Hey, ik ben een meisje van 14 jaar en verder blijf ik anoniem.. Ik wil hier mijn verhaal kwijt omdat ik gewoon helemaal in de knoop zit met mezelf. Ik zit nu in de tweede klas op de middelbare school, ik heb opzich een wel leuke klas maar met heeel veel fanatieke kinderen. Ik heb dus last van extreme sociale faalangst en podiumvrees en ik weet gewoon niet meer wat ik er mee aan moet. Ik, zo dom als ik ben, heb voor vakken zoals drama en beeldende vorming gekozen omdat iedereen dat deed. Nu elke donderdag misselijk, angstig, gewoon BANG voor het uurtje drama.. Wat is er mis met mij? Iedereen in de klas durft gewoon zichzelf te zijn en super overdreven te acteren en ik krijg geen woord uit mijn mond.. Hetzelfde met gym, laatste twee uur op een vrijdag. Ik kan niet gymmen. Ik kan niet turnen, voetballen, hockeyen en al die shit.. Elke vrijdag ben ik weer bang, omdat gym er aan komt.. En dit hierboven is niet eens mijn grootste probleem, ik heb namelijk het gevoel alsof ik totaal mezelf niet ben.. Elke dag op school voel ik me rot, ik ben heel snel jaloers, ik probeer karakter eigenschappen van andere mensen te kopiëren omdat, ja, waarom eigenlijk? Ben ik psychisch gestoord? Ik weet niet wat ik heb, wie ik ben en of ik me ooit nog goed ga voelen...
Tijdens de puberteit kunnen dit soort vervelende wel voor komen.
Ga met die klachten naar de huisarts en bespreek het met hem/haar. Misschien is het goed om eens naar een psycholoog te gaan.
Het komt veel voor dat mensen onzeker zijn, vooral in de pubertijd. Naarmate je ouder wordt neemt het vaak enorm af (in sommige gevallen de schaamte voorbij 😀 ). Het enige wat ik kan zeggen is: probeer jezelf te zijn, wees niet bang om toe te geven dat je iets eng of moeilijk vindt (bijvoorbeeld in het geval van turnen "ga niet onder de ringen staan als ik bezig ben, de kans dat ik eruit donder is heel groot"), en laat jouw leeftijdsgenootjes niet bepalen wat jij moet vinden. Over het algemeen waarderen mensen eerlijkheid.
Ik heb precies hetzelfde gehad op die leeftijd. Echt alles wat jij vertelt, had ik ook. Inmiddels 17 en het is al iets minder aan het worden. Wat is jou mee wil geven, geef niet op! Het is niet voor altijd en wat ik mezelf dan meestal zei: ''Ik ga er niet dood aan en na een uurtje is dit allemaal weer voorbij en kan ik leuke dingen gaan doen.'' Het is de leeftijd. Helaas heeft de één hier meer last van dan de ander. Mocht je er echt niet meer tegen kunnen, kan je altijd met je docenten overleggen. Anders is een psycholoog misschien de optie.
Het komt goed, geloof me :). En je bent zeker niet de enige!
Liefs,
Mew