Ik zocht op ‘Stil verdriet’ en kwam hier terecht. Wat een verdriet allemaal veroorzaakt door ASS . Ik denk dat dit nog steeds niet helemaal bekend is. De omgeving heeft vaak weinig inzicht in de impact van ASS wat de eenzaamheid van de partner alleen maar nog groter maakt. Vandaar, ‘Stil verdriet’.
Ik wens iedereen heel veel sterkte en hoop dat ieder op zijn of haar eigen manier een weg kan vinden in deze extreem lastige problematiek.

Hallo lieve sterke allemaal
Allereerst ben ik intens dankbaar met dit forum en al jullie verhalen.
Wat een herkenning...............
Op dit moment ga ik door een relatiebreuk met een partner met autisme en alcoholverslaving. Na 22 jaar te hebben samengewoond in zijn huis met een dochter van ons beiden van 22 jaar, heb ik in 2021 de knoop doorgehakt en ben alleen gaan wonen. Ik was murw geslagen, zat in een identiteitscrisis, wist niet meer wat voor nog achter was en voelde mij diepongelukkig, dood en doodmoe en verlangde alleen nog maar naar een eigen plek en rust.........Onze dochter die jarenlang onze ruzies en conflicten met betrekking tot onze miscommunicatie en het alcohol gebruik van haar vader van kortbij had meegemaakt was intens blij voor mij en vroeg mij waarom ik niet eerder weg was gegaan. Die plannen waren er wel maar de zorg om 4 zussen van mij met een verstandelijke beperking en de zorg om mijn hoogbejaarde moeder en om mijn dochter, samen met een relatiebreuk kon ik niet aan. In 2017 overleed mijn moeder op 92 jarige leeftijd en in 2018 verhuisde in alle vier mijn zussen voor de derde keer naar een andere zorginstelling en zaten ze eindelijk op hun plek. Mijn dochter ging studeren in Utrecht en zo kwam er eindelijk de ruimte en tijd voor mij. Daarbij kwam ik in de overgang wat best heftig was bij mij en waarbij ik naar mijzelf ging kijken en vragen ging stellen.
De vader van mijn dochter is mijn buurjongen geweest uit mijn geboortestraat en als kind van 8 jaar vond ik hem al leuk en bijzonder. Ik was drie jaar ouder en zag hem geregeld in de straat spelen en voelde destijds al een klik tussen hem en mij, ondanks dat wij niet samen speelden. Eind 1999 was hij net een jaar gescheiden en ik had een relatie achter de rug van een half jaar en zo bracht het lot ons weer samen in ons geboortedorp waar we beiden nu nog steeds wonen, zei het gescheiden. Wat waren we happy en gelukkig met elkaar in het begin van onze relatie en we voelden beiden dat we met elkaar oud zouden worden. Ik merkte toen al wel dat er iets niet klopte met hem maar was zo verliefd en blij dat ik daar verder niks mee heb gedaan. In 2021 gingen we samenwonen bij hem in zijn huis wat hij pas gekocht had en ik vroeg om mijn naam ook op het huis te zetten maar dat wilde hij niet omdat hij een moeilijke scheiding achter de rug had heb ik hier verder geen punt van gemaakt en zou het nog wel ter sprake brengen na verloop van tijd. Nadat we een maand samen woonden was ik plotsklaps op mijn 39ste zwanger. Nadat ik in het verleden onderzoeken had laten doen had mij een arts verteld dat het zeer moeilijk zou worden voor mij om zwanger te worden dus ik gebruikte geen anticonceptie want deze kon ik slecht verdragen.
Ik was dolgelukkig en wist niet wat mij overkwam. Echter was mijn partner niet blij, hij wilde geen kinderen en eiste van mij een abortus. Nu terugkijkend op deze tijd hadden bij mij al eigenlijk de alarmbellen moeten rinkelen en had ik weg moeten gaan. Dat heb ik ook gedaan maar na drie dagen kwam hij mij terughalen. Niet omdat hij zich had bedacht maar omdat hij niet alleen wilde zijn en mij miste. De eerste drie maanden waren een hel. Hij zag mij nauwelijks staan en raakte mij in bed niet meer aan en was afstandelijk. Hij ging naar de kroeg om zich te bezatten en te klagen over wat hem was overkomen. Toen echter zijn broer en schoonzus ook gaven te kennen dat ze eindelijk zwanger waren en vrienden van mij ook een kindje verwachten was hij een beetje om en lag zich er maar bij neer. De rest van de zwangerschap was er van zijn kant totaal geen interesse en kon ik mijn vreugde en blijdschap alleen delen met anderen. Hij had totaal geen benul wat er op hem af zou komen en verdiepte zich nergens in. Alles wat geregeld moest worden kwam van mijn kant. De avond dat de weeen begonnen en ik dat aangaf bij hem, nam hij mij niet serieus en is naar bed gegaan met de boodschap hem om 10 uur wakker te maken omdat er een film op tv kwam. Dat heb ik niet gedaan en ben in mijn eentje de bevalling in gegaan. Ik wilde hem er niet bij hebben omdat het niet goed voelde. De dag erna ben ik 's avonds in het ziekenhuis bevallen via een keizersnede waar hij toen wel bij was en waar ik hem, toen hij onze dochter in zijn armen kreeg zag huilen van ontroering en blijdschap. Dat deed mij enorm goed en toen brak en een mooie tijd voor ons drietjes aan. Hij werkte als grafisch drukker en ik had een uitkering wat het mij mogelijk maakte om er dag en nacht voor mijn kindje te kunnen zijn. Wat betreft de taken verdelen voor de nacht met betrekking tot de zorg van ons kindje daar deed hij niet aan mee en vond hij vervelend en niet leuk. hij was stapel op zijn dochter maar de zorg liet hij aan mij over dat vond hij maar moeilijk en vermoeiend. Toen ik hem in eind 1999 leerde kennen dronk hij al dagelijks zijn biertjes en hing elke dag na zijn werk in de kroeg. Dat vond ik erg en dacht dat hij dit kwam door zijn scheiding. Ik dacht als wij eenmaal samen zijn en hij ziet hoe fijn wij het hebben komt dat wel goed, ik ga goed voor hem zorgen. Nou, dat heb ik gedaan! Hij ging elke dag op zijn brommer trouw naar zijn werk en werkte hard dat moet ik zeggen. Maar daar was ook alles mee gezegd. Ik verzorgde mijn kind, deed het hele huidhouden, kookte, waste zijn kleding en vroeg hem zichzelf te verzorgen want dat deed hij niet en zorgde verder voor de boodschappen, de hele administratie, onderhield alle sociale contacten met familie en vrienden. Reed auto en was altijd de Bob zodat hij kon drinken, onderhield contacten met school en deed alle telefoontjes plegen naar huisarts, ziekenhuis en andere instanties. Kortom hij deed en kon niks. Er kwam totaal geen initiatief van zijn kant en als ik al eens voor iets vroeg dan vroeg hij zielig "och doe jij dat toch" jij kunt dat goed. Omdat hij moest werken vond ik dat destijds ook geen probleem. In 2006 ging de gezondheid van mijn moeder achteruit en heb ik de verzorgende taak zowel voor mijn moeder als voor mijn vier verstandelijke beperkte zussen op mij genomen. Toen mijn ex-partner in 2009 werd afgekeurd vanwege steeds terugkerende nekhernia's en zijn werk niet meer kon doen kwam hij thuis te zitten waarna de problemen binnen onze relatie de kop op staken. Ik verwachte van hem samenwerking en wederkerigheid omdat ik vond dat hij net zo goed als ik zijn steentje bij kon dragen aan het huishouden en de zorg om ons kind. Daar was hij het niet zo mee eens en vond dat vrouwen dit moesten doen. Hij begon meer te drinken en begon zich meer met zijn hobby messen maken bezig te houden. Omdat ik dit niet accepteerde en steeds maar weer wilde praten en praten om dingen uit te leggen waarbij al mijn pogingen steeds weer op niks uitliepen ontstond de ene crisis na de andere. Hij begreep mij niet en ik bleef maar proberen en proberen om begrip te krijgen van hem en medewerking. Ik begreep maar niet waarom hij mij niet kon begrijpen. Beiden waren we gefrustreerd, boos, erg verdrietig, wanhopig en erg ongelukkig. Daar kwam zijn drankmisbruik nog bovenop. Mijn ex-partner had geen kwade dronk maar dronk elke dag en nodigde dan ook vaak nog vrienden uit of die kwamen uit zichzelf en dan was het feest bij ons in huis, zeker in het weekend maar ook vaak gewoon door de weeks. Hij is erg slim en intelligent en zeer geliefd in ons dorp en ze mogen hem graag, zeker als hij drinkt want dan wordt hij een gezellige gast met heel geestige humor en dat trok veel drinkebroeders wel aan. De keerzijde van zijn drinken wat altijd resulteerde in een ladderzatte toestand was dat hij aan dingen niet meer dacht of zelfs niet meer wist hoe hij in bed was gekomen. Mij aan een gesloten voordeur liet staan midden in de nacht omdat hij de klauw erop had gedaan of 's nachts met een ladderzatte kop op de brommer naar huis komen en zich tegen een lantaarnpaal aanrijden waarna buren de politie belden en hij een nacht in de cel heeft gezeten. Als ik hem aansprak op zijn verantwoording tegenover zijn vrouw en kind dan gaf hij de politie de schuld die zich moesten bezig houden met echte boeven. Ik heb menig braaksel en plas van hem opgeruimd. Vond hem een keer in de gang op de grond in de ochtend en zo kan ik nog even doorgaan. Als ik ziek was gaf hij niet thuis en zo belandde ik een keer s'nachts in het ziekenhuis met een niersteen en moest ik de ochtend erna zijn broer bellen omdat ik hem vanwege zijn dronkenschap niet wakker kreeg gebeld. Hij had mij bij thuiskomst niet eens gemist. Gelukkig was onze dochter bij zijn broer logeren dat was mijn geluk. Zijn drankmisbruik heeft voor heel veel pijn verdriet en ellende gezorgd binnen onze relatie en bij alle mensen die van hem houden. Ik, zijn vader en vooral onze dochter. Onze dochter veranderde van een vrolijk opgeruimd leuk kind, naar een meisje wat het liefst op haar kamer zat en zich terugtrok. Soms kwam ze naar beneden en mengde zich in onze ruzies en discussies omdat ze er niet meer tegen kon en ging ze bemiddelen...... Toch na veel bloed zweet en tranen kon ik ergens tot hem doordringen en zag hij in dat ook hij zijn steentje moest bijdragen aan het huishouden en gingen we afspraken maken waar hij zich, wel aangestuurd door mij, redelijk aan hield ook al was het met veel zuchten en geen zin hebben. Ik was inmiddels in therapie gegaan en deed EMDR ivm trauma's in mijn jeugd en voelde mij wat sterker. Ik deed zijn was niet meer en had hem een briefje met gebruiksaanwijzing neergelegd hoe hij zijn was moest wassen. Hij moest wel want ik deed het niet meer. En zo langzaam aan heb ik hem leren koken, poetsen, wassen en verteld dat hij elke dag moest douchen en schoon ondergoed aan moest doen. Ik stuurde hem aan, zijn rijbewijs te halen en na veel vijven en zessen is hij begonnen met lessen en slaagde de eerste keer. Hij heeft automatisch veel geleerd van mijn telefoongesprekken met instanties waar hij dan meeluisterde. Ook na veel zuchten en weerstand zich maar eens verdiept in de financiele zaken omdat ik aangaf als ik eens ziek werd of weg zou vallen hij toch de boel draaiende moest houden. Zijn WIA uitkering heb ik allemaal voor hem moeten regelen want hij was burn-out en lag alleen maar in bed. Een mobiele telefoon wilde hij niet nadat ik hem vroeg er een aan te schaffen omdat zijn vrienden hem via de mijne altijd wilden spreken. Ik had hem een tweedehansje gekocht die smeet hij in een hoek van boosheid waarna ik aan bleef dringen en huilend zei dat hij toch ook voor mij en zijn dochter bereikbaar moest zijn. Na veel gemok en gedoe heeft zich toen eentje aangeschaft en nu is er niet meer vanaf te slaan en heeft een enorm mooi netwerk en vriendenkring mee opgebouwd. Op vakantie gaan was een dingetje. Dat wilde hij nooit en ik wilde toch ook graag huisje. boompje beestje dus moest ik elke keer weer voorzichtig een strategie uitstippelen hoe ik hem zover kon krijgen en ging manipuleren. Dacht toch ook voor mijn dochter goed te doen. Na veel vijven en zessen gaf hij dan toe maar gaf daarbij aan, dat hij niks ging regelen. Dus regelde ik alles en was allang tevreden dat we gingen, wat iedere keer weer een tegenvaller werd voor mij. Na een of twee dagen van de 8 dat we gingen was hij al verveeld en zeurde dat het te warm was en al naar huis wilde terwijl ik altijd zorgde voor een verzorgde reis met zon, zee en uitstapjes. Ik maakte foto's en filmpjes en thuiskomend liet hij trots zien aan zijn drinkebroeders waar hij was geweest.
Familiebezoekjes en verjaardagen waren altijd voor hem een verplichting en zag hij altijd tegenop. Moest hem altijd ompraten om mee te komen en een hand mij te helpen omdat ik ze vaak moest verzorgen. Ook hetzelfde gepuf en gezucht om naar zijn familie te gaan dat maakte niet uit. Hij was al snel verveeld en wilde dan vroegtijdig naar huis. In september 2019 begon ik te huilen, elke dag en dat heeft zo doorgegaan totdat ik uiteindelijk weg ben gegaan. Ik was op, op van het kartrekken al zo vele jaren en voelde mij meer een moeder van mijn partner dan zijn vrouw. Onze relatie werd slechter en slechter....ik probeerde nog te praten over de emotionele verbinding en de wederkerigheid die ik miste tussen ons maar dan werd hij vreselijk boos en ging weg buiten zitten lezen. Vroeg hem met mij in relatietherapie te gaan maar dat weigerde hij in eerste instantie. We waren al vanaf 2016 niet meer intiem en ik heb nog samen met hem relatietherapie gedaan bij een sexuoloog maar ik kon het niet meer. In 2020 in de coronatijd ben ik een week op retraite gegaan dat was mijn begin van de doorbraak om weer een klein beetje van wie ik ooit was terug te vinden. Toch bleef ik vechten, ik hield nog zoveel van hem en vroeg hem om mee te gaan naar relatietherapie. Voor mij, is hij na een hoop gezucht een keertje mee gegaan en vond de therapeute maar een muts en alles maar onzin. Toen nog gevraagd voor andere therapie bij een mannelijke therapeut. Vond hij wel okee maar ik moest het regelen. Dat heb ik niet meer gedaan.............Onze relatie was echt op het laatst meer kapot als nog levend maar hij gaf mij van alles de schuld. Ik was een gecompliceerde en gestoorde vrouw door mijn verleden, ik moest eens leren gewoon te leven en niet altijd maar denken en piekeren. Ik was een zeur met altijd mijn tatuu tataa en een heks die regelmatig in de glazen bol keek om hem te controleren. Dit laatste onder de noemer van humor met zijn vrienden en als ik dan zei, ik vind dat niet leuk zoiets te zeggen over mij dan was het ach dat is toch maar humor....Zijn drinken met vrienden nam toe bij mij in huis en ik vertoefde dan al snel naar boven waar ik dan weer midden in de nacht kon opstaan omdat hij ladderzat naast mij in bed kwam en begon te snurken als een wild zwijn en een alcohollucht verspreide waar ik niet goed van werd. Gevraagd op de bank te blijven slapen maar na twee keer kreeg hij daar rugpijn van en was het weer het oude liedje. Ik stond dan maar midden in de nacht op om naast mijn dochter te gaan liggen die dan weer wakker werd, of ik ging naar beneden en klapte het logeerbedje uit dat in de woonkamer stond en probeerde dan verder te slapen. In de ochtend stond hij dan om 12 uur op en dan was ik al uren aan de slag maar mocht hem niets vragen want hij moest eerst spuiten want is ook nog diabeet en bijkomen. Na koffie en een boterham kon ik eens langzaam peilen of ik hem iets kon vragen of zeggen. Dan ging hij achter de pc waarna hij op de bank ging liggen en verder de dag niks waard was. En dat is vele vele malen gebeurd....
Vrienden van mij waren van mijn situatie op de hoogte en hadden voor mij een appartement te huur waarna ik in januari 2021 de knoop heb doorgehakt. Moe gevochten, geknokt en gestreden............op en murw van alles. Toen kwam bij hem pas het besef dat ik werkelijk vertrok want dat had hij nooit verwacht zei hij. Veel huilen van beide kanten en elkaar vast gehouden. Ik gaf aan echt een tijd alleen te willen gaan wonen om mezelf weer terug te vinden. "Hoe lang" vroeg hij dan? ik zei "dat weet ik niet misschien 2 of 3 jaar??? Ik weet het niet".
Hij heeft me laten gaan en dacht dat, dat het beste was...............
In de drie jaar dat we nu uiteen zijn hebben we nog steeds veel contact gehouden en ik vroeg mij af hoe hij het alleen zou gaan doen maar wonder boven wonder redt hij zicht goed. Ik ging mijn eigen weg en maakte nieuwe vrienden. Heb mijn spirituele pad opgepakt en voel dat ik weer een beetje leef....In mei dit jaar kwam ik iemand tegen waar ik een leuke klik mee had en heb dit aan de vader van mijn dochter verteld. Ook hij was iemand tegengekomen en opeens bevonden we ons beiden in een soort crisis. We huilden veel en voelden dat we ons gingen kwijtraken. Verlatingsangst en bindingsangst speelde een grote rol en we konden beiden niet verder daten met onze nieuwe contacten. Wilden het niet, waren er nog niet aan toe. Onze harten waren nog met elkaar verbonden.....We hebben het nog eens geprobeerd en voelden ons weer een beetje verliefd maar al gauw kwamen de blikken bier weer tevoorschijn en dat heeft me doen afknappen......................Ik kon het niet meer................
Onze dochter had het inmiddels zwaar met zichzelf en zat niet goed in haar vel. Ze was zoekende en kwam erachter dat ze hoog functionerend autisme heeft. Toen begon mij iets te dagen en ik herinnerde mij de vele gesprekken met mijn inmiddels overleden schoonvader die vertelde over zijn overleden vrouw, de moeder dus van mijn ex partner die nooit nergens met hem naar toe wilde en die een alcoholprobleem had en veel rookte en alleen maar op de bank lag. Zijn zonen niet aankon en waarvan hij niet wist of ze ooit van hem had gehouden. Ik zag een patroon en ben me gaan verdiepen in autisme en zo langzaamaan vielen alle puzzelstukjes in elkaar.
Mijn ex partner heeft dus autisme en een alcoholverslaving..............pffffffff wat een openbaring.............
Inmiddels merkte ik dat mijn ex partner steeds minder en minder appte en contact zocht met mij...Dit nadat ik aan had gegeven het niet meer aan te kunnen met ons omdat zijn alcoholverslaving er nog steeds was. Als opmerking kreeg ik zoals altijd nog steeds na al die jaren. dat is jou probleem en niet het mijne. Praten over onze gevoelens kon ik wel maar hij niet, dus echt goed praten hebben we nooit gekund met elkaar maar uit zijn gevoel naar mij toe merkte ik dat hij stilletjes aan mij los aan het laten was. Hij zei wel twee maanden geleden toen ik bij hem op de gang stond opeens dat hij mij vreselijk miste maar ik kon het niet plaatsen en ben er verder niet meer op in gegaan omdat ik weg moest.........
Twee weken geleden was er iets voorgevallen met gezamelijke vrienden van ons die soms ook niet meer weten hoe met ons om te gaan en dat heeft ervoor gezorgd dat nu werkelijk het einde van onze relatie is aangebroken. Ik ben met mijn ex partner nog eenmaal in gesprek gegaan en had aangegeven dat mijn hart nog steeds bij hem lag en ik nog steeds ervoor wilde gaan omdat nu duidelijk is wat de oorzaak is geweest van alle ellende tussen ons. Hij is zich bewust van zijn autisme en ook van zijn alcoholverslaving die hij al heeft vanaf zijn 16de levensjaar en gerelateerd is hieraan maar hij wil zich er niet in verdiepen en zegt zo te zijn zoals hij is, en niet meer met mij in therapie wil gaan of wat dan ook. En wat betreft de alcohol daar hebben wij een probleem mee. Hij doelt op mij en mijn dochter en mijn ex schoonmoeder en dus niet Hij....Al zijn vrienden drinken en dat is normaal en gezellig.
Toen besefte ik pas echt, dat ik niet kon leven met een man die zo wil leven en hoeveel ik ook nog van hem houd, hem nu moest loslaten.
Maar hoe???......... .ik heb toen al mijn dierbare geschenken die ik van hem had gekregen naar hem teruggebracht toen hij niet thuis was. We hebben vreselijk veel gehuild allebei.....en afscheid genomen via whatsapp want elkaar zien was te pijnlijk.....
Daarna heeft hij mijn schoonmoeder nog laten weten helemaal klaar te zijn met mij en nooit meer met mij nog gaat samenwonen of wat dan ook. Hij had de knop nu definitief omgedraaid. Er waren te veel diepe wonden en die wilde hij niet meer meemaken. Hij had nooit bij mij zichzelf kunnen zijn, moest altijd op zijn tenen lopen en zich erg onder druk gezet gevoeld door mij. Was mijn gedrag moe, dat gedrag van de ene dag zeggen dat ik van hem hou en de andere dag de spullen terug brengen, daar kon hij niet meer tegen en hij was ook klaar met al die verwijten 25 jaar lang.............
Mijn schoonmoeder zei nog maar ze heeft veel pijn en verdriet nu en daar zei hij van "tja, daar moet ze maar mee zien klaar te komen dat moet ik ook! Hij was heel opgewekt en rustig zei mijn schoonmoeder............
Daar maak ik dus op uit dat hij al langer bezig was met mij los te maken en dit voorval met de spullen terug brengen, was de druppel.

Nu bevind ik mij dus al twee weken in een verschrikkelijk rollercoater van emoties.........de eerste week vooral veel huilen en pijn en huilen en pijn...............het verwerken van de relatie begint nu pas echt.............
Ik ben er de hele dag mee bezig en de hele relatie gaat als een film voorbij............soms begrijp ik totaal niet meer wat er gebeurd is...het lijkt alsof alles een illusie is geweest en ik in een bubbel heb geleefd die nu kapot is gesprongen......Ik voel mij totaal gedesillusioneerd en ben echt al twee weken totaal van de kaart.........eten en slapen is een ramp...krijg niks de keel af van alle emoties...
Woede en boosheid spelen nu enorm op.............
Buiten onze prachtige dochter vraag ik mij af wat mij deze relatie heeft gebracht????
Ik heb van hem 3000 euro gekregen om te verhuizen want meer kon hij niet missen.
Ik heb hem goed opgevoed, hij kan nu goed voor zichzelf zorgen.......heeft een inkomen waar ik voor heb gezorgd, een eigen huis, doet zijn was en poetst en heeft de auto van zijn vader gekregen en heeft een mooi netwerk met vrienden opgebouwd waar hij op kan steunen en een prachtige dochter waar hij mij voor heeft bedankt......en nu kan hij het dus alleen en laat zijn moeder los want hij is moe van haar gezeur van teveel drinken en van al die verwijten dat hij geen verantwoording neemt in zijn leven tegenover andere mensen die van hem houden.....zo voelt het voor mij................

Al het knokken en vechten al dat verdriet, de pijn en eenzaamheid...de verwarring en frustratie, de boosheid en woede, het zoeken naar wegen.......voor wat?????
Ik voel mij vreselijk misbruikt en voor de kar gespannen zovele jaren lang.............
Zelfs toen vorig jaar zijn vader stierf was hij er niet om de spullen van zijn vader op te ruimen......die boeiden hem niet en heb ik bij mijn schoonmoeder allemaal opgeruimd...........dat was heel zwaar werk, zij had niemand anders en dus deed ik het maar.......
Pas op, ik deed dit met alle liefde hoor.............maar hij was er weer niet, zoals zo vaak is gebeurd...............
Ik voel wrok en haat naar hem voor het niet kiezen voor mij en zijn dochter om toch nog een poging te wagen en onze relatie nog één kans te geven.................nee........hij kiest voor de alcohol.......
Ik begrijp nu zoveel meer van autisme en was echt nog bereid om gespecialiseerde hulp te zoeken voor ons....
Autisme is te begrijpen en hij kan er niets aan doen net als mijn dochter, maar het is geen excuus, geen vrijbrief dat alle andere mensen zonder autisme zich dan maar moeten aanpassen en alles moeten accepteren. Mijn ex-partner had zeker naar zijn gedrag kunnen kijken wat betreft het drinken op z'n minst. Zijn drankgebruik heeft echt onze relatie kapot gemaakt, dat was de doorslaggevende factor.
Met zijn autisme had ik kunnen leven...........dat is hij........dat maakt hem..........en daar hield ik van...........
Maar niet met zijn alcoholverslaving..........

Ik moet nu verder en mijn gebroken hart op de een of andere manier zien te lijmen.............
Het is moeilijk en doet vreselijk veel pijn.........het onthechten en hem uit mijn leefwereld krijgen doet zo'n pijn..
We hebben zoveel samen meegemaakt en gedeeld, hij is een deel van mijn leven......
Ik weet niet hoe hier doorheen te komen......leef van dag op dag............
En dan is er natuurlijk ook onze dochter....maar die gaat in Utrecht haar eigen weg zo'n beetje...
Ik zal er voor haar zijn.........

Waarschijnlijk is mijn grote leer hieruit mij nooit meer zelf weg te cijferen, dicht bij mijn gevoel te blijven en ernaar luisteren en handelen.
Nooit meer de reddersrol en de verzorgende 'mama' te spelen maar ieder zijn eigen verantwoording laten...
En de grootste.....niemand willen veranderen want dat is onmogelijk.........dat kan alleen de persoon zelf en als deze niet wil, er niet aan gaan willen sleutelen maar accepteren zoals hij is en je afvragen of je daarmee wilt/kunt leven of niet en dan voor jezelf kiezen, vooral voor jezelf kiezen!!!.

Ik weet, het is een vreselijk lang verhaal geworden maar ik wilde het zo graag even aan jullie kwijt....
Het doet me zo goed om dit van mij af te schrijven en eens met mensen te delen die begrijpen wat er met mij gebeurd is en waar ik nu in zit en doorheen moet gaan.....25 jaar is lang..........zoveel herinneringen...foto's .......beeldmateriaal pffffffff zoveel pijn....

Voor degene die het verhaal helemaal hebben afgelezen mij grote dank....
Ik ben op zoek naar lotgenotencontact in de regio Limburg en heb al een adres gevonden waar ik over een paar weken naartoe ga.
Mochten er meer mensen hier op zit forum uit Limburg komen en willen babbelen met mij dan hoor ik dit graag..

Hartelijk dank allemaal en heeel veeel sterkte met deze o zo moeilijke problematiek....
Liefs en warme groetjes
Fietje X

Inmiddels ben ik 41 jaar getrouwd met een man met autisme. Pas sinds een jaar of 5 heb ik dat door. Ik snap nu zelf niet hoe ik het al die jaren niet door heb gehad. Al die ruzies over steeds weer dezelfde dingen. Steeds maar weer proberen uit te leggen wat ik nodig had, hoe ik iets bedoelde, dat je bepaalde dingen niet zo bot kunt zeggen. Het egoïsme. Het gebrek aan zelfvertrouwen dat ik kreeg met de jaren, de angsten die ik ontwikkelde, omdat hij het steeds omdraaide en mij het gevoel gaf dat ik degene was aan wie het lag, dat ik de bitch was die continu ruzie zocht. Emotioneel er nooit voor mij zijn, de enorme eenzaamheid die ik gevoeld heb, onvoorstelbaar dat het kwartje nooit gevallen is.

Ik neem het mijzelf ook kwalijk dat ik hem gekozen heb, dat ik mijn kinderen geen vader heb gegeven waar ze mee kunnen lachen en huilen, ravotten, mannendingen doen, waar ze met hun problemen terecht kunnen. Mijn zoon kwam rond zijn 16e bij mij om te vragen hoe hij dat nou aan moest pakken met dat scheren en toen ik hem zei dat hij daarvoor beter naar z'n vader kon gaan zei hij, "aan papa heb ik niks". M'n hart brak.

Ik ben een tijdje geleden gaan kijken op de site van de autisme vereniging en nu ben ik al jullie verhalen aan het lezen en wat een herkenning! Ik ben niet gek. Het ligt helemaal niet aan mij.

Nu ben ik aan het proberen anders om te gaan met mijn man, want om de één of andere duistere reden hou ik zielsveel van die man. Dat gaat de ene dag beter dan de andere. Vandaag ging het dus niet zo goed. Net weer een verschrikkelijke ruzie gehad. We zitten midden in de verbouwing van de badkamer, hard nodig, maar wat een stress factor! De werklui waren klaar voor vandaag. Ik heb inmiddels geleerd dat ik moet vertellen wat hij moet doen. Dus ik vraag aan mijn man of hij wil stofzuigen, dan ging ik de boel aan kant maken. Even later is hij in geen velden of wegen meer te zien. Als ie weer binnen komt, heb ik bijna alles weer in m'n eentje gedaan en ben ik onderhand al helemaal over de rooie en ga tegen hem tekeer. Hij is zich van geen kwaad bewust. Had ik er blijkbaar bij moeten zeggen dat het meteen moest gebeuren. Voor mij volkomen duidelijk, voor hem niet...

Het is niet alleen maar slecht of vervelend..... er zijn ook momenten waarin ik liefde, aandacht en een fijn samen ervaar...

Voor mij is het allermoeilijkste dat wat ik ervaar, vertel, hoor, zie mbt gedrag en gevolgen, gewoonweg niet geaccepteerd wordt én zijn eigen tekst/gedrag wordt ontkent of verdraaid ZELFS als er "feitelijk bewijs" van is.... Want dan begint hij gewoon ergens anders over en komt niet op het onderwerp van discussie terug... alsof het "poef" nooit bestaan heeft... Terwijl ik met de pijn en verdriet van het onbegrip, vertrouwen wat geschaad is en de angst voor herhaling achter blijf en het niet opgelost of hersteld kan worden.

Maar andersom kan ik ook niet hem bereiken met mijn begrip, hulp, en blijk van vertrouwen want ik ben in zijn ogen juist zijn probleem(veroorzaker) en dus onveilig voor hem om zich open op te stellen... Hij heeft géén probleem, zolang ik nergens een probleem van maakt....

Ik vind autisme geen excuus om je verantwoordelijkheid niet te nemen als volwasssne in de rollen die je hebt.

Waar ligt toch de grens tussen onwil en onkunde? Opzet en onbewust?

Wie heeft er wel een manier gevonden om naast elkaar te blijven staan en samen te werken binnen je relatie? (En nog belangrijker: hoe doen jullie dat?)

@Suzanna

41 jaar, jeetje!

Wat een onbegrijpelijk verdriet heb jij al zolang moeten voelen.... maar wat is je liefde dan ook groot, om te blijven proberen een weg te vinden met hem, ook met autisme.

Wat doet/kan hij met de wetenschap dat ASS een rol speelt in jullie leven?

Ik wens je veel wijsheid en goede zelfzorg toe , en hoop dat je een betere weg weet te vinden met je man.

@Fluwa
Jouw verhaal en de dingen waar jij zo veel moeite mee hebt zijn ook zo herkenbaar. Hij begrijpt jou niet en jij begrijpt hem niet. Ik heb werkelijk geen idee hoe het werkt in het hoofd van mijn man. Wij denken, voelen totaal anders dan mensen met autisme. Iets uitpraten is bij ons ook niet aan de orde, dat lukt gewoonweg niet.

Ook mijn man vindt dat ik het probleem ben. Begrip, liefde en vertrouwen, de positieve dingen, blijven niet hangen. Op de een of andere manier blijven alleen de negatieve dingen hangen. Het antwoord op jouw vraag is dat hij niets doet met de wetenschap dat hij autisme heeft. Hoe hij denkt, voelt en handelt, dat is in zijn ogen de norm. Het woord autist zou je ook zo maar kunnen vervangen voor egoïst. "Dit gezeur heb ik alleen thuis", zegt hij, "op m'n werk is er niks aan de hand". Hij zit op de vrachtwagen, heeft alleen met laden en lossen met anderen te maken, dus ja dat gaat prima.

Bij ons is het zelfs zo erg dat hij bang voor mij is. Dat hij bang is voor mijn reactie. Dat vind ik dan weer zo verdrietig. Ik ben verbaal vrij sterk en reageer nog steeds vaak zonder eerst na te denken dus ik snap het wel. Is iets waar ik wel mee bezig ben. De rust nemen om eerst te vragen hoe hij iets bedoelt, want dat is vaak totaal anders dan ik denk.

Hij bekijkt alles vanuit zijn eigen ik. Absoluut niet moedwillig en geen onwil van hem om zich niet in een ander te verplaatsen. Hij kan het simpelweg niet. Dus dat is echt onkunde. Alleen is er ook wel degelijk sprake van onwil, want ik denk dat ook iemand met autisme dingen zou moeten kunnen aanleren en ik ben het zeker met je eens dat autisme geen excuus is om je achter te verschuilen. Ik heb autisme, daar kan ik niets aan doen, dus het probleem ligt bij jou. Die vlieger gaat natuurlijk niet op.

Dank je wel voor je reactie. Het is heel fijn om begrip en erkenning te krijgen. En ik wens jou hetzelfde toe, het liefst van dierbaren in je omgeving, want het is zo belangrijk om je verhaal kwijt te kunnen.
En net als jou zou ik ook heel graag tips krijgen om naast elkaar te blijven staan en samen te werken binnen de relatie.

Hallo, uw verhaal is zo herkenbaar! Mijn partner heeft ook "klassiek" autisme. Hij is een lieve zeer onzekere man! Vraagt zelfs om toestemming om een koekje uit de trommel te pakken. Mijn man vind eigenaarschap van zijn eigen gevoelens erg moeilijk. Hij is met pensioen maar wil nog werken. Heeel graag werken. Geeft vulling vd dag en hij kan geld verdienen. Geld wat hij gereserveerd heeft voor de extra uitgaven vd feestdagen. Nu heeft hij al 5 weken een pijnlijke fineer en kan niet werken. Hij is erg snel boos en de huisarts heeft hem al 3 x gezien in korte tijd. Ik kan niets goed doen. Is soms gemeen en onredelijk. De onduidelijkheid van niet weten wat er aan de hand is zorgt bij hem voor een mega neerwaartse spiraal waar hij zelf niet uit komt. Hij is contrelerender dan ooit. "Wanneer ga je de was opruimen Genita , vergeet je niet..... groot drama is hem overkomen.. stress is zo hoog dat ik mij ziek heb moeten melden voor mijn werk omdat ik niet slaap door die "zuigende" gesprekken.

Ook weer zo herkenbaar. Dat ik toch jarenlang gedacht heb dat het allemaal aan mij en mijn korte lontje lag, om er dan nu achter te komen dat zoveel vrouwen met hetzelfde worstelen en het moeilijk hebben.
Mijn man vraagt ook de hele dag door voor de simpelste dingen toestemming en bevestiging, word ik helemaal gek van eerlijk gezegd. Hou toch op, denk eens logisch na, ik wil ook wel eens rust.
Wat jij zegt klopt helemaal, het kost zo ontzettend veel energie. Het zuigt je helemaal leeg. Wat verdrietig dat je je daardoor ziek hebt moeten mellden. Maakt het ook nog moeilijker voor je, want bij mij is mijn werk ook een beetje mijn ontspanning. Even niet op mijn hoede hoeven zijn. En als je nu alle dagen thuis bent en je man ook, zitten jullie de hele tijd op elkaars lip.
Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je man weer binnen afzienbare tijd aan het werk kan en jij de kracht vindt om weer op te krabbelen.

Ik heb de afgelopen dagen hier alleen maar zitten lezen, lezen, lezen. Wat een herkenning en denk dat ik hier heel veel aan heb. Oké waar ga ik beginnen...

Als tiener is bij mij PDD-NOS. vastgesteld. Ik heb het idee dat ik heel erg gegroeid ben maar er zijn zeker nog wel wat dingen waar ik tegenaan loop. Ik kan bijvoorbeeld ontploffen als zaken zich opstapelen of als ik niet begrepen word. Ik weet soms niet hoe met die emoties om te gaan.

Ik ben nu meer dan 10 jaar met mijn (ex?) vriend. Toen ik hem leerde kennen voelde ik veiligheid, geluk en begrip. Laat ik beginnen met de positieve dingen over hem: hij is ontzettend loyaal, staat altijd open om wat leuks met me te doen en hij accepteert me zoals ik ben, ook als ik weer eens een irrationele uitbarsting heb gehad zal hij me niet veroordelen.

Maar; ik weet zo goed als zeker dat hij ook in het autisme spectrum zit. Na ongeveer 3 jaar relatie is hij ingestort, hij werkte al jarenlang bij dezelfde baan wat hij niet leuk vond maar hij durfde geen verandering aan. Ging de ziektewet in vanwege de burn out, toch weer uurtjes opbouwen, toch weer niet werken etc., tot hij na 2 jaar (gedeeltelijk) ziektewet ontslagen werd. Toen heeft hij dik een half jaar thuis gezeten zonder werk en met veel gedoe toch begonnen met 20 uur werken bij een andere baan. Na 4 uur op een dag kwam hij uitgeput thuis. Na een jaar kreeg hij tinnitus last en is hij weer gestopt met werken. Hij zit nu bijna 2 jaar werkloos thuis. Hij kan erg obsessief zijn over bepaalde onderwerpen, is snel overprikkeld, kan niet tegen veranderingen (grotere zaken zoals een verhuizing maar ook kleine dingen zoals een voorwerp in huis dat verplaatst is). Het maakt me niet uit dat hij thuis zit omdat werk niet lukt, maar wel dat hij weigert een wekker te zetten al jarenlang en uit bed komt wanneer hij wilt. Waarom maak ik me daar druk om? Hij heeft toch geen verantwoordelijkheden? Hij komt tussen 11 en 13 uur uit bed gerold en ik mag er niks over zeggen. Hij zegt werkelijk niet te begrijpen wat mijn probleem is.

We hebben afgelopen jaren veel meegemaakt samen, positief en negatief, ik woon nu een tijdje ergens anders omdat ik het niet meer trok en zie nu alles meer op een afstand. Ik ben continue aan het wikken en het wegen. Dan denk ik aan zijn fijne eigenschappen, we hebben het financieel goed voor elkaar, we hebben een fijn huis, we hebben zoveel meegemaakt, wat als ik spijt krijg? De woningmarkt is niet te doen, waar ga ik heen komende jaren? Waar gaat hij naartoe, hij heeft geen werk? Ik woon nog steeds bij familie en hij doet zo goed als geen moeite om ervoor te zorgen dat we onze relatie weer kunnen laten werken. Het ligt vooral allemaal aan mij en ik moet gewoon niet zeuren en zulke hoge eisen stellen want hij heeft nu eenmaal tinnitus en niet ik! En als ik deze relatie beëindig en het huis te koop moet, dan is dat 100% mijn schuld en niet die van hem want ik ben degene die is weggegaan. Hij heeft en wil geen verantwoordelijkheden. Maar bij een relatie heb je toch de verantwoordelijkheid deze te onderhouden? Samen? Ik twijfel zo vaak of het toch niet gewoon alleen aan mij ligt.

Binnenkort wordt hij op autisme getest.

Hij werkt dus niet, ik ligt in bed tot wanneer hij wilt en niemand mag er wat van zeggen, hij wilt al jaren niet meer op vakantie. Het voelt soms als het trekken aan een dood paard. Ik mis degene die ik heb leren kennen en hoop nog iedere dag dat het weer terugkomt 🙁 ik heb zoveel voor hem gedaan en hij ziet het niet. Hij vindt mij egoïstisch en een zeur.

Wat ik mij echt afvraag, wat maakt het toch dat we zo aan hun gehecht zijn. Het is vaak zo moeilijk en zwaar. Zo alleen en zo vaak gekwetst zoveel diepe pijn en toch kan ik hem maar met moeite loslaten in onze scheiding omdat hij niet verder wil. Ik begrijp mezelf niet meer.

Ik heb nu 9 jaar een relatie met mijn partner met Asperger.
Hij ontkende het volkomen en vind de diagnose die hij heeft gekregen onzin
We hebben een LAT relatie.
Dit komt neer op veel app contact maar nauwelijks echt contact.
Ik voel me eenzaam en verwaarloosd.
Heb het nu al een paar keer uitgemaakt,maar houd heel veel van hem.
Hebben we toekomst samen 😔

Het klinkt bot maar ik snap echt niet waarom
Jullie allemaal zo lang in deze ongelukkig relatie’s blijven hangen.
Kies voor je eigen geluk, je hebt maar 1 leven!

Lieve Lampje, ik begrijp je twijfel dat je denkt dat het aan jou ligt. Heb ik ook heel lang gedacht. Ik heb gesprekken gehad bij de ggz. Wat hij meteen bij het begin al duidelijk tegen mij zei was dat ik niet degene ben waar het probleem ligt. Dat ik niet degene ben die moeilijk doet, die overal een probleem van maakt. Dat die twijfel en het schuldgevoel welliswaar begrijpelijk, maar absoluut niet terecht is. Dat hij dat zei heeft mij ontzettend goed gedaan.

Het probleem ligt echt niet bij jou. Laat alsjeblieft die twijfel los en vertrouw op jezelf.