Het is voor mij heel lastig om dit hier te schrijven. Een jaar of 10 geleden heeft mijn broer aanstalten gemaakt seksuele handelingen te verrichten. Ik was toen 9 jaar oud. Vraag me niet waarom, maar ik had niet het idee dat het raar was. Het was niet onder dwang. Misschien deden wel meer mensen dat? Dit is een paar keer gebeurd, in de loop van een jaar. Na een aantal jaar kreeg ik toch door dat dit absoluut niet normaal was. Ik ben toen mentaal en fysiek ingestort. Mijn schoolresultaten gingen sterk naar beneden, kon thuis mijn ouders niet normaal in de ogen kijken, keerde in mezelf, mijn vrienden snapten niet wat er met me was, ook had ik constant ruzie met mijn broer, ik kon niet geloven wat hij me had aangedaan. Nadat ik ook vaak moest overgeven door de constante stress en veel gewicht verloor, was het voor mij klaar. Ik heb mijn ouders alles verteld, wat nu alleen nog maar een vlek is. Ik kan me niet meer herinneren hoe ik het heb gebracht, maar het hoge woord was eruit. Mijn ouders waren intens verdrietig, boos. Dit heeft even geduurd, maar mijn ouders hebben het een plekje kunnen geven. We hebben er veel over gepraat, mijn ouders hebben mij heel veel steun geboden. Ze bleven met me praten, vroegen hoe het ging. Hoe ze dat hebben volgehouden zonder mij te haten om wat ik deed en wie ik in die tijd was, weet ik niet. Ik ben in die tijd heel hecht geworden met mijn moeder.

Nu ik negentien jaar ben, heb ik de laatste tijd steeds meer het idee dat ik er niet over kan en wil praten. Mijn beste vriendinnen weten dit niet van mij, ik twijfel enorm of ik dit wil vertellen. Ik durf ze het wel te vertellen, maar dan wil ik mijn broer er buiten laten.

Ik heb heel veel moeite om met mannen om te gaan. Ik heb nog nooit gezoend of echt seks gehad. Ik wil mannen niet te dicht in mijn buurt te hebben, weet me geen houding te geven. Mijn vriendinnen snappen nooit waarom ik iedereen afwijs zonder te kennen, maar dit is puur omdat ze dit verhaal niet kennen. Ik merk dat het steeds meer aan me begint te vreten. Ik wil er later geen depressies door krijgen of het me laten belemmeren in mijn doen en laten. Ik was een echte levensgenieter, maar door dit ben ik gewoon een stuk serieuzer geworden. Ik heb wel veel jongensvrienden, maar dat is alleen omdat ik die niet als vriendjes zie zitten. Iedereen die te dichtbij komt, stoot ik af en negeer ik. Ik vind het heel stom dat ik dat doe, maar ben toch bang dat het komt door wat ik vroeger heb meegemaakt.

Dit verhaal komt zo enorm rommelig over, maar ik hoop dat u het doorkrijgt. Ik ben enorm op zoek naar hulp en zie uit naar uw advies.

Dit kun je wel een trauma noemen. Ik zou je toch dringend willen aanraden om hier met een psycholoog over te praten. Je moet hier wat aan doen, anders blijft dit problemen veroorzaken.