Beste
Graag had ik geweten of een zware vorm van borderline en levenslang lijden in aanmerking komen voor euthanasie?
Mvg
Elly De Wit
Beste Elly,
Ik vrees van niet.
Er is namelijk volgens de medische wetenschap geen sprake van uitzichtloos lijden. Dat komt omdat borderline in principe behandelbaar is.
Stel je de vraag voor jezelf?
zoja ben je in behandeling?
Hallo Elly. Ook ik heb een zware vorm van borderline en dit is soms ondraaglijk.Mijn man heeft het hier ook erg moeilijk mee,maar steunt me toch op allerlei manieren.Ik ben in therapie en krijg medicijnen en samen slaan we ons er doorheen.Eigenlijk is dit best te doen en ga ik om de maand naar de psychiater voor gesprekken.Ik heb het idee,dat het momenteel steeds beter gaat en ik ga zelfs weer van het leven genieten.Het is geven en nemen,maar het leven heeft ook best wel zijn mooie kanten,als je die maar wilt zien.Zoals Tandor zegt, is het niet uitzichtloos en zoals ik zeg,kun je best wel genieten,maar moet je er wel wat voor doen.Het komt echt niet vanzelf!Ik wens je veel geluk en succes en laat nog eens van je horen.Groet,Emmie
Beste
Het kan allemaal wel zijn, maar jullie hebben blijkbaar mensen om je heen waarop je kan terugvallen, ik heb niemand! En als er dan al mensen zijn, dan laten ze mij na de kortste keren vallen
Het is voor mij uitzichtloos! Ik heb al vanalles geprobeerd maar het lukt niet! Ik heb wekelijkse gesprekken bij een psychologe en psychiater en dan nog wordt elke dag nog zwaarder. Ik neem ook medicijnen, maar ze helpen niet.
Dat het niet vanzelf komt weet ik echt wel, Emmie!!!!! Ik vecht er namelijk elke dag tegen en ik doe moeite, maar het haalt niets uit!
Jij hebt een heel ander leven dan mij Emmie en het is goed dat je ervan geniet, maar zo is het voor mij niet!
Borderline is niet behandelbaar, eigen woorden van mijn psychiater en psycholoog.
Maar door jullie antwoord weet ik waar ik aan toe ben en zal ik ook de nodige stappen ondernemen.
Beste Sheepy007,Ook ik heb niemand,echt niemand behalve mijn man.Ik heb zelf maar een broer die mij voor achttien jaren geleden heeft laten vallen,omdat hij zich voor mij schaamde.Mijn man heeft nog tien broers en zusters,waarvan we nog met twee contact hebben.Zodra je maar iets anders doet en/of denkt dan hun,hoor je er niet meer bij.Ik heb hier vele,vele jaren verschrikkelijk veel verdriet van gehad en heb dit nog steeds.Ook ik knok nog elke dag en dit vreet energie.Ook ik zie het af en toe niet meer zitten,maar daarvoor krijg ik medicijnen.Je zegt,dat ik een heel ander leven heb dan jij, maar hoe kun jij dit weten.Natuurlijk kan ik soms nog wel genieten,maar bijna elke dag draag ik een groot masker,speel de vrolijkheid,doe me goed voor,maar de mensen moesten eens weten.Ik zou wel graag willen weten,wat je bedoelt met de nodige stappen ondernemen.Dit beangstigd mij ietwat.Mag ik je vragen,welke medicijnen je gebruikt?Misschien kan ik je hiermee een goede raad geven.Laat je gauw wat van je horen? Liefs,Emmie
Dag Emmie
Ik weet gewoon dat je een ander leven hebt dan mij, omdat jij je man nog hebt en iedereen heeft tenslotte een ander leven.
Een groot masker dragen herken ik, maar dat kan ik al een hele tijd niet meer. En genieten zit er ook al een hele tijd niet meer in.
Ik heb al ongelooflijk veel medicijnen geprobeerd, maar door de vele bijwerkingen en dat ze na een tijdje niet meer werken moet ik er wel mee stoppen. Momenteel neem ik Zolpidem, Zyprexa, Relatine en Tranxène.
Ik werk en studeer, maar zoals bij zovele zaken is de drang om ze op te geven heel groot. De enige motivatie die ik nog heb is financieel, al de medische kosten lopen zo hoog op dat ik schulden heb en ze moeilijk kan betalen.
Ik weet niet meer wie ik ben of wat ik wil. Het wantrouwen in mensen is zo groot dat stappen zetten heel moeilijk is en ook gesprekken aanknopen. Naast borderline heb ik trekken van een ontwijkende PS en PTTS.
Sinds 13 juni 2009 is het allemaal verergerd en heb ik het gevoel dat ik toen vermoord ben, omdat ik mij alles behalve levend voel. Ik ga naar een psychologe voor de PTTS, maar praten over het trauma is heel moeilijk. Ik heb het al een paar keer opgeschreven wat er gebeurd is, maar het lost niks op. Ik durf niet naar buiten te komen, alleen als het echt moet. En dan nog praat ik bijna met niemand als het niet moet.
Contact met anderen schrikt mij enorm af en volgens mijn psychologe heeft dat trauma alle borderlinekenmerken doen toenemen. Ik geraak er niet meer uit. De gesprekken en medicijnen helpen allemaal niet.
Doelen stellen kan en durf ik niet meer omdat ik niet weet welke doelen ik moet stellen en de angst om teleurstelling en gekwetst worden is enorm groot. Zo heb ik nog maar net mijn grootmoeder verloren en dat was de enige vorm van zekerheid die ik nog had. Ik zie het niet meer.
Een opname lost niets op, want dan loopt het weer na een tijdje zoals te voren. Komt er nog eens bij dat een opname enorm veel kost en het ziekenfonds daar bijna niets van terugbetaalt.
Nog minder dan twee weken en ik heb examens, waar ik nog niets voor heb kunnen doen. Ik kan mij niet concentreren en ben vergeetachtig, wat het studeren niet ten goede komt.
Slapen lukt nauwelijks en als ik mijn medicijnen dan neem dan voel ik mij heel lang nog suf en moe. Ook kom ik heel veel bij van die medicijnen waardoor mensen opmerkingen maken over mijn uiterlijk.
Vroeger liet ik mensen over me heen lopen en nu lijkt het alsof het al een paar jaar genoeg geweest is, ik word heel snel kwaad, ik laat mensen zelden dichtbij komen en ik heb schrik om verlaten te worden. De enige waar tegen ik nog echt praat dat zijn m'n psychiater en psychologe. Maar dat is ook maar 45min in de week.
Het zit mij allemaal enorm hoog en ik lijk wel een bodemloos vat dat niet op te vullen raakt. Als ik mij dan leeg voel is dat de enige manier wanneer ik kan zeggen dat ik mij beter voel. Al is het al heel lang gelden dat ik mij nog leeg gevoeld heb.
Hoi Sheepy 007,Heb jij nog ouders,broers en zussen of misschien één goede vriend of vriendin,die je zou kunnen vertrouwen,eentje maar? Ben je misschien nog gelovig en vertrouw je een geestelijke? Ikzelf ben niet meer gelovig en dat komt door alles om me heen.Die vreselijke rotwereld waar niemand iets aan doet,zelfs GOD niet.Toch sprak ik een tijd geleden een dominee die ik niet kende en kwam met hem aan de praat.Ik zag het op dat moment niet zitten en viel nogal kwaad uit,waar bemoeide hij zich mee,etc.Hij zei me toen dat,als ik niet meer verder wilde,ik boven de deur moest intrappen want god zou me niet binnen laten.Op dat moment interesseerde mij dit niet en ben ik boos weggelopen.Toch moest ik hier geregeld aan denken,veronderstel!Ook kan ik al tijden geen liefde en begrip meer opbrengen voor anderen,dat is ver weggestopt.De medicijnen die jij gebruikt ken ik niet maar wel 100-anderen.Het enigste wat bij mij goed,zelfs heel goed aansloeg,was lithium Ik heb dit jaren gebruikt maar moest plotseling stoppen,omdat mijn schildklier niet meer werkte.Dit kwam niet daarvan,maar ik gebruikte ook med.voor somatische klachten.Vraag eens aan je psychiater of dit misschien iets voor jou is. Het is zeker het proberen waard.Wat je anders nog kunt proberen is depakine,samen met lexapro.Dit gebruik ik nu al een aantal jaren en ik leef hier redelijk goed mee.Ga niet bij de pakken neerzitten,je bent het waard om een fijn leven te hebben en dat kun je best.Nogmaals,vraag je psych.Liefs,Emmie
Dag Emmie
Ik heb één zus, maar zij heeft het te druk met haar gezin. Het vertrouwen in iedereen is weg. Ik heb geen vrienden. Ik sta er op elk gebied alleen voor.
Ik woon in België dus medicatie is hier anders. Lithium komt hier wel voor, heb dat ooit eens aan mijn huisarts gevraagd, maar die wou mij dat niet geven.
In God geloof ik al lang niet meer. Zou niet weten waarom ik daar iets aan zou moeten hebben.
Ik zit ook niet bij de pakken neer, ik heb al heel veel geprobeerd en toch helpt het niet.
De Body Mass Index (BMI) geeft uw gezondheidsrisico weer o.b.v. uw lichaamsgewicht en lengte. Vul het in en ontvang direct per mail de uitslag met het bijbehorende gezondheidsadvies
Hoi Sheepy 007, (komische naam eigenlijk)Mag ik vragen hoe oud je bent en welk werk je doet,zo maar!Ik vind het spijtig voor je dat je totaal niemand hebt,behalve een zus.Weet zij hoe jij je voelt,wat jij doormaakt en waar jij mee bezig bent? Zou zij je dan niet helpen,op welke manier ook? Je zegt dat je niet bij de pakken neerzit,maar wat doe je zoal verder.Heb je geen hobby,s of vrije-tijdsbesteding.Wat doe je eigenlijk in de weekenden?Ik zou je heel graag willen helpen,al zou ik momenteel niet weten hoe.Toch vind ik,dat je zo-wie-zo lithium moet vragen maar dan aan je psychiater.Vertel hem over de goede resultaten en baat die dit voor jou zou kunnen zijn.Probeer ze tenminste en wie weet,helpt het ook jou.Ik hoop het voor je.DOEN!!liefs, Emmie
Ik ben 27 jaar. Ik werk op maandag, woensdag en vrijdag als poetshulp (dit omdat de uren het beste passen bij mijn opleiding). Niet mijn favoriete job maar ik kan niet te kieskeurig zijn en het geld moet ergens vandaan komen.
Mijn zus weet waarmee ik zit, maar ze kan niet veel doen én het is al vaker duidelijk geworden dat ik haar niet met mijn zaken moet lastig vallen.
In de week ga ik werken naar de opleiding en in de weekends studeer ik en typ ik mijn notities uit. Naar buiten gaan vind ik zowiezo niets, ik vertrouw het niet én ik heb geen zin om weer teleurgesteld te worden. De laatste keer is me teveel geworden.
Ik zal het voorstellen aan m'n psychiater om me Lithium voor te schrijven. Ik hoop dat ze het wilt doen.
Beste Sheepy,
Een ander medicijn dat heel goede resultaten kan hebben bij een BPS (Borderline Persoonlijkheids Stoornis)is risperdal (risperidon).
Het is het proberen waard.
Hoi Sheepy 007, Jammer dat je zus je niet wil of kan helpen.Bij mij is het precies andersom.Ik heb een broer,die mij niet wil helpen omdat hij zich voor me schaamt.Hij is van niets naar iets geworden,heeft nog nooit vieze handen gehad en is altijd met z,n kont in de boter gevallen.Hij was burger-militair en kon gen zus gebruiken,die een vreemd gedrag vertoonde.Ik ben een paar keer opgenomen geweest en had/heb een bipolaire stoornis.Voor hem betekende dit,dat ik gek was,raar deed etc.Begrip van zijn kant heb ik nooit gehad en omdat ik mijn ouders al heel jong ben verloren,had ik geen hulp en steun van iemand.Ik weet,hoe jij je voelt en leef met je mee.Toch vraag ik me af,waarom je niet naar buiten gaat,je moet toch boodschappen halen etc.Ga je nooit eens wandelen om te ontspannen en te proberen om nog iets van de natuur te genieten.Ik weet dat dit moeilijk voor je is,maar een blokje om zou je misschien goed doen.Wat Tandor schrijft,zouden deze medicijnen mischien ook kunnen,maar ik vind het wel vreemd,dat hij mij deze ook aanraad voor een psychose,terwijl ik niet psychotisch ben.Ik hoop echt,dat je doorzet met de lithium of eventueel het andere.Laat a.u.b.wat van je horen.Liefs,Emmie
Beste Emmy,
Dat het hetzelfde medicijn is komt met name omdat er grote overeenkomsten zitten in het mechanisme in de hersenen bij een bipolaire stoornis en een borderline persoonlijkheids stoornis.
Een anti psychoticum is ondanks de naam niet alleen tegen psychoses net zo goed als een anti depressivum niet alleen maar tegen depressies kan worden gebruikt.
Hoi Sheepy,waar blijf je,ik wil graag contact met je houden.Ik wacht op je reactie.Veel liefs, Emmie