Hallo iedereen,

Ik heb sinds 3 jaar een relatie met mijn vriend ( waarvan 2 jaar samenwonend ) In het prille begin dronk hij extreem veel .. Ik heb hem toen voor de keuze gesteld : stoppen met drinken of verder gaan met onze relatie ... hij is gestopt met drinken en zijn gaan samenwonen hij had toen al nare trekjes maar ik dacht telkens dat dat aan zijn 'afkick' lag hij was anderzijds heel erg lief , zorgzaam moedigde me aan om een goede baan te zoeken, voor mijn rijbewijs te gaan .. wat ik ook allemaal deed , we gingen op bezoek bij zijn moeder , broers en zussen .. Maar van mijn familie moest hij niets weten ( had hij geen zaken mee ) verder moest het huis altijd kraaknet worden gepoetst, de strijk gedaan worden onze tuin onderhouden worden voor hij thuis kwam anders zat het dik tegen .. Onze huishuur water etc.. Werden gedeeld , de winkel moet ik altijd zelf betalen want hij vroeg toch niet om eten? Hij stortte zich compleet op zijn werk was amper thuis en ik bleef met alles zitten fulltime job, een hond ( die hij perse wou, maar die hij na 2 dagen al niet meer wou, helse ruzies over gehad ) ik bleek ook nog zwanger... Die dag hebben we vreselijke ruzies gehad , heeft hij met de huisraad naar mijn hoofd gegooid en kwam hij niet meer naar huis tot ik een abortus zou laten doen , zijn hele familie was boos op me omdat ik egoïstisch was en niet aan ZIJN leven dacht .. Terwijl IK zwanger was .. Hij leerde op zijn toenmalige werk iemand nieuw kennen , dagen en uren heb ik geweend .. Ging n

niet meer werken .. Ik zat er compleet onderdoor.. Hij had achter men rug een afspraak gemaakt met de abortuskliniek en zei dat ik klaar moest staan .. Hij vertelde waar die psychologe bij zat dat hij me niet meer graag zag dat hij verliefd was op een ander ( die ook een kind had ) dat mijn kind geen toekomst zou hebben zonder vader .. Dat hij voor zichzelf koos en dat ik geen dak boven men hoofd had zonder hem ( wat ook zo was ) als ik de abortus zou laten uitvoeren mocht ik in ons huis blijven wonen tot ik iets anders vond .. Ik heb het gedaan grotendeels voor hem .. Ook voor de toekomst .. Na de ingreep heeft hij me laten liggen in de kliniek ik moest maar zorgen dat ik thuis groek .. Zijn missie was immers geslaagd .. Geen greintje compassie , nooit een sorry alleen verwijten .. Het was mijn schuld dat ik zwanger was , het was mijn schuld dat hij iemand anders had .. Beetje bij beetje kwam ik op mijn positieven ging terug werken verzorgde het huishouden ( om confrontaties te mijden ) liet hem zijn gangetje gaan .. Op een zekere avond had ik men spullen genomen , kon samen met de hond bij mijn tante intrekken ik had het gehad telkens een hoer genoemd te worden telkens te horen dat ik dik was en mijn vader gestorven was omdat ik zo'n afschuwelijk kind was .. Dat hij zijn Asse zou verstrooien .. Natuurlijk die avond wou hij er weer volop voor gaan ( hij heeft men spullen zelf terug op zijn plaats gezet ) we hebben uren gepraat hij heeft ontslag genomen op zijn werk alle contact met die nieuwe vrouw verbroken en alles ging weer goed buiten het feit dat alles moest gebeuren hoe / waar / wanneer hij het wou .. We besloten samen te gaan Fitnessen .. Dat heeft een maand geduurd .. Hij had vaste dagen maar ook vaste uren , 14u was 14u geen 14.02 want dan is hij weg .. Snel de hond laten plassen, zelf gaan plassen of nog een handdoek nemen zit er niet in .. Als ik voor het ontbijt ga winkelen en ik ben niet binnen het kwartier terug eet hij wat anders .. Ik werd onlangs geopereerd hij wou niet mee want op die dag is zijn vaste 'mama-dag' de dag erna moest hij naar zen zus om een lamp op te hangen ( dat was afgesproken ) resultaat ; ik was altijd alleen .. Met helse pijnen. Ik moest daar maar een pilletje voor nemen zei hij .. Alles draait om zichzelf sex hebben we enkel rn alleen als Hij daar zin in heeft , op tv kijken we enkel en alleen als hij daar zin in heeft .. Hij sluit zich urenlang op in zijn computerkamer na het werk .. Als ik inslaap val komt hij alle lichten aansteken want dan wil hij perse een boekje in bed lezen .. Op gezamenlijke vrije dagen word er verwacht van de hele dag te poetsen .. En worden daar tijdstippen op gekleefd .. Bv. 9u opstaan 10u naar de winkel van 11-15u poetsen en van 15.05
-17u fitnessen 18u eten en vlak daarna moet ik strijken .. Het is geen plezier meer met hem samen te zijn ik doe niet wat en wanneer ik wil ( dat kan alleen hij ) heel mijn bestaan draait rond het naleven van regels en het kijken naar de klok, mezelf haasten en zelden ontspanning .. Tenzij hij daar zin in heeft. Hij heeft geen emoties in zich bekommert zich niet om wat ik voel , vraagt nooit hoe mijn dag was maar verwacht wel dat ik altijd luister naar wat hij die dag deed .. Een collega van mij vertelde dat haar ex man net dezelfde symptomen heeft en een autist was .. Ik heb ook sterkte vermoedens maar durf hier niet mee naar buiten te komen .. Ik ben dan wel in een relatie maar voel me verschrikkelijk alleen heb het gevoel alles te moeten geven en niets te krijgen .. Het minste kan hem een woedeaanval bezorgen weet iemand raad ? Groetjes Sanne

Ik lees dit onderwerp met grote belangstelling. Wat een fijne herkenning. Nu ben ik voor mezelf op zoek naar tips om de situatie thuis enigszins draaglijk te houden. Een hulpverlener gaf me al verschillende tips, zoals dat hints niet werken en als ik ervoor kies om uit elkaar te gaan, dat we dan waarschijnlijk geen contact meer zullen hebben (er zijn ook kinderen en een huis). Een tijdlang was ik onbewust bekwaam, ik heb megaveel schema's gemaakt en me aangepast zonder te weten waarom.
Ik realiseer me dat ik een onvolledig verhaal opschrijf, ik probeer op hoofdlijnen mijn situatie weer te geven.
Mijn belangrijkste vraag voor nu, voor dit moment is: Wat helpt je om het draaglijk te houden, nu op dit moment? Wie heeft tips?
Anne

Terwijl ik dit zit te lezen, zit ik te janken. Wat een herkenning, niet te geloven.....vele verhalen komen overeen met mijn verhaal. Ben nu 5 jaar getrouwd, en kom er langzaam achter dat dingen niet kloppen. Afspraken niet nakomen, humor niet begrijpen, niet op vakantie willen, rigide patronen, smetvrees, maar op 1 ding gericht zijn, wat hij in het hoofd heeft moet doorgaan. Als ik iets bedenk, verandert hij het wel zodanig dat het uiteindelijk heel iets anders wordt. Gaan we dan al eens een nacht weg, dan slapen we op de grond! Geen enkel bed is goed. Het slaapkamer raam moet precies zover open, niet meer niet minder ander gat ie dood zegt ie. En die paniek buien, vaak om niks. Ik probeer rustig te blijven, maar eigenlijk.....lever ik zoveel in.....wie ben ik eigenlijk?? Waar blijf ik? Het is een ware uitputtingsslag. Terwijl....als ik bv iets wil, en hij wil het niet.....dan kan ie even.....ja voor mij heel gekunsteld.....lief doen......in de hoop dat ik er dan maar niet meer om vraag. Dat merk ik dan later dus ook, want als ik het dan weer vraag, dan is het.......Och begin je nou weer? Het gaat erom dat ik zo graag een plekje voor mij alleen wil, waar ik naartoe kan als het me teveel word. Hij wil dat niet, begrijpt dat niet, en vindt van zichzelf dat hij het allemaal goed weet. Hij heeft ook nooit schuld. NOOIT. Hij verteld ook dingen over zijn jeugd, dat het een prachtige jeugd was, wat helaas niet zo is. Dat weet ik dan bijvoorbeeld van medeklasgenoten en familie. Nee, bij hem was alles prachtig en goed. Zelf had ie een vader met pdd-nos, hij heeft een zoon met pdd-nos, en hij heeft het zelf, aldus de huisarts. Hij wil er niet over praten, ook niet over de zoon bv. Vader en zoon.....dat klikt ook niet. Hij is mijn 2e man, en mijn rugzakje zit al zoooo vol!! Heb wel hulp gehad, maar eigenlijk krijg ik maar 1 advies..........verzuip zelf niet, denk om jezelf, het is jou leven, zorg dat je gelukkig bent. Het gaat nu om jou......je hebt genoeg mee gemaakt. En ik......durf d stap niet te nemen.

Bij het doorlezen van dit topic bekruipt me steeds meer de gedachte: als je geen kinderen hebt met je vriend/man die asperger blijkt te hebben: wegwezen! Wat een ongeluk en ellende springt er hier uit het overgrote merendeel van de verhalen, zeg. Weinig hoopvol voor de toekomst.
Zelf heb ik 1 kind van 2½ en ben nu zwanger van nr 2 bij een man met asperger. We hoorden dat hij het had, toen ik 5 weken zwanger was. Ik zit er inmiddels - na nog geen vier jaar huwelijk - helemaal doorheen, maar vanwege de kinderen wil ik niet weg bij hem. Na een scheiding, waarbij we toch noodzakelijkerwijs aan elkaar verbonden blijven, wordt het volgens mij alleen nog maar erger. Dan moet je nog veel meer gaan bespreken, en voor de kinderen is het ook bepaald geen ideale situatie. We maken weinig ruzie (de keerzijde is wel dat ik constant op eieren loop, want anders komt er wel ruzie) en hij is een goede, lieve vader voor mijn dochtertje. Dat kan hij dus wel en daarin ondersteunt hij me ook. Dan is het beter om samen te blijven wonen, zolang je in elk geval met elkaar door één deur kunt (letterlijk en figuurlijk). Daarom wil ik het proberen, en het liefst ook volhouden totdat de jongste de deur uit is. Maar of dat gaat lukken … ik heb er eerlijk gezegd een hard hoofd in 🙁

Hallo mijn naam is Isabella
Ik heb sinds 9 jaar een relatie met een autistisch persoon en ik kan er inderdaad over mee spreken dat het een zeer slopende relatie is.
In de eerst maanden leek alles net een droom totdat ik zwanger raakte en met hem ging samenwonen vanaf dat moment werd hij enorm bezitterig en wantrouwend op de laatste maanden van mijn zwangerschap heb ik met een hoop problemen de kracht gevonden om bij hem weg te gaan ...
Na de zwangerschap ben ik gaan twijfelen of t niet aan mezelf lag en heb toen besloten om bij hem terug te gaan maar binnen de kortste keren was ik weer terug bij af ...
Ik kreeg later te horen dat hij autistme had maar alle steun die ik had ben ik kwijt geraakt omdat ik weer de relatie met hem ben aangegaan en zo heb ik 4 jaar lang alleen maar thuis gezeten tot ik het echt moe was ...
telkens wanneer ik t ergens niet mee eens was wat hij allemaal deed zonder na te denken en daarbij het gezin in gevaar bracht dan lulde hij me gewoon onder de tafel dat ik vaak nog geen antwoord kon geven. .
Toen heb ik een tijdje de kracht gehad om hem echt aan het denken te zetten maar op een gegeven moment was.mijn energie weer helemaal op omdat ik constant bezig was met alles zodanig uit te leggen dat hij het begreep en de volgende dag weer helemaal terug bij af...
Ik heb al vele malen geprobeerd de relatie te verbreken maar ik heb niets of niemand waar ik heen kan .. ik heb een dochter die inmiddels 8 jaar is .. De familie zet telkens alles op alles om ons bij elkaar te houden... is er iemand die mij advies kan geven wat ik hier mee kan doen ?

Hai mijn naam is Marc.

In tegenstelling tot wat ik lees in zovelen van jullie verhalen ben ik een man die leeft met een vrouw met ADHD en autisme. We zijn bijna 25 jaar getrouwd en hebben twee dochters. Eén van inmiddels 21 en één van 18. Prachtige dochters waarvan de oudste ook een, nog onbekende, vorm van autisme heeft. Dit levert evenzoveel problemen op als bij mijn vrouw.

De jongste voelt zich vaak onbegrepen en niet gehoord. Net zoals ik voelt zij zichzelf vaak eenzaam omdat mijn vrouw en mijn oudste onbedoeld zoveel aandacht vragen en vooral de nadruk leggen op het autisme. Accepteren kan ik eigenlijk niet omdat ik vooral het gevoel heb dat het steeds erger wordt.

Het gevoel te hebben er helemaal alleen voor te staan deel ik. De opvoeding, het huis, werk, studie etc.....

Mijn vrouw en dochter stralen dagelijks zo enorm veel nagativiteit uit en vragen daar zoveel aandacht voor dat het gevolgen heeft voor de relaties binnen het gezin. Ik merk aan mezelf dat ik mezelf steeds langer en vaker afzonder om vooral rust te vinden. Hier voel ik me schuldig over omdat ik vind er te moeten zijn voor m'n gezin. Zij hebben er tenslotte niet voor gekozen. Ik dus wel en denk regelmatig 25 jaar geleden een stomme beslissing te hebben genomen.

Ik ben nu kennelijk een man met drie volwassen kinderen. Het lijkt geen liefdesrelatie meer te zijn. Meer een gezin dat "gemanaged" moet worden. Ik geef opdrachten en "beloon" gewenst gedrag. Waar is de liefde? De genegenheid?

Ik mis een maatje die helpt het gezin draaiende te houden. Haar ding doet en zorg heeft. Ik mis een maatje die mij ook begrijpt en niet roep dat zij autisme heeft en ik me dus maar moet aanpassen.

Kwijt wil ik haar niet want hou, ondanks alles, zo enorm veel van haar. Maar wat doet het pijn.

Hallo,

Dit is iets wat je waarschijnlijk niet snel ergens leest, dus ik ga het noemen.

Mensen met het etiket 'autisme' komen vaak uit een moeizaam gezinssysteem.
Het heeft te maken met de opvoeding en de stress en spanning die daarbij kwam kijken.
Ook heeft het sterk te maken mrt grenzen. Als ouders geen in geen duidelijke grenzen hebben, dan kan het kind afwijkend gedrag gaan vertonen.
Dit is echter alleen gedrag en niet de persoon zelf.
Dat is ook mijn bezwaar tegen etiketten, niet de persoon is een probleem of anders, het gedrag.
Ga eens met een contextueel therapeut kijken. Die mensen weren veel van gezinssystemen.
Ik zou zeggen behandel je man als ieder ander en vergeet die diagnoses. Echt, een speciale behandeling is niet nodig, zeker niet als je man gewoon meekomt in de maatschappij.

Een laatste tip:
Wel eens gekeken naar hoogbegaafdheid?
Erg veel overeenkomsten met 'autisme'..., maar een hele andere behandeling!

Hallo,

Autisme is een vorm van een anders 'bedraad' brein. Daar loopt de informatieverwerking anders. Daar worden mensen gewoon mee geboren, dat heeft weinig te maken met opvoeding. Wie dat zegt, doet de forummers hier te kort die zo veel voor hun autistische kinderen over hebben.

Mensen met een narcistische persoonlijkheidsstoornis daarentegen komen WEL uit een moeizaam gezinssysteem. Vaak werd het kind door een van de ouders afgebroken en door de andere ouder opgehemeld, waardoor mensen met NPS geen 'authentiek zelf' hebben kunnen opbouwen.

In veel ervaringsverhalen die ik hier lees, herken ik mijn eigen (ex-) partner en mijn eigen turbulente, stressvolle relatie-ervaringen, inclusief de totale uitputting, die met niets anders te maken heeft dan met relatiestress.

Ik vraag mij echter af hoe vaak we een autismespectrumbrein verwarren met een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Voor het eerste kan respect opbrengen: we hoeven niet allemaal op dezelfde wijze te functioneren. Voor het twee, mwah. Dat leunt in de relationele sfeer sterk aan tegen misbruik en uitbuiting.

Ik ben er nog steeds niet uit welke van de twee mijn (ex-)partner het beste past....

Enfin, ik ben weg en heb mezelf daarmee gered en de weg terug naar mijn eigen ziel gevonden, maar de vraag blijft...

Bij hechtingsproblematiek kun je gedragskenmerken ontwikkelen die sterk lijken op gedragskenmerken die bij autisme passen. Ik heb altijd van mezelf gedacht dat ik autisme had, maar nadat ik tien jaar geleden van een psycholoog te horen kreeg dat ik een hechtingsstoornis had, vielen veel stukjes op hun plaats, en werd het me mogelijk om aan mezelf te werken. Sommige dingen blijven lastig, maar ik ben nu, op mijn 57e, een sociaal vaardige en communicatief ingestelde vrouw. Moeilijk is, dat mijn partner wel een autisme spectrum stoornis heeft. Wat in het verleden geen probleem was in met name het emotionele aspect van onze relatie, is het dat nu wel. Ik heb nu behoefte aan het delen van emoties,ervaringen,ideeen, en aan wederkerigheid. Dit roept bij hem veel weerstand op. Hij begrijpt dit niet, kan er zich geen voorstelling van maken, kan zich er niet in verplaatsen. Ik probeer nu een manier te zoeken om ondersteuning te vragen en te krijgen in het omgaan en begrijpen van elkaar,zonder dat mijn partner in zijn modus van passieve agressie schiet, en zonder dat hij zich 'niet goed genoeg'voelt. Fijn dat ik het hier allemaal even kan uitspreken, want ik heb niet iemand bij wie ik dat kan.

Ik woon al 21 samen met een man met autisme. Sinds er bij zijn nichtje autisme is geconstateerd vallen veel puzzelstukjes op z'n plaats. Het altijd maar doordenderen en doordruken van zijn zin. Afspraken niet nakomen. Niks spontaan plannen of leuke uitjes maken. Het eindeloos afzonderen in z'n garage of op de bank, uren met een koptelefoon op naar eenzelfde programma kijken. Alles volgens routine en zonder inlevingsvermogen of emotie. Ruzie maken gaat niet, dan wordt hij agressief en gefrustreerd. Ik kan alleen ruzie maken via de mail of apps. Telkens weer een nieuw project waar hij in verdrinkt. Een nieuwe veranda, tuin, 3 drumstellen, een drumhok. Maanden is hij ermee bezig tot in de kleinste details en perfectie. Al jaren naar de dezelfde restaurants in een straal van een 500 meter bij ons huis en altijd dezelfde gerechten. Zelfs thuis is zijn eetkeuze zeer beperkt en bij andere mensen eten Is bijna onmogelijk of zorgt voor enorm veel stress. Geen terrasjes of spontane acties, zoals een dagje strand of een stedentrip. Ik regel het huishouden, de financiele administratie van de zaak aen privé en alle beslissingen groot of klein liggen bij mij. Gaat nooit mee naar ouderavonden of naar feestjes. En het ergste is dat hij het niet expres lijkt te doen. Hij snapt niet waar ik me druk om maak. Ik heb het fincieel goed. We hebben een mooi bedrijf waar hij veel tijd insteekt. Ik voel me verdrietig en soms gefrustreerd en machteloos Hou van gezelligheid en lekker koken maar hij lust niks en heeft geen geduld om lekker te tafelen of vrienden uit te nodigen. Het is een eenzame relatie en ik heb medelijden met hem omdat Ik weet dat hij van mij houdt .

Ik ben 3 jaar getrouwd, en denkndat mijn man een vorm van autisme heeft. Het is nooit gewezen, maar hij erg veel kenmerken ervan.
Graag zouden we kinderen willen, maar mijn man heeft erg weinig behoefte aan gemeenschap. Iets wat voor mij erg frustrerend is. De keren dat we het doen zijn erg weinig. Zo ongeveer om de 2 â 3 maanden.
Wie herkent dit 'probleem'? Of kan iemand mij eventueel tips geven?

Mijn man (zeer waarschijnlijk autist maar wil zich niet laten onderzoeken) wil ook niet zo vaak sex met mij. En als hij het wil, met het licht uit en zonder woorden. In elk geval moet ik altijd beginnen.

Wij zijn 17 jaar samen en ik begin het steeds moeilijker te vinden. Ik overweeg zelfs om bij hem weg te gaan.

Beste anoniem,
Toen ik jouw verhaal las, dacht ik meteen aan mezelf. Ik ben 18 jaar getrouwd geweest met een autistische man. Nu heb ik eindelijk de stap gezet om te gaan scheiden. De scheiding is nog niet rond, dat moet allemaal nog geregeld worden. Wel is hij verhuisd en woon ik nu gelukkig alleen. Wat een opluchting, ik had een burn out en was compleet op, kon hem niet meer verdragen.. De kinderen zijn nu 5 dagen uit twee weken bij hem, wat ik zowiezo al te veel vindt, hij kan geen kinderen opvoeden. Goed, wat ik je zeker wil meegeven, jij bent nu 5 jaar getrouwd en eigenlijk weet je al ergens dat het heel moeilijk gaat zijn om met hem getrouwd te blijven. Toen ik 5 jaar met hem getrouwd was dacht ik hetzelfde. Voor de kinderen deed ik echt alles om hen een goede jeugd en twee ouders te geven. Ik heb het 18 jaar volgehouden, het is enorm moeilijk geweest. Hij heeft zoveel bijgeleerd en dat is nu in mijn nadeel aan het werken, hij weet hoe hij moet antwoorden op bepaalde dingen. Nu denk ik constant, was ik maar eerder bij hem weggegaan. Had ik echt moeten doen dan had ik nog een heel leuk nieuw leven kunnen opbouwen voor mezelf. Ben nu 43 jaar en moet helemaal opnieuw beginnen. Dat valt niet mee. Een scheiding van iemand met autisme is altijd moeilijk daar zul je doorheen moeten. Wat ik aan alle niet-autistische partners wil meegeven: ga weg als je nog kan, ben je jong en zie je het nu eigenlijk al niet meer zitten, ga scheiden. De jaren die je nog mee moet maken met zo iemand zullen ontzettend zwaar zijn. Als ik alles mocht overdoen was ik veel eerder bij hem weggegaan. Je leeft maar een keer, zorg dat het goed zit!

1 en al herkenning in deze verhalen
Ik heb al meer dan 7 jaar een relatie met een man met autistische trekken(is ook beaamt bij een psycholoog)

Ik ben ondertussen eigenlijk een beetje op van het het geven in de relatie en water bij de wijn doen totdat er alleen nog maar water is.
In het prille begin van de relatie leek hij wel de ideale partner maar toen we eenmaal langer samen waren ging hij compleet zijn eigen gang.
Hij was soms in zijn hobby,s compleet van de aardbodem verdwenen en dacht er niet aan om mij af en toe ook nog wat aandacht te geven.
Uitjes voorstellen vakanties? ik was altijd diegene die iets deed voorstellen hij nam nooit zelf inergatief.
Ook wist hij het altijd zo te praten dat alle problemen door mij werden veroorzaakt want verbaal was hij atijd heel erg sterk.
Attent zijn of romantisch? of uit zichzelf een bloemetje meenemen of een kaartje dat zit er ook niet in.
Zich inleven in de gevoelens van een ander dat kan hij ook maar heel moeilijk en hij gaat gewoon compleet zijn eigen gang,hij leeft soms alsof hij nog vrijgezel is.
Totaal geen rekening houden met de ander of de ander zijn gevoelens...

Ook kan hij erg bot en lomp soms overkomen en totaal verkeerd reageren op sommige situaies en iemand kwetsen.
Hij kan slecht tegen geluiden,tegen drukte tegen de geur van nagellak en reageert daar heel erg overdreven op,soms schaam ik me er gewoon voor.

Kortom... op een gegeven moment ga je op eieren lopen en je constant maar aanpassen om ruzie en gedoe te voorkomen,maar ik heb mezelf de laatste tijd ook niet meer in de hand omdat ik het ZAT ben.
steeds vaker wordt ik boos en ontplof ik omdat ik een gewoon een rustig leven wil en niet steeds stress en gedoe en constant rekening houden met de ander.
Praten heb ik al zo vaak geprobeerd maar hij begrijpt het gewoon niet.

Ik ben ook een mens en ook niet perfect maar ik weiger alle schuld op me te nemen omdat dingen gewoon niet kloppen.