Dat maakt het zo pijnlijk.... Je wilt het graag kunnen afsluiten op een goede manier. Verdriet is al zo groot en het blijvende onbegrip, ook na de eventuele scheiding blijft pijn doen. Ik ben bang voor wat er gebeurd nadat mijn man en ik ons huwelijk hebben beëindigd.... hoe "wapen" je jezelf hier tegen?
Voorheen heb ik veel steun gehad aan het partnerforum van Autsider, voor wie samenleven met een ass gediagnotiseerde partner. In de afgelopen 42 jaar met mijn man zijn er veel momenten geweest waarop ik steun zocht. Je weet waar je voor hebt gekozen en waar je aan toe bent, maar er gevoelsmatig mee om gaan blijft een pijnpunt en het went nooit. In elke relatie is wel eens wat, hou ik mezelf graag voor. Er staan gelukkig ook goede momenten tegenover. Toch besef ik echter wel degelijk dat onze manier van samenleven ongebruikelijk is. Het betekent helaas ook, dat anderen zelden begrijpen hoe het er aan toe gaat en wat dit met mij doet. Vandaar dat ik blij ben nu dit forum gevonden te hebben. Bijvoorbeeld wat sterrenstof op 23 sept. schreef biedt herkenning en geeft me meteen weer het gevoel niet alleen te staan.
Het zou natuurlijk super zijn als we elkaar tips en trics konden geven, om allerlei kenmerkende situaties positief te benaderen en beïnvloeden. Wie weet kan dit soms ook nog wel. Maar alleen al de herkenning en het gevoel van verbondenheid met anderen, die min of meer dezelfde keuze hebben gemaakt als ik, doet me nu al heel goed. Bedankt allemaal!
Je kan je niet wapenen tegen het verdiet. Ik ben mijn grote liefde erdoor verloren, alles doet zo ongelooflijk veel pijn. Ik kwam te laat achter de NVA. Als je nog getrouwd bent neem dan contact op met de partnerprogramma van de NVA.
Ik heb na de dood van mjn partner een weduwnaar ontmoet , na 2 jaar alleen te zijn geweest .werd verliefd op deze man .na het lezen van dez verhalen , lopen de tranen over mijn wangen .voor het eerst valt alles op zijn plaats .ik hou zo zielsveel van hem .we zijn anderhalf jaar samen geweest in het begin was alles fijn , al was ik erg zenuachtig , omdat ik me kwetsbaar voelde .er waren wel wat rare momenten , zoas dat hij bvoorbeeld ineens heel erg boos kon worden .vloeken en schelden .de hond slaan .allemaal dingen waar ik van schrok .de onverschilligheid als je iets vertelde .altijd dezelfde dingen eten , hoe herkenbar ! Soms mocht ik hem ok niet aanraken .ik ben er zo in de war van geraakt .om een lang verhaal kort te maken , vaak was het ook erg fijn .hij kon ook ontzettend zachtaardig zijn.maar vaak ook kon hij me vernderen , verbaal .ik ben een keer zwaar mishandeld .we kregen conflicten om de raarste dingen .eenzaam heb ik me gevoeld en ook zijn eenzaamheid gevoeld .3 maanden geleden heeft hij het uitgemakt op een hele nare manier .mijn hart is gebrokn , want ik hou nog steeds van hem .maar vaak heb ik me afgevraagd wat er was , hoe dit kwam .ik aarzel nog steeds tussen autisme of narcisme ik herken zoveel in de breven .het ergste is dat je iemand wilt aanraken of troosten en hij kijkt je n met een lege blik .toen ik wegging zei hij : een hoer is goedkoper .dat deed pijn .het is soms net of je houd van uemand die er half niet is .maar soms kroop hij ook tegen me aan op e bank en dan was het fijn .het vetscheurende is dat ik nog steeds van hem hou maar ik denk dat je hat er levend uitgescheurd wordt .ik ben zelf heel gevoelig .ik wou dat we hulp hadden gezocht .het heeft een groot litteken veroorzaakt bij mij .ik ben fesloten geworden en somber.en vertrouw mensen niet meer .
Wat fijn om dit te lezen., Ik denk er namelijk hetzelfde over.
Ik hou ontzettend veel van mijn vriend, en hij van mij, ik ken hem nu 13 jaar. We hebben veel ups en downs gehad, ook momenten dat ik dacht ik ga er mee stoppen. Sommige gesprekken waren en zijn soms onmogelijk.,maar gaandeweg heb ik me verdiept in zijn gedachtengang als autist ( ik wist het overigens niet toen ik hem leerde kennen) Ik heb het zelf ontdekt, en als ik het bij hem aankaarte, dan ontkende hij het niet, en was oprecht geïnteresseerd wat ik erover te vertellen had.Ik ging hem beter begrijpen, hij mij ook.,vond het ook heftig om te realiseren hoe eenzaam en verward hij zich moet voelen bepaalde momenten en situatie's. Het is voor mij soms heel zwaar, ik zou b.v wat meer willen ondernemen dan hij, dat doe ik dan met vriendinnen. Ook de diepgaande gesprekken heb ik vaak met vriendinnen. Toch verrast hij mij regelmatig met bepaalde inzichten, hoe hij over bepaalde dingen of situatie's denkt ,hij opserveerd veel gedetailleerder, en ziet het vaak goed. Hij heeft een fijne baan op de bouw, waar hij zich de hele dag kan uitleven, hij bewijst zich graag. Maar zijn lieve ,toch ook eigenwijze ,loyale karakter en ik denk toch mijn geduld en verzorgende karakter heeft ons tot een eenheid gemaakt. Ik hou van hem! Zo dit verhaal is langer geworden als ik had gedacht.
Groe