Anoniem

Hallo allemaal, ik zit met een enorm dilemma. Wellicht is er iemand die mij hierin zou kunnen adviseren, een vergelijkbare situatie heeft meegemaakt of misschien tips heeft.
Ik ben bijna 22 jaar getrouwd, ken mijn man 27 jaar. We hebben drie kinderen 17, 15 en 12. Twee diagnose ASS/ADD-ADHD en een met syndroom van asperger.
De voorbije 8 jaar heb ik het nodige meegemaakt met mijn man, een uiteenzetting om het wat duidelijker te maken:
- SMS'en voor 1700 euro (in twee maanden tijd) naar betaalde SMS seks lijnen. Hij belde mij op een gegeven moment dat de mobiele provider hem had gezegd dat er enorm veel SMS verkeer was met hoge kosten. Hij vroeg of de kinderen aan zijn GSM hadden gezetten. Na 6 weken zoeken, tot aangifte politie toe, heb ik kunnen achterhalen wat er in de sms'jes stond. Het bleek dat mijn man ze zelf had verstuurt en het niet durfde te vertellen vanwege de hoge kosten. Het was verslavend geweest. Hij is hierop 2 maal naar de Anonieme seksverslaafden geweest en kwam toen thuis met het verhaal dat zijn seksverslaving wel mee viel. Hij had een fout gemaakt en had ervan geleerd.
- Vier jaar geleden heeft hij zich ingeschreven bij allerlei chatsites waaronder Badoo om seksuele contacten aan te knopen, seks via webcam ,bezoeken pornosites etc. Hij was bezig om ook fysiek af te spreken met een van de dames toen ik er achter kwam, hij is daar toen mee gestopt.
- Drie jaar geleden had ik al maanden het vermoeden dat er iets goed fout zat, laat naar bed, veel lange vergaderingen, zelden thuis, GSM die overal mee naar toe ging. Na maanden zoeken bleek hij mij al vijf maanden te bedreigen met een vrouw van 15 jaar jonger. Hij was hoteldebotele verliefd geworden. Ik heb hem het huis uitgezet en hij heeft enkele maanden op een camping gezeten. Echter mijn gevoelens voor hem waren nog zo sterk dat ik heb besloten hem terug te nemen, uiteraard op zeer strikte voorwaarden. Hij gaf aan zijn lesje te hebben geleerd en dat hij 100% voor mij zou gaan. Door zijn verhouding (veel dingen deed hij met haar onder werktijd) heeft hij toen op staande voet ontslag gekregen van zijn werkgever. Sindsdien was hij werkeloos thuis en probeerde voor zichzelf te starten met een bedrijfje.
Ook hebben we toen een psychiater bezocht, hij heeft nogal impulsief gedrag waarvan hij de gevolgen niet kan overzien (sekslijnen voor grote bedragen, datingsites bezoeken en profiel aanmaken, liegen totdat ik bewijzen in handen had etc.). Deze stelde toen in elk geval diagnose ADHD en hij heeft medicatie gekregen. Maar nam deze zelden in, omdat het zijn potentie niet ten goede kwam en hij zich zo afgestompt voelde. Hij wilde er niet op aangesproken worden, hij was immers geen kind meer.
- Twee jaar heb ik gedacht dat hij (dacht ik) door zijn midlifecrisis heen was. Tot december 2013. Ik kwam met een zware overspannenheid thuis en merkte dat hij niet goed wist wat hij met mij moest. Na de eerste weken wilde ik samen met hem af en toe wat leuks doen, maar hij had het druk, moest werken etc. Ik voelde me zo alleen. Kon mijn verhaal niet kwijt en ik was zo bang dat zoals voorgaande keren dat hij een ander 'zocht voor (ont)spanning"omdat ik niet de sterke vrouw op dat moment was.

Begin maart heeft mijn zoontje een appje onderschept op zijn GSM waarin hij contact had met weer een andere vrouw.
Hij zei me dat het niets voorstelde, had voor deze geen gevoelens en ze wisselden toch alleen maar erotische verhalen uit. Hij was nu toch immers niet fysiek vreemd gegaan.

Ik heb hem toen de vraag gesteld of hij mij dat kan geven in een huwelijk wat ik onvoorwaardelijk wil en dat is trouw. Hij gaf aan dat hij dat niet kon beloven. Ik heb toen de keuze gemaakt om te gaan scheiden omdat mijn ontrouw mij geestelijk sloopt, mijn zelfvertrouwen nul is. Inmiddels loopt een en ander bij scheidingsbemiddelaar, staat ons huis te koop en woont hij sinds een maand elders. De bezoekregeling voor onze kinderen is ingegaan.

Nu hij weg is, word ik ermee geconfronteerd dat hij met die vrouw van dat appje inmiddels regelmatig afspreekt, zij is al bij hem geweest en heeft ook dingen voor zijn huisraad bij hem neergezet. Vorige week heeft hij ondanks dat ik had gevraagd om niet prominent over een evenement te gaan lopen, dit wel gedaan.
Onze kinderen laat hij foto's van haar (ook deze is 15 jaar jonger) en haar kinderen zien.

Hij heeft me laatst een mail gestuurd waarop ik heb gereageerd heel heftig, heb me super kwetsbaar opgesteld en heb hem gezegd dat ik de keuze van scheiding met verstand heb gemaakt maar dat mijn gevoel echt niet mee is en dat ik (wat hij heeft beloofd aan mij en aan kinderen) uit respect verwacht dat hij niets met die ander begint, we zijn immers pas een maand uit elkaar. Hij geeft dan aan dat IK wil scheiden en hij bezig is met zijn nieuwe leven opbouwen, ondanks zijn belofte om te wachten tot scheiding helemaal rond is.
Ik heb hem gevraagd mij ruimte te geven om hier samen met hem uit te komen en gevoelens en verstand op een lijn te krijgen en dit tussen ons twee te houden.
Vorige week heb ik gemerkt dat hij mijn hartekreet integraal naar die ander heeft doorgestuurd met de vraag om advies.

Afgelopen zondag ben ik vanwege een andere privé situatie volledig uit mijn dak gegaan. Heb hem gezegd dat ik niet wil dat hij een ander heeft, dat hij van mij is. Dat ik hem niet wil delen, dat ik spijt heb van mijn keuzen en dat ik niet snap waarom ik niet genoeg voor hem was geweest. Waarom hij op de momenten dat ik zwakker ben (door drukte op werk, perikelen met kinderen en laatst de overspannenheid) mij niet bijgestaan heeft. Niet gezien heeft hoeveel ik van hem houd.
Waarom hij zich niet laat behandelen (met drie kinderen met autisme en geen empathisch vermogen van mijn man groeit met de minuut meer de zekerheid dat ook hij autistisch is). Ik 'bescherm' hem al jaren tegen verkeerde stappen die hij dreigt te nemen, stuur hem in de juiste richting, houd hem uit de wind, verdedig hem.

Zeker niet uit medelijden, maar gewoon omdat ik zoveel van hem houd en als een leeuw heb gevochten voor ons huwelijk.

Na mijn uitbarsting afgelopen zondag, heb ik gezegd dat ik twijfel of we de scheiding door moeten zetten en ik heb hem gevraagd wat hij wil. Om daar over na te denken.

Vanmiddag heb ik hem gevraagd wanneer we rustig kunnen gaan zitten om terug te komen op ons gesprek van zondag. Waarop hij antwoord:
?
Oh ja, wat ik je nog wilde vragen vind je het goed dat ik dit weekend met 'haar' naar .. ga.

Ik heb hem gevraagd of dat een antwoord was op mijn vraag wat hij nu wil, scheiden of niet.
Ik heb hem gevraagd wat hij heeft onthouden van ons gesprek en mijn vragen van zondag.
Zijn antwoord: Dat hij met mijn gevoelens en die van de kinderen beter moet omspringen. Maar mag ik me dan nergens meer vertonen...?

Wie herkent zich in dit verhaal. Wie is hier uitgekomen. Moet ik verwachten dat hij ooit 'trouw' kan blijven? Is hier mee te leven of zal hij over x aantal weken/jaren weer de fout in gaan zonder zich te realiseren wat hij fout doet?
Zal ik ooit antwoord krijgen op mijn vragen, waarom hij dit allemaal doet.

Hij vind overigens zelf dat hij geen probleem heeft en/of autistisch is. ADHD ok maar verder toch niets.

En heeft het stellen van een diagnose als ik hem zover zou krijgen, enig nut? Hebben jullie ervaring met medicatie bij volwassenen en of het dan makkelijker leven is met een autist?

Hoor graag van jullie.

Hallo Anoniem,

Oef, wat een verhaal ! Je hebt veel doorstaan en het lijkt me enorm zwaar voor jou te zijn geweest.
Het opvoeden van kinderen met ASS/ADD/ADHD is al bepaald niet makkelijk en als dit er allemaal nog bijkomt is dat enorm zwaar.
Ik heb zelf wat ervaring en mijn 2 zoons hebben ook ASS/PDD-NOS en weet dat dit erg zwaar op een relatie kan werken. Mijn vrouw denkt dat ik ook ASS heb, omdat ik zo op mezelf ben en geen behoefte heb om bij allerlei clubs en carnaval mee te doen.
Ook vind ze dat ik naar de kinderen toe te "hard" ben, terwijl ik van haar het tegenover gestelde vind. Hiervoor hebben we hulp gehad in de vorm van een gezinscoach die heeft geprobeerd ons meer naar elkaar toe te brengen. Ik had al die tijd geen weet ervan dat onze verschillen voor haar reden waren om een scheiding te overwegen. Een maand geleden heeft ze tegen mij gezegd dat ze wil scheiden en dat sloeg voor mij in als een BOM. Zo stom voel je je dan, dat je dit niet ziet aankomen. Ik dacht echt dat we op de goede weg waren, maar haar gevoel schijnt al jaren weg te zijn en ze houd niet meer van me 🙁
Ik vind dit zo erg, want ik hou wel erg veel van haar. Weet dat ik haar niet genoeg heb gesteund omdat ik zelf ook jaren depressief ben geweest door problemen op het werk (re-organisatie gevold door 2 nieuwe banen die ook totaal niet bevielen).
Ik las je verhaal en moest even reageren. Ook al bied mijn verhaal je helemaal geen troost of wat dan ook. Toch hoop ik dat je eruit kunt komen, hoewel dat erg moeilijk lijkt. Wat jou man gedaan heeft kan echt niet. Veel sterkte

Paul

Zóóó herkenbaar! Jouw verhaal lijkt als 2 druppels water op het mijne. De laatste 5 jaren met mijn partner zijn voor mij zeer ontwrichtend geweest. Op dit moment zit ik met een diepe depressie thuis, niet meer in staat om te werken, en niet meer in staat om te voelen. Ik kan alleen nog maar waarnemen. Het ergste ongeluk van anderen doet me niets. Burn-out. En met een schuld van tonnen waar hij niet meer aan bij wil dragen.

Toen ik in de gaten kreeg dat er iets mis was heb ik me gestort op het zoeken naar oplossingen: huisarts, maatschappelijk werk, GGZ (autisme niet aangetoond conform DSM 4), Blijf-van-mijn-lijf omdat hij in zijn frustraties fysiek agressief werd. Alle narigheid met financiële problemen en administratie, een verbouwing, echt alles alles kwam op mij neer. Ik moest alles alleen doen. Mijn vrienden en familie ben ik nagenoeg kwijt. Meneer zat op de bank tv te kijken. Niet in staat om te zeggen dat hij dingen niet kon, niet doorzag. Plannen genoeg, maar de uitvoering was voor anderen.

Ik heb inmiddels geleerd dat dit gedrag nooit anders zal worden. Hij zal nooit leren rekening te houden met anderen, tenzij als 'aangeleerd kunstje'. Hij kan het gewoonweg niet. Ook nadenken over de toekomst is niet mogelijk. Hij leeft in het hier en nu, overziet de consequenties van zijn gedrag niet. Kent ook het verschil tussen karakter en gedrag niet, en kan dus ook niet leren zijn eigen gedrag te sturen. Hij zal altijd begleiding nodig hebben voor de dingen die hij niet kan.

Je kunt een volwassene niet sturen als hij dat zelf niet wil. Ook je kwetsbaar opstellen, begrip tonen, het gesprek aangaan over wat jij nodig hebt, zal altijd weer veranderen in een gesprek over wat HIJ nodig heeft. Autisme gaat gepaard met een gebrek aan wederkerigheid, en dat zal ook nooit ander worden.
Liefde op afstand is wat hen het beste past. Ze zijn zeker wel in staat om te voelen! Vergis je daar niet in, maar kennen alleen hun eigen gevoel.

Wil je zo oud met iemand worden? Ik ken het verdriet, je houd immers van hem. Maar tegelijkertijd ga je er zelf aan onderdoor. Kies voor je eigen geluk, en dat is niet met iemand die nooit zal kúnnen veranderen.

Strik eromheen doen dan afgeven bij zijn vriendin. Wees blij dat je er van af bent.
Zou haast medelijden met die vriendin krijgen.... Maar die moet haar eigen fouten maken, daar ben jij niet verantwoordelijk voor.

Wat herkenbaar, dit is ook mijn verhaal. Idd wegwezen. Dit gaat niet beter worden. Ik ben nu een half jaar weg bij mijn sexverslaafde autistische ex en voel langzaam aan weer mijn sprakeling en zin in het leven terug komen. Gun dit jezelf ook, dat gun ik jou. Sterkte want zeker in het begin is het loodzwaar maar het wordt beter!

Beetje laat misschien, deze reaktie, maar ik kan je ook niet anders aanraden dan wegwezen.....

En probeer op een of andere manier, misschien in een therapiegroep oid, ervan overtuigd te raken, dat dit allemaal NIET jouw schuld is. Je had er niks aan kunnen veranderen, je hebt niks verkeerds gedaan, je bent alleen niet in staat met iemand samen te zijn die 'samenzijn' interpreteert als 'iemand is bij me, zoals anderen dat ook doen en daarmee is alles gezegd'. Je hebt zijn plaatje van 'hoe het hoort' ingevuld...dat was zijn doel. Hij snapt niet dat 'gewone' mensen dat anders doen....en hij bespreekt dat ook met niemand. Dus hij komt er ook niet achter.

Je kunt alleen maar alle energie stoppen in ZELF een leven opbouwen, zonder deze man, want echt, je maakt jezelf helemaal gek door hiervoor te blijven gaan. Niet doen, echt niet doen.

Ik praat uit ervaring, ook 20 jaar getrouwd geweest met autistische en seksverslaafde man....ik stond ook op het punt mezelf iets aan te doen omdat ik gewoon mijn eigen aandeel hierin niet kon vatten....logischerwijs had ik toch ook iets fout gedaan omdat we onze relatie niet 'goed' konden krijgen....? Maar dat is echt niet zo, ik heb ingezet wat ik kon. Normaalgesproken, met elke andere man, was daarna de relatie weer in beter vaarwater terechtgekomen. Alleen deze man kan zich niet eens herinneren dat we aan onze relatie aan het werken waren. Dat was hij, gevangen in zijn eigen hoofd en fantasieen, helemaal niet opgevallen.

En nu, inmiddels gescheiden en aan het proberen mijn eigen leven weer op orde te krijgen, mijn zelfbeeld wat aan scherven ligt, mijn zelfvertrouwen wat tot nulpunt is gedaald, mijn stressniveau wat tot ongekende hoogte is gestegen etc.etc., moet ik toch weer dealen met deze 'gestoorde' man, ook nu, in de omgang met de kinderen loop ik hier weer tegenaan.

Iedere dag vertel ik mezelf dat ik blij moet zijn dat ik de stap al heb genomen, dat ik niet meer in de situatie zit zoals jij, dat ik nog moet beslissen....dus wacht geen seconde meer, des te eerder sta je weer op een punt dat je blij bent dat je van hem af bent....echt.

Ik wens je onnoemlijk veel sterkte met deze stap, je hebt alle liefdevolle energie van mensen die in dezelfde situatie zitten nodig. Hierbij stuur ik je die,
veel liefs,
Corien

ik weet niet hoe het er nu voorstaat met je , maar ik zou zo snel mogelijk weg gaan. ik zit in een vergelijkbare situatie als man . mijn vrouw is autistisch en onze zoon ook. voor onze zoon kan ik prima zorgen maar een partner hebben die niet erkend wat ze heeft en dus er ook niet aan wil werken trekt je helemaal leeg.

ik werd ongelukkig, dit gevoel had ik nog nooit gehad namelijk. snel daarna heb ik gezegd dat ik wilde scheiden en ben er nu volop mee bezig

makkelijk zal het niet zijn maar laat jou geluk voor de toekomst niet in de weg staan door de situatie. jij hebt meer dan genoeg je best gedaan

Hopelijk ben je ondertussen uit de situatie.... Ook ik zit hier middenin nu..wat is eigenlijk de link tussen autisme en seksverslaafdheid? Zijn ze dan allemaal zo?? Ben 8 jaar samengeweest met mijn man,toen we zes maand getrouwd waren werd hij betrapt op stalking,via mails en chat ( had " extreem harde "porno-foto's van zichzelf genomen)...was de eerste keer dat de grond vanonder mijn voeten ging... Nu acht maand geleden ontdekte ik zijn relatie met een zestien jaar jongere collega van hem,ook getrouwd en twee kleine kinderen. "Relatie" is mss veel gezegd,vermits zij beweerd dat het enkel van zijn kant komt,hij zou haar al tijden stalken... Voor mij was de maat vol..hij spreekt al jaren niet tegen mijn kinderen of familie,terwijl zijn eigen zoon de grote prins is.. Hoeveel ik ook van hem hield,ik besef dat hij nooit zal veranderen,dat hij nooit de gevoelens tegenover mij zal kunnen tonen/laten voelen die ik nodig heb in een gezonde relatie. Einde verhaal....

Kies voor jezelf, hoe moeilijk dit ook lijkt NU! Wat ik niet begrijp, hoe het mogelijk is, dat je echt houdt van iemand die dat flikt! Of ben je bang om alleen te zijn?

Ik ben uit een relatie gestapt, waar de man autistisch was. Het is gewoon niet gelijkwaardig.  Ik kon het niet hanteren. In de relatie was ik vreselijk eenzaam. Echte liefde heb ik met hem niet gekend. Liegen, bedriegen, en roepen dat IK diegene was met een probleem: volgens hem was IK gek. Moest maar een paar pilletjes halen bij de arts, dan zou het wel beter gaan met mij........

 

wegwezen. heel hard weg hollen en nooit meer omkijken

kies voor jezelf, je gaat er helemaal aan kapot.

dit is geen liefde..je zit in een illusie waarin je hoopt hoe het samen zou KUNNEN zijn.

de realiteit is dat je niet ziet hoe deze man functioneert en van jou een psychisch wrak maakt. je houdt te weinig van jezelf lieve schat.

 

Ik ben een man. Ik ben getrouwd met een vrouw met ass. Sinds vandaag heb ik min of meer de keuze gemaakt ermee te stoppen. Ik voel een enorm verdriet. Ook voor haar. Maar zij zal het denk ik niet voelen. Ze is denk ik wel bang. Ik vindt dat verschrikkelijk. Ik ben 23 jaar met haar. 15 jaar getrouwd. 2 kinderen. 12 en 15. Mij luk het niet meer. Ik heb vorig jaar 3 maal een hartstilstand gekregen. Weliswaar genetische bepaalde oorzaak. Maar stress kan bij deze aandoening ook de veroorzaker zijn. En ik ben er van overtuigd dat stress de oorzaak was. Mijn vrouw verloorde ene baan na de ander. En het lag altijd aan haar werk of collega's. Nooit aan haar. Ik ben de tel kwijt geraakt bij 20 banen.weet het echt niet meer. Mijn vrouw word rond de menstruatie verbaal aggresief. En bleef net zolang zuigen dat russies tot 3 tot 4 dagen aan een stuk door bleven gaan. Als er dan geen contact was omdat ik die tijdelijk verbrak, dan werd ik doorlopend belaagd met mail, Whatsapp en sms. Allerhande psychologische redenen en oorzaken wat er wel niet aan de hand was. 7 jaar geleden raakte ik zo overspannen dat ik na 3 jaar instemde met een diagnoses add voor mijzelf. Ik kreeg Ritalin en later ondersteuning van een add centrum. Direct de eerste dagen begin ik tijdens de gesprekken te twijfelen aan de juistheid van de diagnose. Ik ben 2 jaar doorgegaan met de gesprekken. Want het hielp wel. Maar mijn twijfel beleeft. Tot aan de hartstilstand. Later in gesprek met mijn huisarts heb ik deze twijfel opnieuw uitgesproken. Zij bevestigde mij direct daarin. Zij had destijds ook de twijfel. Maar de Ritalin hielp mij te ontspannen. Dus dat doel was verrijkt. Maar zij kende mijn vrouw ook en wist direct na het eerste gesprek dat er met mijn vrouw iets goed mis was. Maar mijn vrouw was tot niets bereid. Omdat mijn kinderen toen nog zo Klein waren had ze ingeschat dat het beste wat, dat ik niet wegviel in deze situatie. En dat is bereikt. Nu een jaar naar mijn derde hartstilstand, inmiddels heb ik een icd heb ik besloten ermee te stoppen. Scheiden is echt de enige oplossing. Mijn vrouw gaat het nooit begrijpen hoe ze mij gelukkig kan maken. Mij heeft ze zover gekregen dat ik aggresief wordt. Er zijn nu twee russies geweest die mij bijna zover pushte tot fysiekgeweld dat ik zelf nu het huis ben ontvlucht. Ik heb besloten dat ik om deze reden ik dus ook echt niet meer terug kan. Het is gelukkig nog niet zover gekomen. Maar er is niets meer voor nodig om wel zover te komen. Dus mijn advies, als je dat nog nodig heb. Ga weg. Hij gaat jouw nooit begrijpen. Ook al doet hij vriendelijk. Het is alleen aangeleerd gedrag. Wat er achter zit zal je nooit weten.

 

Hoe kom ik daarbij? Gezien de lading van de ruzies van afgelopen dagen zou het normaal zijn dat mijn vrouw wordt op mij zou zijn. Ik heb echt wel hele nare dingen gezegd. Maar ik kwam vanavond nog wat pullen halen. Ze reageerde op mij alsof er helemaal niets was gebeurd. Of ik nog mee zou eten. Ik geloofde mij oren en ogen niet. Dus, je weet niet wie je tegenover je je hebt. Na 23 jaar begrijpt ze helemaal niets van mij. Ik heb heel veel verdriet er van, maar ik ga nu echt weg.

 

 

Veel sterkte,

 

Ropet

Nog een voorbeeld hoe vreemd deze mensen reageren. Mijn 2 e hartstilstand gebeurd tijdens de revalidatie. Ik wordt met de ambulance naar de eerste harthulp gebracht. Daar leest men mijn ICD uit en constateren dat de icd goed werk heeft gedaan. De schok die ik had gekregen was terecht. Dus ik heb naar huis gebeld dat ik op het ziekenhuis ligt ter observatie. Dat ik opnieuw een stilstand heb gehad en dat ik nog even moet blijven. Of zij mij dan wil ophalen. Om haar niet teveel te verontrusten zeg ik tegen haar, doe rustig aan, alles lijkt nu stabiel. 2 uur begint de verpleging toch vragen te stellen waar mijn vrouw blijft. Ik weet het niet. Als ik haar namelijk bel op de gsm neemt ze nooit op. Ik wordt van de bewaking losgekoppeld. Krijg een receptie in de hand voor de apotheek en mag naar huis. Sta ik op de gangen van dat ziekenhuis op zoek naar de apotheek. Ik ben nog steeds behoorlijk gedesoriënteerd van de stilstand en adrealine. Haal mijn recept. Koop naar de hoofdingang, zie ik net mijn vrouw aankomen. Van mijn huis naar het ziekenhuis is het max 20 minuten. Inmiddels is het drie uur later. Vraag ik waar ze bleef. Antwoord, het was zulk mooi weer ik ben even met de kinderen een ijsje bij MacDonald gaan halen. Je zei toch dat ik het rustig aan kon doen.....

 

Geloof me, dit soort aktiesport hebben uiteindelijk ons huwelijk de das om gedaan. Mijn begrip gaat een eind, maar deze was weer zwaar over de grens.

 

Bij mijn derde hartstilstand opnieuw zo een vreselijke horror verhaal. En het gaat dan op de harthulp niet over mij. Maar alleen wat het allemaal wel niet met haar doet. Aan de kinderen denkt ze niet. Die moeten het allemaal maar kunnen handelen. Toen ik mijn eerste stilstand kreeg heb ik 4 dagen in coma op de IC gelegen ikheb toen niets meegekregen. Maar via vrienden kennissen en collega's, want ik lag op het ziekenhuis waar ik werkte hoorde ik hoe vreselijk ze zich heeft misdragen. Mijn kinderen moesten gewoon door naar school alsof er niets aan de hand was.

 

Nee, ik ben er nu echt heel erg klaar mee.

 

Grt ropet1

@Ropet. Lijkt me heel lastig om een relatie met iemand te hebben die autistisch is. Denk wel dat die hartstilstand te maken heeft met voedingspatroon, tekorten aan voedingsstoffen en met teveel stress. Medicijnen zorgen juist voor verliezen aan vitaminen en mineralen.

Hoi lotgenoot,

onze levens kunnen we praktisch 1 op 1 naast elkaar leggen.

Ik heb 10 jaar een relatie, mijn man heeft ADHD, en heeft de laatste 5 jaar veel verschillende sexuele contacten gehad. Vooral jonge vrouwen, opgedaan via het internet. Ik was daar nooit echt van op de hoogte maar heb wel altijd gevoeld dat er iets speelde. Hij heeft een prikkelverslaving en dat moest gevoed worden.

Sinds mei 2018 heeft mijn man contact met een getrouwde vrouw, moeder van 3 kinderen en beweerd hij verliefd te zijn op haar. Het was begonnen als een sexrelatie maar de vonk was over geslagen. 7 Maanden heeft hij dit verborgen gehouden en volgehouden dat zij alleen maar een goede vriendin was. Al die tijd heeft hij tegen mij en iedereen om hem heen gelogen, zelfs tegen zijn psycholoog.

Door de stress heb ik een burnout gekregen en heeft hij mij daar niet in bijgestaan en dat is heel verdrietig. Al maanden zitten we op elkaars lip en dat maakt het er niet beter op. We hebben nu besloten te scheiden van tafel en bed (hij wil nog niet definitief scheiden) en ik vertrek een tijdje naar het buitenland, om los te komen van hem en mijzelf weer terug te vinden.

Ook ik heb de afgelopen jaren, maar vooral nu, hem uit de wind gehouden, excusses gezocht voor zijn gedrag en mijzelf weggecijferd. Waarom doen we dit? Is dit houden van?........ ja!!!!

Ik zou graag eens willen praten met jou of andere lotgenoten over  deze kwestie, ik voel me op dit moment zo alleen, mijn omgeving snapt niet wat ik doormaak en waarom ik als een leeuw voor hem vecht.

Heel veel sterkte in deze strijd

Maria

Hoi Maria en andere lotgenoten,

Ik ben blij dat ik deze pagina eens opgezocht heb en lees dat ik niet de enige ben die tegen problemen aanloop als er een partner is met autisme. Of een partner met autismekenmerken/vermoeden van autisme aanwezig is.

Dit jaar 24 jaar getrouwd. Wij hebben maar kort verkering gehad en snel getrouwd om van de problemen met de familie van mijn vrouw af te zijn. Zij kon niet omgaan met haar familie en spande mij toen al voor haar karretje om de verhouding daar in huis goed te houden en problemen op te lossen en ik trapte er nog in ook. Als haar moeder, volgens mijn vrouw, boos had gekeken naar haar kreeg zij een zenuwinzinking want dan was het einde van de wereld nabij. Ik heb alles steeds weer opgelost. Het resultaat was dat haar ouders en de rest van de huisgenoten mij niet echt meer konden waarderen. Ik ging er van uit, dat nadat wij getrouwd zouden zijn en zij weg zou zijn bij haar familie dit anders zou worden. Helaas was dit niet het geval. Wij kregen snel onze eerste zoon. Met dit kind kon zij niets aanvangen. Ik heb voor en na de bevalling alle formaliteiten moeten regelen en haar op een goede manier moeten leren omgaan met een kind.  Wij werkten allebei part-time bij hetzelfde bedrijf en zij had geen rijbewijs of mogelijkheid zelf een andere baan te zoeken. Ik heb erg veel kilometers moeten rijden voor haar om alles goed te kunnen laten lopen. Onze zoon bleek erg druk/agressief gedrag te ontwikkelen en hier kon mijn vrouw niet mee omgaan. De diagnose PDD/NOS/ADHD en Tics werd gesteld bij mijn zoon. De totale begeleiding van de oudste heb ik op mij moeten nemen, omdat mijn vrouw mij op mijn werk belde dat ik naar huis moest komen omdat zij hem niet meer aan kon. En dat deed ik. Wij besloten dat zij beter meer kon gaan werken en ik minder om meer tijd te hebben voor de zorgtaken. Zij vond een full-time baan waar zij al lang werkt en het, gelukkig, erg goed gaat. Maar privé is het een ander verhaal. Ik heb mijn toenmalige baan opgezegd en ben veel minder gaan werken. Vanaf dag 1 heb ik alle formaliteiten moeten regelen omtrent alle privé zaken, alle zorgformaliteiten voor de oudste zoon, alle begeleiding voor hem op mij genomen. Ook toe 7 jaar later onze 2e zoon geboren was bleek dat mijn vrouw ook een kind zonder autisme niet op kon/kan voeden en volwassen ouderverantwoordelijkheid aan te kunnen. Het opvoeden en het nemen van verantwoordelijke beslissingen lag en ligt bij mij. Door alle stress heb ik 18 jaar geleden een hersenoperatie moeten ondergaan. Er was een hersentumor ontstaan die volgens de chirurg het gevolg van stress was.

Het is mij gelukt om de oudste zoon begeleid zelfstandig te laten wonen. Hij woont nu al een poosje niet meer bij ons. Mijn zoon en ik hebben, gelukkig, een goede relatie. Door het enorme werk dat ik in eenzaamheid heb verricht is dat, gelukkig, wat ik nu mag oogsten. Ook met de jongste heb ik een mega goede band en heeft hij ook, gelukkig, niets over gehouden aan al de jaren waarin hij opgroeide tussen een ouder met autismevermoeden en een broer met de diagnose. Het vreselijke gat waarin ik gevallen ben nadat mijn oudste zoon het huis uit was moest/moet ik alleen weer uit zien te komen. Ik heb het idee dat dit mede komt omdat ik een man ben. Ik hoor moeders met elkaar praten over dat hun kind het huis uit is en vol weemoed wordt dan gevraagd of de leegte die dat geeft niet te pijnlijk is. Niemand heeft mij ooit die vraag gesteld. Ik heb gezocht naar hulp bij instellingen. Tot de NVA aan toe geeft men toe dat er eigenlijk geen hulp is voor partners van iemand met autisme(vermoeden). Ik raakte in een burn-out en daar zit ik nu nog in. Ik werk wel door, maar moet vechten om op de been te blijven.

Ik ben door de afgelopen 24 jaar aan begeleiden mijzelf voor het grootste gedeelte kwijt. Daarnaast ben ik al mijn vrienden en kennissen kwijtgeraakt. Graag zou ik ook eens praten over deze kwestie omdat ook mijn omgeving geen idee heeft wat ik doormaak.