Hoi Tooske, het voelt fijn alles even kwijt te kunnen.
Ik zou het je zo graag willen beloven. Maar als ik naar de huisarts stap val ik niet alleen mezelf er mee lastig, ook mijn ouders, mijn zusje, broer.
Dit is iets wat ik zelf moet oplossen. Ik heb het zelf aangericht.

Mag ik misschien vragen hoe jij het had aangepakt. Ben jij er voor naar de huisarts gegaan ? Liefs

Lieve Chloe, wat ben blij dat je dit zo zegt,(het voelt fijn)Er zit natuurlijk wel meer bij jou en ik zou je dan ook graag een goede raad willen geven,iets,waar ikzelf heel veel aan heb gehad.Toen ik de allereerste keer was opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis,kon en durfde ik niet te praten over mezelf,ik kon alleen maar lachen.Praten over mijn problemen en moeilijkheden had ik nog nooit gedaan,laat staan over mijn gevoelens.Af en toe schreef ik wel eens een gedichtje dat altijd ging over eenzaamheid,verdriet,doodgaan,pijn,etc. Toen een therapeut me zei dat ik eens een dagboek bij moest houden en daarin alles wat ik kwijt wilde op moest schrijven,deed ik dit.Ik schreef over de dood van mijn moeder toen ik zes jaar was,over de incest daarna,over mijn erg boze stiefmoeder,over mijn kinderloosheid en nog veel meer.Toen die therapeut me vroeg,of hij eens een gedicht mocht lezen,schrok ik,want dat waren mijn dingen die daarin stonden.Omdat ik hem wel vertrouwde,mocht hij er een uitzoeken.Ik wist me geen houding te geven en toen hij het gelezen had,keek hij me aan en zei,dat hij en niemand van het behandelteam dit wist en of hij er af en toe meer mocht lezen.Langzaam-aan gaf ik steeds meer van mezelf te horen en te zien.Ze begrepen toen,waarom ik zo gesloten was,ze waren allemaal erg aardig vanaf dat moment en ik was vreselijk blij,dat ik eindelijk kon praten aan de hand van m,n gedichten en vooral m,n dagboek.Lieve Chloe,probeer dit dan eens en als je dan eens een keer iets aan je ouders,misschien zelfs je pleegzus wilt laten lezen,kan dit je helpen.Je zegt dat je alles zelf hebt aangericht,maar dat geloof je toch zelf niet? Nogmaals,vraag aub. hulp en laat me van je horen.Ik ben er voor je!Groetjes xx

Beste Tooske,

Ik ben een beetje verbaasd. Zou het niet beter zijn om eerst aan je eigen problemen te werken met de tips en raad die je aan anderen geeft? Zelf sla je ieder advies in de wind en wil niets meer met hulpverleners te maken hebben. Zo schrijf je.
Lees nou zelf eens wat je in deze discussie allemaal hebt geschreven en onderneem dan voor jezelf die acties die je anderen adviseert.

Hoi Tandor, ik begrijp je verbaasdheid,maar in die tijd van opname deed ik dit ook al Ik cijferde mezelf weg en probeerde zoveel mogelijk andere patienten te helpen.Vaak kreeg ik meer voor elkaar dan de therapeuten en dan voelde ik me happy.Toen het weer wat beter ging, vroegen ze me of ik niet de opleiding voor psychiatrisch-verpleegkundige wilde volgen.Dat kon daar toen intern.Ik wilde dit heel graag,maar durfde dit niet aan.Al met al is dit een behoorlijke tijd geleden en zijn we jaren verder.Dat ik advies in de wind sla,wil nog niet zeggen,dat anderen dat ook doen.Aan mezelf te werken heeft weinig zin meer,omdat ik m,n leven geleefd heb,maar andere mensen helpen,waar ik kan is altijd nog positief.Dat kun jij niet ontkennen.Groet.

Tooske, Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet zeggen. Wat je allemaal hebt meegemaakt vind ik echt verschrikkelijk. Sinds een half jaar houd ik inderdaad een boekje bij waar ik alles inschrijf, als iets met dwars zit. Ook schilder ik. Het zijn eigenlijk altijd wel schilderingen met een betekenis er achter, over hoe ik me voel. Het boekje dat ik bij houd helpt aan de ene kant wel. Dingen die ik niet aan andere kan vertellen kan ik tenminste wel opschrijven, ik hoef niet eerst na te denken over of ik iets wel kan zeggen of hoe ik iets wil zeggen. Maar eigenlijk altijd als ik erin schrijf zitten mn armen al onder het bloed. Ik schaam me echt voor wat ik nu ga zeggen, maar het bloed laat ik altijd op de geschreven bladzijden vallen. Zo weet ik dat ik het niet allemaal verzin, dat het niet zomaar een gedachte is. Het klinkt echt achterlijk , maar dat is wat ik op die momenten echt nodig heb. Liefs

Je bent meer dan je denkt:
http://www.lievegoed.nl/

Lees deze site eens door! Echt, doe het...

Lieve Chloe,dat is ook toevallig.Ik heb ook een tijdje geschilderd,toen ik in therapie zat.In het begin wilde het niet lukken en zat ik maar voor me uit te staren.Ik had totaal geen fantasie en/of ideeen(sorry,maar ik heb geen trema)Vaak was ik jaloers op anderen die wel wat op papier kregen.Daarna begon ik met wat strepen.probeerde een boom of poppetje.Nu schilder ik af en toe een aquarel en heb er zelfs twee boven m,n bed hangen.Het is niet om aan te zien,maar ik heb het toch maar zelf gedaan.Je zegt,dat je schrijft en je tegelijk pijnigt en dat je je daarom schaamt,maar waarom zou je je schamen.Ergens,kan ik me hier wel iets bij voorstellen,maar heb dat op dat moment echt nodig?Kun je misschien niet beter een traan op de bladzijden laten vallen?Die droogt op maar kun je toch nog wel weer ontdekken.Zit je op je kamer te schrijven en heb je wel privacie?Het zou je echt goed doen om eens je emoties te uiten.Lieve Chloe,ik moet er nu even uit want ik heb visite.Groetjes xx

Wat een lieve vriend van mij heeft geholpen is - klinkt misschien beetje vreemd - hout hakken en zagen, en het zaagsel verzamelen. Dat zaagsel vermengen met verf en dat op een doek uitsmeren. Ik heb drie van deze fantastische doeken in mijn woonkamer hangen; ruim anderhalf bij anderhalf meter! Laat je gaan en ga je gang!

Nana

Tooske, ik zou graag een schildering willen ophangen ergens in m'n kamer. Maar dit zal een beetje veel aandacht trekken bij mn ouders. Het is niet dat ik de dingen die ik maak erg mooi vind, maar ik vind het altijd fijn er naar te kijken en kan er soms ook echt lang naar zitten staren.
Over dat ik een traan zou moeten laten vallen.. Ik zeg al een poosje dat ik dit moet doen, maar als ik gek word in mn hoofd dan zit er iets dat zegt dat ik dat moet doen. Wat ik er nu ook van denk en vind, wat ik nu denk maakt dan echt niks uit.
Ik zit inderdaad op mijn kamer. Mijn kamer zit als enige op de bovenste verdieping dus ik heb veel privacy. Als ik schilder doe ik dit vaak na 12e snachts. Dan is er niemand die me lastig kan vallen of kan storen. Liefs

Lieve Chloe,wat ben jij toch ontzettend met je ouders bezig,steeds maar weer het hun naar de zin maken,in alle opzichten!Wanneer denk je nu eens eindelijk aan jezelf?Alleen jij bent momenteel belangrijk,jij staat voorop,want jij hebt een rotleven en dat is niet normaal voor zo,n jong meisje.Jij hebt je leven nog voor je en dat hoort gelukkig te zijn.Dat heb ik zelf ook graag gewild dus ik weet waarover ik praat.Gelukkig heb je privacie,maar is het zo erg als er plots iemand binnenkomt en jouw schilderijtjes ziet? Ik zou heel graag een schilderij van je willen hebben,hoe dan ook,wat je ook geschilderd hebt,ik zou het mooi vinden en dat meen ik.Ik zou er dan ook best veel emoties uit kunnen halen en herkennen,maar ja, zoals je weet is dit blijkbaar niet mogelijk,jammer!Wat ik me trouwens afvraag en daar hoef je geen antwoord op te geven,is:heb jij ook last van stemmen in je hoofd? Iemand die je zegt,wat je moet doen of niet? Dit is zomaar een idee wat in me opkomt en waar ik aan zat te denken.Nog een ding,laat aub.je emoties toe en denk niet steeds aan je ouders,broer en zusje. Kom op,sla met de vuist op tafel en kies voor jezelf,voor een gelukkiger leven,want dat heb je dik verdient,heel dik.Hoor ik nog van je? Ik wens je een rustige nacht toe en hoop,dat je eens goed kunt slapen.Maak het niet te laat.Groetjes xx

Hoi Tooske, ik ben misschien wel veel bezig met wat anderen ergens van denken en vinden. Maar ik hoop niet lang meer bij ze te wonen. Zodat ik zelf kan bepalen wat ik wel en niet doe. Dus dat moet ik dan maar gewoon even volhouden nog.
Ik vind het echt fijn dat je dat zegt over schilderijtje. Ik denk dat je er inderdaad wel dingen in kunt herkennen.

Ik vind het eerlijk gezegd moeilijk zeggen of ik last heb van stemmen in mijn hoofd. Ik weet nooit zo goed wat daar dan precies mee bedoelt wordt. Soms verlies ik wel eens mn controle. Op zo'n moment lijkt het alsof er een heel ander persoon in mijn hoofd zit. Iemand die vind dat ik dingen gewoon moet doen, niet moet nadenken. Ik weet niet zo goed of je dat bedoelt. Liefs

Lieve Chloe, wat bedoel je met niet zo lang meer bij ze te wonen.Ben je van plan om op kamers te gaan? Natuurlijk ben je dan de baas over jezelf,ben je vrij,kun je alles doen wat je zelf wilt,maar houd er wel rekening mee,dat je ook je problemen meeneemt.Die zijn daardoor niet opgelost,wat ga je daarmee doen?Ikzelf heb vroeger ook op kamers gezeten,leek me heerlijk,maar ik voelde me eenzamer als ooit tevoren.Je bent dan wel helemaal op jezelf aangewezen en achteraf bleek,dat ik hier niet mee kon omgaan.Maar ja, ik ben jou niet en misschien lukt het jou juist wel.Wat betreft die stemmen,zoals jij het beschrijft,hoor je die ook echt? Is er echt iemand die zegt wat je wel en niet moet doen? Herhaalt dit zich steeds? Ik vraag me trouwens af, of je medicijnen gebruikt.Zo niet,dan zou ik je toch aanraden om je huisarts te bezoeken.Praat met hem/haar hierover. Misschien is dit een oplossing en zou het jou iets kunnen helpen,op weg kunnen helpen,om een beetje prettiger te leven.Probeer dit aub.groetjes xx

Lieve Chloe,ik hoor niets meer van je,gaat het nog goed met je? Meld je aub. groetjes xx

Hoi Tooske, ik vind het moeilijk hier op te reageren. Ik heb inderdaad stemmen in mijn hoofd. Het zit er niet altijd, maar als ze er zitten voelt het echt niet fijn. Ik vind het zo moeilijk hier op te reageren want ik weet dat ik er niks aan ga doen en niet zal doen.
Wat dat medicijnen betreft, ik slik niks en heb dit nooit gedaan.

Als ik alleen op kamers woon kan ik inderdaad gewoon doen wat ik wil. Ik hoef mijn armen niet de hele dag te bedekken en als ik mn controle verlies hoef ik nergens rekening mee te houden. Het voelt nu alsof ik in een soort 'tijdbom' leef. Het zal niet lang meer duren voordat het mooi weer wordt en er korte shirtjes gedraagt gaan worden. Iedereen zal het zien.
Liefs

Lieve Chloe,waar ben je in godsnaam mee bezig?Wil je wel eens geholpen worden? Ik heb het idee,dat alles wat ik zeg en probeer,je geen behoefte hebt om iets aan jouw situatie te veranderen.Ik denk, dat ik mijn energie beter kan besteden aan mensen,die echt aan hun problemen willen werken.of die het tenminsten willen proberen.Ik zou je zo graag willen helpen,maar ik heb het gevoel,dat je zo door wilt gaan als je nu doet en dat vind ik vreselijk triest.Je hoeft maar een stap te zetten en je leven kan op een positieve manier veranderen,maar blijkbaar wil je dit niet en kies je voor een leven,waar je misschien spijt van krijgt.Ik doe nu dan ook een allerlaatste poging om je te helpen en dat doet me erg zeer om dit te zeggen.Ga verdorie hulp zoeken,denk aan jezelf en doe mij aub. deze belofte.Ik weet niet of je nog wilt reageren,maar ik wacht op een positief antwoord van je.Liefs xx