@San
Bij mij is de operatie te laat gedaan,ik heb blijvende schade in de zenuwen die klem hebben gezeten. Met als gevolg dat mijn linkerbeen nooit weer helemaal goed is gaan functioneren

Ik had  L4/5 en 5/S1 de neurochirurg wou toe niet opereren nu 4.5 jaar later is weg en 5/S1 gegroeit na een grote hernia, 15 december 22 wordt ik eindelijk geholpen. maar wat een slecht info krijg vann het ziekenhuis, ik moet overal achteraan. maar ondanks  , benoemde daarbij de procedure, verwachtingen en risico's, waaronder direct letsel, nabloeding en wondgenezingsproblemen met in het ergste geval ernstig neurologisch letsel tot gevolg.  ga ik voor de operatie.ik weet dat het een jaar gaat duren en 40% kans op genezing.  dat is meer dan de staatsloterij zullen we maar zeggen.

 

ik hoop op een beetje geluk wat de oxycodon en de pregabiline en andere troep ben ik klaar mee.

Ruim 2 jaar geleden geopereerd aan l5 hernia. Ik kon een paar uur na de operatie al met gestrekte rug staan. Eerste paar weken na de operatie was mentaal erg zwaar. Veel klachten kwamen terug in week 3 en dat brak mij. Chirurg gesproken en die zei iets in de trand van "ik heb in je rug gesneden, natuurlijk heb je daar last van". Dit hielp mij mentaal wel flink.

Nu 2 jaar later toch nog een beetje uitstraling in mijn been, is super goed mee te leven, maar op wat zwaardere dagen toch wel weer dood eng. Heb er ruim een jaar mee gelopen en de angst dat het terug komt is groot.

Als het toch weer een beetje vast schiet helpt een stukje fietsen enorm, alles voelt daarna zo goed als nieuw.

Misschien heeft iemand hier wat aan.

hoi Pietje,

k heb vergelijkbaar als bij jou, het mentaal erg zwaar na de hernia operatie. Omdat de pijn soms niet uit te houden is. K probeer zoveel mogelijk te doen maar soms gaat dit niet ook al zit ik aan de pijn stilling.. wanneer werd het bij jouw beter?

 

gr Johan

Goedemiddag,

Hoe lang heb je met een klemzittende zenuw gelopen?

Ikzelf heb bijna een jaar met ernstige zenuwpijn in linkerbeen en lage rugpijn  ‘gestrompeld’. Klachten werden steeds erger, totdat ik zelfs niet meer zelfstandig kon lopen en was aangewezen op een rollator.                 De lage rugklachten begonnen in februari 2022. Begin maart heb ik me ziek moeten melden, omdat ik niet meer ‘normaal’ kon functioneren.                                                Meteen met fysiotherapie begonnen, maar dat hielp helaas niet.                                    Vervolgens ben ik naar een ortho manuele arts gestapt en de behandelingen gaven enige verlichting, maar dit was telkens maar van tijdelijke aard.                                                        Ik moest steeds meer pijnstillers gaan slikken. Na 10 weken ben ik door mijn huisarts doorverwezen naar een neuroloog. Door de lange wachttijden in Nederland ben ik uitgeweken naar een neuroloog in België. Hierdoor had ik sneller MRI beelden in handen, zodat ik deze bij de eerste afspraak bij een arts assistente van een neuroloog in Nederland kon overhandigen. Er was duidelijk een hernia tussen L4 en L5 en ik kreeg als advies door rust deze hernia te laten verdwijnen, omdat in 2019 ‘een kleine hernia’ ook vanzelf was verdwenen. Ik gaf aan dat de pijnklachten vele malen erger waren, dan in 2019 en met dit groot verschil dat ik deze keer niet meer normaal kon functioneren. In 2019 kon ik gewoon blijven werken.
Het stappenplan waarmee ik naar huis ging: Achtereenvolgens twee behandelingen bij een pijnpoli en als deze geen positief effect zouden opleveren uiteindelijk toch een operatie. Ik heb me bij dit stappenplan neergelegd, omdat de neuroloog in België hetzelfde adviseerde.  Tussentijds ben ik in oktober 2022 uit eigen initiatief met een intensief multidisciplinair traject bij Het Rughuis begonnen. Vooral om beter om te kunnen gaan met de pijn.                 Behandeling 1 bij de pijnpoli in juli 2022 en behandeling 2 in november 2022. Helaas beiden zonder enig positief effect. Als ik de Nederlandse medische weg verder zou gaan bewandelen, zou ik met een beetje geluk over 6 maanden geopereerd kunnen worden…Nog eens 6 maanden met helse pijnen, niet kunnen slapen van de pijn, totaal uitgeput zijn door deze pijn en me vol moeten stoppen met pijnstillers (Paracetamol, Ibuprofen en Pregabaline). Van Tramadol werd ik doodziek btw.                                                                         Op donderdag 26-01-2023 heb ik  het gesprek met de arts van de pijnpoli gehad, waarin hij aangaf dat een operatie nu zeker nodig was  en op vrijdag 27-01 heb ik zelf contact gelegd met een assistente van een neurochirurg in Keulen. Op maandag 30-01-2023 kon ik terecht voor een consult en verdere onderzoeken en op maandag 31-01-2023 ben ik geopereerd. Zo kan het dus ook…               Het is nu 3 1/2 week geleden. Ik slaap weer beter, waardoor ik weer meer energie krijg. Alleen dat al vind ik dikke vette winst! Pijnloos ga ik nog zeer zeker niet door het leven. Na een poosje staan of lopen verkrampt mijn lichaam. Ik voel een druk in mijn onderrug (waarschijnlijk operatie pijn). De zenuwpijn is er ook zeker nog, maar wel minder. Ik kan nog niet zonder rollator grote stukken lopen. Pijnstilling bouw ik rustig af. Mijn huisarts gaf aan dat het een half jaar tot een jaar kan duren voordat ik weer ‘de oude’ ben. Het heeft dus tijd nodig… veel tijd. En dat is heel moeilijk, want je krijgt weer meer energie en je wilt zo graag… Goed naar je lichaam luisteren en blijven bewegen.

Tijd, rust en bewegen.

Rina