Ik ben een meisje van 16 en ik krijg intensive hulp vanwege mijn depressie. Er zijn heel veel spanningen thuis en dit helpt ook niet mee, we hebben al lang thuishulp maar nu proberen we om therapie te doen.
Nu zat ik weer lekker depressief een hele dag in mn bed youtube te kijken tot ik op een filmpje van Galileo terecht kwam waarbij ze de invloed van de hormonen adrenaline en oxytocine gingen uittesten. Het gedrag van de proefpersoon veranderde opmerkelijk veel en ik kon in grote lijnen heel goed zien wat er allemaal veranderde in het gedrag en toen besefte ik me dat ik me een stuk beter zou kunnen voelen als ik eventueel via medicijnen oxytocine zou kunnen krijgen.
Ik heb wat gegoogled en zou er dus zelf voor kunnen zorgen dat je het stofje aanmaakt, dat wou ik dus proberen. Je kon dus je huisdier aaien, een massage krijgen, naar muziek luisteren etc. oftewel ontspannende en leuke dingen doen (nu ik dit schrijf is dit precies hetgene wat ik bij therapie leer). Alleen ik krijg geen goed gevoel meer wanneer ik dit doe.
Als ik terugdenk aan vroeger hield ik zóveel van mijn ouders en van mijn huisdieren dat ik kon huilen bij de gedachte dat ze ooit dood zouden gaan. Nu zou het weinig met mijn gevoel doen (wel met gedachtes en uiteindelijk zou ik me daardoor ook weer slechter gaan voelen op lange termijn, maar niet meteen wanneer ik het nieuws zou horen).
Ook heb ik een vriendje gehad en hoewel we elkaar al vanaf het 1e moment dat we elkaar zagen leuk vonden, zijn we eerst nog 7 maanden bevriend geweest (iedere dag afgesproken). Uiteindelijk is het al na 2 maanden uit gegaan en ook al zal hij er niks van snappen, weet ik wel waarom het niet werkte. Ik vond hem leuk en ik gaf om hem, maar ik kon niet verliefd worden hoe graag ik het ook wilde.
Op momenten dat ik me goed voel zijn dat echt de kermerken die je krijgt als je lichaam oxtocine aanmaakt, wat geniet ik dan van mijn leven...!
Ik weet niet of dit komt door de pubertijd, het misschien komt door de depressie (en is de depressie dan simpelweg dat mijn lichaam dat stofje niet aanmaakt wat met de pubertijd te maken kan hebben of dat ik het stofje niet aanmaak dóór de depressie (dan heb ik geen idee wat de depressie veroorzaakt) )of dat het in mijn genen zit.
Ik weet ook niet of het gebruik van oxytocine in medicijnen (als dat bestaat) schadelijk is en een permanent negatief effect kan hebben als je ermee stopt.
Maar ik weet wel dat de hulp die ik nu al 1 jaar lang krijg mij niet gelukkiger maakt en dat ik niet wil blijven leven als dit nooit meer ophoudt, puur omdat ik zo niet kan genieten en dat ik het zó moeilijk heb met de slechte momenten dat het de mooie momenten echt niet overtreft.
En ik zie in wat de therapie en andere hulpdiensten voor mij doen en het heeft zeker een positief effect en ik kan zo alles iets beter op een rijtje krijgen, maar ik merk dat bv. aanrakingen en tijd met mensen die ik leuk vind mij geen gelukkig gevoel geven (ik moet altijd maar doen alsof, omdat ik ze anders kwijtraak). En in het bijzonder rond de tijd dat ik ongesteld moet worden.
Kan iemand mij dus vertellen wat de mogelijkheden zijn, zou je inderdaad oxytocine aanraden of misschien iets anders zoals aan 'de pil'?
Alvast bedankt!