Hallo,
Sinds de geboorte van onze zoon weet ik dat mijn man binnen het autistisch spectrum valt omdat er toen veel van hem werd gevraagd en hij het niet snapte. Heb mij toen veel verdiept in ASS en besefte mij dat het niet gemakkelijk zou worden voor mij en heb veel nagedacht of ik de relatie wel voort wilde zetten. Omdat ik al eerder gescheiden ben met de vader van mijn oudste zoon wilde ik dit niet doormaken met mijn jongste. Ik ben mijn partners autisme min of meer geaccepteerd.

Op 4 maart kreeg ik de diagnose borstkanker en stond onze wereld op zijn kop. Voor mijn partner helemaal verschrikkelijk omdat zijn rust ritme regelmaat weg viel en dit plaats moest maken voor schakelen onzekerheid en onrust. Ik vind het dan ook voor mijn partner erger dan voor mezelf ik onderga alles wel. Momenteel zit ik in chemo traject en hier lopen wij veel in vast. Op mijn partners werk zijn ze heel meegaand als hij mee moet naar afspraken geen probleem, als hij thuis moet blijven geen probleem ze zijn heel coulant en dat is fijn.

Om mijn partner zoveel mogelijk uit de wind te houden en hem zoveel mogelijk zijn eigen ritme te geven heb ik tegen hem gezegd dat als ik mij enigszins goed voel hij gewoon kan werken zijn ritme aanhouden zijn werk is zijn alles en zolang hij dat kan doen moet hij dit ook gewoon doen.

Waar ik momenteel tegen aan loop is vooral begrip en empathie. Door de chemo is mijn weerstand ontzettend laag en moet ik uit kijken voor virussen. Hij snapt dit niet en hoest en proest niest in de rondte en vraagt ook aan mij of ik onze eveneens snotterige zoon kan verzorgen. Ik heb al een keer in het ziekenhuis gelegen met koorts en probeer hem uit te leggen dat ik heel vatbaar ben. Als ik hem hierop wijs wordt hij boos want hij houd wel degelijk rekening met mij, al zie ik daar weinig van terug.
Sowieso reageert hij alles op mij af en snauwt mij soms af ik probeer mezelf te overtuigen dat dit niet persoonlijk is naar mij maar zijn onmacht vanwege de situatie. Ik voel mij niet begrepen gehoord en sta er emotioneel in onze relatie en mijn ziekte proces helemaal alleen voor. Hij gaat wel mee naar uitslag gesprekken maar verder dan dit gaat hij niet. Hij ziet en voelt niet wat er moet gebeuren wat nodig is om mij te ondersteunen houdt geen rekening met mijn welzijn. Ik heb via het ziekenhuis maatschappelijk werk aangevraagd om hier over te kunnen praten hij heeft al aangegeven dat hij geen hulp of gesprekken wilt want dat is niet nodig. Maar ik kan echt zo niet meer verder, ik heb mijn eigen strijd te voeren met mijn ziekteproces maar moet mezelf steeds bewijzen, verdedigen naar mijn partner toe en dit kost mij teveel energie die ik hard nodig heb om mij voor te bereiden voor de volgende chemo.

Heeft iemand hier ervaring mee? Hoe zou ik met deze situatie om moeten gaan? Iemand tips hoe ik mijn partner duidelijk kan maken dat hij meer rekening met mij moet houden?

Alvast bedankt.

Het klinkt misschien een beetje raar, maar met alles waar jij nu doorheen gaat, zou ik jou aan willen raden je huisarts om psychologische hulp te vragen.
Zodat jij weerbaar blijft, met iemand kunt praten en handvaten krijgt met alles om te kunnen blijven gaan.
In een ideaal scenario zou je je man naar een psycholoog "sturen", maar ik gok dat dat idee voor jullie beide alleen maar meer stress geeft.
Zorg voor je zelf, dat is het belangrijkste.
En als het lukt om iemand, bijvoorbeeld iemand die goed met hem kan opschieten, met je man te laten praten en tot hem door te dringen,zou dat heel fijn zijn.
Maar of dat werkt en voor hoe lang?
Sterkte in ieder geval!