Al meer dan 4 jaar leef ik in angst. De angst die we allemaal zo goed kennen, die om ziek te worden en dood te gaan. Ik heb al vier jaar last van duizeligheid, tinnitus en andere klachten. Sinds mijn trillende hand zo'n anderhalf jaar geleden ben ik voornamelijk bang voor ALS. Natuurlijk ben ik al meer dan 100 keer bij de dokter geweest voor mijn angsten en symptomen. Maar erg gerust ben ik er niet op.
Als ik de deur uitloop bij de huisarts zie ik het weer helemaal zitten, maar zit ik thuis met mijn symptomen (trillenden handen, fasciculaties in wang, oog, kuiten, gevoel van slepend been etc) kan ik bijna niet anders denken dan aan ALS. Een kleine twee jaar geleden was ik angstig voor MS. Daar heb ik ook een MRI voor gehad met een goede uitslag.
Elke dag word ik weer wakker en duurt het nog geen 5 seconden voordat alles er weer in schiet (mouches volantes/zwarte stippen in zicht, staar in oog, krampen in handen, duizeligheid, tinnitus). Wat elke hypo wel kent is ... "ja de vorige keer zijn mijn symptomen weg gegaan, maar nu .. wat ik NU heb is the real deal".
Dus hoppa naar de huisarts maar weer. En die stuurt me weer de deur uit na een geruststelling. Maar ja, een huisarts maakt ook fouten he? En niet alles is altijd te zien dus is een diagnose ook niet altijd goed te stellen.
Alles maakt dat met zegt dat ik een hypchonder ben. Kan wel wezen, maar ik heb er dagelijks mee te dealen. De angst om ziek te worden en dood te gaan. En waarom eigenlijk? we gaan immers allemaal dood en waarom zou ik 100 worden en een jongetje met kanker maar 10? Ik heb er geen verklaring voor.
Ik wil de klachten niet hebben en vroeger was ik hier helemaal niet mee bezig.
Natuurlijk heb ik allerlei therapiën gevolgd. En allemaal lijken ze te werken zolang je in de behandelkamer zit, maar ga je weer naar huis dan komt het gewoon weer terug.
En wat mij ook zo tegenvalt van de "industrie" is dat ik bijvoorbeeld twee keer per week therapie had en dat mij de week door kon brengen. Toen zegt de therapeut doodleuk "ja, we kunnen elkaar even een maand niet zien want ik ga op vakantie". En ik dan? Oh, "nou als je het niet red mag je natuurlijk altijd de hulplijn bellen". Wat heb ik daar nou aan?
Anti depressiva, die heb ik ook. Ik slik nu twee pillen nortrilen per dag en de dokter wil me naar 80 gram hebben. Maar neem ik meer dan 2 pillen dan wordt de tinnitus dubbel zo hard. Daar word je ook lekker vrolijk van.
Osteopaat, body stress release, sportmassage voor de klachten in mijn rug, accupunctuur.. allemaal gedaan. Leuk voor de portemonnee van de behandelaar maar helpt me niet.
Onderzoeken heb ik ook gehad. Maagonderzoek met zo'n slang, darmonderzoek, mri, duizeligheidsonderzoek in Apeldoorn en vele anderen. Soms lijkt het of ik mijzelf door zoveel ellende wil halen om maar uit te slutien dat ik iets heb.
Zodra ze iets onderzocht hebben lijken de symptomen weg te gaan. Maar ik kan moeilijk alles laten onderzoeken. Is het ene weg, dan komt er toch weer iets anders.
Ik weet het even niet meer op dit moment. Ik werk gelukkig nog wel. Maar die baan is vanaf HEEL vroeg in de ochtend tot even voor de middag. Dus de rest van de dag ben ik OF heel moe van het vroeg opstaan of zit ik de hele dag thuis mijzelf gek te maken. En dan ga je HEEL ERG naar je symptomen kijken. Ennnn natuurlijk ook zoeken op Google. Ik weet dat ik dat niet moet doen, ik kan het allemaal bedenken. Maar iets in mij zegt dat ik de huisarts moeilijk elke dag kan bezoeken en hij heeft natuurlijk ook niet altijd geduld.
Langer werken is moeilijk, de banen liggen nou niet echt voor het oprapen voor een 50-plusser. En dan nog, ik vind het nu al lastig om met duizeligheid te werken. Maar ja, ik moet wat toch?
Het leven is niet echt fijn zo. En eigenlijk leef ik niet echt meer. Elke dag angsten en hopen dat je even, al is het maar 10 minuten, geen klachten hebt. Het is geen lolletje voor mijn vrouw.
Ik lees ook over het accepteren van je dood. Soms geeft me dat rust maar ik moet er ook vaak van huilen. Zelfmoord vind ik geen optie, dat wil ik mijn familie niet aan doen.
Maar heel eerlijk gezegd zie ik het licht niet meer.
Bedankt voor het lezen, ik moest het even kwijt.