Hallo allemaal.
Ik ben ten einde raad en mijn gezin dreigt uit elkaar te vallen door miscommunicatie, depressie en verstoorde omgang met elkaar.
Wij zijn een samengesteld gezin, bestaande uit mij (man)mijn vriendin, haar zoon van 17 en samen hebben wij nog een zoon van bijna 4.
Moeder en haar zoon kwamen in 2006 bij mij wonen, de zoon was op dat moment 10 jaar. De biologische vader van de jongen is sporadisch in beeld, maar heeft geen rol in de opvoeding. Enkele keren per jaar zied de jongen zijn vader die op ongeveer 3 km bij ons vandaan woont.
Als stiefvader heb ik mij de eerste periode op de achtergrond gehouden in de opvoeding van de jongen om hem te laten wennen aan de nieuwe situatie. In 2009 werden wij verrast met een bevalling van onze zoon. Deze zwangerschap hebben wij totaal niet zien aankomen en wisten pas dat mijn vriendin zwanger was tot het moment dat ze ging bevallen. We hebben samen onze zoon ter wereld mogen brengen, de mooiste dag van mijn leven.
Rond zijn 15 jaar hebben moeder en ik een kleine taak voor mijn stiefzoon ingevoerd zoals in vele huishoudens het geval is. Al snel had ik het gevoel dat de jongen erg gemakzuchtig was, wellicht de leeftijd.
Rond zijn 16 kwamen daar wat taken bij. We hebben met de jongen om tafel gezeten om een huishoudelijke taak er bij te laten kiezen. Na vele keren zijn taken te zijn vergeten uit gemakzucht ben ik iemand die de persoon in kwestie er op aanspreekt en samen gaat kijken waar het probleem ligt en hoe we dat kunnen oplossen. Uiteraard op zijn niveau als 16 jarige. Moeder heeft zich nooit druk gemaakt of de afspraken wel of niet nagekomen werden, ik was dus altijd die stiefvader die liep te mopperen.
De jongen was net 16 en door een val op zijn hoofd, na overtollig veel alcohol, had hij last van concentratieverlies en gedurende meerdere weken hoofdpijn. Hij miste veel van school en werd depressief. Dit merkte wij op en hebben professionele hulp bij een psychiater gezocht. Rond januari van dit jaar kreeg hij medicijnen en slaaptabletten om de stemmingswisselingen te onderdrukken. In het voorjaar heeft hij enkele slaappillen met alcohol ingenomen om een een aan zijn leven te maken. Later trok hij dit weer in. Vorige week heeft hij een tweede poging ondernomen met 5 slaappillen om dezelfde reden. Na de eerste keer hadden moeder en ik afgesproken om de slaappillen achter slot en grendel te leggen, echter moeder heeft ze laten liggen omdat haar zoon heeft verteld het niet meer te doen, ze vertrouwde hem.
het probleem waar ik al maanden tegen aan loop is dat moeder verschrikkelijk passief is in de sturing naar haar zoon, zeker in de depressie. De zoon is erg gemakzuchtig, en deze gemakzucht wordt gevoed door de passieve houding van moeder. Ik ben een rationeel denken man en spreek moeder hier op aan. Moeder kan niet communiceren, ze praat nergens over, maar gaat ook de confrontatie met zoon niet aan als het om de opvoeding gaat. De jongen gaat zijn gang maar, zet de frituurpan aan om te ontbijten, bedreigt Geert Wilders via twitter in een depressief moment waardoor de politie aan onze deur komt, roept meerdere malen dat hij weg wil open, zelmoord wil plegen en geeft later toe dat hij dit als pressiemiddel heeft gebruikt, maakt mij als stiefvader uit voor rotte vis en moeder vind het prima. Moeder vind overal wel een excuus voor waardoor de jongen wordt vrijgepleit. Ik vind dat de jongen moet weten hoever hij kan gaan. Omdat ik mij als stiefvader met de rug tegen de muur voel staan wil ik graag met moeder communiceren. Moeder heeft voor praktisch iedere vraag bedenktijd nodig. Ze schuift alle moeilijke conflicten op en past de struisvogel manier toe. Op dit moment zijn er zo veel problemen en ik wil graag communiceren. Verbaal ben ik een stuk sterker dan moeder en dit geeft moeder het gevoel dat ze altijd tegen mij op moet boksen. Van alles geprobeerd, om te communiceren, echter moeder is in denken en uitvoering enorm passief. Bij iedere vraag krijg ik te horen: "weet ik niet" of "ik heb bedenktijd nodig". Bedenktijd in weken, en als ik er dan op terug kom weet ze het nog niet. Op dit moment is de berg problemen die zij voor zich uitgeschoven heeft zo verschrikkelijk groot dat ze niet meer kan nadenken omdat haar hoofd vol zit. Weken geleden beloofde ze meerdere keren om naar maatschappelijk werk te gaan om over haar communicatieprobleem te praten. Door haar passieve houding is het er nog niet van gekomen.
Inmiddels ben ik ten einde raad en heb ik geen enkele hoop meer dat dit goed gaat komen. Ik stap zelf naar de dokter morgen om voor mijzelf een stap te maken omdat ik het echt niet meer zie zitten. Ik ben bereid om te veranderen, te communiceren, in therapie te gaan of wat dan ook nodig is om hier uit te komen. Ik houdt van mijn vriendin, haar zoon en onze zoon. Het kleine beetje hoop dat ik nog heb geeft mij de kracht om nog verder te gaan.
Help............