Ongeveer 4 jaar geleden heb ik ontdekt dat mijn mijn autistisch is. Er is geen diagnose gesteld wat dat wil hij eigenlijk niet. Hij beweerd dat in onze huidige tijd iedereen in een soort hokje geklasseerd word dus hij wil er niets over horen. Bij ons zit het zo wij hebben 2 kinderen van 20 an 18 jaar. Bij de geboorte van onze dochter duurde het meer dan 24 maanden vooraleer ze kon alleen lopen en zo begon men met een hele reeks onderzoeken waarover ik nu niet meer wil uitwijden. Er werd gekonstateerd dat zij een met een verlaagde spierspanning geboren was en ook hyperlaxiteit van de spieren. Daarvoor ging ze in behandeling tot haar 14jaar en funktioneerd zij nu zoals iedereen (natuurlijk zal zij nooit aan heel lenig zijn. Terzelfdertijd tijdens de behandelingen merkte men ook op dat er toch nog bepaalde zaken waren waar er aandacht moest aan gegeven worden o.a. zij moest oefeningen doen voor ruimtelijk inzicht.
Jullie denken waarschijnlijk wat heeft dit met autisme te maken maar naarmate ik verder door het leven ging met mijn partner merkte ik dat er bij hem toch ook bepaalde zaken waren waar ik geen verklaring kon aan geven. Hij verzameld nl Old-timers maar dat ging zo in het extreme (wij hebben er ondertussen al een 100-tal staan) zowel intakte als wrakken. Aan alles geraakt hij zo gehecht en van niets kan hij afstand nemen. Wekkersn radio's en auto's dat zijn zijn vrienden. Hij koop alles in veelvoud wat hem bevald en hij kan van niets afstand nemen. Vrienden heeft hij nauwelijks en hij gaat heel stuntelijk om met mensen ook zijn reakties zijn soms zo afstotend en deze verbazen ons zo. Kortom ik kan er boeken over schrijven. Ondertussen heeft alles zich zo geescaleerd dat ik na al die jaren dat ik helemaal nog niets over autisme gehoord had het hiet bij ons thuis een puinhoop geworden is. Ik heb alle moeite gedaan om de kinderen een goede opvoeding te geven, ze zoveel mogelijk te laten funktioneren in de maatschappij zoals het hoort te zijn maar ikzelf voel mij er op dit ogenblik helemaal niet goed meer bij. Onze zoon studeerd nog en onze dochter studeerd voor het ogenblik als uitwisselingsstudente in de U.S.A. volgend jaar zijn de kinderen van plan op kot te gaan en daar sta ik helemaal achter want mijn man kan van de kinderen geen afstand nemen en leeft in de hoop dat ze later bij ons in het huis gaan komen bijwonen met hun partner (want daarvoor heeft hij gezorgd dat het huis groot genoeg is om er nog een gezin te laten bijwonen) hij hoopt dat zijn kinderen later voor ons zorgen.Ik ben hopeloos en overweeg hem te verlaten om mijzelf terug te zijn, maar ik kan het ook niet over mijn hart krijgen hem te verlaten hij zal zo hulpeloos zijn en hij zal dat zeker van mij ook nooit verwachten. In zie eigenlijk de toekomst voor het ogenblik somber in en schrijf dit hier om eigenlijk ook een beetje raad te krijgen van lotgenoten.
[img] [img]

Lees verder op:
http://www.dokter.nl/forum/Autisme/108949-leven-met-een-partner-met-autisme/Page-6.html#316219

Lees ook:
Leven met een partner met autisme
http://www.dokter.nl/forum/Autisme/108949-leven-met-een-partner-met-autisme.html

hallo
ik lees jou oproepje en ik lees mijn eigen verhaal hierin.
ook mijn echtgenoot is autist maar heeft geen vezamelwoede,hij is gefixeerd op geld,het hebben van eld en het bewaren van geld,
op dit moiment is hij opgenomen in een psychiatrisch kliniek en vold hij therapieen,ook wordt onderzocht of hij autist is.
ik hoef al die nderzoeken niet af te wachten want ik leef 22 jaar met hem en ben inmiddels ervaringsdeskundige we hebben samen geen vrienden meer,kan hij niet volhouden,we gaan geen dingen meer samen ondernemen,lukte hem niet meer.
hij wil zo snel mogelijk weer naar huis voor de tv met de rug naar ons toe zittend.
ik voel mij eenzaam en al onze gesprekken zijn niet wederkerig zijn waarheid is de enige waarheid.

nu hij niet meer thuis is merk ik dat ik meer energie heb er wordt niet meer aan mij getrokken en ik hoef niemand meer structuur te bieden.
wij hebben besloten ieder appart te gaan wonen.we blijfen wel een stel want hij heeft me nodig om goed te kunnen functioneren.
ik voel me niet meer eenzaam al ben ik alleen.