Hoi!

Heeft iemand ervaring met het Clara Fowler syndroom? Ik ben één van de gelukkigen die nog zelfstandig kan plassen maar om de zoveel tijd moet ik een crisis doorstaan en dat is elke keer tamelijk heftig.
Ik weet niet hoe dit voor anderen voelt en of dit allemaal wel Clara Fowler gerelateerd is... Vandaar mijn vraag of er lotgenoten zijn die dit herkennen?

Een crisis begint met een venijnige steek rechts langs de navel of rechts diep inwendig. Vervolgens wil ik gaan leeg plassen en lijkt het alsof iets wordt afgekneld. Alsof er iets trekt aan een urineleider of verder hogerop. De pijn is zo moordend dat ik niet verder kan plassen.
Sonderen kan ik en doe ik in uiterste nood. Alleen helpt het bij een crisis geen moer want de pijn is er dan niet minder om en dus... Sondeer ik dan liever niet.
Bij een crisis neem ik een Zaldiar en kruip ik in bed. Bij elke plas die er dan volgt sta ik doodsangsten uit.
Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat er op zulke momenten iets van verkleving/inklemming op treedt.
Misschien heel fijn niergruis of zoiets?
bestaat er een dieet waarbij ik dit kan uitsluiten?

Momenteel houdt het me zodanig in de greep dat ik er het moederschap voor laat en ik ben niet zo jong meer. (eerder vijf voor twaalf)

Voor wie zich herkent in deze klachten...

Na mijn laatste crisis (recent) is uit onderzoek (met dank aan een tweede/ achtergebleven steentje) gebleken dat ik dus wel degelijk niersteentjes maak.
Heel waarschijnlijk al van in mijn prille jeugd. (ik wil het aantal steentjes niet tellen dat ik al uit plaste...)
Hyperoxalurie werd vastgesteld en eindelijk krijg ik de gepaste hulp en begeleiding.
Het dieet volg ik erg strikt zodat mijn leven draaglijker kan worden. Niergruis en steentjes in combinatie met Clara Fowler, het is geen aanrader.
Wie weet word ik dan toch nog mama in dit leven...
: )