Als man met een partner met ASS loop ik na 6 jaar helemaal vast. Ook al hou ik zielsveel van haar weet ik me even geen raad meer hoe met situaties om te gaan. Vooral op het gebied romantiek, liefde en intimiteit. Sinds onze kleine man is geboren is er al 19 maanden geen enkele vorm van contact op dat vlak mogelijk. Daarvoor kon ik leven met de manier waarop we ermee omgingen. Zijn er mensen met dezelfde ervaring? En zijn er tips en tricks te bedenken om deze leegte en vorm van eenzaamheid een wending te geven, zodat mijn partner me ook op dat vlak weer ziet en iets onderneemt? Alvast bedankt.

Hoelang kan je doorgaan in deze waanzin?

Erg lang, veel te lang......

Inmiddels probeert mijn man niet eens meer moeite te doen om iets te begrijpen of mij te willen horen. Neemt zelfs de tijd op om daarna aan te geven hoeveel tijd ik wel niet verspild heb die nuttig had kunnen worden ingezet in plaats van te praten over mijn zorgen, gevoelens en wensen. Ik doe moeilijk. Ik ben niet duidelijkheid. Ik moet maar gewoon zeggen wat ik wil. Maar hij lijkt geen herinnering te hebben aan alles wat ik al heel concreet en duidelijk heb aangegeven nodig te hebben of te willen. Maar hij wil ook niet zien wat hij zelf al eerder heeft geschreven of terug horen wat hij heeft gezegd. In hoeverre is het dan nog onbedoeld of onkunde?

Hoe kan je invulling vinden voor het blijvende gemis, de blijvende eenzaamheid en de blijvende behoefte?

 

Een vraag die vele hebben, maar de antwoorden zijn schaars.

Ik probeer nu toch contact te zoeken met andere mensen die mij beter lijken te begrijpen en interesse hebben in wie ik ben en wat ik voel. En ja, ik heb ook behoefte aan meer aandacht en intimiteit.... Maar durf nog niet goed daar ook wat mee te doen. Zijn er mensen die wel een manier hebben gevonden om hetgeen wat je mist te compenseren?

Ik snap precies wat je bedoelt Fluwa. Een manier heb ik nog niet gevonden om intimiteit op een andere manier te beleven. Het is wel raar dat ik wel aandacht krijg van andere mannen maar tegelijkertijd mis ik ook het vertrouwen wat ik vroeger wel had in relaties. Ik mis het vertrouwen in mezelf omdat ik zo ben gaan twijfelen. Op bladzijde 23 staat mijn verhaal.

Het is bij mij nu zo ver dat ik even afstand heb genomen en even ergens anders mijn intrek heb genomen.

Maar als mijn man en ik met elkaar bellen en hij vertelt hoeveel hij van me houdt en ik hem ook op een rustige en nette manier vertel wat ik steeds ervaar, dan krijg ik  antwoorden die niet passen bij de situatie. Soms twijfel ik dan ook echt aan zijn geestelijke vermogens en voel me dan weer schuldig dat ik dat doe.

En dat zijn de momenten waarop ik het inderdaad niet meer weet. De momenten van eenzaamheid en blijvend gemis.

Beste Fluwa Wij zijn lotgenoten en zouden eigenlijk een sociaal netwerk op moeten kunnen bouwen. Ik weet alleen even niet hoe. Maar heb zeker de behoefte

 

Lieve Margreet,

Hoe herkenbaar zijn grote stukken van wat jij meemaakt. Ik zit er ook nog middenin. Sterkte.

Ik herken 99% van alle verhalen hier…
Ik ben 29 jaar, zit 10 jaar lang in de relatie.
Omdat ik uit een narcistisch gezin kom, dacht ik jaren dat m’n vriend narcistisch was. Maar nu vermoed ik asperger.
Ik heb zelf chronisch vermoeidheidssyndroom en allerlei andere lichamelijke en emotionele klachten…..en ik ervaar zoveel boosheid.

Ik wilde dat er een manier was om contact met jullie te krijgen… Gewoon voor praten en support..
We horen min of meer bij een exclusieve club als partners van..
Ik praat er zo goed als niet over met andere mensen, omdat het zo complex kan zijn om te begrijpen.
Nog meer eenzaamheid daardoor..

Als een van jullie een pagina aanmaakt op facebook (als die er niet is) of een eenvoudige wordpress website, kun je elkaar daar vinden.

Ik heb maximaal autisme, ook wel autismus Maximus genoemd. Vaak moet ik eerst auteren voordat ik maar mijn lomschool ga.

Ik ben heel benieuwd hoe het nu met jullie gaat......

Bij mij blijft er toch een soort vicieuze cirkel waarin we blijven rondgaan.... en natuurlijk kan ik niet alleen hem aanwijzen, want ik blijf ook in patronen hangen. Het tegen beter weten in blijven hopen op een verandering, hoe klein dan ook. Een klein beetje meer begrip of erkenning... Woorden en gedrag die kloppend zijn, kunnen vertrouwen op wat er wordt gezegd of beloofd.... Iets in mij houdt vast aan hoop en zoekt in alles naar een oplossing voor een probleem die ik niet kan oplossen, maar wel gezien wordt als mijn probleem en verantwoordelijkheid....

Hij vergeet continu wat hij stellig heeft beweerd, begrepen of beloofd.... Zelfs als het op papier staat door hem geschreven.... Ik denk dat het woorden zijn waarvan hij denkt dat ik ze wil horen en hiermee denkt de lading te dekken. Of tenminste hem laat geloven dat hiermee zijn intenties goed zijn..... Maar al zouden de intenties goed zijn, daarmee ontslaat het hem niet om verantwoordelijkheid te nemen als resultaat uitblijft......

Het meest frustrerende vind ik dat hij continu indirecte boodschappen geeft (non-verbaal, suggererend) en deze stellig ontkent. Of nuances aanbrengt waardoor een zin een andere betekenis krijgt, dan dat gesuggereerd wordt.

Hij vind het spijtig dat ik zo over hem denk, dat ik mij zo voel, dat ik last ervaar van wat hij doet.... (Maar spijt hebben omdat hij zelf het niet goed, leuk, fijn vind blijft uit.....)

Hij is het met mij eens dat als hij zo doet/is dat het dan inderdaad niet oké is naar/ voor mij (let op het woordje "als" ...... Want hij zegt niet dát hij zo doet, maar geeft aan dat als hij dat zou gaan doen het dan niet oke is, maar dat is dus niet perse nu aan de orde volgens hem....)

Hij vind zelf ook dat hij zijn verantwoording meer moet nemen. ("Wat wil je dat ik nu moet doen, zeggen zodat ik voldoe aan wat jij wilt dat ik nu doe......." Alsof het een kunstje/ taakje is wat hij verwacht te krijgen van mij om te doen die deze lading dekt....)

"Ik vind dat we ons moeten focussen op positieve dingen en samen moeten werken aan een structurele oplossing" (Klinkt goed hé! Maar in praktijk betekent het niks anders dan dat er verwacht wordt dat ik hierin de leiding neem, verantwoordelijk ben en dat ik bij stagnering of uitblijven van inzet/resultaat het in goede banen leidt en oplos..... en ik onbegrip en afhaken krijg als ik dit niet alleen kan en overvraagd ben. En doe ik niks....dan doet hij niks....)

En dan de eindeloze lijst van reacties waaruit moet blijken dat híj er echt niks aan kon doen dat hij zich niet aan afspraken heeft gehouden of als er iets mis is gegaan....

Ik heb een lange periode alles vastgelegd, opgeschreven, uitgevraagd en teruggelezen om in kaart te brengen wát elke keer beweerd wordt en waarin hij mij verantwoording of schuld in de schoenen schuift. De discussies zo zat en het ontkennen van wat er werkelijk gezegd of gebeurd is. En gevraagd wat zijn werkelijke overtuiging is of verwachting naar mij is. Hierop volgde een uitgebreid schrijven waar hij vast veel tijd en moeite in heeft gestoken (dat gaf mij een fijn gevoel en hoop). En het leek alsof hij eindelijk begreep wat en waarom er acties en reacties waren, zonder de schuld bij mij neer te leggen.

Ik ben heel erg benieuwd hoe jullie interpreteren wat hij mij schrijft (welke boodschap) en welke verwachting dit oproept. Zelf ben durf ik niet meer goed te vertrouwen op wat ik hieruit begreep en verwachtte, omdat het zo tegensproken of ontkracht wordt. Vandaar dat ik dit met jullie wil delen.

Beweringen (door Fluwa begrepen) Is dat echt zo? / Werkelijke gedachte (van “Man”)
Fluwa levert kritiek>>> Fluwa levert inderdaad wel eens kritiek. En in de meeste gevallen is haar kritiek ook terecht!
Fluwa is niet helpend>>> Ik vind kritiek vaak niet fijn om te horen en probeer er daarom voor weg te blijven / te ontwijken. Voor Fluwa is het waarschijnlijk helpend. En als ik beter zou luisteren kan ik er zelf wellicht meer van leren.
Fluwa is onduidelijk>>> Er zijn momenten dat ik niet goed begrijp wat Fluwa bedoelt. Dit ‘overkomt’ mij voornamelijk als er (relatief) veel informatie achter elkaar benoemd wordt. Over het algemeen is de informatie wel duidelijk, maar lukt het mij niet om het goed te onthouden (zoals het door Fluwa bedoeld wordt).
Fluwa praat teveel>>> Ik denk dat Fluwa inderdaad veel praat. En dat heeft ze echter altijd al gedaan. Bovendien wordt haar praatgedrag meer gestimuleerd als ik steeds meer zwijg / steeds minder reageer.
Fluwa doet te boos>>> Er zijn momenten waarop ik van mening ben dat Fluwa te boos doet. Deze momenten worden echter veroorzaakt door mijzelf, omdat ik veel te weinig tijd en moeite stop in analyseren, toetsen en oplossen van onze problemen.
Ik ben bang voor Fluwa haar gedrag>>> Ik heb Fluwa inmiddels zo veel pijn gedaan dat ze daarom soms geneigd is om mij ‘terug’ pijn te doen. Het onvoorspelbare in haar emoties, de kleinste dingen en/of woorden die haar boosheid, verdriet of angst kunnen triggeren, die maken mij angstig, omdat ik slecht weet hoe ik daarmee moet omgaan. Daardoor ontwijk ik haar emoties, waarmee ik de situatie alleen maar erger maak. Mijn angst voor die neergaande spiraal maakt dat we juist in die spiraal terecht komen. Toch blijf ik vervallen in mijn oude gewoonte om ‘moeilijke emoties’ (door mijn angst) te ontwijken.
Fluwa kijkt alleen maar naar wat er niet goed gaat>>> Dat is zeker niet waar. Ze ziet ook de positieve dingen die ik doe. Echter zijn de positieve dingen vaak gericht op ‘uitvoerbare taken’ en niet op de zeer benodigde acties rondom ‘emotioneel beladen onderwerpen’. Daardoor wegen de uitgevoerde taken totaal niet op tegen de niet uitgevoerde zeer benodigde moeilijkere en/of emotioneel beladen acties.
Fluwa is te bang>>> Fluwa kent inderdaad diverse angsten. Die angsten zorgen er regelmatig voor dat mogelijke toekomstige problemen voorkomen worden. Ik ben daarin te gemakzuchtig waardoor ik problemen oploop die ik niet had hoeven/moeten oplopen.
Fluwa maakt zich te veel zorgen>>> In het verleden zijn diverse van haar zorgen gegrond gebleken. Ik ben wel van mening dat haar eigen leven wat makkelijker zou worden als ze zich op een aantal punten wat minder zorgen zou hoeven maken. Dat geeft meteen aan dat ik er beter voor haar had moeten staan, zodat ze soms de teugels iets meer had kunnen laten vieren, zonder dat dat grote gevolgen heeft.
Fluwa zegt niet wat ze verwacht of wil>>> Fluwa heeft in het verleden vaak genoeg benoemd wat ze wil. Wat ze wil en nodig heeft bestempel ik als omvangrijk. Ze heeft alles echter ergens wel eens toegelicht / uitgeschreven. Ik heb verzuimd om die informatie goed genoeg tot mij te nemen, te onthouden, en toe te passen.
Fluwa kan toch beter dan ik>>> Ik ben inderdaad van mening dat Fluwa veel zaken beter en/of sneller kan dan ik dat kan. Dat betekend niet dat ik het niet kan, of dat ik niet mijn eigen verantwoordelijkheid moet nemen.
Fluwa is te emotioneel>>> Nee,… Fluwa is emotioneel, en dat mag ook! Sterker nog, ik zou van haar kunnen leren. Want ik toon juist te weinig emoties. En mijn ‘emotieloze’ gedrag roept juist emotionele reacties op bij Fluwa.
Fluwa maakt overal een probleem van>>> Nee,… Fluwa heeft het nodig om ‘emotioneel beladen onderwerpen en voorvallen’ te bespreken. Dat ik het moeilijk vind om daarin mijn eigen fouten te herkennen en erkennen en benoemen, maakt nog niet dat Fluwa ergens een probleem van maakt.
Fluwa laat mij niet mijn gang gaan>>> Fluwa wil mij juist wel mijn gang laten gaan. Dan moeten de noodzakelijke dingen echter wel eerst geregeld en geborgd zijn; zorg voor de kinderen, administratieve zaken en voldoende aandacht voor elkaar.
Fluwa geeft mij geen tijd>>> Ik heb zelf veel tijd nodig voor veel zaken en ben bovendien regelmatig niet efficiënt of effectief in de zaken die aandacht behoeven. Daardoor houd ik zelf geen tijd over en loop ik continu achter de feiten aan. Het is logisch dat Fluwa mij aanspreekt op de zaken die aandacht behoeven voordat ik ‘eigen tijd’ kan hebben.
Fluwa is te ongeduldig>>> Fluwa is in diverse zaken sneller dan ik. Ik vind haar daarom soms wat ongeduldig wanneer ik meer tijd nodig heb voor een vergelijkbare taak. Dit zal echter ook het gevolg zijn van mijn inefficiëntie en perfectionisme, waardoor het Fluwa niet is aan te rekenen dat ze soms ongeduldig is.
Fluwa wil te veel>>> Fluwa wil altijd al veel, misschien soms te veel. Maar over het algemeen is het alleen maar goed om naar beter te streven, omdat je anders geen stappen vooruit maakt. Ik blijf zelf te veel hangen in dingen die mij niet lukken, en dat mag ik Fluwa niet aanrekenen.
Fluwa houdt onvoldoende rekening met mij>>> Als er iemand is die de afgelopen jaren juist veel rekening met mij gehouden heeft, dan is het Fluwa wel. En ik mag niet van haar verwachten dat zij mij alles geeft terwijl ik juist zo veel verzaak in het tegemoet komen aan haar wensen.
Fluwa valt mij lastig>>> Als ik niet reageer op de uitlatingen van Fluwa en niet tegemoet kom aan haar wensen / benodigdheden, dan is het logisch dat ze daar op haar manier om gaat vragen. Dat mag ik niet beschouwen als lastig vallen.
Fluwa kost mij te veel tijd>>> Natuurlijk kost Fluwa mij tijd (‘relatie is een werkwoord’). Ze zal mij echter meer tijd kosten zo lang ik haar onvoldoende tegemoet kom in haar wensen / benodigdheden. Want dan blijf ik achter de feiten aanlopen.
Fluwa deelt niet mijn interesses>>> Ik heb een aantal interesses waar Fluwa niet zo veel mee heeft. Als ik echter enthousiast zou kunnen vertellen over mijn interesses en ik zou op diverse manieren meer interesse tonen in haar, dan ben ik ervan overtuigd dat Fluwa ook moeite zou doen om aandacht te hebben voor mijn interesses.
Fluwa is te dominant>>> Fluwa heeft een vrij dominant karakter. Ik denk dat haar karakter voortvloeit uit de angsten waarmee ze is opgegroeid. Door haar angsten wil ze graag controle hebben over de situatie, wat maakt dat ze zich dominant opstelt. Ik ben ervan overtuigd dat ze liever wat meer achterover zou willen kunnen leunen, op basis van een partner die goed naast haar staat.
Fluwa is niet efficiënt of logisch>>> Fluwa haar behoefte aan ‘begrip’, maakt dat Fluwa vaak diep op de materie ingaat. Ik ben daarin geneigd om aan de oppervlakte te blijven om daarna snel ‘door’ te kunnen. Daarbij voelt de diepgang van Fluwa voor mij regelmatig als een ‘onnodige belasting’ die (voor mij) niet bijdraagt aan de efficiëntie en/of logica van voortgang in alles wat er nog moet gebeuren. ‘Begrip-gericht’ versus ‘Aktie-gericht’.
Fluwa geeft mij geen ruimte>>> Fluwa gunt mij zeker wel ruimte. Mijn inefficiëntie en ineffectiviteit zorgt er vooral voor dat ik zelf onvoldoende ruimte creëer.
Fluwa stelt te veel vragen>>> Fluwa stelt veel vragen omdat ze het nodig heeft om situaties te begrijpen. Mijn gedrag is echter regelmatig niet logisch, te begrijpen en/of door mij te verklaren, dus dat levert weer nieuwe / aanvullende vragen op. Als ik congruenter zou zijn in mijn gedrag en uitspraken, dan zouden er ook minder vragen volgen.
Fluwa laat mij geen motor rijden>>> Fluwa handelt op basis van een zorg richting de kinderen, waarin ze niet wil dat de kinderen zonder vader moeten opgroeien. Hierdoor is ze terughoudend met betrekking tot risicovolle acties (zoals motorrijden).
Fluwa laat mij niet werken>>> Als ik congruenter zou zijn en duidelijker in mijn gedrag en uitspraken, en ik zou beter vooruitkijken en de benodigde zaken regelen, dan is er ruimte om ‘gewoon’ mijn werk te doen.
Fluwa waardeert mij onvoldoende>>> Inmiddels is er weinig meer te waarderen aan het gedrag wat ik vertoon. Maar als ik dingen zeg of doe die wel te waarderen zijn, dan waardeert ze dat nog steeds. Ze zal het echter niet uiten zo lang er teveel kritieke zaken nog steeds niet op orde zijn.
Fluwa controleert mij teveel>>> In het verleden heb ik dusdanig slecht gecommuniceerd en vreemde acties uitgevoerd dat het logisch is dat Fluwa mijn huidige gedrag en intenties in twijfel trekt. Dat dit voor mij soms vervelend voelt, wanneer ik van mening ben dat ik op een bepaald onderwerp nog steeds prima te vertrouwen ben, dat heb ik geheel aan mijzelf te danken.
Fluwa doet vervelend>>> Nee, ik bied Fluwa niet wat ze nodig heeft, daardoor zal ze er op haar manier om ‘vragen’ wat voor mij soms vervelend voelt. En ook dit heb ik dus aan mijzelf te danken.
Fluwa is overheersend>>> Zie: “Fluwa is te dominant”
Fluwa haalt oude koeien uit de sloot>>> De zaken die Fluwa benoemd zijn zaken die nog steeds spelen. Dat zijn dus geen ‘oude koeien’. Bovendien ben ik degene die steeds geen ‘passend’ antwoord heeft op deze terugkerende onderwerpen.
Fluwa laat mij niet uitpraten>>> Fluwa kent vaak de strekking al van wat ik als antwoord wil geven, omdat ik vaak verval in het geven van dezelfde antwoorden. Het onderbreken van mijn antwoorden (ook al zijn ze vaak reeds bekend) draagt echter wel bij aan het ‘nog vaker mijn mond houden’ door mij, voor zover dat nog mogelijk is.
Fluwa gebruikt mijn woorden tegen mij>>> Het voelt voor mij inmiddels best vaak alsof ik mij moet verantwoorden voor mijn ‘daden’. Dan schiet ik haast automatisch in een ‘verdedigende’ houding. Ik kan mij voorstellen dat mijn verdedigende houding weer reacties oproept waardoor mijn antwoorden ‘automatisch’ onder de loep gelegd worden. Op die momenten voelt het voor mij wel eens dat mijn woorden ‘tegen mij gebruikt worden’. Als ik mijn gedrag aan weet te passen waardoor ik mij ook niet meer hoef te verantwoorden, dan is er ook geen noodzaak meer om mijn woorden ‘onder de loep te leggen’.
Fluwa beschuldigt mij van dingen die ik niet doe>>> Ik ben zelf niet duidelijk in wat ik wél doe, dus dan is het logisch dat er zich gedachten gevormd worden over wat ik dan vermoedelijk aan het doen ben. Bovendien heb ik regelmatig aangetoond dat ik andere dingen gedaan heb dan ik vooraf aangegeven / beloofd had, dus dat is het logisch dat er gedachtes ontstaan (en soms uitgesproken worden) over dingen die ik niet doe.
Fluwa spreekt een andere taal>>> Er zit wel degelijk een verschil in hoe wij verschillende onderwerpen benaderen. Mijn ontwijkende gedrag met betrekking tot beladen onderwerpen, en jouw behoefte om dingen juist goed te begrijpen die werken regelmatig tegen elkaar. Dat betekend niet zo zeer dat we een verschillende taal hebben, maar wel een bepaalde andere opvatting hanteren over wat wenselijk / nuttig is.
Fluwa begrijpt mij niet>>> Zie “Fluwa spreekt een andere taal”
Fluwa geeft mij geen kans>>> Fluwa heeft mij de afgelopen jaren talloze kansen gegeven die ik niet goed / zeer onvoldoende aangegrepen heb. Het is mijzelf aan te rekenen dat ik al die kansen verprutst heb.
Fluwa ziet niet wat je wél doet>>> Zie “Fluwa kijkt alleen maar naar wat er niet goed gaat”
Fluwa waardeer niet wat je wél doet>>> Zie “Fluwa waardeert mij onvoldoende”
Fluwa denkt dat ze het meeste nu wel heeft van wat redenen zijn waarom ik zo doe, ben, praat, vind en voel in relatie tot/met haar.
Mijn focus ligt nog altijd bij dat je:
 mooi bent,
 intelligent bent,
 je hart op de juiste plaats heb zitten,
 houd van je kinderen,
 houd van dieren,
 heel veel gedaan hebt om juist te herstellen en rekening te houden met mij, ondanks dat je ADD hebt,
 zorgzaam bent,
 liefdevol bent,
 humor hebt,
 sexy bent,
 altijd weinig zelfvertrouwen hebt gehad,
 verbindend probeert te zijn,
 enz...

Mis ik nog iets? 🤔

Ik realiseer mij dat ik jou met mijn gedrag al jaren lang enorm gekwetst heb.
Bovendien herken ik dat ik het ongelofelijk moeilijk vindt om fout gedrag van mij te erkennen en vooral om dat ook toe te geven. Bijna altijd zoek ik eerst naar oorzaken buiten mijzelf. Ik denk dat hierbij mijn overtuigingen een heel belangrijke rol spelen.
Ik voel mij genoodzaakt om hiermee aan de slag te gaan, en dat is dan ook wat ik zo snel mogelijk wil gaan doen bij …………..

Weet dat ik nog steeds van je hou, en dat ik je juist een heel gelukkig leven gun!

Heel veel liefs,
“Man”

Dit laatste schrijven is geweest in februari. Nadien is er in gedrag niks veranderd, maar ook (en dat vind ik nog belangrijker) zijn de overtuigingen die ontkracht worden nog steeds actueel. Het blijven woorden die leeg en onbetrouwbaar zijn, omdat ze impliceren inzicht, kennis en begrip te hebben daar waar dat dus niet zo is. Hij herinnert zich nu al niet meer dat hij dit geschreven heeft....en de inhoud is hem ook niet meer goed bekend.  En dit is helaas een patroon die al jaren zich voorzet. Wat hem niet past of uitkomt bestaat niet of was alleen toen van toepassing en daar kan nu geen aanspraak meer op worden gemaakt. (Daarmee kan hij dus alles beweren zonder daar later op aangesproken te worden)

Waarom blijf ik bij iemand die zo onbetrouwbaar en onbereikbaar voor mij blijft....?   Omdat zolang alles op de oppervlakte blijft, ik de kar trek, hij geen verantwoording hoeft te nemen of dragen hij wél lief, zorgend en helpend kan zijn en vaak is. Zolang ik maar mijn verwachtingen laag hou en hem zeg wat hij moet doen op het juiste moment, dan zal hij het doen. Mits het binnen zijn regels en voorwaarden valt.....  Tot ik het niet kan, hij nodig is of er zorgen zijn rondom de kinderen en dan gaat het mis....   En ik hou zoveel van zijn lieve kant die mij elke keer opnieuw laat twijfelen aan mijn gevoel, ervaring en ideeën. Want het lijkt allemaal zo écht en geloofwaardig wat hij laat zien en ik wil hem zo graag geloven.....   en er zijn veel ergere mannen die schelden of fysiek pijn doen en dat zal hij nooit zo snel doen.....     Maar hij maakt niet waar en congruent wat hij zegt en blijft dit herhalen waardoor er geen betrouwbare basis gebouwd kan worden....

 

Ik werk hard aan mezelf en ben ik therapie om mijn verantwoording te nemen voor mijn gevoelens, behoeftes en gedachtes. Ik zie in dat niet alle verwachtingen die ik had realistisch was en heb deze aangepast. Maar blijkbaar lukt het mij niet om dit bij te stellen naar een niveau wat wel passend is voor hem......  Hoeveel ik ook onbegrijpelijk blijf vinden van hem....ik begrijp mezelf hierin misschien soms nog minder....

 

Fluwa,

Wat herken ik mijzelf in jouw verhaal.
Wij zijn nog niet zo lang samen.
Zo'n 3jaar.
Vrijwel vanaf het begin heb ik geweten dat hij "anders" was.
Hij heeft ook een soort masker opgezet, want gaandeweg zag ik steeds meer.
Hij is nog niet gediagnosticeerd, maar HA heeft al meerdere keren geadviseerd hem te laten testen.
Nu zit hij in een depressie die hij al eerder heeft gehad, maar voor mijn tijd.
Hij is aangemeld bij het autismespectrum centrum en wacht op een oproep.

Ik vind het moeilijk en zwaar.
Intimiteit is nooit heel spannend geweest, maar wel oke.
En nu 4mnd sinds de depressie er weer is, is er gewoon niks, geen intimiteit, zoenen niet, spontane knuffels zijn minimaal.
Wel houdt hij vaak mijn hand vast, ligt tegen mij aan avonds in bed, en zegt dat hij van mij houdt.
Hij voelt de behoefte niet op dit moment, maar vindt het wel erg.

Verder herken ik grotendeels veel in jouw verhaal.
Ik heb voornemens om hulp te zoeken om handvatten aangereikt te krijgen, want ik loop vast in mijn emotie/gevoel en wat te doen en hoe te handelen.

Wat een ontzettend mooi bericht, daar draait het inderdaad om bij echte liefde! Veel geluk samen!

Ik denk dat als je beide wél voornemens bent om rekening te houden met wat de ander nodig heeft (ook al is dat anders dan wat jij nodig hebt) je een heel eind samen kan komen. Zelfs als je meer moet vragen of uitleggen, omdat het niet zomaar begrepen of gevoeld wordt. Maar je bent en blijft altijd samen verantwoordelijk voor jullie relatie. Dat er een extra uitdaging, beperking of label is betekent niet dat dit voor de één anders is dan voor de ander. Het is harder werken, het kost meer tijd en moeite, maar dat is de prijs die je zal moeten willen betalen als je in relatie met elkaar wilt blijven. Allebei heb je kwaliteiten en mogelijkheden om iets positiefs te brengen voor elkaar en de relatie. Alles valt of staat met eigen wil, behoefte en motivatie.

Ik ben in de loop der tijd dingen anders gaan waarderen, doordat uiting van zorg of liefde niet altijd even herkenbaar was. Ik zie nu wel degelijk dat hij op zijn manier op diverse momenten veel moeite heeft gedaan om tegemoet te komen in wat hij dacht dat ik graag wilde. En ik nu waardeer ook dat hij dit heeft gedaan. En ik begrijp dat hij zich niet gewaardeerd voelde, omdat ik niet dankbaar of liefdevol reageerde. Het doet mij verdriet dat ik hem daarmee gekwetst heb of onheus heb bejegend. Ik heb dit uitgelegd, benoemd en hiervoor ook oprechte excuses aangeboden.

Het probleem wat bij ons gewoon structureel blijft is dat het niet kunnen (of willen) reflecteren op eigen gedrag, het wijzen naar mij als oorzaak/probleem en het weglopen van alles wat hij moeilijk vind (dus weglopen van mij) ervoor zorgt dat we niet naast elkaar komen te staan. Ik was bereid een heleboel te doen en blijven doen voor ons, ons gezin, onze toekomst maar niet meer onvoorwaardelijk (mijn grenzen overschrijdend) en zonder duidelijk perspectief.

Het oordelen en mij (vaak indirect/insinuerend) betichten wanneer ik hem aanspreek op zijn gedrag en hem uitleg welke gevolgen het voor mij heeft en wat ik van hem verwacht is heel kwetsend. Het weigeren om hier op terug te komen, te toetsen of het terecht/aannemelijk is wat hij (van/over mij) oordeelt en het mij kwalijk nemen dat ik dit niet accepteer = ondraaglijk voor mij. Hetzelfde geldt voor de verwachtingen die hij heeft van mij zonder deze te willen duiden en te toetsen op haalbaarheid, maar mij wel aanwijzen als oorzaak van wat hém niet lukt.

Ik denk dat in het verleden we ook teveel negatieve ervaringen en eigen interpretaties hebben verzameld over wat er is gebeurd en wat de ander zijn rol/aandeel is geweest dat dit nu leidend is geworden in de waarneming. Daar waar ik in de loop der jaren tot nieuwe inzichten ben gekomen (en ook lelijke confrontaties had met mijn eigen gedrag, ook ik had veel te leren en verbeteren) is hij stil blijven staan in de overtuigingen die hij toentertijd ontwikkeld heeft over mij.

Misschien is het ASS wat maakt dat dit nu zo vaststaand is geworden, dat ik hem niet kan bereiken of kan laten zien/uitleggen wat en waarom ik iets doe.... hij houdt zijn overtuiging en oordeel vast. En dat doet mij denk ik het meeste pijn. Ik wil zo graag dat hij mij ziet voor wie ik ben en niet mij onterecht beschuldigd en verwijten maakt (doet zoveel pijn) Ook al gaan we het niet redden en moeten we elk ons eigen pad gaan bewandelen, zonder elkaar. Het elkaar in de waarde laten en respecteren dat je beide iets nodig hebt wat de ander niet kan geven. Ik ben tot de dood aan hem verbonden doordat we twee prachtige kinderen hebben, dus ik kan niet de deur uitlopen en het contact verbreken.

Mijn struggle is en blijft het bij hem moeten laten wat hij denkt, voelt en doet zonder dat het iets zegt over wie ik ben of mag zijn. Ik blijf om hem geven en van hem houden en hem een soort van missen. Dat is een denk ik nog een lange weg van therapie, goede zelfzorg en acceptatie voor mij wat er gaat komen. Maar ik geef niet op!

Wederom niet kort van stof, dus dankjewel als je de moeite heb genomen om het te lezen 😉

Nog steeds zou ik het fijn vinden om mensen te treffen die in hetzelfde schuitje zitten. Je mag mij altijd mailen dat (kan via hotmail door 1979 achter mijn Alias-naam hier te zetten) maar mag mijn privé gegevens hier niet delen.... 😉

Een fijne avond en veel liefde en wijsheid gewenst voor diegene die net zo struggelen

Liefs,
Fluwa

Ik ben zowat 42 jaar getrouwd waarvan ik zins 1.5 jaar weet dat mijn man een vorm van autisme heeft. Ik heb hier de grootste moeite meer om hier mee om te gaan, het staat tussen ons in. Ik ben helemaal opgebrand hierdoor. Uit het niets ontploft hij en kan hij zijn woede niet beheersen, dus op een terrasje zitten is er voor mij niet meer bij, ik moet continu op mijn hoede zijn
Zelfs vakantie’s kunnen niet meer, ja wintersport om dat hij dan kan skiën wat hij leuk vind, maar er word totaal geen rekening gehouden met wat ik leuk vind.
Nu zegt de psycholoog ik moet mijn eigen dingen gaan doen, maar zou niet weten meer weten hoe of wat. Ben nu maar op zoek naar lot genoten misschien dat ik daar wat aan heb, uit eindelijk zit je in het zelfde schuitje.

Na 40 jaar heb ik gevonden wat er aan de hand is.
40 jaar…( ik heb alles gelezen).
Van het begin tot het einde. Wat een tranen.
Mijn kleinzoon heeft ASS en in een seconde zag ik mijn man.dit in een hele kleine notendop.
Ik ben zooo blij dat ik jullie heb gevonden.
Eindelijk kan ik er met iemand over praten.

Vechtertje.