Zo zeg ik dacht dat ik bijna de enige was met een ex met ass en een heel gedoe met de bezoekregeling. Ben blij dat ik dit forum ontdekt heb.
Mijn kind is nog heel jong en we zijn nu al meer dan een jaar uit elkaar maar kind is nog niet een weekeknd daar alleen geweest omdat het gewoon niet kan.Maar het betekent wel dat ik ex hier heb en ik vraag mij af of dat ooit ander wordt.

hoi hoi barbera, je bent zeker niet de enige, al voelt dat waarschijnlijk wel zo, ik vind persoonlijk dat er weinig te vinden is aan hulpverlening of een luisterend oor voor mensen zoals wij, die leven met een ex met autisme en daarnaast ook nog kinderen hebben die daarmee te maken krijgen. ik heb sinds kort uit wanhoop de nederlandse vereniging(op tim van iemand van hier) maar eens gebelt, en ik ben nu via die stichting in contact gebracht met ook weer een alleenstaande moeder met kinderen en een ex man met autisme. het is zo'n verademing(in mijn geval) om eens gelijksoortige verhalen te horen, het geeft je het gevoel er niet helemaal alleen voor te staan, al zal je dat wel je leven moeten doen zolang je kinderen onder je hoede zijn. hetm is een pijnlijke weg die je kinderen moeten doorstaan kan ik je vertellen. als ik zie hoe mijn kind van 14 worsteld en maar blijft proberen tot zijn vader door te dringen, de aandacht probeerd te krijgen die hij op deze leeftijd JUIST van vader zo nodig heeft, maar niet krijgt.....hartverscheurend en ik kan daar als moeder niets in doen voor hem, ja luisteren, en hem bij tijden even laten uitrazen over zijn vader, mijn kind helpen zijn grenzen aan te geven richting zijn vader, hem helpen zijn gevoel naar vader toe te uiten....en intussen weten dat dit totaal niet gaat lukken....want het lukt mij al 7 jaar niet, hulpverlening lukt het ook niet tot hem door te dringen. ik ken jou situatie niet natuurlijk,maar kan je 1 tip mee geven, volg je hart in wat wel en niet goed is wat je kindje aangaat, stel je grenzen en zoek hierbij voor jezelf hulp, zo kun je daar met de jaren sterker in worden.
het is net wat wilma op deze site beschrijft, het is schipperen en grenzen stellen, als ik het verhaal van wilma lees dan zou ik het zelf geschreven kunnen hebben, zo herkenbaar!! ook dat stukje dat die ex partner een vriendin nodig heeft, hij compleet op haat leunt, want zonder kan hij niet, het is zijn steun en hij volgt haar....vroeger was ik het, nu ik gelukkig niet meer,maar een andere vrouw......blijf niet alleen rondlopen en worstelen.....succes barbera

groetjes suzan

15 jaar ben ik nu gescheiden het ging gewoon voor mij niet meer, waarom kwam ik in de jaren daarna pas achter toen mijn zoon zich anders ontwikkelde als anderen kinderen.Je gaat op zoek, komt in een stroom versnelling, bots op tegen vooroordelen,onbegrip, en zijn ruzies,vedriet,boosheid onmacht en noem maar op!
Mijn zoon bleek het syndroom van asperger te hebben en in het onderzoek daarnaar toe wist ik al ....zijn vader heeft dit ook! Hier ben ik tegen aan gelopen in mijn huwelijk alle puzzelstukjes vielen ineens op zijn plek. Maar dan ben je er nog niet oh nee dan gaat het pas beginnen.Je moet een weg zoeken in een wereld van autisme en dat is echt niet gemakkelijk, De omgangs regeling verliep moeizaam, de weekenden of dagen dat ze bij vader waren verliepen stroef, hij deed niks met ze wat ik toen niet begreep maar nu des te meer.Maar het is niet alleen je ex partner die het moeilijk maakt maar ook de buiten wereld, hoe vaak is me toch gezegd dat ik spoken zag dat er niks aan mijn kind te zien was, niks te merken aan zijn gedrag, maar dat was buiten de deur maar dan als je weer in je eigen huis bent danmoeten alle prikkels die ze opgelopen zijn buiten hun veilige wereld er wel uit en dat doen ze bij die persoon waar ze zich het meest veilig bij voelen...ik dus!Inmiddels heeft ook mijn ex de diagnose asperger en krijgt hij begeleiding maar voor het contact met vooral zijn dochter is dit waarschijnlijk te laat, zij heeft het zwaar met een broer en vader met asperger. Ze mist zo het vader contact en het normale broer zus zijn.Na 15 jaar ben ik nog steeds bezig om dit in banen te lijden, voor mijn dochter, maar ook voor haar vader want ik gun ze beiden dat er nog een leuk contact uitrolt.Ik lees in de verhalen eerder geschreven dat dit vaak eenrichtings verkeer is en blijft en daar ben ik het mee eens het gaat even goed en dan verwaterd het weer.

Waar ik mee zit is (ja zelfs na 15 jaar nog) boosheid,onbegrip, verdriet, ik had het niet alleen willen doen na mijn scheiding maar ik had geen keus, de kids konden alleen op mij rekenen dus je bent er voor hun of je zelf nog energie hebt of niet het moet.Jaren verwijten van mijn ex gehad van wat ik allemaal fout deed nooit eens oook niet toen bij hem de diagnose bekend was van meid je hebt het goed gezien en je hebt het geweldig gedaan met onze kids want dat heb ik.
Wat zou ik blij zijn als er aan de andere kant eens gezegd wordt dat hij begrijpt hoe moeilijk het in ons huwelijk voor mij geweest moet zijn en in de jaren na de scheiding, ik weet dat het met zijn autisme te maken heeft en heb er begrip voor dus hij hoeft zich er niet voor te schamen maar wat zou het fijn zijn om eens iets positief te horen van je ex ook al is het na 15 jaar.Hoe je het ook draait of keert ik ben en blijf de moeder van zijn zooo geweldige kids. Er zijn nu cursussen voor partners van iemand met autisme maar hoe zit je voor exen van zón partner?

Het is allemaal wel heftig als je dit van U leest. Ik heb zelf autisme maar ik erken dit wel, een collega heeft dit ook. Ik zelf heb geleerd om die te vele prikkels uit te schakelen, in huis, in verkeer, overal. Ik wens u veel sterkte en wijsheid.

Dag allemaal,

Vandaag reed ik met een collega mee en we kwamen te spreken over moeilijke periodes in het leven en de impact daarvan op je relatie en hoe je daar als partners samen mee omgaat.

Ik vertelde over mijn zware bevalling, nu 12 jaar geleden en de moeilijke periode die daarop volgde, met een langzaam fysiek herstel van mijzelf en mijn dochter. Mijn man reageerde daar destijds volslagen inadequaat op, maakte ruzie met de behandelend artsen en verplegend personeel, schreeuwde naar hen dat mijn dochtertje (die in een couveuse lag)en ik gewoon mee naar huis moesten komen. De medische onderzoeken die aan haar werden gedaan waren volslagen onnodig, haar mankeerde immers niets. Tijdens de zwangerschap was hij weinig betrokken, ging bv.nooit mee naar controles, dat is nl. voor kwezels. In de periode na de geboorte ging hij op in zijn werk, had daar veel stress en was vaak pas tussen 8 en 11 uur 's avonds thuis. Zelf heb ik dit altijd geduid als een moeilijke periode voor ons beiden, waarin we beiden niet beschikbaar waren voor elkaar, ik was er immers ook niet voor hem in een stressvolle periode op zijn werk.

Mijn collega plaatste hierover (onder andere) de opmerking 'maar jouw man heeft dan ook wel een paar autistische trekjes'.

Deze opmerking heeft de rest van de dag in mijn hoofd nagezoemd en na even zoeken kwam ik zojuist terecht op deze site. Een feest van herkenning! (Vergeef mij deze ongelukkige woordkeuze)Geen hoofd- en bijzaken kunnen onderscheiden, een zoekgeraakt notitieblokje is belangrijker dan een zojuist overleden familielid. Ook altijd conflicten op het werk, niet tegen de onrust van kleine kinderen kunnen (niet meewillen en niet meegaan op vakantie omdat hij rust nodig heeft). Hij voelt zich ook altijd anders ofwel beter dan anderen en is ook altijd de logica van andermans motieven aan het falsificeren om aan te tonen dat hij 'het' beter begrepen heeft. Hij vergeet eerder gemaakte afspraken en wordt dan boos op degene met wie hij deze afspraken heeft gemaakt. Ik kan zo wel doorgaan met allerlei dagelijkse, vermoeiende voorbeelden. Niet de was willen doen omdat de wasmachinefabrikant het apparaat onlogisch heeft geconstrueerd. Etc., etc. Vanzelfsprekend heb ik de nodige ruzies met hem geïnitieerd, en was hij zich van geen kwaad bewust (zijn repliek: je hoeft me alleen maar precies te vertellen wat je van me verwacht, bv. een dag en een uur vantevoren bellen wanneer je een afspraak voor me hebt gemaakt). Ik begon werkelijk te denken dat het aan mij lag en was tegelijk heel moe van het denken voor mezelf, voor de kinderen en voor hem. Kwam nauwelijks aan mezelf toe, moe, moe, moe!

Voor wie zich na het voorstaande afvraagt waarom ik nog steeds getrouwd ben: Sinds een aantal jaar gaat het beter: door toeval vond hij rustiger en regelmatiger werk met een vast rooster (hij werkt nu als geschiedenisleraar)waarbij hij ook nog de hele dag over zijn zeer gewaardeerde vak mag praten. Langzamerhand veranderde hij in een lieve variant van de moeilijke man die ik daarvoor altijd had: iedere morgen krijg ik stipt op dezelfde tijd een kop verse koffie op mijn nachtkastje en hij toont zich zeer betrouwbaar in het brengen en halen van de kinderen op de vaste schooltijden etc..De kinderen zijn inmiddels ook wat ouder, minder onvoorspelbaar, druk en hij begrijpt ze beter.

Tot dusver heb ik deze omslag altijd geduid als een 'coming of age'van een wat particuliere echtgenoot, maar inmiddels twijfel ik, dat mag duidelijk zijn.

Wel bijzonder dat ik na bijna 13 jaar huwelijk een opmerking van een collega nodig had om tot dit inzicht te komen....

Voor iedereen die wil scheiden of is gescheiden van haar autistische echtgenoot: ik begijp dit van ganser harte, heb het zelf altijd uitgehouden bij mijn man vanuit de overtuiging dat een scheiding moeilijk te verwerken zou zijn voor mijn kinderen. Maar ik vraag me nu wel af of ik mezelf daarmee niet tekort gedaan heb en wellicht ook de kinderen...

Aan de andere kant: onder bepaalde omstandigheden heb je aan een autist een hele lieve, toegewijde en betrouwbare echtgenoot, als je de eenzaamheid tenminste weet op te lossen met andere vriendschappen of een eventuele extra relatie (heb ik zelf niet maar zoiets lijkt me niet onbegrijpelijk).

Wordt nu een beetje lang verhaal bij elkaar, wellicht tot een volgende keer, &

Hou je haaks allemaal!

Dit is voor mij de eerste keer dat ik deze site bezoek. Wat een herkenning. Het overvalt me een beetje dat er zoveel mensen zijn die in hetzelfde schuitje zitten dan ik. Fijn om te weten dat ik niet de enige ben die hier geen gemakkelijke weg ik kan vinden. Dat het niet aan mij ligt dat het zo verdomd moeilijk is. Ik twijfel soms zoveel aan mezelf. Ik ben zo ingegroeid in een leven met een man met kern autisme en 2 zonen met pdd-nos. Soms weet ik niet meer wat nu normaal is en wat niet. Ik heb ondertussen al zoveel meegemaakt, steeds mijn grenzen maar weer verlegd. Een jaar geleden waren mijn verste grenzen bereikt. Een voorzichtige aankondiging van een scheiding, met alle boze en vreemde acties vandien. Nu, nog steeds niet officieel gescheiden, het is zo een lange weg. Soms heb ik schrik voor zijn boze buien, ik hou me dan maar weer stil of ik sus het maar weer wat. Bij onze gezamelijke advocaat durf ik ook niet te zeggen waar ik me het meeste zorgen over maak: onze kinderen. Hij heeft een diagnose, maar deze is mijn schuld. Ik heb daar voor gezorgd, hij heeft nergens last van en van hulpverleners wil hij ook niets meer weten. Buiten huis speelt hij zijn rol perfect, zo goed dat ik er helemaal alleen voor sta. Met al mijn zorgen.
Als mijn kinderen in de toekomst zo af en toe naar hun vader moeten gaan dan maak ik mij nu al erg veel zorgen. Het liefst zou ik willen dat dit voor korte afgebakende momenten zou zijn. Hij ontkent het autisme bij zichzelf maar ook bij onze kinderen. Hij is erg los, geeft geen grenzen aan en gaat zelf ook over veel grenzen heen. Geen goed voorbeeld en biedt ook geen veiligheid en geborgenheid voor onze kinderen.

hoi kittie, jou verhaal zou maar zo mijn verhaal kunnen zijn. in 1 woord HERKENNING.

herkenning in je gevoelens en verdriet, zelfs na 15 jaar gescheiden te zijn nog. je machteloosheid wat betreft hoe de buitenwereld over je kind spreekt....valt toch allemaal wel mee? ach duie van mij heeft ook wel eens een bui of erger nog..........pak 'm eens wat harder aan misschien.

ik voel wat je voelt kittie, sterkte

susan

Eva dank je wel. Dit had ik net nodig.

Mooi om dit te lezen. Zo eenvoudig, maar zo echt en zo waardevol. Mooi.

jee, wat een herkenning! kan iemand mij raad geven alsjeblieft.
ik ben een moeder van een kind met autisme/verstandelijk beperkt, mijn kind hangt erg veel aan mij als moeder en mijn pgb begeleidster noemt mijn kind persoonsafhankelijk, zeer kwetsbaar en snel van de kaart als even iets ander verloopt. mijn ex man wil dit speciale kind 19 dagen mee nemen op vakantie, ik ga bij het idee rillen! mijn ex man gaat namelijk niet duidelijk genoeg om met mijn kind en behandeld mijn kind alsof het een "gewoon kind"is.
naar mijn idee is dit echt te lang en te veel van het goede, daarbij komt ook dat als mijn kind terug komt ze amper de tijd heeft die vakantie met vader te verwerken, want ikzelf ga de dag erop al...en dat terwijl we (ik) met mijn ex had af gesproken dat er minimaal 4 dagen tussen onze vakantie zouden zitten zodat een omschakeling verwerkt kan worden door ons kind.

wie kan mij raad geven? ben ik te bezorgd? of is dit duidelijk te veel gervraagd van een kind zoals de mijne.....mijn pgb hulp heeft ook haar idee uitgesproken naar vader, ze denkt namelijk ook dat dit echt nog te veel is voor ons kind...maar daar blijkt hij liever niet naar te luisteren.......ik wil gewoon eens adviezen van onafhankelijke mensen, misschien iemand van hier?

gr eline

Dag vreemde man: over partner met autisme/ Veerle Beel. In dit boek doen vrouwen en mannen met partners met autisme hun verhaal. Berchem, 2000. ISBN: 90 6445 206 7

Mijn man heeft net als mijn dochter een overduidelijk autische beperking. Het huwelijk was zwaar en ik heb besloten de scheiding in te zetten na 20 jaar eenzaamheid en dat is na anderhalf jaar toestanden ook eindelijk gelukt.Mijn man geeft aan dat alles wat er mis gaat , is gegaan een uitwerking is van wie ik ben. Altijd en eeuwig moest ik als spil in het gezin de klappen opvangen. Niets deed ik goed. Hij stond aan de zijlijn commentaar te geven. ik incasserde in het veld. Hij kan niet invoelen aanvoelen. Nu gaat hij met mijn jongste met een ernstige anorexia en een risicovolle gezondheid en op lijst voor een opname een reis maken en 800 km rijden terwijl hij dat nooit deed. Zijn nieuwe vriendin woont in het buitenland dus de reis is in zijn belang. Mijn jongste dochter kan nauwelijks zelf meer inchatten wat goed voor haar is dus buigt mee en staat onder druk. Ik heb mijn advocaay vandaag gemaild met de vraag of hij zonder overleg met mij kan gaan reizen met een kind wat een bedreigde gezondheid heeft zoals de internist bechrijft. Ik ben wel aansparakelijk ! Niets neem hij van me aan en hij trekt in alles zijn eigen plan zonder te kijken naar wat goed zou zijn voor mijn dochter. IIk wordt er radeloos van en jeugdzorg is ook in beeld maar die zeggen hem advis te kunnen geven. meer niet ! Groetjes Fleur.

hallo, ik ben al een jaar of 8 gescheiden van mijn ex man, ik heb 2 kinderen in de leeftijd van 9 en 13 jaar. voor beide kinderen krijg ik 335 euro per maand netto aan kinder alimentatie. ik vind dit echter erg weinig, want daarnaast is betaald hij niet mee aan schoolkosten, bril kosten voor mijn kind. ik leef een sober leven met een inkomen op het minimum, en dit omdat ik als alleenstaande moeder niet in staat ben daar financieel bovenuit te komen kwa inkomen omdat de zorg voor mijn kind dat verstandelijk beperkt is en autisme heeft en op een cluster 4 onderwijs zit. de kinderen gaan eens per 14 dagen naar vader, verder draai ik hier alles alleen wat de zorg van mijn kinderen betreft. mijn ex woond inmiddels samen, gaat 3x per jaar op vakantie, koopt met het grootste gemak een andere auto, laptop, mobiel enzz. mijn ex heeft het financieel dus stukken beter dan ik. ik denk erover om parnter alimentatie te gaan vragen via de rechter of adcocaat of de kinder alimentatie proberen te verhogen. ik wil hem niet het vel over de oren trekken, en dat hij ruimer in zijn geld zit dat gun ik hem prima,maar wat mij zeer steekt is dat hij niets,maar dan ook niets bijdraagd aan de kinderen. de meeste gescheiden mannen die ik ken betalen een kinderalimenatie en betalen daarnaast ook de helft van de kosten voor bijvoorbeeld een bril, schoolspullen. mijn ex dus niet. die denkt letterlijk voor 150 euro per maand klaar te zijn wat zijn kinderen betreft en vind dat ik het daar maar mee moet doen. en zegt mij rustig....dan ga je zelf toch meer werken? en dat terwijl ik ook ZIJN zorgenkind opvang en begeleid, daar ook een pgb voor heb om zorg in te kunnen kopen en ik met dit kind niet in staat ben mezelf suf te werken omdat een kind met autisme/verstandelijk beperkt al heel veel energie kost van me

wat vinden jullie hier nou van, zou ik een kans maken om verhoging aan te gaan vragen?

groeten mirjam

Stel deze vraag eens aan het sociaal maatschappelijk werk, of aan de rechtswinkel in een grote stad in uw omgeving.

Beste fleur, ik begrijp jou bezorgdheid heel goed, mag ik vragen hoe oud je dochter is? als ze onder de 12 jaar is dan heeft jou ex man jou toestemming nodig voor het aanvragen van een identiteitskaart of paspoort, dan is het vrij simpel, die geef je dus niet af. daarnaast kan ik je uit ervaring vertellen dat JIJ altijd de klappen zal moeten blijven opvangen totdat je kinderen zelf hun keuzes gaan maken en op volwassen voet leven, waardoor jij minder afhankelijk word van de keuzes die jou ex man maakt omtrent jullie kinderen. ik kan me je gevoel zo goed voorstellen, een kind met anorexia is een zware zorg, en zeker als je die als ouders van dit kind die zorg niet kunt delen. mij persoonlijk lijkt het onverantwoord om een kind die wachtende is voor een opname om die naar het buitenland te laten gaan. wat wil je kind zelf eigenlijk? je zou je huisarts eens kunnen bellen, misschien kan die een verklaring opmaken dat dit geen goed idee is medisch gezien? ik heb ook een ex met autisme en wat mij betreft is hij ook een narcist,ik herken je onmacht dus als geen ander,ik ben ook altijd in de ogen van mijn ex verkeerd, handel verkeerd, voed de kinderen verkeerd op, het ligt altijd aan mij of iemand anders, behalve aan meneer zelf. jaren lang heb ik me erover opgewonden, geprobeerd op alle mogelijke manieren om beter met hem in gesprek te komen, maar tevergeefs. nu ben ik inmiddels zo ver dat ik mijn eigen koers volg, hij wou deze zomer ook mijn jongste kind met autisme en daarnaast een verstandelijke beperking voor 20 dagen aaneengesloten mee nemen naar Spanje, en dat terwijl mijn kind veel te kwetsbaar is. ik heb hem verteld dat dit feestje niet door ging voor hem. vond ie even niet leuk, jammer dan. ik ben iemand die leeft naar mijn hart, wat niet goed voelt gebeurd dus ook niet meer, heel simpel. maar goed, ik dwaal af nu. ik hoop dat je er wat mee kunt
groetjes susanne