Mijn hoofdprobleem: zolang ik stotter, mag ik (van mijzelf) niets doen in het leven.
Effecten:
- nachtrust: daardoor mag ik van mijzelf niets meer doen. Dus ik kan niet op tijd slapen/opstaan en niet bepalen hoe lang ik slaap.
- activiteiten: ik kan niet studeren, werken, etc
- genot: ik laat mijzelf niet toe om plezier te hebben (bioscoop, wandeling, etc)
- sociale netwerk: ik laat mijzelf niet toe om vrienden te maken zolang ik stotter. Ik heb geen vrienden. Als ik iemand in een supermarkt spreek, dan laat ik mijzelf zodanig stotteren, waardoor anderen mij verkeerd opvatten. Dit doe ik, zodat ik geen vrienden kan maken.
- hobby: ik mag van mijzelf geen hobby hebben (in mijn kindertijd was dit: schaken, skaten, en instrumenten bespelen)
- ik mag van mijzelf niet buitenshuis komen. Ik woon op mijzelf, dus 9 van de 10 keer dat ik boodschappen wil doen, doe ik één stap buiten de deur en dan binnen een seconde weer terug in huis.
- ik kan geen afspraken nakomen, denk aan huisarts, psycholoog, ziekenhuis en zelfs thuishulp.
- ik kan mijn hbo en uni niet meer afronden.
Gevolgen:
Als ik mijzelf toch forceer om iets te doen in mijn leven (zoals proberen een boek te lezen), dan laat ik mijzelf vreemd voelen. Ik word dan misselijk, duizelig, paniekerig. Ik ben nu 34 en de laatste jaren is de stress zover, waardoor ik flauw val en verlamd raak.
Conclusie/oplossing:
In het kort, ik ben een stotteraar. Ik weet dat ik niet hoef te stotteren, maar omdat het mijn gewoonte is, kies ik er expres voor om te stotteren. Juist vanwege deze reden dat ik bewust kies om expres te stotteren, is mijn standpunt (toen ik 17 jaar oud was): zolang ik stotter, mag ik van mijzelf niets doen in het leven.
Zelf-opvoeding:
M.b.t. zelf-opvoeding, met bovenstaand standpunt heb ik leren leven vanaf 17 jaar tot nu, 34 jaar. Dit standpunt is zover verergerd, dat als ik iets doe in het leven, ik niet alleen geen plezier meer ervaar in het leven, maar ook dat ik mijn lichaam verziek en in een coma kan belanden. Mijn zelf-opvoeding betekent, dat ik mijzelf heb opgevoed (geleerd) dat ik niets mag doen zolang ik stotter. Ik sta nog steeds volledig achter dit standpunt. Dus ik ben overtuigd, dat wat ik mijzelf (dit negatieve spiraal) aandoe, een goeie manier is van leven. Ik accepteer, dat ik niets mag doen zolang ik stotter. Wel heb ik mijzelf altijd een uitweg gegeven.
Welke uitweg (oplossing):
- ik kan leren om van het stotteren af te komen. Gezien ik weet dat ik zonder stotteren kan praten, is dit een simpele oplossing mits de juiste hulp.
- ik kan leren om te accepteren om te leven met mijn stotterprobleem, dit is de ingewikkeldste oplossing (geen draagvlak)
- ik kan beste vrienden worden met iemand. Ingewikkeld (geen sociale contacten, ik laat mijzelf niet toe om verstaanbaar te spreken)
- ik kan enthousiaste gesprekken houden met een gymnasium-afgestudeerde. Ik heb mijzelf aangeleerd, dat ik voor beïnvloeding opensta in deze situatie. Een simpele oplossing.
Hulp:
Het probleem is, dat ik niet kan slapen hoe lang en wanneer ik wil. Ook kan ik niet slapen als ik een afspraak heb voor de volgende dag. Hierdoor kan ik geen afspraak maken voor de juiste hulp. Een uitzondering is een spreekpartner die gymnasium heeft gedaan.
Denk je dat ik geholpen kan worden? Zo ja, hoe? Zal ik ooit een gymnasium-afgestudeerde kunnen vinden om mee te praten?