Beste lezer,
Momenteel ben ik 11 jaar samen met mijn partner. De eerste 7 jaren van onze relatie waren uitstekend. We deden leuke dingen samen zoals naar bioscoop, series kijken op vakantie gaan. Natuurlijk hadden we zoals elke relatie onze ups and downs. Toen ze zwanger raakte van onze dochter waren we beide in extase. We waren op dat moment dolgelukkig met haar maar ook met elkaar. Het was de ultieme bevestiging van onze liefde.
Na een jaar à anderhalf werd het minder(2017). We kregen ruzies die nergens over gingen en doelloos waren. Tot ze in een keer zei tegen mij: ik ben niet gelukkig. Dat kwam natuurlijk hard aan. Ik vroeg haar wat er aan de hand is. Ze zei ik weet het niet maar ben niet gelukkig meer met je.
Ik heb een half jaar mijn best gedaan en uiteindelijk uit het huis gegaan nadat ze zonder emotie zegt: ik houd niet meer van jou.
Daarna 2 maanden geen contact meer gehad. Alleen via e-mail. Mijn dochter zag ik als haar zus haar ophaalde.
Uiteindelijk een advocaat ingeschakeld en een afspraak gemaakt. Bij de advocaat was ze aan het huilen. Wat ik heel vreemd vond. Advocaat kon ons ook niet verder helpen omdat ze alleen maar aan het huilen was.
Een week of 2 later zei haar zus dat haar zusje mij wou zien. Ik dacht ok dat kan geen kwaad. Ik kwam binnen en ze was erg stil. Tot ze plots explosief ging huilen. Niet voor 5 minuten, maar gewoon een half uur lang. Zo erg huilen dat ze geen kracht meer had om nog naar bed te gaan om te slapen.
Ik ben uiteindelijk weer teruggegaan na een goed gesprek met haar te hebben gevoerd (2018).
Heel het jaar 2018 ging in principe goed. We zijn 3 keer op vakantie gegaan. Leuke dingen gedaan, leuke dingen gezien en vooral een gevoel van geluk en saamhorigheid. Totdat ze op 1 januari 2019 doodleuk zei: ik wil niet met verder.
Ik zei tegen haar weet je het zeker? Wil je echt niet? Ja ik ben klaar met jou! Ik ben toen niet naar buiten gegaan. Ben gewoon thuis gebleven. Zij sliep in de kamer en ik sliep op de bank.
In mijn wereld was ze echt klaar. Ik ben toen ook verder gegaan en heb een meid ontmoet. Dit hield ik uiteraard voor haar verborgen voor ongeveer 2 weken. Totdat ze zonder mijn toestemming in mijn telefoon ging kijken. Ze zag de berichtjes en wat we tegen elkaar zeiden.
Ze confronteerde me ermee. Ze was in shock helemaal de weg kwijt. Was me aan het slaan, krassen, uitschelden. Totdat ze een mes tevoorschijn haalde en mij bedreigde. Ik ben toen het huis uitgegaan, want het was voor niemand veilig meer.
Ik ben toen voor een week weggeweest totdat haar moeder mij belde. Ze zei: ze word gek omdat ze niet weet met wie je bent. ze eet niet, ze slaapt niet en vooral heel emotioneel.
Nou toen ben ik weer teruggegaan. Ze is toen met haar zussen en ouders een week naar Turkije geweest om wat tot rust te komen. Ze was daar en was alleen maar bezig met mij. Waarom ben Je hele tijd online? Met wie praat je?
Ik had toen het gevoel van ok het gaat beter. Ze houd van mij. Maar haar gedrag was zo raar ene moment trok ze me naar haar toe. Andere moment was het weer niks en sloot zichzelf helemaal af in de kamer.
Relatie met haar moeder is eigenlijk sinds we onze dochter hebben slecht.
Ze liegt tegen haar en kan vaak de waarheid niet tegen haar zeggen.
Tot juni 2019 is het met ups and downs gegaan. Tot ze op een gegeven moment zei: ik heb echt hulp nodig. Je mag het tegen helemaal niemand zeggen. Dat vond ik al raar.
Ik ben zelf eind juni met vrienden wezen rondtoeren door Zuid-Spanje voor 2 weken. Na 1 week vroeg ze wanneer ik terug zou komen en of ze voor mij moest boeken. Ik zei tegen haar dat ik retour had geboekt dus was niet nodig.
Toen ze me had opgehaald van het vliegveld was ze blij. Ze was blij dat ik terug was. Ik merkte aan haar gedrag dat ze oprecht blij was. Tot eind augustus ging het gewoon goed.
Tot ik wèèr merkte dat er iets niet klopte. Ze ging zichzelf weer afzonderen in de kamer en in haar eigen wereld zitten. Tot ze op 13 september tegen me zegt: ik ben niet gelukkig met jou.
Toen brak er iets in mij. Heb al mijn kleren opgeruimd en ben het huis uitgegaan. Achteraf spijt van, maargoed dat is achteraf.
Nu ben ik ruim een maand weg. We hebben wel contact, maar alleen in het belang van onze dochter. Ik heb echt het gevoel dat er iets mis is met haar. Ik denk aan borderline, vooral het aantrekken en afstoten wat ze constant doet.
Ik weet niet hoe ik met haar moet omgaan. Ik weet niet of ik nog wel of niet terug wil. Het is voor mij nog een puzzelstuk. Ze geeft me ook overal de schuld van dat ze dingen niet heeft bereikt. Nu pas merk ik ook dat alle vrienden die ik heb dat ze daar enorm kritisch op was altijd. Alles begint nu duidelijk te worden.
Zijn er mensen met soortelijke ervaringen? Wat hebben jullie gedaan? Wat is wijsheid? Heeft ze überhaupt wel borderline?
Ik hoor graag van jullie en bedankt voor het lezen van dit lange verhaal.
Groet,
Rick