als die persoon dit deed om zelfmoord te plegen wel dan heeft die toch het recht om dat op deze site te zetten. ooit gedacht aan hoe eenzaam die zich voelt? omdat er niemand voor hij/haar is ! je zou voor minder pillen slikken en ten einde raad zijn in de hoop iemand op het internet kan helpen ipv nog wat te zeggen hoe dom die wel is.
veel sterkte, anoniem. je raakt er door <3

mensen ik wil best wel even wat zeggen. toen ik een relatie had zijn al mijn vriendinnen bij me weg gegaan en vrienden contact werd minder etc. mijn moeder heeft een achterstand en mijn vader ook mijn zussen hebben ook wat. Die dingen wat je wilt zeggen begrijpen ze dus niet echt. sinds dat mijn relatie is uitgegaan zie ik het leven ook niet meer zetten hij was mijn steun en toeverlaat. en zo opeens boem! is het uit. ik heb mij zelf ook pijn gedaan. Ik heb echt een hele slechte jeugd gehad. ik ben 19 en zie het ook niet meer zitten. Ik heb wel hulp gevraagd maar zonder dat hun het weten ga ik steeds verder met denken ik wil dood. Ik ben 6 kilo afgevallen en ben 1,65m ben nog maar 52 kilo. dat is heel wat alleen omdat ik van de persoon hou die me alitjd steunde. Het is heel moeilijk en ik begrijp zulke mensen ook wel dat ze zeggen ik stop ermee. Zelf wil ik er ook mee stoppen met mijn leven. Mijn leven is veel te zwaar geworden voor mij dus wil opnieuw geboren worden en opnieuw een nieuwe kans krijgen. maar mijn ex wil me geen kans geven. en toch krijg je elke keer goede hoop van die persoon dat hij je terug neemt:( dus mensen denk na voordat je iets zegt. Jij hebt het zelf niet mee gemaakt maar een ander wel dus hou je zielige commentaar gewoon bij je. Wat je zelf zegt ben je dus zelf.

Alvast bedankt mensen dat jullie dit lezen of niet. Maar ik vond het belangrijk dat jullie eerst ff na gaan denken en dan pas iets gaan typen.

Hartelijk dank!

Jazeker, je zadelt je nabestaanden met veel pijn en vragen op, maar als je je baan of je relatie ècht niet meer ziet zitten (en dan bedoel ik niet: mijn baas is n droplul, mijn vrouw ziet er niet meer zo goed uit als toen ze 20 was) dan stop je daar ook mee. Voor mij is leven heel moeilijk, de gedachte dat ik hier nog 50 jaar of misschien wel langer mee door moet gaan maakt me soms wanhopig en ik heb dit soort serieuze stappen ook al eens overwogen, maar ik hoop op betere tijden. Veel mensen hebben die hoop allang verloren en kiezen ein-de-lijk, vaak na lang psychologisch lijden (want dat is het gewoon) voor zichzelf. Wees blij dat ze niet meer vast zitten in hun problemen en denk nog eens aan ze. Aan hoe moeilijk ze het hebben gehad en hoe moedig ze zijn geweest om hun problemen, maar ook hun geliefden en alle mooie dingen voor eens en voor altijd achter zich te laten.

Suicide is zeker Niet een vorm van aandacht vragen.
Meestal hebben mensen diepe psychische pijn en willen daae van af maar weten niet goed hoe. Misschien hebben ze dat in hun jonge jaren dat niet goed kunnen leren door een onstabiele en onveilige jeugd.
Ik ben het er mee eens dat een noodkreet beter bij de huisarts terecht kan komen maar het spreekt van onwetendheid op dit gebied om iemand te veroordelen om zijn actie na een overdosis.
Ook deze mensen hebben hulp nodig om verder te kunnen met hun leven en gelukkig zijn er doktoren die daar tijd in willen steken. Wamt zeg zelf; niemand wil zo ver heen komen dat hij als enige oplossing ziet suicide!!!

Mee eens, dank voor se woorden!

Als je zelf last hebt van die gedachten zou je dat pas begrijpen, het is absoluut niet om aandacht te trekken, het is een schreeuw om hulp zodat alle mensen die u kwetsen of die in u leven zijn weten dat er een probleem is en anders moeten omgaan me u. Oke ge zadelt mensen met pijn op, maar die mensen hebben ook al jaren pijn en zij staan er alleen voor, de nabestaande niet. Dit is een serieuze zaak en ge moogt da absoluut geen vorm van aandacht zoeken noemen, da is pas zielig

Ook ik ben iemand die ooit teveel tabletten heb ingenomen,jaaaaaren terug en ik ben blij,dat ik er nog ben,dat ik nog leef.Twee keer hebben ze me echt voor de dood weggehaald,was kiele-kiele.Toch wil ik nu zeggen,dat het allemaal wel dubbel is.De eerst keer was het echt een schreeuw om hulp,een soort van aandacht die ik op dat moment ook dringend nodig had maar niet kreeg.Mijn ouders waren vreselijk kwaad want het was een schande wat ik gedaan had en iedereen zou hun nu met de vinger nawijzen,bla bla bla.Niemand begreep me terwijl ik veel had meegemaakt en niet meer wilde leven.Ik kwam in een psychiatrisch ziekenhuis,gedwongen,isoleer,pillen en spuiten.Of dit de hulp was die ik nodig had? Nee,ik zat mijn tijd af en kwam weer thuis.Er was niets veranderd,integendeel,alle ellende,pijn,verdriet en trauma,s waren er nog en het leven werd voor mij steeds moeilijker,zwaarder.De tweede keer deed ik een hele bewuste poging,zeker wetende dat het me zou lukken en het was op een haar na ook gelukt.Wat was ik kwaad,verschrikkelijk kwaad en teleurgesteld.Het leven ging verder na weer psychiatrie.Nu,jaaaren later weet ik,dat je echt zo ver kunt komen dat je serieus uit dit leven wilt stappen en dan ook echt en.....wat het verschil is tussen noodkreet en moordkreet.Geloof me,deze mensen hebben hoe dan ook hulp nodig,dringend nodig en niet het gezegde van::aandacht trekken! Help ze,praat met ze,steun ze,laat ze aub.niet vallen en alleen staan.Ook zij zullen ooit zeggen::: ik ben blij dat ik nog leef,wat ben ik dom/stom geweest.Dankjewel mensen voor jullie hulp en voor jullie luisterend oor!!!

goeieavond

ik weet ook niet echt wat ik moet doen , ik ben zelf aan de zwaardere kant en ik voel gewoon niet lekker in me vel en ik zie gewoon geen toekomst in mezelf, ik zelf wel eens gedacht aan zelfmoord maar ik wil het me familie niet aan doen...

Ik heb fe nijginge 6j5 samen dan laat ze me valle als niks ze heef maag operatie en ze is slanker enzo ik ben kapot heb dagen dak dood wik heb allemaal pille dak wil nemen

Sommigen mensen kunnen ook fysieke pijn hebben een sommige dokter vinden dan niet oorzaak dit kan ook zelfmoord veroorzaken want jij moet is met zoen pijn lopen gans u leven het is geen pretje ik heb zelf mijn begeleiding Stop gezet om dat ik slechts behandeld geweest ben ik hoop dat jij het nooit moet mee dan zou jij weten wat pijn is

Ik snap goed wat dit meisje meemaakt. Ze wilt niet dood, maar dit is een schreeuw om aandacht. Dit maak ik namelijk ook nu mee. Zelf heb ik spoedhulp gekregen van het GGZ. Normale wachtrij is 6 maanden. Maar ze namen me serieus. En er werd plaats gemaakt voor mij en kon de volgende dag al terecht. Zoek hulp, ik wilde het ook niet maar ik zakte er steeds dieper in. Van een zelfverzekerde meid naar iemand zonder zelfvertrouwen. Laat deze 'ziekte' niet je leven overnemen. Het leven is niet makkelijk. En teveel negativiteit achter elkaar is voor niemand leuk. De ene is gevoeliger voor een depressie dan een ander. Natuurlijk weet ik niet wat ze heeft. Maar iemand neemt niet zomaar zoveel pillen in. Ik ging ook googelen hoe je pijnloos dood kon gaan. Maar ik heb de mensen om me heen vertelt dat ik dood wilde. Ze schrokken maar steunen me met alles. Dit ook omdat ik heel depressie gevoelig ben. Succes.

anoniem 2 ik weet niet wat jij zegt, maar mensen die suicidaal zijn hebben GENOEG pijn en verdriet van hun eigen leven. DAT niem je NIET egoistisch.

Anoniem 2,

Ik wil absoluut niet gemeen zijn, of aandacht of zo iets, maar weet je wel wat je zegt?

Je noemt nu iedereen die een zelfmoordpoging heeft gedaan egoïstisch, maar wat weet jij er eigenlijk van? Als je zelf een zelfmoordpoging hebt gedaan, dan heb ik niet gezegd, maar heb je hier nooit iets mee gehad of wat dan ook, wie ben jij dan om te oordelen?

Ik heb zelf zelfmoordgedachtes gehad en zelfs plannen gemaakt om zelfmoord te plegen. Als je dat hebt, denk je dat niemand van je familie nog van je houd en dat je alleen maar een last bent voor je familie. Je bent zeker niet egoïstisch, je denkt juist aan de mensen om je heen, je wilt ze juist verlossen van jou. Ik zeg niet dat dit in alle gevallen is, maar in de meeste gevallen wel.

Denk de volgende keer dus beter na voordat je iets opschrijft, zeker als je je oordeel deelt over iets wat je wellicht zelf niet eens hebt meegemaakt.

(als je het wel hebt meegemaakt, nogmaals, dan heb ik niets gezegd.)

Ik wil even reageren op degene die zegt dat t allemaal aandacht is en egoistisch

als je niet weet hoe t voelt hou dan alsjbelieft je mond je kan niet iemand anders gevoel voelen

Ik, de egoist
Groeide op met borderline moeder een lieve vader die er niet vaak was door zijn werk en een vier jaar oudere broer. Mijn moeder haatte mijn broer, ze sloeg hem en vernederde hem, mij prees ze de hemel in. Doods bang was ik voor mijn moeder. Rond mijn tiende jaar begon mijn broer liefde bij mij te zoeken en zo werd ik ook bang voor hem. Op school werd ik gepest en ook op straat, rood haar en sproeten en hazentanden hebben viel ook niet mee. Toen ik 12 was gingen mijn ouders scheiden, papa vroeg me of ik tegen mijn moeder wou zeggen dat als ze echt ging scheiden dat ik dan bij hem ging wonen. Ik zou bij mijn moeder gaan wonen en mijn broer bij papa. Ik wou het zo graag zeggen maar het betekende ook dat hij niet meer aan me zou komen, ik heb niks gezegd, nog geen jaar later stierf hij aan leverkanker, het spijt me zo papa, sorry dat ik niks gezegd heb. Toen ik net 14 was ben ik zwanger geweest, ik wist niet wat ik tegen me moeder moest zeggen dus heb ik haar verteld dat het mijn eerste keer was en dat het op mijn vriendins feestje was en dat ik stiekem gedronken had,, bah zwanger van mijn broer. Na die abortus weggelopen van huis iets meer dan zes maanden gezworven. Mensen hebben veel misbruik van mij gemaakt vooral mannen. Op mijn vijftiende kwam ik in het meiden wegloophuis terrecht. Ik ging al heel lang niet meer naar school ik stond nl op politie telex. In het wegloophuis hebben ze geregeld dat ik een wegloopuitkering kreeg en iets voor mijn zestiende had ik een huis, ook had ik twee krantenwijken en ik werkte in de horeca want van die uitkering alleen kon ik niet rondkomen. Ik hoor je denken, een uitkering op je zestiende?, ik ga al een tijdje mee, dit was in 1984 en die uitkering was 650 gulden. Mijn leven is daarna nog moeilijker geworden. Alle diagnoses die ik gekregen heb sinds ik op mijn eenentwintigste in de psychiatrie beland ben, cognitieve gedragsstoornis, chronisch depressief, g.a.s, agressie stoornis, bipolair, borderline psychisch denken, impulsiviteit stoornis. Ik ben niet in staat om een normaal leven te leiden. Ik heb de meest vreselijke dingen gedaan door mijn woede, die kan ik mezelf niet vergeven o.a zware mishandeling, helemaal buiten mijn zinnen was ik dan ook ging ik stelen en kreeg op mijn eenenveertigste een strafblad. Ziek in mijn hoofd dat ben ik zeker en door de jaren heen wordt het erger en erger, ik word nooit beter ook hersenziektes kunnen progressief zijn. Ik heb soms redelijk stabiele periodes. Maar ik weet wat me te wachten staat en dat is die donkere plek waarin ik geen vat meer op mijn doen en denken heb.is het egoïstisch dat mijn kinderen, die hier ook door mijn toedoen het heel moeilijk hebben en hebben gehad dit nog ik weet niet hoe lang mee moeten maken?ik kies voor zelfmoord want ik mag geen euthanasie. Weet je hoe een dag van mij er uit ziet. Opstaan medicijnen slikken. En deze dingen kosten me al moeite. Ik begin te kokhalzen als ik mijn tanden poets. Mijn hart klopt als een gek ik zweet ik weet niet waarom maar ik ben bang de deurbel gaat ik durf niet open te doen, de telefoon durf ik niet op te nemen. Ik moet mijn hond uitlaten nu moet ik proberen mensen te ontwijken, durf niet te praten met ze. Durf ook niet naar de winkel bang dat ik ga stelen.alle therapieen mochten niet baten ook medicijnen hielpen niet genoeg,. Intussen nadert de vijftig. Ik wil verder nergens te veel vertellen over details van mijn leven,maar als mensen niet meer verder willen leven probeer het wel met je naasten te bespreken. Gif virussen gemuteerde cellen. Maar ook traumas en andere hersen aandoeningen of hoe je het noemen wil kunnen je ook ziek maken en ook erfelijkheid en aanleg hiervoor speelt een rol. Als je zelfmoord kunt bespreken doe het dan zeker en helemaal als je het hierdoor kunt voorkomen. Maar om zelfmoord egoïstisch te noemen vind ik te ver gaan, ook kun je stellen dat het egoïstisch is iemand te laten leven om dat je jezelf voorop srelt. Ik heb het wel met mijn kinderen besproken, ze vinden het natuurlijk erg maar ze weten hoe ik ben en hoe ik kan zijn, ik zal korte goede periodes hebben en dan komt de zoveelste psychose ik noem het zelf, de gekte, ik leef in inrichtingen en thuis. Beste mensen.. Als iemand geen benen heeft vraag je hem niet op te staan of te fietsen of traplopen, het is duidelijk, misschien kunnen ze die persoon helpen met kunstbenen of een rolstoel, lieve mensen ik heb geen benen in mijn hoofd. Rolstoelen en kunstbenen kunnen mij ook niet helpen. Ik ben moe en iedereen die deze moeheid kent weet waar ik het over heb, als er mensen zijn die het niet begrijpen,, wees dan blij voor ze er is hoop voor ze,, vinden ze je egoïstisch, laat ze, er is hoop voor ze hebben ze een oordeel over je omdat hun wel over hun psychische dingen heen zijn gekomen of er wel mee kunnen leven, laat ze, er is hoop voor ze en hoop voor hun dat ze er altijd zo over kunnen denken want er is hoop ze. Ooit heb ik ook zo gedacht, maar ik heb geen hoop meer, niet iedere zieke kan beter worden en dan ook nog een zinvol leven lijden

Liefs en het beste voor alle mensen van alle soorten
Sterre