Ik heb precies hetzelfde!
Een angst waar je misselijk van wordt en eigenlijk niet mee kan leven. Ik heb het dan alleen met mijn ouders, het besef dat ik hen ooit ga verliezen.

het belangrijkste is dat je het met je ouders gaat praten of met je huisarts(als je het moeilijk vindt om met je ouders er over te praten). ik denk namelijk dat je niet angst voor de dood hebt maar bezig bent met rouw verwerking. vanwegen je oma's dood. je zal zien dat dat al heel erg oplucht zo niet dan kan je altijd nog stappen ondernemen met een van hun.

gr D

Hallo allemaal,

Zo herkenbaar... Bij mij is het begonnen na het plotseling overlijden van een paar mensen in mijn omgeving. Niet eens vrienden of familie, maar kennissen. Het was ook niet zo zeer het feit dat ze er niet meer waren maar de angst dat ook ik zomaar dood kon gaan bleef maar door mn hoofd malen. Elke dag wel een keer. Later elk uur wel een keer en nog later iedere 5 minuten wel een keer. Wat als ik ineens doodga? Hoe moet dat met mijn kinderen, ik ben enigskind dat kunnen mijn ouders niet aan, en hoe moet het met mijn man? En de grote vraag, wat gebeurd er als je dood gaat?? Het werd zo erg dat ik me met 2 handen vast hield als ik de trap af liep, niet meer de snelweg op durfde te gaan, bij ieder pijntje dacht dat ik kanker had en ga zo maar door.
Nu gaat het, maar daar is ook alles mee gezegd. Bij reclame op de tv van dela uitvaart zap ik heel snel door, zielige verhalen over mensen die jong dood gaan kan ik niet horen want dan zit ik weer in de rats en ik blijf ontzettend bezorgd. Het lijk wel een vorm van hypochondie... Ik heb geen idee, sta op de wachtlijst bij een psycholoog misschien dat hij/zij mij van deze verschrikkelijke levensbeheersende klote angst kan af helpen!

reacties zijn zeer welkom!
Groetjes!

Hoi

Bij mij is het begonnen met een reeds van paniekaanvallen. Ik was er toen zeker van dat ik dood ging tijdens zo een aanval.

Ik denk dat door de aanvallen mijn angst voor de dood is ontstaan. Alhoeveel ik toen ik klein was mij kan herrinneren dat ik soms angstaanvallen kre als ik aan de dood zat te denken. Wat mij zelf heeft geholpen is me te verdiepen in de dood en in mijn geloof.
Sinds ik me erin hebt verdiept en me ben gaan bezig houden met mijn geloof is mijn angst voor de dood verdwenen. Mijn angst was altijd bang zjn dat als ik dood ga er helemaal niets is en dat ik gewoon weg ben. Maar ik geloof nu dat er iets bestaat na de dood. Iedereen is natuurlijk anders en gelooft anders. Maar dit heeft mij heel erg geholpen.

hallo,

ik ken het, ik weet hoe angstig zoiets kan zijn!
ik denk er 's avonds over na, en dan begin ik echt te flippen. Je bent heus niet de enige die dit heeft. Zoek mensen die dit ook hebben, en praat erover

mvg

Hallo,,

Ik ben 15 jaar en ik heb nu ongeveer het zelfde weetje het hele leven intereseert me niet meer zo erg sinds ik over na ga denken wat er hierna gebeurd eigenlijk verpest je je hele leven met niks doen en naar school gaan daarom ben ik nu ook best wel overdreven in een puber fase waar niks me meer kan schelen alleen twee vriendinnnen weten het van me alleen ze begrijpen het niet ze kunnen het niet begrijpen en dan is het heel lastig daarom vertel ik het ook niet tegen andere mensen. In het begin van het jaar zij mijn godsdienst leraar botweg dat iedereen dood gaat ik had wel kunnen janken maar ik heb me ingehouden gelukkig zijn we nu bij een heel ander hoofdstuk en gaat het niet meer echt over de dood maar ik had laatst een begravenis en dat zat me wel heel erg dwars vooral omdat het zo onverwacht was. Ik weet wel dat schrijven helpt ik schrijf gewoon al mijn gedachtes op en daar word je wel rustiger van.
Als er een oplossing tegen is zeg het dan astjeblieft want ik geniet niet meer echt van alles en dat is best wel balen.

m.v.g. Anoniempje

Toen ik 12 was overleed mijn moeder plotseling aan een hartinfarct. Vanaf dat moment ben ik ontzettend bang geworden voor de dood. Het idee dat het zomaar ineens allemaal voorbij is geeft mij een benauwd gevoel. Ik lig nachten wakker en denk hier dan over na..dan ben ik ook bang om in slaap te vallen en niet meer wakker te worden. 3 jaar na het overlijden van mijn moeder ben ik met een psycholoog gaan praten omdat ik het nog niet goed verwerkt had. Ik vraag me af of die gesprekken hebben geholpen.. de angst is wel even weg geweest..maar nu ben ik 21 en is het bijna 10 jaar geleden dat mijn moeder is overleden en heb ik nog veel angst voor de dood en mis ik haar nog iedere dag!Mijn vriend is gelovig opgevoed en ik ben een aantal keren met hem mee geweest naar de kerk.. misschien dat ik mij wat meer in zijn geloof ga verdiepen in de hoop ik ga geloven dat er meer is na de dood.. ik hoop dat dat mij rust geeft en ik zonder angst verder kan leven. In deze angst blijven leven is niet fijn, dan geniet je veel minder van alle mooie dingen die het leven te bieden heeft.

Ik ben nu 22 heb al jaren last van depressie's die op en af gaan. 3 jaar geleden bleek dat ik adhd had. Die depressies komen dus door de adhd.
Sinds een aantal weken ben ik ook erg bang voor de dood. Het begon met bang zijn in de auto als iemand anders rijd. Bang zijn dat mijn vriend verongelukt.Dit is nu zo erg geworden dat het ondraagbaar is. De laatste tijd zijn er erg veel nieuwsberichten over zelfmoord bij mij in de buurt. Toevallig kwam ik langs en zag politie staan. Het bleek dat iemand zichzelf door zijn hoofd had geschoten.
Sindsdien ben ik bang dat ik ook ooit zelfmoord ga plegen. Niet dat ik dat wil ofzo want zo erg depressief ben ik dan ook weer niet. Maar ik word bang van al die gedachtes over de dood in mijn hoofd. Ik speel in mijn hoofd een filmpje af van me eigen begravenis. Ik word er gek van ik ben bang van me eigen gedachtes en voel me contstant bedreigd en onveilig!

ervaren jullie dit ook zo?

Hoi allemaal,

Ik herken mezelf wel wat in deze verhalen.
Een tijdje terug werd ik zomaar bang voor alle geluiden die ik onverwachts hoorde.
En ik dacht de hele tijd dat er iemand op mijn kamer was. Ik probeerde die gevoelens te negeren, maar dat was wel heel moeilijk.

Toen heb ik op school een aantal keren een hyperventilatie aanval gehad. Dus toen ben ik naar de dokter geweest en die zei dat het komt omdat ik te chaotisch ben. Ik doe vaak 100 dingen tegelijk, en stel altijd alles uit.

Dan weet je onderbewuste dat je nog van alles moet doen, en raak je in paniek, zonder dat je weet dat het daar om gaat. En dan leef je op je zenuwen.

Nu moet ik van hem elke dag op schrijven wat ik ga doen die dag. En dat helpt heel goed. Je word een stuk rustiger in je hoofd, en je leert je steeds meer ontspannen.

Maar toen ging het weer beter met me, en toen kwam ik op school, en toen was er een meisje van onze school overleden. Ik kende haar niet heel erg goed, maar ik heb wel eens een paar keer met haar gesproken.
De eerste dag heb ik heel erg veel gehuild.
Maar toen ineens accepteerde ik het heel snel.
En dat vond ik heel raar, want meestal heb ik met zulke dingen heel erg moeite.

En nu zat ik gister in de huiskamer, en ineens kreeg ik nare gedachten dat ik de volgende zou zijn. Ik zag mezelf liggen in een kist in de huiskamer, en ik zag mijn familie huilen. Even leek het zo echt. En die avond heb ik ook heel vreemd geslapen. Er viel iets om in mijn slaapkamer en ik was vreselijk geschrokken, mijn hele lichaam voelde even verlamd aan.

Kan iemand me helpen?
heeft het met dat meisje te maken die is overleden?

Hoi,

Ik vind al jullie reacties zo herkenbaar. Alleen het vreemde bij mij is dat ik deze angsten ALLEEN in de avond heb. Gelijk zodra de zon onder gaat beginnen ze. Ik krijg de vreemdste gedachten door mijn hoofd. Bij mij is het in 2003 begonnen. Het komt en gaat. Vooral omdat ik het ook niet toe laat. Maar het is 3 weken terug, sinds het overlijden van een vriendin van mij. Ik merk dat ik zooooo gespannen wordt dat het effect heeft op mijn lichaam. Ik heb spierpijn zonder dat ik gesport heb etc etc. Ik put heel veel kracht uit mijn geloof (ik ben moslim). Het helpt me om dingen te accepteren. En hoe je het wend of keert als het jou tijd is om te gaan, dan gebeurt het toch, dus heeft het weinig zin constant erover te piekeren.

Ik ben hiervoor nooit naar de psychiater geweest, omdat ik bang ben dat ik dan als "raar" of gek word gezien.

Verder wil ik er ook even bij vermelden dat ik eigenlijk vanaf kinds af aan bang ben geweest voor de donker. Erg zielig vind ik voor een volwassen vrouw, maar helaas is het zo.

Wat een eerlijk en openhartig verhaal. En wat ontzettend vervelend voor je. Is er misschien ooit iets gebeurd nadat het donker was geworden, waar je misschien onbewust aan terug moet denken?
Wanneer is jouw vriendin overleden? Is dat pas 3 weken geleden? Dan is het toch heel erg logisch dat je zo van slag bent. Voor verdriet hoef je trouwens niet naar een psychiater, dat kun je delen met vrienden en familie. Als je erg veel last hebt van angsten in het donker, kun je dat best eens bespreken met de huisarts, die kan je misschien verwijzen naar een psycholoog. Angsten zijn vaak niet zo heel moeilijk te behandelen. Maar misschien zit er dus meer achter, waar je onbewust nog last van hebt.

Ik zou het niet weten, het zou best kunnen.... 🙁
Misschien heb ik een psychisch probleem. Ik weet het effe niet meer.
Maar god zij dank zijn de enge gedachten nu stukken minder geworden.
Ik heb nog wel last van spierpijn s'avonds af en toe en merk dat heel mijn lichaam erg gespannen aanvoelt. Ik heb ook een drukkend gevoel op mijn borst. Ik zou best naar mijn huisarts willen gaan, maar ik heb geen goeie band met mijn huisarts. Ik voel me meer een nummertje dan dat ik als een echt mens wordt gezien, met problemen en die hulp nodig heeft. Ik denk erover na om van huisarts te veranderen.

ja dat heb ik ook. alleen niet echt over mijn vrienden. ik heb meer dat iedere keer als ik eraan denk dat ik weer een dag ouder ben denk ik al meteen aan de dood. ik voel me bang en weet niet hoe ik het uit mijn hoofd krijg... het is fijn om te horen dat er iemand is net als mij...

Als je het uit je hoofd wilt krijgen, dan moet je erover praten, of schilderen, of dichten, dus uiten en delen met anderen. Dan kunnen de klachten op de meest eenvoudige manier afnemen. Angst delen maakt de angst half zo groot, en als je dit maar vaak genoeg herhaalt, beriekt de angst haar normale proporties want het is een goed en nuttig teken in leven te blijven en dus op te passen in het verkeer of in andere potentieel gevaarlijke situaties. Bij jou is het wat groter dan normaal. Normaal is dat het wel aanwezig is maar dat je er geen last van hebt omdat het zo groot geworden is zoals bij jou.

Hier nog iemand die al sinds kleins af aan bang is voor de dood, achterlijk toch> Als kind rende ik snachts al mijn bed uit, naar mijn ouders.. om te zeggen dat ik zo bang was voor: de dood ??!!
Dit is altijd een beetje bij mij gebleven helaas, ik ben nu 28jr , maar nog steeds kan ik (idd alleen savonds...) mezelf gek maken met de gedachten dat ik dood ga.
Het hele leven houdt dan op ... ik snap er geen bal van... ik wil dat helemaal niet, ik krijg echt een heeel erg angstig gevoel als ik daaraan denk.
Geen idee hoe je er vanaf kan komen...... dood gaan we helaas toch 🙁