ja en daarom moet men alles maar pikken? sorry hoor, maar ik zit hier nu ook met een zwangere borderliner(me schoondochter) maar het is alleen maar ikke ikke ikke, en de rest kan stikken zelfs haar ongeboren kind boeit haar niet. en ze terroriseert hier alles en iedereen, en dan moet je schappelijk blijven? op een gegeven moment is dat ook op he?

Wow... Ik weet dat ik een beetje laat reageer, maar wat een reacties zeg.. Omdat iemand last heeft van borderline, maakt dat die persoon niet per definitie vreselijk. Ik heb ook borderline. Niemand in mijn omgeving heeft dat de eerste 29 jaar van mijn leven opgemerkt, ondanks dat ik eigenlijk hulp nodig had. Ik ben sociaal, heb een baan als verpleegkundige en heb mijn leven goed op orde. Pas toen ik begon te praten over hoe ik mij van binnen voel, wisten mensen pas wat er echt in mij omging. Ik kreeg gelukkig steun, begrip en therapie. Nu ben ik zwanger en gelukkiger dan ooit. Samen met mijn partner met wie ik al 15 jaar samen ben.
Ik vind het heel rot dat sommige mensen een nare ervaring hebben met mensen in hun omgeving die borderline hebben. Echter vind ik het wel erg vervelend om te lezen dat 'Borderliners' vaak als 1 type persoon gezien worden.

Ik kwam zomaar even op dit topic terecht toen ik zwanger en borderline opzocht. Mijn moeder heeft Borderline, als kind liep ik op eieren, haar narcistische trekken zorgde er voor dat ik emotioneel veel tekort kwam, alles draaide om de stemmingen van mijn moeder. Daarnaast was er spraken van middelenmisbruik tijdens de zwangerschap, ik ben te vroeg geboren met een laag geboortegewicht.

De aanleiding om naar zwanger en borderline te zoeken was voor mij de recente wetenschap dat een kennis van mij met deze diagnose in verwachting is geraakt. Na een zelfmoordpoging eerder dit jaar werd ze tijdens de klinische opname die daarop volgde verliefd op, en later dus zwanger van een medepatiënt. Toen ik kennis nam van haar zwangerschap bevloog mij eerst een soort paniek, nu realiseer ik mij dat er niets aan te doen is. Het vooruitzicht voor het nog ongeboren kind lijkt somber, beide ouders leven van een uitkering, hebben geen afgeronde opleiding en getuige hun historie uitzonderlijk heftige en complexe problematiek. Gezien mijn eigen ervaringen gun ik geen mens om geboren te worden in zo’n achterstandssituatie.

Maar Borderline komt in verschillende gradaties, iedereen met deze diagnose die dit nu leest heeft al een stap gezet om er beter mee om te gaan, omdat je blijkbaar weet dat je, laat ik zeggen, emotioneel wat meer dan gemiddeld bent uitgedaagd. Je eigen zwakheden onder ogen kunnen komen is immers heel belangrijk om sterker te kunnen worden.

En iedereen in de omgeving van iemand met deze diagnose, die een zwangerschap met lede ogen aanziet, verzet is zinloos, omarm het en probeer er het beste van te maken. Hoe vervelend ook, zolang mensen zelfbeschikkingsrecht hebben is dit namelijk de enige manier waarop je de schade kunt proberen te beperken.

Ik ben zelf van mening dat mensen eerst zichzelf moeten kunnen redden en een gezondheidsbevorderende levensstijl moeten hebben voordat ze kinderen krijgen. Ik hoop dat er in de toekomst maatschappelijk en in het ondersteunend recht betere faciliteiten zullen zijn dit te garanderen.

#juspol

"dat mens" enzovoorts? Jij hebt een lekker respectloze visie op borderliners. Je bent niet de enige, maar het slaat nergens op. Ook al heb ik ook de stempel borderliner, Iedereen is anders, zo ook elke borderliner.

Ik vind de meeste van deze berichten best wel schokkend! Juist door dit soort oordelen of ervaringen die mensen gehad hebben met "borderliners" durf ik er vaak niet voor uit te komen. Ik zou graag willen zeggen dat borderline handelbaar en redelijk te "genezen" is! Vroeger was ik onuitstaanbaar. Alle "typische" borderline gedragingen waren bij mij van toepassing. Ik heb 10 jaar verschillende therapieën gevolgd. De een nog nuttelozer dan de ander (in mijn ervaring). Tot ik bij de Deeltijd DGT uitkwam. Dat heeft letterlijk mijn leven gered. De handvatten die ik daar gekregen heb moet ik de rest van mijn leven inzetten in het dagelijks leven. Dat is soms nog steeds hard werken. Maar ben inmiddels 2 jaar gelukkig getrouwd. Ruzie komt bijna niet voor bij ons. Ik denk zelfs minder dan bij een gemiddeld stel. En ik ben heus geen wonder. Sommige meiden die ik bij de DGT heb leren kennen zijn inmiddels goeie vriendinnen. En zij gaan ook hartstikke lekker. 2 daarvan zijn onwijs toegewijde goeie moeders. Ik ben op dit moment zwanger. Spannend! Waarschijnlijk voel ik de dingen intenser dan andere zwangere vrouwen. En soms is dat vervelend! Maar dat betekend niet dat ik geen goeie moeder zal zijn! Ook heb ik een groot vangnet om me heen voor het geval dat.. ik heb niet impulsief voor een kind gekozen. Dat is in overleg gegaan met iedereen in mijn vangnet. Want ik kan niet in de toekomst kijken. Stel dat ik een depressieve periode krijg? Mijn kleine mag absoluut geen liefde tekort komen. Maar ik ga ervan uit dat ik mijn vangnet niet nodig heb. Tot nu toe al jaren niet nodig gehad. Ik wil gewoon graag zeggen, wij zijn ook gewoon mensen.. de "borderliners"..  en het nare is, Dat hoe ze zich gedragen vaak het tegenovergestelde is van hoe ze zich voelen.

Kheb preciesprecies het zelfde maak ik nu mee als wat jij in j tekst zet.

Exact hetzelfde gebeurt hier. Het is om gek van te worden. Mijn dochter is zwanger van een tweeling en heeft een dochtertje van 1 jaar. Een dieptrieste situatie. Ze loopt te gillen en slaan waar mijn kleindochter bij is en ik weet niet wat ik moet doen om te helpen. Ik word als moeder om het minst geringste of om niets gedumpt, uitgescholden. Ik mag dan ook mijn kleindochter niet meer zien. Ze walgt van mij. ik ben de pispaal. Maar ze wil niet geholpen worden.

 

Ik zit hier met hetzelfde probleem onmacht is wat ik voel