Dat maakt het zo pijnlijk.... Je wilt het graag kunnen afsluiten op een goede manier. Verdriet is al zo groot en het blijvende onbegrip, ook na de eventuele scheiding blijft pijn doen. Ik ben bang voor wat er gebeurd nadat mijn man en ik ons huwelijk hebben beëindigd.... hoe "wapen" je jezelf hier tegen?
Voorheen heb ik veel steun gehad aan het partnerforum van Autsider, voor wie samenleven met een ass gediagnotiseerde partner. In de afgelopen 42 jaar met mijn man zijn er veel momenten geweest waarop ik steun zocht. Je weet waar je voor hebt gekozen en waar je aan toe bent, maar er gevoelsmatig mee om gaan blijft een pijnpunt en het went nooit. In elke relatie is wel eens wat, hou ik mezelf graag voor. Er staan gelukkig ook goede momenten tegenover. Toch besef ik echter wel degelijk dat onze manier van samenleven ongebruikelijk is. Het betekent helaas ook, dat anderen zelden begrijpen hoe het er aan toe gaat en wat dit met mij doet. Vandaar dat ik blij ben nu dit forum gevonden te hebben. Bijvoorbeeld wat sterrenstof op 23 sept. schreef biedt herkenning en geeft me meteen weer het gevoel niet alleen te staan.
Het zou natuurlijk super zijn als we elkaar tips en trics konden geven, om allerlei kenmerkende situaties positief te benaderen en beïnvloeden. Wie weet kan dit soms ook nog wel. Maar alleen al de herkenning en het gevoel van verbondenheid met anderen, die min of meer dezelfde keuze hebben gemaakt als ik, doet me nu al heel goed. Bedankt allemaal!
Je kan je niet wapenen tegen het verdiet. Ik ben mijn grote liefde erdoor verloren, alles doet zo ongelooflijk veel pijn. Ik kwam te laat achter de NVA. Als je nog getrouwd bent neem dan contact op met de partnerprogramma van de NVA.
Ik heb na de dood van mjn partner een weduwnaar ontmoet , na 2 jaar alleen te zijn geweest .werd verliefd op deze man .na het lezen van dez verhalen , lopen de tranen over mijn wangen .voor het eerst valt alles op zijn plaats .ik hou zo zielsveel van hem .we zijn anderhalf jaar samen geweest in het begin was alles fijn , al was ik erg zenuachtig , omdat ik me kwetsbaar voelde .er waren wel wat rare momenten , zoas dat hij bvoorbeeld ineens heel erg boos kon worden .vloeken en schelden .de hond slaan .allemaal dingen waar ik van schrok .de onverschilligheid als je iets vertelde .altijd dezelfde dingen eten , hoe herkenbar ! Soms mocht ik hem ok niet aanraken .ik ben er zo in de war van geraakt .om een lang verhaal kort te maken , vaak was het ook erg fijn .hij kon ook ontzettend zachtaardig zijn.maar vaak ook kon hij me vernderen , verbaal .ik ben een keer zwaar mishandeld .we kregen conflicten om de raarste dingen .eenzaam heb ik me gevoeld en ook zijn eenzaamheid gevoeld .3 maanden geleden heeft hij het uitgemakt op een hele nare manier .mijn hart is gebrokn , want ik hou nog steeds van hem .maar vaak heb ik me afgevraagd wat er was , hoe dit kwam .ik aarzel nog steeds tussen autisme of narcisme ik herken zoveel in de breven .het ergste is dat je iemand wilt aanraken of troosten en hij kijkt je n met een lege blik .toen ik wegging zei hij : een hoer is goedkoper .dat deed pijn .het is soms net of je houd van uemand die er half niet is .maar soms kroop hij ook tegen me aan op e bank en dan was het fijn .het vetscheurende is dat ik nog steeds van hem hou maar ik denk dat je hat er levend uitgescheurd wordt .ik ben zelf heel gevoelig .ik wou dat we hulp hadden gezocht .het heeft een groot litteken veroorzaakt bij mij .ik ben fesloten geworden en somber.en vertrouw mensen niet meer .
Wat fijn om dit te lezen., Ik denk er namelijk hetzelfde over.
Ik hou ontzettend veel van mijn vriend, en hij van mij, ik ken hem nu 13 jaar. We hebben veel ups en downs gehad, ook momenten dat ik dacht ik ga er mee stoppen. Sommige gesprekken waren en zijn soms onmogelijk.,maar gaandeweg heb ik me verdiept in zijn gedachtengang als autist ( ik wist het overigens niet toen ik hem leerde kennen) Ik heb het zelf ontdekt, en als ik het bij hem aankaarte, dan ontkende hij het niet, en was oprecht geïnteresseerd wat ik erover te vertellen had.Ik ging hem beter begrijpen, hij mij ook.,vond het ook heftig om te realiseren hoe eenzaam en verward hij zich moet voelen bepaalde momenten en situatie's. Het is voor mij soms heel zwaar, ik zou b.v wat meer willen ondernemen dan hij, dat doe ik dan met vriendinnen. Ook de diepgaande gesprekken heb ik vaak met vriendinnen. Toch verrast hij mij regelmatig met bepaalde inzichten, hoe hij over bepaalde dingen of situatie's denkt ,hij opserveerd veel gedetailleerder, en ziet het vaak goed. Hij heeft een fijne baan op de bouw, waar hij zich de hele dag kan uitleven, hij bewijst zich graag. Maar zijn lieve ,toch ook eigenwijze ,loyale karakter en ik denk toch mijn geduld en verzorgende karakter heeft ons tot een eenheid gemaakt. Ik hou van hem! Zo dit verhaal is langer geworden als ik had gedacht.
Groe
........., ik kan je niet dwingen om te praten of wat er (volgens jou, mij) gebeurd en door wie/waarom te onderzoeken/ toetsen. Wat ik wel kan, dat heb ik naar eer en geweten gedaan.
Het is geen vraag of wens om in partnerschap te kunnen reflecteren op eigen handelen en interesse/ begrip te hebben voor wat de ander beweegt. Het is wat ik nodig heb om in veilige verbinding te kunnen staan. Dus het betreft een randvoorwaarde. Er wordt niet voldaan aan mijn gestelde voorwaarde en dat is nu eenmaal hoe het is.
De hulp die jij nodig hebt of zoekt en de oplossingen die jij nodig hebt of zoekt kan ik je niet bieden of voor je regelen. Andersom geldt naar mijn idee hetzelfde. En wie ik ben en wat ik nodig heb zal niet veranderen.
Het spijt mij dat ik je niet de veiligheid en waardering heb geboden die je wenst of nodig hebt. Ik heb genoeg fouten gemaakt en zal dat nog regelmatig doen.
Uitspreken van wat ik goed of fijn vindt aan wie je bent en wat je doet, dat deed/ doe ik te weinig. Ik hoop echter dat je mijn teksten en uitleg waarin ik dit wél doe als waarheid kan zien, want dat is het. Het verdriet, de angst en het gemis is voor mij te groot en overschaduwt het positieve.
Ik wil dat we elkaar niet langer vastzetten in een huwelijk waar we ons allebei niet gelukkig in voelen en dat we ooit vanuit wederzijds respect en voor de kinderen een fijn contact kunnen opbouwen.
Ik hou van je en mis het gevoel van "ons" Ik kan het alleen niet meer opbrengen om in mijn eentje de kar te moeten trekken in ons huwelijksleven en gevoelsleven waar verbinding en veilige hechting door 2 mensen moeten worden gecreëerd.
Jouw boodschap naar mij is duidelijk geweest: iemand anders moet met een oplossing, invulling, antwoord of actie komen want jij (weet,ziet,begrijpt,herkent niet /nauwelijks ) kan/doet dat niet. En als ik dat wel van je vraag of verwacht wordt je boos en haal je uit naar mij.
Dat betekent dat er geen passende oplossing of goede afsluiting voor mij gaat/kan komen voor mijn relatie met jou.
Ik kan het niet meer opbrengen om je te vragen om te begrijpen en accepteren wie ik ben en wat ik kan. Ik kan het niet meer opbrengen om je elke keer opnieuw uit te leggen wat een relatie is en nodig heeft en/of wat ik van je nodig heb. Ik kan het niet meer opbrengen om je te vragen om te toetsen of te onderzoeken, om verkeerde aannames en oordelen te voorkomen. Het doet mij teveel pijn en is niet mijn taak.
Misschien heb je een hele lijst met wat ik wel of niet doe, waar jij een oordeel over hebt of een andere wens of behoefte in hebt. Misschien vind je dat ik het niet goed (genoeg) doe of schadel veroorzaakt. Misschien heb je gelijk, doe ík het niet goed, begrijp ik jou verkeerd, help of steun ik jou niet. Misschien ben ik het probleem of de onmogelijke.
Helaas heb ik niet de kans gekregen om te kunnen voldoen aan wat ik dan anders zou moeten doen volgens jou, omdat je dit niet met mij bespreekbaar hebt (willen/kunnen) maken. En de reactieve/indirecte verwijten van jou naar mij toe, wanneer ik jou aanspreek waren/zijn ook niet toetsbaar/bespreekbaar.
Ik moet eerst afstand creëeren om te kunnen verwerken en te rouwen om wat ik verlies/ verloren heb. Anders blijf ik maar verzanden in teleurstelling, verdriet, eenzaamheid omdat ik dan niet los weet te laten, maar ik mezelf steeds meer kwijt raak. Ik stop anders niet met "gezeur, moeilijk doen" zoals jij vindt dat ik doe, omdat ik mij wanhopig voel en niet weet hoe zonder jou te kunnen leven. Want ik hou nog steeds van jou en blijf verlangen naar een gelukkig samen.
Kon je toch maar eens in mijn hoofd en hart kijken en voelen wat ik voel, en weten wat ik werkelijk denk. Kon je maar door mijn ogen kijken en zien wat ik zie. Kon je maar begrijpen en accepteren wat ik met je deel en je uitleg over wat er werkelijk gebeurd en welke waarde/ impact dat heeft op ons.
Ik gun je een goed leven en ik kan je dit niet bieden. Hoe graag ik ook zou willen. Je hebt mij volledig buitengesloten en vertrouwt niet op mij. Het spijt mij dat het zo is gelopen met ons.....
De Body Mass Index (BMI) geeft uw gezondheidsrisico weer o.b.v. uw lichaamsgewicht en lengte. Vul het in en ontvang direct per mail de uitslag met het bijbehorende gezondheidsadvies
De zoveelste wanhopige poging om mijn verhaal naar hem te doen.
Stilte volgde vanuit zijn kant..... en stil is het sindsdien nog steeds.....
Mijn hart voelt gebroken.... Stopt dit verdriet ooit...?