Ik weet,dat dit een heel moeilijk onderwerp is,maar aangezien ik niet weet,wat ik moet doen,probeer ik hier een oplossing te vinden.Op mijn vijftiende heb ik een suicide-poging gedaan omdat ik een rotjeugd had en niet met mijn stiefmoeder kon opschieten.Mijn broer is een stuk ouder en was al snel zelfstandig gaan wonen. Van mijn ouders kreeg ik alleen maar verwijten,ze vonden het een schande en schaamden zich voor de familie.Hulp en/of begrip was er niet en na vier dagen ziekenhuis moest ik gewoon weer naar mijn werk.Ik leerde toen voor verpleegkundige,maar omdat ik mijn hele huid stukmaakte door alles tot bloedens toe kapot te krabben,kreeg ik mijn ontslag en kwam ik in de ziektewet.Zo is het mijn hele leven lang verlopen.Psychiatrie in en uit,meerdere pogingen om uit dit rotleven te stappen.Bij de laatste poging hebben ze voor me moeten knokken en voor de dood weggehaald.Wat was ik kwaad en verdrietig.Daarna nog vele dingen meegemaakt zoals twee keer borstkanker,maar dat gaat momenteel redelijk.Toch wil ik nog steeds uitstappen,maar omdat ik het mijn man niet meer kan aandoen,leef ik maar voort hoe moeilijk dit ook is.Ik gebruik zware anti-depressiva en houd zo de schone schijn maar op.Aan de ene kant wil ik wel anders,maar ik zou niet eens meer weten hoe.Wie o wie?

Beste Tooske,
Heel vervelend dat je dit moet doormaken.
Mag ik vragen hoe oud je nu bent en of je in behandeling bent of bent geweest en wie de medicatie heeft voorgeschreven?
Welke medicatie gebruik je nu?

Het is zwaar als je continue moet vechten tegen het onzichtbare monster dat depressie of psychose heet en voortdurend het gevoel hebt dat je jezelf kwijt bent geraakt.

Toch hoeft dat niet altijd hopeloos te zijn. Soms is het een kwestie van een aantal dingen die op hun plek moeten vallen die uiteindelijk licht aan het einde van de donkere tunnel kunnen brengen.

Hoi Tandor.Ik heb al eerder kennis met je gemaakt onder en andere naam omdat ik bang was dat iemand me zou herkennen.Mijn eerste serieuze poging was op mijn vijftiende en ik ben nu tweeenzestig.Soms had ik mooie momenten,maar over het algemeen is mijn leven het leven niet waard.Ikben niet meer onder behandeling van hulpverleners,want daarin ben ik het vertrouwen totaal kwijt,kom dus daar niet meer mee.Ik leef alleen nog voor mijn man en voor kort ook nog voor mijn hondje en de rest is kloten(sorry)Ik weet,dat je een soort van hulpverlener bent,maar of je me kunt helpen?

Wat vooral belangrijk is, maar dat had ik eerder dus ook al geschreven, is dat je zelf de regie in handen neemt. Als je hulp wilt zul je toch zelf cq. met je man de nodige stappen moeten ondernemen. Ik weet dat je slechte ervaringen hebt met hulpverleners, maar om uit de ellende te raken heb je ze toch nodig. Mijn partner heeft uiteindelijk na 18 jaar verkeerde behandeling voor haar borderline persoonlijkheidsstoornis toch de juiste arts gevonden. Haar leven is dus in positieve zin veranderd. Belangrijk is om niet op te geven en toch weer opnieuw proberen. In jou geval raad ik aan om niet naar een psycholoog te gaan. Dat zet geen zoden aan de dijk. Ook regressie therapie lijkt mij voor jou op dit moment niet zinvol.
Misschien moet er een wisseling van medicatie plaats vinden. Je huidige medicatie voldoet niet. Hiervoor zou je naar een psychiater moeten. En geloof me er zijn best goede psychiaters te vinden.

Hoi Tandor,dank voor je reactie.Als ik eerlijk moet zijn,heb ik vijf verschillende psychiaters gehad,waarvan twee hele,echt hele goede,maar die zijn tot mijn grote verdriet allebei overleden.het waren nog jonge artsen en daar heb ik veel vertrouwen en steun van gehad.Ik mis ze nog altijd!De andere drie deden dingen, die niet door de beugel konden.Twee van hen zijn inmiddels ontslagen en de andere hoop ik nooit meer tegen te komen.Onlangs ben ik bij mijn huisarts geweest met het verzoek,de anti-depressiva af te bouwen,omdat ik alleen maar een masker droeg,maar het mocht niet.Ik heb met haar niet gesproken over suicide,want ik ben bang,dat ze me doorstuurt.Al met al draai ik in een kring van kloten

Ik begrijp wel dat je huisarts de AD niet wil afbouwen. Ze weet natuurlijk ook dat je niet stabiel bent. Voor je huisarts zou het echter wel belangrijk zijn om te weten dat je suicidief bent. Ze zal dan ook beter begrijpen dat de medicatie die je nu neemt niet goed werkt. Je zou dan ook met je huisarts kunnen overleggen om een anti psychotica voor te schrijven. De klachten die je beschrijft doen mij eerder denken aan psychoses dan aan depressies. Ik zou het in ieder geval aanraden om het toch met de huisarts te bespreken. Jij bepaalt uiteindelijk zelf of je je laat doorverwijzen.
Je geeft zelf aan dat je in een kring beweegt. Dat klopt natuurlijk ook. Je zit in een vicieuze cirkel die doorbroken moet worden. De eerste stap hiertoe zul je echter toch zelf moeten zetten. Helaas kan niemand anders dat voor je doen. En wie weet, kom je toch nog een geschikte psychiater tegen.

Hoi Tooske,
Misschien is het een rare vraag en wil je er geen antwoord op geven, maar heb je spijt van alles? Hoe je dingen hebt aangepakt? Ik ben 17 jaar en heb al een zmpoging gedaan, maar dit mislukte. Nu probeer ik op verschillende manieren mezelf pijn te doen. Er is niemand die hier van weet. Als ik mezelf pijn doe heb ik erna geen spijt. Ik weet waarom ik het doe en zie geen andere keuze. Ik ben nu nog jong maar ik weet niet of ik hier over een paar jaar nog mee kan leven. Chloë

@Chloë,
Waarom vraag jij geen hulp aan bijvoorbeeld de huisarts?

Landelijke Stichting Zelfbeschadiging
http://www.zelfbeschadiging.nl/pagina/191/telefonische_hulpdienst.html

Ik snij mezelf
http://www.sensoor.nl/onderwerpen3/zelfbeschadiging.html

Ik wil graag hulp, maar ik kan de stap niet zetten om het te vertellen. Het is misschien een slap excuus maar het lukt gewoon niet.

Hai Chloë, klik deze link eens aan en rustig lezen. Sensoor probeert de aandacht zo goed mogelijk te verdelen. Het kan daarom voorkomen dat als u veelvuldig gaat bellen er met u gesproken zal worden over uw behoefte:
http://www.sensoor.nl/onderwerpen2/zelfdoding.html of bel met Sensoor via het landelijk nummer: 0900 0767 of 030-2311473.

Hoi Chloe,heb je geen goede vriendin en/of vriend, die je mee kunt nemen naar je huisarts? Geloof me,wat je nu doet,daar heb je je hele leven spijt van.De lidtekens maken je huid en uiterlijk er niet mooier op en je word er steeds mee geconfronteerd.Nu kun je nog stoppen!! Kun je misschien iets meer vertellen over je leven,zodat ik kan begrijpen,waarom je zo jong al een suicide-poging hebt gedaan? Je hoeft natuurlijk niet alles te vertellen,alleen,wat je zelf kwijt wilt.Laat je nog wat van je horen? Groetjes en sterkte

Hoi Tooske, bedankt voor je reactie. Ik heb wel vrienden maar ben niet erg close. Ik probeer ze op een afstandje te houden, omdat ik niet wil dat ze weten wie en hoe ik echt ben.
Ik kom uit een gewoon gezin. Ik heb een oudere broer een zusje en een pleegzusje.
Mijn zusje heeft vroeger veel problemen gehad en mijn ouders hebben daar altijd veel tijd aan besteed. Ik heb altijd de oudere zus moeten zijn, om haar op te vangen als het niet goed ging. Ik wilde mijn ouders niet tot last zijn als ik een probleempje had of ergens moeite mee had, omdat ik wist dat ze met mijn zusje al druk genoeg waren. Het is niet zo dat ik nooit kind heb kunnen zijn, maar mijn ouders en de rest van mijn gezin zagen mij hierdoor als iemand waarbij alles altijd goed gaat, iemand die geen hulp nodig heeft.
Op school ging het altijd erg goed. Ik doe vwo. Ik heb er altijd hard voor moeten werken, maar het lukte allemaal wel. Vorig jaar begon het allemaal wat zwaarder te worden. Een goede vriend van mij overleed en ik kon er eigenlijk met niemand echt over praten. Als ik in mijn gezin begin over 'gevoelens' of dat ik ergens mee zit reageren ze alsof ik een grap maak. Ze beginnen me vaak uit te lachen. Als ik dan alleen was/ben dan kookt het bloed onder mn huid en wil ik het liefst heel mijn huid kapot scheuren, ik wil het eruit hebben. Want hoe kon ik zo stom zijn het over mezelf te hebben.
Nu gaat het op school niet meer goed. Als ik zeg dat iets gewoon niet lukt komen ze met een antwoord dat ik gewoon harder mn best moet doen.
Sinds een jaartje hebben mijn ouders een pleegdochter in huis genomen. Het is misschien overdreven, maar ze hebben het er met iedereen in het gezin over gehad, maar ze hebben het er nooit met mij over gehad of ik het allemaal goed vond en erachter sta. Alle aandacht gaat naar haar. Het is niet dat ik jaloers ben, want ze zullen vast wel van me houden, maar ik kan gewoon nergens kwijt wat ik wil.
Toen ik mezelf begon te snijden voelde dit goed. Ik kon mezelf zoveel pijn doen als ik wil en vanbinnen weet ik dat het hun schuld is.
Toen mijn vriend overleed dacht ik veel na over zelfmoord. Mijn ouders zullen me vast wel missen, maar ze komen er wel overheen want ze hebben dat pleegdochtertje nu. Ze zullen geen last meer van mij hebben. Het is toen mislukt, maar mijn hoofd wordt steeds voller. Het klinkt misschien raar, maar ik kan het aan niemand vertellen dus snij ik het eruit. Dit voelt goed.

Het klinkt waarschijnlijk allemaal erg overdreven en ik probeer alles weg te drukken, maar steeds als ik weer naar mijn armen en andere lichaamsdelen kijk weet ik waarom ik het doe. Ik wil gewoon niemand meer tot last zijn en ben klaar met het leven.

Lieve Chloe, wat moet jij je alleen en eenzaam voelen en daarom wordt het de hoogste tijd,dat jij nu aan jezelf denkt.Allereerst vind ik het moedig dat je dit al van je af kunt schrijven en dat je ons een stukje van je leven laat zien.Dat je vriend is overleden is echt verschrikkelijk en dat je het nog steeds geen plekje kunt geven,is nog erger.Ik ben ook vrienden en vriendinnen kwijtgeraakt en geloof me,dat doet verrekte zeer.Het is erg jammer,dat je niemand hebt om je verdriet mee te delen,maar je moet nu toch ook aan je eigen ik denken.Jij bent er nog en voor jou gaat het leven verder,hoe moeilijk ook.Wat jullie pleegdochter betreft,kan ik me daar wel iets bij voorstellen.Ik weet niet waarom zij bij jullie is, maar wij hebben zelf ook een pleegdochter gehad.Een meisje van zestien die behoorlijk wat had meegemaakt in haar jeugd.Ze kreeg van ons de hulp,steun en liefde,die zij niet kende en dat was echt nodig. Heb je wel eens een goed gesprek gehad met haar?Natuurlijk heb je er in een keer een vreemde kostganger bij en willen je ouders alle goeds met haar.Je hoeft ook niet jaloers te zijn,maar probeer het van alle kanten een beetje te begrijpen.Zoals ik al eerder schreef,houd in godsnaam op met jezelf te verminken.Ook al doet het geen pijn,je bereikt er niets mee,maar je werkt jezelf steeds dieper in de put.Je bent het waard om te leven en dat zeg ik!!iemand die jou niet kent,alleen je naam weet en verder niets.Jammer,dat we geen adressen e.d. mogen geven,anders zou ik dit jou persoonlijk zeggen.Kom op meid,zoek aub. hulp,trek je stoute schoenen aan en stap naar je huisarts.Bel voor een afspraak.Achteraf ben je misschien wel blij ,had je dit al eerder moeten doen.Beloof je me,dat je gaat,please!

Lees ook:

Ik moet mezelf snijden
http://www.dokter.nl/forum/Automutilatie/330868-Ik-moet-mezelf-snijden-en-wil-het-maar-t-moet-stoppen.html