Wat herkenbaar zijn de verhalen die ik heb gelezen. Bij mijn zoon is onlangs autisme vastgesteld. Bij mijn man zie ik ook veel kenmerken. Hij laat zich nu ook testen. Ik hoop dat hier wat uitkomt. Hij heeft zich namelijk jaren verzet tegen het idee dat er wat met hem aan de hand is. Vanuit mijn omgeving krijg ik weinig steun, want die zien de gezellige, joviale man. Ze zien niet dat ik thuis de boel draaiende houd, dat ik ervoor zorg dat hij beloftes die hij anderen doet waarmaakt. Al jaren ben ik zijn geheugen.
Als ik hem aanspreek op gedrag wat sociaal gezien niet wenselijk is, gaat hij in de verdediging en in de aanval. Hij heeft altijd een reden om iets te doen of het is niet waar. Ook gaat hij in de aanval naar mij. Vooral in vage beschuldigingen. Jij praat ook wel eens op de verkeerde manier. Ik heb me dit jarenlang aangetrokken, voelde me onzeker. Een paar jaar geleden heb ik hulp gezocht. Daarna ging het met onze relatie alleen maar slechter. Als hij niet het gewenste antwoord krijgt blijft hij doorgaan. Voor ik hulp zocht liet ik dat maar zo, maar ik was niet gelukkig. Nadat ik hulp heb gezocht kwam ik veel meer voor mezelf op. Dit kon hij niet handelen. Nu ga ik de discussies niet meer aan, zolang hij niet in staat is objectief naar zichzelf te kijken heeft het geen zin. Ik heb gemerkt dat hij tijd nodig heeft om het te verwerken, soms zegt hij later wel dat ik gelijk heb. Vervolgens kan hij later over hetzelfde onderwerp dezelfde discussie weer aangaan. Dit levert veel ruzie op.
Als de diagnose autisme blijkt te zijn, weet ik dwat ik emotioneel gezien kan verwachten. Inlevingsvermogen, aanvoelen van emoties is er niet bij, daarmee zal ik hem moeten helpen, maar ik wil zo graag dat hij die hulp accepteert, snapt dat ik dingen niet zeg om hem af te kraken, maar om hem te helpen.