Ik weet eigenlijk al een aantal jaren dat mijn partner autisme heeft, maar hij zit op het randje en kan het goed verbergen dus ik ben ook wel weer geneigd het te vergeten als het beter gaat. Maar eigenlijk loop ik al jaren tegen hetzelfde op: ik voel me eenzaam in de relatie. Er is weinig emotionele uitwisseling en weinig begrip en inlevingsvermogen voor mijn gevoelens. Alles lijkt vrij rationeel. Terwijl ik een gevoelsmens ben. Sterker nog, ik denk dat ik een hoog sensitief persoon ben. Wat doe je dan als je een gezin hebt met drie kinderen? Weggaan? Of blijven en er het beste van maken? Dat laatste is wat ik wil, maar ik moet ook voor mezelf zorgen. Hoe doe ik dat? Als ik het liefste dicht bij hem wil zijn en de verbinding opzoek en daar dan steeds weer teleurgesteld in raak. Soms denk ik, misschien moet ik maar een tweede relatie erbij beginnen of iets dergelijks? Maar daar zou ik me dan weer ellendig schuldig over voelen. Wie herkent zich hierin en heeft ideeen over hoe je hier het beste mee om gaat. Mijn partner is heel erg bereid mee te werken en we zijn ook al in allerlei soorten van therapie geweest maar het beklijft niet echt, er blijft altijd een afstand tussen ons, emotioneel. En dat maakt dat ik me soms erg eenzaam voel.