Hallo

Ik ben 19 jaar en een meisje.
Ik ben heel verlegen en gesloten en ik durf niks.
Dat vind ik heel anbetant als ik de anderen zie in mijn groep.
Ze zijn zo enthousiast en hebben een kijsterk karakter, ze kunnen en willen alles en ik niet.

Vroeger was ik een strever en ik haalde goede punten.. Dit was op 16-17 jarige leeftijd. Daarna ging ik fors bergwaarts.. Ik haalde minder punten, kreeg mijn examens niet meer geleerd, behaalde slechtere en slechtere punten, deed niets meer en werd meer en meer depressief.. Ik schreeuwe en weende in mijn hoofd WAT IS ER AAN DE HAND!!

Ik kan het niet meer ik wil stoppen met alles maar ik ben zelfs te laf om iets te ondernemen.. Maak je geen zorgen ik maak mezelf niet af.. Ik wil gewoon weglopen van alles..Maar ik zoek hulp. Het probleem is dat ik niks meer durf.. Ik durf niet telefoneren of naar vreemden stappen als ik bijvoorbeeld als opdracht een bedrijf moet contacteren of een school. Ik geef altijd toe bij mijn vrienden.. Ondertussen laten mijn vrienden me ook vallen omdat ze toch niks aan mij hebben.. Ik kan dat niet, ik durf dat niet.. Ik voel dan dat ik geen zin meer heb in niks.. Ik heb soms online testen afgelegd online waarin de uitslagen dan eindigen op een extreme burn out extreme depressie en zo van die dingen.. Hoe geraak ik uit deze cirkel?

Hoe word ik weer de strever van toen.. Hoe wordt ik weer enthousiast en blij zoals de andere.. Waarom ben ik anders dan de wereld het wil..

Ik zoek hier hulp omdat ik verder het aan niemand zeg en ik ben ook niet van plan om ergens naartoe te stappen (aangezien niemand het weet en ik toch niet durf). Iemand die me kan helpen?

Ik vind het heel vervelend voor je dat je je zo voelt. Ik denk ook dat je inderdaad een handje hulp zou kunnen gebruiken. Maar je zult dan toch zelf een eerste stap moeten zetten. Als je gemotiveerd genoeg bent om weer terug te komen op je "oude" zelf gaat dat zeker wel lukken.
De hulp die je hierbij nodig hebt is de hulp van een psycholoog. ik zou je dan ook aanraden om naar je huisarts te gaan en dit met hem/haar te bespreken.

Je hebt gelijk... Als ik het echt wil kan ik het wel. Bedankt voor de moed. Naar de huisarts durf ik wel niet gaan. Hopelijk vind ik een online psycholoog.. en anders probeer ik nog eens op mezelf recht te komen.

Sorry.. Ik kan het niet. alles doet pijn, mijn hoofd, mijn hart mijn keel. Ik zit met tranen in de ogen. elke ochtend en avond. Overdag ziet niemand iets aan mij.
Ik kan niet meer. Ik heb alles opgegeven. Ik zocht vandaag iemand om te praten maar ik vond niemand om mee te praten, geen vrienden, familie,.. andere... en zelf kan ik het ook niet meer. Ik heb echt een mirakel nodig nu..

Het mirakel dat je nodig hebt, ben je zelf.
Je zult toch de eerste stap zelf moeten zetten. Wat is de reden dat je niet naar je huisarts durft te gaan?

Ik wil niet dat iemand weet dat ik in de put zit.. Ik ben goed opgevoed en ik wil niemand teleurstellen.. Mijn ouders weten niets (of toch weinig).. ze beginnen het nu wel te zien maar dan zeg ik dat ik moe ben... Ik ben een enorme huismus.. en spreek alleen per mail of zoals hier met mensen die ik niet ken.. ik ga niet naar de huisarts omdat ik niet durf, niet kan, niet wil.. -> niet willen = niet door de koppigheid maar door het niet geraken en durven.. ik ben helemaal gesloten.. bij wijze van spreken. ik zonder me af.. het sociaal meedoen met de maatschappij is een enorme drempel voor mij

Met opvoeding en teleurstellen heeft dat natuurlijk niets te maken.
Ik denk dat de teleurstelling bij je ouder groter is wanneer je niets zegt.
Het is namelijk erg als een kind de ouders niet in vertrouwen durft te nemen als er problemen zijn. Als een kind dat vertrouwen niet heeft, denk je toch al snel dat je als ouder gefaald hebt.
Ik zou je dan ook echt willen aanraden om je ouders in vertrouwen te nemen. Ouders willen in de regel altijd het beste voor hun kinderen.

Schuldgevoel had ik al...
Ok ik zou het hun moeten zeggen maar ik weet hoe ze gaan reageren. Ik heb soms last van serieuze dipjes nu. maar ik blijf proberen. Het komt wel in orde zeker...

Het was zeker niet mijn bedoeling om jou een schuldgevoel aan te praten. Maar niemand kan jou helpen als je niet zelf een eerste stap stap zet.

Ok, ik begrijp wat je bedoeld.
Ik zal er aan werken en ik laat je nog iets weten hoe het verder zal verlopen.

Ik heb hetzelfde zo'n beetje. Sociale angsten, zonder me af wil wel dingen doen zoals wandelen, maar durf het niet. Er zit iets diep in je wat jou volle aandacht nodig heeft, ik noem het je "ziel"?

Bij mij doet het pijn om naar binnen te keren. Maar alleen zo sluit je vrede met je zelf dus ook je zwakheden zeg maar.

Verlies jezelf niet. Misschien kunnen we mailen. Groet

Hee ik heb precies hetzelfde ik ben jongen van 22 jaar en durf ook helemaal niks meer overal waar ik kom ben ik bang dat ik wordt uitgelachen ben heel onzeker ging vroeger met verkeerde vrienden om en deed dingen wat ik helemaal niet wilde maar durfde nooit nee te zeggen nu heb ik mezelf helemaal opgesloten ik heb wel werk maar werk er alleen met oudere mensen ik heb geen sociale leven soort mensenschuw ofzo groetjes en sta STERK!

Het is 4 jaar sinds OP haar verhaal deed. Ik hoop van harte dat je inmiddels jouw draai weer hebt gevonden in je leven en de maatschappij.

Ik weet als geen ander wat je voelt. Ik ben nu 35 en ik heb exact dat gehad sinds mijn latere tienerjaren. Ik heb veel hulp gehad, eerst van jeugdzorg en later geestelijke gezondheidszorg voor niet jeugd. Ik heb het nog steeds, maar in vlagen. Soms is het er, de angst, maar lang niet altijd. Als het er is kan ik er redelijk mee omgaan.

Ik ben nu pas bezig met en beroepsopleiding omdat ik het eerder in mijn leven nooit aandurfde om ergens aan te beginnen. Nu ik net begonnen ben met stage is de angst er weer in volle hevigheid. Maar ik ga doorzetten en kalm blijven zodat ik hier doorheen kom en daarna een leuke baan kan zoeken.

 

 

Hi, ik durf ook niks. Ik ben 12 jaar en weet niet wat te doen met mijn leven. Mijn ouders hebben al verschillende dingen geprobeerd zoals psychologen en zo van die kampjes. Maar 1 ding kan ik zeggen, niets heeft geholpen het heeft het alleen maar erger gemaakt. Ik durf niet praten tegen mensen en durf niks zelfstandig. Vorig jaar zat ik nog in het 6e leerjaar en viel da nog mee (buiten dat we met 70 in 1 klas zaten) maar die overgang van lagere school naar middelbaar was echt vreselijk. Mense keken raar naar mij. Vrienden had ik niet want die hadden me gedumpt tijdens de vakantie en dus was ik alleen. Ik heb momenteel 2 vrienden maar ik voel me niet op mijn gemak bij hen. Op school gaat het zoizo al niet goed want nu moet ik meer zelfstandig kunnen. Dat verwachten ze toch van mij. En het ergste zijn spreekbeurten en examens. Ik heb al verschillende keren moeten overgeven van de stress en ben ook al vaak flauw gevallen. Mijn ouders weten daar nog niks van maar ik weet echt niet wat ik moet doen. Ik voel me nog te jong om zo te denken maar eerlijk gezegd ben ik niet bang om te sterven. Meer bang voor wat erna gebeurt... Maar dus, kan iemand me helpen?

Update: doordat ik niks durf (bv. deur open doen wanneer er wordt aangebeld, aan de leraar een vraag stellen/beantwoorden, alleen ergens naar toe gaan zoals winkel....) enzovoort, heeft het er ook voor gezorgd dat ik nu in een soort depressie zit. Niet meer eten, altijd moe, niet meer kunnen concentreren en geen contact met iemand maken. Ik sluit me het liefst op in mijn Kamer en luister naar muziek. Maar ik beweeg dus ook niet meer en ik haat mijn lichaam gewoon. Ik haat alles eigenlijk, mijn acties, hobby's, gedachten,... Ik haat het allemaal. Mensen denken altijd dat ik het 'perfecte' leven heb en langs de ene kant denk ik ook wel dat ik dat het fijnste vind om te denken ookal weet ik dat dat helemaal zo niet is. Ik ben raar is wat iedereen zegt. En waarom zeggen ze dat? Omdat ik mijn gevoelens niet ken. En nu zeg ik dit allemaal zonder te weten wat mijn punt ni eigenlijk is. Heeft iemands nog een idee zodat ik van deze hell weg kan?? Tips om me beter te voelen en om terug te weten wat ik wil en wie ik ben? Bedankt om dit te lezen en hopelijk gaat het goed met jullie, of toch beter.