hallo allemaal, mijn moeder en ik hebben al jaren een slechte relatie/band. van mijn kant is het bijna helemaal weggebrokkelt, ik heb me respect voor haar echt verloren. Het zit zo: mijn moeder is depressief en kampt met agressieproblemen. vroeger zag ik al dat ze een beetje anders was dan andere moeders, ze werd gauw boos en is erg onredelijk. laatst ben ik 18 geworden en sindsdien roept mijn moeder maar dat ik het huis uit moet gaan en een baan moet gaan zoeken na me havo (ik zit nu laatste jaar havo). Dit roept zij uiteraard omdat er vaak een gespannen sfeer heerst tussen ons en ik zou zelf ook liever vertrekken maar er is simpelweg geen mogelijkheid voor omdat ik graag een opleiding wil volgen en daar erg me best voor doe. het is echt super onbegrijpelijk voor mij dat mijn moeder deze dingen zegt. Vandaag is het echter helemaal uit de hand gelopen, ze werd in een x boos om niks en begon te schreeuwen en in paniek te raken. mijn zusje en ik moesten beneden komen zitten zodat me vader met ons kon praten. wij hadden niks gedaan maar, zij vond dat we haar respectloos behandelde en alleen maar onaardig tegen haar waren. ze liep maar te schreeuwen en ik werd er helemaal gek van. dus ik begon ook te schreeuwen dat ze op moest houden en om me met rust te laten. ze werd heel boos en kwam heel dichtbij mij staan en begon te dreigen. ik werd nog bozer en toen heb ik haar uitgescholden voor kutwijf. Alle stoppen sloegen door en ze begon me aan me haar te trekken en te slingeren ik werd helemaal gek en proberen haar van me af te duwen, ik heb haar zelfs geschopt. Me vader kwam al gauw tussenbeide en het is snel opgehouden. Maar ik heb dit nog nooit meegemaakt ik was zo boos en verdrietig, als moeder is dit toch niet normaal. Ze bleef nog een tijd schreeuwen dat ik een onruststoker was en een probleemkind, dat dit alles mijn schuld was en hoe heb ik haar nou kunnen uitschelden voor kutwijf, dat was toch niet normaal bla bla bla.. etc. ik ben hier erg van geschrokken en ik weet niet wat ik moet doen, ik heb spijt van t schoppen maar van het uitschelden niet echt. dan hoort ze maar een keertje wat ik van haar vind. het allerergste is dat mijn moeder zo'n grote plaat voor haar kop heeft dat zij geen zelfreflectie heeft. ze kruipt altijd in de slachtoffer rol en doet alsof zij zo zielig is en dat ze het zo zwaar heeft met een dochter zoals mij. ik geef eerlijk toe dat ik ook niet echt de makkelijkste ben maar in de loop der jaren ben ik er gewoon klaar mee om op mijn tenen te lopen voor haar. We hebben geprobeerd met haar te praten en dat werkt niet, me vader heeft zelfs al via de huisarts een maatschappelijk werken geprobeerd en toen flipte ze helemaal met een woede-uitbarsting. Me vader heeft eerlijk toegegeven dat hij bij mijn moeder weg wil omdat het niet meer uit te houden is. helaas is dat bijna niet mogelijk omdat mijn ouders te maken hebben met financiële schulden. ik weet niet hoe ik met mijn moeder moet omgaan! is dit herkenbaar voor iemand?

Hallo,Het is gewoon eng jouw verhaal. Het lijkt precies op mijn verhaal heb het zelfde met mijn moeder meegemaakt ook de woedeaanvallen, depressief, plaat voor de kop, slachtofferrol. Was er ook klaar mee om op mijn tenen te lopen. Ik moet zeggen ben zelf heel rustig en kom niet voor me zelf op tot op een dag ik het niet meer trok en alles eruit heb gegooid wat me dwars zat had alleen weinig zin ze begrijpt het niet wil het niet begrijpen en het intreseert haar niet. Heb toen ook besloten het contact te verbreken. Het gaf mij heel veel rust en heb er eigenlijk ook geen spijt van. Heb jaren gedacht mijn moeder is ziek ze heeft mij nodig veel mensen hebben haar laten vallen wat ze zelf veroorzaakt heeft maar ik trok het niet meer en heb voor mij zelf gekozen en ben me gaan richten wat echt belangrijk voor mij is mijn kinderen.Ik hoop ook dat jij iets hebt wat je leuk vind en richt daar je aandacht op. Ik heb heel veel steun van mijn vriend gehad en nog steeds. Ik hoop dat er ook iemand jou die steun kan geven.Heel veel liefs

Ik ken het probleem ook, maar mijn moeder is al vanaf men 4 jaar zo, het wordt mij ook te veel die verwijten enzo,vindt maar geen oplossing want alleen gaan wonen of samen gaan wonen met men vriend gaat niet want ik werk maar een 28 uur en men vriend is nog maar een jaar en 6 maand ongeveer aant werken , en thuis willen ze mij nie echt helpen , denk dat ik het gedrag van haar moet negeren en wachten tot er de kans is om te gaan samen wonen, het is gewoon ik en men zus die op haar ingaan want men broers en andere zus vinden dat ik en men zus geen respect tonen en ik vindt dat ze da niet verdient als ze geen respect toont zelf krijg ze het ook niet ben nu zelf 19 leef er nu zelf al 15 jaar mee , dus dit draag ik al heel men leven in men uitweg is zoveel mogelijk naar men vriend gaan , hopelijk heb ik rap een andere oplossing want word alleen maar erger , mijn tip is haar gedrag negeren en zo rap mogelijk zelf een oplossing zoeken

Ja super herkenbaar, mijn moeder doet ook zo. Ik durf haar niet eens uit te schelden, want zonder dat gescheld slaat ze mij al vaak genoeg. Ze is super gestrest door haar werk en komt dat lekker thuis op ons afreageren. Mijn moeder en ik hebben ook sinds ik klein was een slechte band, mijn zusje behandeld ze heel anders, gewoon als haar dochter en niet als een dier. Nu is het zo erg geworden dat ze zelfs rot doet tegen mijn zusje en MIJ de schuld geeft voor haar opvoeding. Ik denk dat jou moeder een psycholoog nodig heeft en de mijne ook, het vervelendste is dat de mijne buitenshuis juist scheinheilig doet en ze zich voor de psycholoog gewoon als een normale moeder zonder problemen zal gedragen.
Misschien kan je ergens melden dat je mishandeld wordt, dat ze je ergens kunnen plaatsen, het werkt soms. Ik ga zelf in augustus op mezelf wonen en ik laat me moeder niet weten waar ik woon en zeg ook niet dat ik wegga.

Het AMK is er voor iedereen die met zorgen en vragen over kindermishandeling rondloopt. [img size=598]http://www.dokter.nl/media/kunena/attachments/legacy/images/AMK.gif[/img]

Bron/Lees meer: http://www.amk-nederland.nl/

Als je vader echt bij der weg wilt, zou je hem kunnen zeggen dat hij hulp moet zoeken.
Hij kan zijn verhaal op tafel gooien bij een maatschappelijk werker of hij het juridisch loket die hem advies kan geven.

Wat betreft jullie onstabiele levens situatie, kan hij een urgentie krijgen en word er z.s.m. naar een andere huis voor hem jouw en je zusje gezocht.
Dit zijn ze wettelijk verplicht, nu helemaal er geweld bij komt.

Aangezien je moeder het niet kan zien wat ze doet kan dit vaker voorkomen en erger worden.(spreek helaas uit ervaring)

Mijn vader en ik hebben het de 1ste jaren heel zwaar gehad vanwege financiële problemen.
Ik zat in de pubertijd en kon helaas niet alles wat normale pubers konden wat toen extra zwaar voor mij was.
Waardeer nu wel alles wat ik heb en/of krijg.

Ik had toen ook juist een moeder nodig die met dingen kon bespreken wat je nou eenmaal niet met je vader bespreekt bijv. toen ik ongesteld werd dat was heel ongemakkelijk maar kan er nu om lachen.

Mij vader had voor zichzelf en voor de gezondheid van zijn dochter gekozen want dat is iets wat onbetaalbaar is en onvervangbaar.
Hoop dat je er wat aan hebt ik ben ontzettend gelukkig wij zijn er goed uitgekomen.

Succes!!!

Het rare is, dat het nu pas tot me door dringt wat er met mijn moeder aan de hand is. Daar heb ik dan 50 voor moeten worden!
Door mijn hele leven heen zie ik nu het patroon. Eerst komt er van buiten af een stress-factor en dan moet ik eigenlijk al reageren, of niet reageren. Of... In ieder geval doe ik dan niks goed. Zelfs al heeft het met mijn broer te maken. Ook hij heeft soms dezelfde, vreemde reactie. Het is in ieder geval iets kleins. Of ik vergeet iets. Gewoon iets waar je even over praat om het recht te zetten. Zij doen alsof het een misdaad is.
Ik ben al aan de andere kant van het land gaan wonen hierdoor. Maar steeds dacht ik toch dat het aan mij lag. Ze hadden echter geen enkel begrip voor mij of voor mijn omstandigheden. Steeds maar weer het gevoel krijgen dat zij ongelukkig wordt door mijn kleine misstap. Ze laat dan een hele tijd niks meer van zich horen, kijkt niet meer op haar mobieltje. Aan de andere kant krijg ik dan toch als verwijt dat ik vaker naar haar moet bellen, maar door al die toestanden deed ik dat nooit. Je weet nooit hoe haar pet staat. Zo lang het maar anderen zijn, is het goed, maar commentaar op haar eigen functioneren kan echt niet. Ze heeft nog nooit van haar leven ooit ergens excuses voor gemaakt. Als er iets niet goed is tussen haar en mij, dan ligt het altijd aan mij. Zelfs als ik niks aan de omstandigheden kan veranderen. Of als iemand mij iets heeft aangeraden om te doen. Je zou zeggen, ze belt diegene op, mij nee hoor.
Het komt volgens mij doordat ze in de oorlog kind was en op emotioneel vlak veel tekort is gekomen. Zij en haar zus werden alleen gelaten en waren op zichzelf aangewezen. Ik vermoed dat mijn tante mijn moeder vreselijk manipuleert, want ook bij haar heb ik afgedaan. Ze vinden dat ze een oordeel over de inrichting van mijn leven kunnen vellen, terwijl ik geen vlieg kwaad doe. In plaats van mij bij te vallen, laat mijn moeder het over zich heen komen. Alleen als ze zich goed in haar vel voelt, kunnen we redelijk met elkaar overweg. Meestal is het als ik weer eens voor de zoveelste keer beloof om haar zoveel mogelijk te helpen. Dat doe ik natuurlijk allang, helpen is synoniem voor mijn kop houden over het probleem.

Ik denk niet dat je moeder met een depressie kampt. Dit lijkt toch echt op een andere psychische aandoening. Hiervoor zou ze specialistische hulp moeten krijgen. Maar dan moet ze dat zelf wel nog willen. Hierin kun jij niets voor je moeder betekenen, omdat ze een dergelijk advies niet van jou zou accepteren en zelfs tegen je zou gaan gebruiken. Jij bent namelijk het zogenoemde "pispaaltje" van je moeder geworden. Alles wat misgaat in haar ogen wentelt ze af op jou. Vooral zelf nergens verantwoordelijk voor zijn maar altijd anderen de schuld geven. Waarom jij? Je hebt onder invloed van je moeder een schuldgevoel ontwikkeld. Een schuldgevoel dat je niet hoeft te hebben en niet zou moeten hebben. Maar het is er wel. Onbewust. Ik zie dit in het bericht dat je hebt geschreven.
Ondanks de gedragingen van je moeder, de pijn die je daarvan hebt probeer je je moeder in bescherming te nemen en de "schuld" ergens anders neer te leggen maar niet bij je moeder. Het schuldgevoel dat jou is "aangepraat" zorgt er dus nu voor dat je moeder weer vrij uit gaat en ook in dit geval de schuld bij anderen ligt. Jij zit verontschuldigingen te bedenken voor het gedrag van je moeder.

Dit valt misschien wat rauw op je dak. Komt misschien lullig over, maar zo is het zeker niet bedoeld. Laat het eens rustig op je inwerken en denk er maar eens over na. Als ik het mis heb hoor ik dat wel.

Het zou voor jou wellicht zinvol zijn om een keer met een psycholoog hierover te praten.