken. Je hart kan nooit stilvallen omdat ze de totale controle erover hebben dmv de katheters. Er werd constant gevraagd hoe het met mij ging en maakte tussendoor nog praatjes over auto's en vakanties met de verplegers. 
Na een half uurtje hadden ze de plek gevonden, deze zat in de linker harthelft. 
Van tevoren is aangegeven dat het mogelijk is dat je wat voelt als ze van de linker naar de recht helft gaan. Hier NIETS van gemerkt.

Nadat de plek gevonden was ging Dr Kimman met een nieuwe katheter naar binnen waarmee hij de plek weg kon branden. Toen hij de katheter op de juiste plek had begon hij met branden. Dit voel je, maar doet geen pijn. Het is een warm gevoel, en kan totaal geen kwaad.
Meteen was te zien dat tijdens het branden mijn ‘delta-golfje’ weg ging, waaraan ze konden zien dat ze precies op de juiste plek zaten.
Na het branden nogmaals geprobeerd een aanval uit te lokken, dit lukte niet! operatie dus geslaagd. De katheters en buisjes gingen eruit en kreeg een drukverband. Ik voelde me prima! In totaal zo'n 3u bezig geweest.

Hierna een aantal uren platliggen (dit vond ik het vervelendst van de hele ingreep). Goed te eten gekregen in het ziekenhuis en de volgende dag weer naar huis. Ik mocht niet veel lopen ivm de wond in mijn lies. Ik had totaal geen bloeduitstorting en voelde me eigenlijk 1 dag na de operatie al beter. Een week later weer aan het werk gegaan, en voel me sinds die tijd beter dan ooit. Ik ben minder vaak moe, zweet minder vaak en doe dingen die ik voor die tijd nooit had durven doen.

Bij deze mijn verhaal, ik schrijf dit om mensen die dit nog moeten ondergaan te laten zien hoe het hoort te gaan. Mensen met een slechte ervaring schrijven nou eenmaal eerder iets als mensen met een goede ervaring op het internet. 
Je hoeft hier niet zenuwachtig voor te zijn, de gevaren zijn nihil en het is mij alles waard geweest

Dankjewel voor dit verhaal. Ben er ontzettend blij mee en voel me een stuk geruster nu!!

Bedankt voor je verhaal dit heeft mij gerust gesteld ik mag morgen naar het umcg voor ablatie.

Wat leuk om je ervaring te lezen. Vandaag afspraak voor mijn ma vastgelegd ( 65j) en toch erg onzeker over de hele situatie. Ze is ouder en heeft diabetes dus al wat meer risico's. Hopelijk verloopt alles zo goed als bij u!

Bedankt voor dit gerustellende verhaal. Ik ga nu met een beter gevoel mijn ablatie tegemoet.

Gr.

Super bedankt voor  je verhaal

Ik heb te horen gekregen dat ik eerdaags ook opgeroepen moest en vind het vreselijk eng omdat er inderdaad alleen maar vervelende dingen op internet staan

Nu ben ik een stuk geruste

bedankt voor je verhaa ik moet 10 ocktober 2 dagen binnen in eens ziekenhuis aalst belgie mvg e de cock

 

ik ben 63 jaar man.

nou bij mij ging het anders.

ben in maastricht geholpen.

verdoving in lies en begon.

voelde alles en deed pijn.

tussenslagen opgewekt en begon branden,dit was net of er vrachtwagen over mij heen reed zolang ze aan het branden waren.

dit is 5x gebeurd.

na 2.5 uur ,had pijnstilling gekregen via infuus en nog een keer verdoving in lies, maar hielp niet.

dus na 2,5 uur behandelen is hij gestopt wachtte 10 min. en alle tussenslagen kwamen weer terug.

ik had een sterk hart zei hij.

s,nachts ging mijn hart heel erg hard tekeer, was best heftig.

heb 25% tussenslagen.

dus vermoed dat ik nog een keer moet maar dan volgens hem onder narcose omdat ik zoveel pijn had.

gr will

 

 

Blij met jouw verhaal!

Mij ben 39 en mag binnenkort ook en maakte me vreselijke zorgen. Hopelijk valt het ook mee.

Bedankt voor het delen van uw ervaring met ablatie
Komende week krijg ik een ablatie in Enschede
Ik heb gekozen zonder narcose nadat ik een paar maanden geleden een hartcaterisatie heb gehad en dit heel positief heb ervaren.
Nu dat het bijna zo ver is krijg ik wel stress maar het moet gebeuren en wil ik van mijn hart die steeds op hol slaat af
Mijn hart slaat vaak op hol en altijd in rust
Gelukkig is t getraceerd toen ik voor twee weken een kastje had.
De cardioloog vertelde mij dat mijn hart 4 uur achter elkaar een marathon in mijn slaap had gelopen, best een eng idee
Vaak heb ik t gevoel dat mijn hart letterlijk en figuurlijk mijn lijf uitvliegt en voel mij dan heel raar.
De cardioloog zei gelijk dat dit niet met medicijnen verholpen kan worden
Als ablatie net als hartcaterisatie is ben ik er helemaal niet bang voor dit te ondergaan
Ik weet dat elk mens anders is maar word er niet vrolijk van als ik lees dat sommige al een paar x ablatie hebben gehad
Ik laat t maar op mij afkomen want elke x een hartslag boven de 200 wat uren doorgaat is erg beangstigend

FIjn om ook positieve verhalen te horen/lezen. Monique, hoe is de ablatie bij jou verlopen in het UMCG? Ik zit nu ook in een traject bij het UMCG voor ablatie. LEes graag jou ervaringen daar.

Beste Anoniem,

Ik heb exact dezelfde ervaringen als jij. Kan het iedereen aanraden om een ablatie te ondergaan als de situatie hierom vraagt.

Hallo allemaal,

Ook een verhaal om jullie wat moed te geven. Ik ben net 30 en heb vorige week een ablatie gehad in het ZOL in Genk (België). Gekozen voor volledige verdoving, had geen zin om de uitgelokte hartkloppingen te voelen. Probleemzone was heel snel gevonden, hartritme van 220 bpm en netjes dicht gebrand.

Enige vervelende was dat de wonde in de lies terug is open gegaan en fel begon te bloeden dus heb heel lang moeten plat liggen. En die nabloeding heeft dan weer voor grote bloeduitstortingen gezorgd.

Nu, een week na de operatie voelt mijn hart zich prima. Nog wel veel ongemak in mijn lies maar ik ben ervan overtuigd dat het snel beter gaat. Grote pluim voor het ziekenhuis: veel uitleg, rustige verpleging, goede nazorg én voorbereiding.

Goede moed allemaal!

Dank je wel voor dit.verhaal want Ik moet ook nog geeft enige rust

Dank je voor het delen van je positieve ervaring. Ook ik moet binnenkort voor een ablatie. Heb 30.000 overslagen per dag vanuit onder rand hartkamers. Zie er zo tegenop daarom blij met je verhaal.