Bizar hè.... hoeveel jaren je in het ongewisse kan blijven...
En hoe je aan jezelf kan gaan twijfelen....

Maar je bent niet alleen!! En dat is toch wel een troostende gedachte, vind ik 🙂

Dag allemaal,

Ik zie dat hier heel veel mensen ervaring hebben met een partner met Asperger. Ik vermoed dat mijn partner hetgeen heeft dat men vroeger Asperger noemde. Maar omdat er meerdere psychologische stoornissen lijken te zijn, weet ik soms niet goed of het om een combinatie van meerdere gaat, of dat het volledig onder de stempel hoogfunctionerend autisme wordt geplaatst.

Hierbij enkele typische kenmerken van mijn vriend:

Heel neurotisch: snel geirriteerd, smetvrees, altijd negatief, in beperkte mate dwangmatige handelingen (bij het spelen van een computerspelletje niet voorbij een level geraken omdat hij steeds opnieuw wilt kijken of hij een betere bonus krijgt). Poetswoede na afloop van feestjes. 'Ik wil dat nu gepoetst hebben, want morgen doe ik het niet meer... en dan verwachten dat je na een feestje in de nachtelijke uren alles helemaal poetst tot dweilen toe... en daarbij klagen dat feestjes zoveel werk zijn.'

Heel zelfgericht, egocentrisch: enorm gefixeerd op geld, gierig.
Telkens wanneer ik mijn zus wil helpen met klussen, vragen 'kan ze dat niet zelf?'. Staan beweren dat het niet normaal is om je zus met zoiets te helpen omdat de meeste mensen zulke dingen alleen doen. Dit terwijl ik mijn zus helemaal niet zo vaak ga helpen en ze ontzettend veel werk aan haar huis alleen heeft gedaan.
Het licht in een ruimte waar ik zit uitdoen omdat hij dat energieverspilling vindt en omdat hij het licht genoeg vindt. Eten dat overtijd is steeds nog willen opeten. Met als gevolg dat mijn oudste ook daarvan wilt eten, dus ik moet dat allemaal goed in de gaten houden, dat hij haar geen voedselvergiftiging bezorgt.

De schuld steeds bij iets of iemand anders leggen. Hier word ik intussen helemaal zot van!
Bijvoorbeeld te laat opstaan omdat ik hem had moeten wakker maken.
Iets omver gooien omdat er iets stond dat er normaal niet stond. Hij redeneert dan dat hij niet moet kijken of er iets in de weg staat omdat hij daar normaal niets wegzet.
Iets laten aanbranden omdat iemand hem afleidt. Ergens tegenlopen omdat iemand hem afleidt... Zucht!

Niets zelfinzicht. Zich in ruzies enorm onbeschoft, verbaal dominerend of onbeschoft, spottend gedragen.

Manipulatief: heel negatief of drammerig/dwingend over zaken spreken. Met de bedoeling dat een ander het voor hem oplost. Mij proberen te manipuleren om dingen voor hem te betalen (klusmateriaal voor zijn huis terwijl ik al ruim bijdraag). Continu slecht over mijn zus spreken...

Overal altijd te laat komen. Op tijd komen ook helemaal onbelangrijk vinden tenzij het voor zijn familie is. En dan nog te laat komen, maar er wel verbaal geirriteerd over doen. Hij kan totaal geen inschatting maken hoeveel tijd hij nodig heeft om zich klaar te maken.

Enorm lui, extreem uitstelgedrag: in het begin van de relatie niets willen helpen in het huishouden. Ik heb echt jarenlang enorm veel gedaan omdat ik vond dat goed gedrag uit jezelf moet komen. Maar uiteraard werkt dat niet. Hierover heb ik extreem ruzie moeten maken. Zich voor zijn taken dan verschuilen achter het excuus dat hij er geen tijd voor heeft.
De afwas zogenaamd voor zijn rekening nemen. Maar in de praktijk stonden mijn potten te schimmelen, en was er nooit iets afgewassen wanneer ik wilde koken. Geen borden en bestek 's morgens om te eten,... hij bleef bij ruzies beweren dat er niets mis was met zijn manier van afwassen want als je steeds afwast wat je op dat moment nodig hebt (wanneer je wilt ontbijten een bord en mes) dan is dat volgens hem een efficiente manier.

Zijn bijdrages in het huishouden overschatten en de mijne baggataliseren.

Mokkend gedrag: als een gezelschapsspel niet exact wordt gespeeld zoals hij het wilt, plots met zijn gsm spelen wanneer hij aan de beurt is doen alsof hij niet door heeft dat hij aan de beurt is. Wanneer een recept niet exact tot op de letter wordt gevolgd (blokjes niet klein genoeg, verkeerde tomaten), moeilijk doen. Wanneer we zeggen dat hij misschien moet helpen in plaats van heel de tijd te zeuren over het recept, uitroepen dat iedereen tegen hem is. Boos wegstormen en pas terugkomen wanneer het eten klaar is. Zulk gedrag is intussen sterk gebeterd maar het is een heel duidelijk voorbeeld.

Een enorme muggenzifter.

Hoogbegaafd, arrogant. Iedereen lomp vinden. Zich compleet niet kunnen inleven in mensen die minder intelligent zijn.
Tijdens mijn zwangerschappen weer helemaal stoppen met te helpen in het huishouden. Mij amper iets uit handen nemen, ook tijdens een periode toen ik enorm ziek was.

Betweterig. Hij heeft altijd gelijk. Als je het niet met hem eens bent, blijft hij drammerig zijn mening herhalen. Als ik dan zeg dat ik er anders over denk, zegt hij uiteindelijk dat het gewoon een feit is en je er niet over kan dicussiëren. WAT?
Omdat hij maar niet begrijpt dat andere mensen een andere mening kunnen hebben, krijg je de gekste toestanden.

Bijvoorbeeld: We zijn even kort aan het overleggen wat we van het frituur gaan bestellen. Ik wil voor de oudste uiteraard wat frieten en een kaaskroket. Omdat ze ook graag chickenfingers eet, stel ik voor dat ook te nemen. Maar hij wilt dat niet want wat als het niet opgeraakt... wanneer we dan echt bestellen, bestel ik toch cickenfingers erbij. Ik eet het zelf namelijk ook graag, en wil er ook enkele, en dan kan mijn dochter er ook. Nadien ruzie: 'jij doet ook altijd wat je wilt, we hadden afgesproken dat we geen chickenfingers gingen nemen..'. Waarop ik zeg dat het maar om een snack van misschien 5 euro gaat en dat ik er ook wil. Houdt hij bij hoog en laag vol dat ik die voor mijn dochter wil. En dat ik altijd mijn eigen goesting doe... een heel gedoe.

Enorm introvert. Onbeschoft doen tegen mensen wanneer hij geen zin heeft in bezoek en bijvoorbeeld mijn moeder of zus even langskwam.

Gevoelig voor licht. Niet tegen fel licht kunnen.

Veel negatieve energie op mensen leggen. Door te zagen over dingen of van een mug steeds een olifant te maken. Boos worden wanneer je zijn negatieve, drammerige conversaties afkapt omdat hij dan zijn stress niet kwijt kan. Je ziet hem dan bijna 'opstijgen van frustratie' omdat hij zijn ei niet kwijt kan.

Compleet onlogische redeneringen waardoor het lijkt of er iets mis is met zijn intelligentie terwijl hij wiskundig hoogbegaafd is: bijvoorbeeld 's morgens staan klagen dat onze dochter lastig doet bij het ontbijt. Als je dan doorvraagt te weten komen dat hij haar enkel erwtjes heeft gegeven die over waren van het avondeten van de dag ervoor. Ik leg hem dan uit dat dat geen deftig eten is. Hij begrijpt het hele probleem niet want 'erwtjes zijn gezond.' Blijft dat volhouden. Daarna heeft mijn dochter nog 2 volledige boterhammen gegeten want ze was niet lastig aan het doen maar had uiteraard gewoon honger.

Discussies over de betekenis van woorden. Niet willen toegeven dat hij boos is.
Snel gefrustreerd geraken.
Hij is duidelijk boos, dus ik vraag 'waarom ben je nu boos?'. Als antwoord krijgen dat hij niet boos is, maar geirriteerd, en dat dat twee verschillende dingen zijn. Ondertussen staat hij duidelijk boos te doen. Dus ik zeg dan dat hij toch echt boos lijkt. En dan te horen krijgen dat hij nu wel boos is omdat ik zei dat hij boos was terwijl hij enkel geirriteerd was. En deze discussie is al vaker voorgekomen! Hoe vaak ik hem al achter het behang heb willen plakken, je wilt het niet weten. Ik kan er intussen meerdere boeken mee vullen, met al die voorvallen. En misschien doe ik dat ook ooit.

Er spelen duidelijk meerdere zaken bij hem. Smetvrees zit in de familie aan de ene kant, hoogbegaafdheid aan de andere.
Sommige gedragingen zijn al sterk gebeterd.
Ik hem hem intussen zo ver gekregen dat hij bijdraagt aan het huishouden maar om de zoveel maanden moet ik hem duidelijk maken dat hij terug moet beginnen helpen.

De grootste problemen in onze relatie zijn zijn onbehulpzaamheid, negativiteit, egocentrisme. We hebben ook steeds opnieuw discussies over geld...

Ik weet ook niet goed of het nu op zich staande karaktereigenschappen zijn die samenkomen. Maar ik wil dat hij zich laat diagnosticeren. Ook omdat we twee kinderen hebben en stel dat ze ooit vragen gaan stellen, of zelf kenmerken vertonen, dan wil ik ze direct goed kunnen begeleiden. Bovendien is zo'n relatie gewoon een enorme energievreter en ik ben het zat dat de schuld altijd bij mij wordt gelegd terwijl bij hem overduidelijk meerdere psychologische problematieken spelen.

Wat zijn jullie ervaringen? Herkennen jullie veel als autisme?

Zijn er mensen die dezelfde onlogische redeneringen te horen krijgen van hun autistische partners? Echt, ik kan er gewoon niet bij dat mensen zo kunnen redeneren. Vroeger viel mijn mond altijd open wanneer hij lelijk tegen me deed of 'onzin' uitkraamde. Tegenwoordig krijgt hij gewoon ronduit te horen wat ik ervan denk. Maar meneer heeft enorm lange tenen dus het komt onze relatie niet ten goede. Bovendien is mijn oudste dochter van net geen 3 jaar soms bij die absurde ruzies en dat vind ik eigenlijk echt niet OK.

Heel veel moed voor iedereen die een moeilijke partner heeft. Het valt echt niet mee he...

Excuses voor mijn lange tekst. Het zit weer hoog bij me en het moest eruit. Ik ben nieuwsgierig of jullie veel zaken gaan herkennen.

Vele groetjes,
Van Sterrenstof

Allejezus, ik lees dit verhaal met verbijstering. Zo gedetailleerd en met zoveel inzicht.

En dan toch nog zeggen, dat je zoveel van deze egoïst/autist houdt.

Wordt wakker dame. Je houdt alleen nog steeds van de illusie die hij jouw in het begin van jullie relatie verkocht heeft.

Wat je nu al jaren ziet/meemaakt, is wie hij werkelijk is; een compleet egocentrische, empathisch gevoelloze Autist.

Als jij niet snel wakker wordt en maakt dat je wegkomt van dit gestoorde figuur, ga je er aan onderdoor (als dat al niet gebeurt is). Doe het !! Vertrouw op jezelf zoals je vroeger was! Voor je hem kende.

Geloof me. Ik heb na 9 jaar pas de knoop definitief doorgehakt, terwijl ik dat duidelijk al na 3 maanden had moeten doen, achteraf. Autisten hebben echter obsessieve manieren om mensen aan zich te binden. Mijn Autistische ex-vriendin had snel vrij extreme seks in de aanbieding. Het vreemde was, dat ze eigenlijk niets van seks snapte als iets wat je samen doet op gevoel. Ze snapte er werkelijk niets van (gevoelsmatig) als ik subtiel, of minder subtiel aangaf wat ik verlangde. Vrij snel werd mij (intuïtief) duidelijk, dat ik de leiding moest nemen en haar duidelijk moest zeggen wat ze moest doen, als instructies.

Dit bracht een grote verandering in ons seksleven. Maar een vreemde verandering. Nu hoefde C. geen initiatief meer te tonen/nemen. Ik nam dat volledig over. En zij vond het geweldig als Autist. Ze hoefde zelf niet echt meer iets te doen en kon zich volledig 'autistisch' laten gaan. Ze bleek seksueel geen grenzen te hebben met deze benadering, terwijl ze zich daarvoor (en daarna) presenteerde als een zeer timide/gereserveerde vrouw. Niets van dat alles bleek het geval. Toen ik eenmaal door had hoe zij seksueel 'werkte' heb ik haar in al haar openingen helemaal suf geneukt. Niets was haar te dol. Hoe dieper en harder hoe beter. Dildo's, komkommers, anaal. Alles was 'lekker!!' zoals ze vaak uitriep. Ze wou ook dat ik alles filmde wat we deden. Dit vond ik ook wat vreemd maar ook wel grappig. Die filmpjes moest ik dan ook wel even naar haar toesturen.

Het was een heel aparte ervaring deze eerste 'autistische' relatie.

Van emotionele- of rationele wederkerigheid was eigenlijk totaal geen sprake bleek al na een maand of 2 . De aantrekkingskracht was voor haar een 'autistische obsessie'. Ze heeft maanden gespendeerd om mij te volgen en te versieren. En het lukte haar door de combinatie van zeer gereserveerd voorkomen en prachtig, super sexy uiterlijk.

Ik trapte erin. Ze was geestelijk zo oppervlakkig als een zwakbegaafde maar lichamelijk super-sexy en zo geil als boter, zolang ik maar het initiatief nam.

Een echte Autist. Volledig op zichzelf gericht.

OK Rijn, ik vind je reactie eerlijk gezegd niet echt gepast. Een hele uitleg over seks is niet het vergelijkingsmateriaal dat ik verwacht had te krijgen. En getuigt aan jouw zijde niet echt van een diepzinnig niveau.

Met mijn partner is vanalles mis. Maar ik heb intussen al meer ervaringen van personen met een aspergepartner gelezen. En mijne lijkt er niet volledig op. Mijn partner uit zijn gevoelens wel in tegenstelling tot veel aspergers. Hij zegt blijvoorbeeld wel dat hij van mij houdt. Ik kan ook diepzinnige gesprekken met hem voeren.

Hij heeft zich al deels aangepast over de jaren. In het begin dacht ik dan ook dat het gewoon om een typische luie verwende onopgevoede man ging. Hij had een mama die hem verwende. Hij is anderzijds ook heel neurotisch opgevoed en heeft als kind nooit goede begeleiding gehad omdat zijn moeder gewoon helemaal niet zo intelligent is, en zijn vader vroeg is weggevallen.

Hij onderneemt wel gewoon sociale activiteiten met mij en ons gezin. Hij houdt enorm veel van zijn kinderen. Doet pampers, verzorgt ze mee, speelt met hen.

Ik hoor van andere vrouwen niet anders dan dan mannen altijd veel minder helpen in het huishouden. Dus het is als vrouw soms moeilijk te weten wat gewone 'mars - venus verschillen' zijn, en wat dan echt al een graad van autisme is.

Is luiheid, en snel uitgeput zijn, iets typisch voor aspergers, omdat ze zoveel energie gebruiken om zich aan te passen? Ik begin te vermoeden van wel.

Heeft er iemand anders nog typische discussies gehad zoals ik beschrijf? Wat over de schuld steeds bij iemand anders leggen, is dat dan typisch een 'rode vlag' voor autisme? Ik hoor dat bij asperger partners precies heel vaak terugkomen.

Graag ook bruikbaar vergelijkingsmateriaal, liefst van vrouwen, dan is er minder kans op een herhaling van zo'n antwoord als hoerboven. Alvast bedankt!

Ik als autist moet toch even reageren, niet elke autist is hetzelfde net ala dat elk mens zonder autisme niet hetzelfde is, maar ik vind opmerkingen als 'autisten hebben een obsessieve manier om zich aam mensen te binden' ik heb dat niet en vind dat ook alle autisten over 1 kam scheren vind ik

@sterrenstof
Je schoonmoeder helemaal niet intelligent noemen, en zijn opvoeding neurotisch noemen, getuigd dat van een diepzinnig niveau? Niet dus. Maak dus geen verwijten naar andere mensen.

De schuld altijd bij iemand anders leggen is geen specifiek verschijnsel bij autisme. Dat past eerder bij onzekerheid en narcisme.

Vind sowieso dat hier in het algemeen over autisten gesproken word alsof het slechte/verkeerde mensen zijn.
Laat duidelijk zijn dat niemand ervoor kiest om autist te zijn. En ook niet bewust kiest voor zijn gedragingen. Het zijn mensen meteen aandoening/stoornis waar ze zelf niets aan kunnen doen. Ze hebben vooral professionele hulp nodig.

In je bericht doe je het voorkomen dat toch vooral vrouwen moeite hebben met mannelijke autisten....

Ik kan je verzekeren dat er ook genoeg mannen een vrouwelijke partner hebben met ASS.
Mannen zoeken alleen minder het internet op met deze problematiek.

Maria, zijn moeder heeft smetvrees. Dus ze heeft hem bijgevolg neurotisch opgevoed. Ze mochten zich als kind niet vuil maken, moesten stilzetten op restaurant op zeer jonge leeftijd, etc. Ik bedoel dit niet denigrerend. Smetvrees en dwangneuroses zijn nu eenmaal niet te onderschatten, het heeft ook voor de kinderen veel psychologische gevolgen als 1 van de ouders dit heeft.

En er is nu eenmaal een groot verschil tussen iemand met een heel hoog IQ en iemand die gewoon minder aankan qua studie. Dat is geen kritiek op zijn moeder. Dat is gewoon een verschil in kunnen waar ze zelf ook niets aan kan doen. Als er een persoon in het gezin is met een hoog IQ, en de ouder die dit zou kunnen herkennen en begeleiden valt weg, dan heeft dit grote gevolgen voor iemand die eigenlijk best veel begeleiding had kunnen gebruiken. Dat is wat ik dus bedoel. Daarnaast heeft mijn partner die smetvrees en dwangneuroses dus ook.

Ik vind ook dat autisme een aandoening is. En ik weet uiteraard dat de persoon die eraan lijdt, er zelf niets aan kan doen. Maar dat neemt niet weg dat het wel enorme problemen in relaties kan opleveren. En dat het dus niet OK is wanneer de partner die aan zulke psychologische aandoening lijdt, weigert om gediagnosticeerd te worden en/of geen enkele inspanning wilt doen om zich enigsinds aan te passen in de relatie.

Er zullen vast ook heel veel vrouwen met hoogfunctionerend autisme niet gediagnosticeerd zijn, daar twijfel ik niet aan want vrouwen kunnen het beter verbergen omdat ze socialer zijn. Maar het lijkt toch dat men er in de wetenschap vanuit gaat dat het meer voorkomt bij mannen, of het althans daar beter herkend wordt.

Ik doe het niet voorkomen dat vooral vrouwen hinder ondervinden van mannelijke autisten.
Ik heb gewoon geen boodschap aan een reactie waarin iemand aangeeft dat hij 'iemand in al zijn openingen heeft kunnen nemen' omdat ze autist is. Dat vind ik al grenzen aan misbruik maken van iemand.

Over het gegeven van 'de schuld steeds op een ander afschuiven.' Ik las in een groep voor partners van aspergers (zoals hoogfunctionerend autisme vroeger werd genoemd) dat ze dit heel vaak herkennen bij hun partners (zowel mannen als vrouwen dus). Daarom dat ik me afvraag of dit dan een typisch kenmerk van autisme is.

En dat veel partners van autisten hier verbitterd en boos zijn, ja, als ik in die andere groep lees wat ze allemaal meemaken met hun partners, dan begrijp ik het wel.

Mijn partner heeft meerdere gedragingen die in de relatie soms echt ruzie opleveren. En met reden. Wij, partners van mensen met een psychologische aandoening houden het vaak lang vol, net omdat we zoveel empathie hebben. Bovendien moet je echt sterk in je schoenen staan om niet volledig te verdwijnen in zo'n relatie. Als mijn vriend een meegaand iemand had getroffen, dan was die persoon simpelweg gemanipuleerd en geloofde die hypothetische persoon intussen dat ze de schuld had aan alles, dat het normaal is om als vrouw heel het huishouden alleen te doen. Enzoverder. Dus neen, ik ben inderdaad ook kwaad op mijn 'potentiele asperger partner'. En terecht. Het mag dan wel een aandoening zijn maar waar trek je dan de lijn? Wat moet je maar ondergaan, hoeveel begrip moet je tonen voor je voor jezelf opkomt? Iedereen heeft maar 1 leven, de autist, maar ook de partner van de autist. En als je als partner geen sterk schild ontwikkelt, eindig je als een hoopje ellende. Dus ik vind dat wij, partners van, zeker gehoord mogen worden. En terecht mogen verwachten van onze partners dat ze serieus wat inspanning leveren om zich wat aan te passen.

Maria, heeft je partner autisme, of hoe ben je bij dit onderwerp uitgekomen? Ik vraag het me af, want het heeft best wat jaren geduurd voor ik de informatie ben tegengekomen waardoor ik me nu afvraag of mijn partner mogelijk hoogfunctionerend autist is.

@ Sterrenstof

Ga je alsjeblieft niet verdedigen tegenover mensen die niet hebben ervaren hoe het is om met iemand samen te leven die aan de ene kant je grote liefde is en aan de andere kant een vreemde afstandelijk iemand (met een heel arsenaal aan overtuigingen en ingestudeerde gedragingen die zo geloofwaardig soms zijn dat het je compleet verward).

Ik ben ervan overtuigd dat het een groot verschil maakt hoe je opgevoed, opgegroeid bent en welke karaktereigenschappen je bezit als mens met autisme. Dé autist bestaat niet. Maar een veel aan communicatieproblemen, onbegrip en gemis aan dieperliggend contact en verbinding is bestaat wél in een relatie waarbij 1 of beiden is belast met een autisme.
-------------

Het getuigt van liefde, doorzettingvermogen, wilskracht en verdraagzaamheid als je jarenlang blijft proberen om het gat/ de afstand te dichten en je blijft zoeken naar antwoorden, oplossingen en kennis. Er is ook veel liefde en behoefte aan elkaar, ookal is er eenzaamheid, pijn en verdriet. En het is ook erg zoeken naar wie, welk aandeel heeft in het verloop van de relatie.

Maar het getuigt ook van het niet los kunnen of willen laten wat je niet geeft wat je nodig hebt uit angst (voor verlies). En hierdoor verlies je steeds meer een stukje van jezelf. En de ander voelt zich continu onder druk om iets te leveren wat hij niet begrijpt of niet kan/wil leveren. Zo blijf je maar in circels bewegen waarbij het onderlinge vertrouwen steeds meer schade oploopt en de weg naar herstel steeds moeilijker wordt.

Ik lees eigenlijk elke keer 2 verhalen hier op het forum. Het verhaal van de partner met autisme waarbij het gedrag narcistisch lijkt en er grensoverschrijdend en echt schadelijk gedrag plaats vindt wat gewetenloos lijkt en die van de partner die schaadt met zijn gedrag maar zelf ook verdriet en pijn ervaart hiervan (zijn partner wel wilt bieden wat nodig is maar niet begrijpt/accepteert of ziet wat nodig is en vlucht of blokkeert bij niet begrijpen of weten)

Hoe dan ook zit het antwoord of oplossing in jezelf. Wie ben je, wat kan je, wat heb je nodig, hoe zorg je voor je eigen behoeftes? Kan je gelukkig en gezond leven naast je partner en haal je uit de relatie wat je leven mooier maakt of blijf je uit angst (voor alleen achterblijven, financieel, gevolgen kinderen, wat anderen vinden, .....)

Het meest belangrijke is om te leren stoppen met vechten waar je geen of onvoldoende invloed op hebt. Maar juist te leren loslaten wat niet van jou is.
Klinkt mooi en logisch maar is een lange weg en ook heel hard werken om er te komen. Ik ben onderweg, maar heb nog een lang stuk te gaan.

Als je door omstandigheden niet weg kan, maar wel wilt. Hoe kan je dan je leven zo aangenaam mogelijk maken binnen deze omstandigheden. Wat kan je wél zelf beter maken voor jezelf?

Stop met overtuigen als iemand niet overtuigd wilt worden. Stop met uitleggen als iemand niet bereid is om te leren of begrijpen. Stop met verdedigen van wat jouw gevoel, behoefte of wensen zijn. Het kost zoveel energie en het levert niks of weinig op. Jouw gevoelens zijn legitiem en daar heeft niemand iets in te bepalen dan jijzelf.

Er is nog zoveel niet bekend, begrepen of geaccepteerd mbt autisme. Iedereen heeft wel een mening, maar weinig spreken uit eigen ervaring of met gedegen kennis. Ook ik heb een mening en ik weet nu dat ik nog steeds veel heb te leren. Het maakt mij milder in hoe ik naar de ander kijk, minder veroordelend.

Dus deel je verhaal en ben wel respectvol over en naar elkaar. Jouw ervaring met ASS en partnerschap is jouw persoonlijke verhaal waarin je herkenbaarheid kan vinden bij elkaar, maar is niet bepalend voor hoe elk mens met autisme is.

En het is nog altijd jouw eigen keuze geweest om te kiezen voor deze partner, ookal wist je soms niet waar je dan voor hebt gekozen. Wat zou je nu kiezen? Wat leer je en neem je mee, zodat je nu betere/andere keuzes maakt?

Mijn hoop voor de partners die met grensoverschrijdend en schadelijk gedrag te maken hebben en waarbij er geen gesprek of consessies/comprimissen mogelijk zijn is dat ze sterk genoeg zijn om voor zichzelf te kiezen en uit de relatie te gaan. Dit geldt voor elke relatie. Met of zonder autisme.

Ik hoop dat er wat vaker reacties kunnen komen van mensen die zelf autisme hebben en hoe zij hun relatie(s) ervaren. Zodat we kunnen leren van elkaar.

Dikke knuf voor diegene die struggelen en veel wijsheid en kracht gewenst

Jullie verhalen zijn heel herkenbaar en geven een beetje steun in de eenzaamheid. Zelf ben ik een man met een vrouw met (een vermoeden van) autisme. Wat zijn jullie sterk!

Wat herken ik mezelf enorm in jullie verhalen!

Ik ben bijna een jaar samen met iemand met duidelijke kenmerken van het vroegere 'asperger'.

Zelf heb ik destijds jaren gewerkt met mensen met ASS, dus ik weet waarover ik spreek.

Ik zie het ook steeds terugkomen dat het enorme gevoelige en empatische mensen zijn die kiezen (onbewust) voor iemand met ASS.

Ze zoeken vaak een partner die ze kunnen helpen/ genezen. Ten koste van zichzelf. Daarbij verliezen ze zichzelf volledig.

Dit is ook wat ik nu voel...

Vanaf het begin wist ik al dat er iets niet klopte. Hij kon zo koel en afstandelijk doen. Maar ook lief zijn...

Over gevoelens praten kon niet. Ik moest toch weten dat hij me graag zag. Nooit zegt hij dat hij me graag ziet. Vraag ik het...dan is hij kwaad.

Raak ik hem onverwacht aan, dan verstijft hij. Hij kan zo ver weg zijn in gedachten als hij bij me is. Toont weinig interesse.

Ik zie zijn dochtertje als mijn eigen kind. We hebben zo'n fantastische band!

In bepaalde situaties met zijn zus bv. blokkeert hij volledig. Staart voor zich uit. Lijkt alsof enkel het omhulsel er nog is...
Dan neem ik zijn dochter over, want op dat moment sluit hij zich af van alles en iedereen.

Maar ik realiseer me meer en meer dat ik weg moet gaan.

Ik kan mezelf niet zijn. Moet 10x nadenken over wat ik zeg. Bang voor zijn reactie...

Ik haalde van de week aan dat hij niet bezorgd is als hij me een dag niet hoort.
Daarop negeert hij me dagen. Ik mag zoiets niet zeggen. Is maar 1 voorbeeld...

Maar het werkt zo uitputtend!! Jezelf niet mogen zijn, jezelf wegcijferen...

Op deze manier hou ik het niet vol. Ik heb reeds enkele verwoestende relaties meegemaakt. Waar ik net van was hersteld. Nu begint het precies terug opnieuw.

Niet dat hij een slecht mens is! Ik heb jaren vele mooie contacten gehad met clienten met ASS.
Maar een relatie is toch nog iets anders.

Ze beschrijven me als iemand met een engelengeduld met mensen. Maar door mijn ervaringen in het verleden.... is mijn geduld met iedereen veel sneller op. Ik leer kiezen voor mezelf!

We zitten inmiddels bij een mediator. Gesprekken lukken niet meer, ook niet over ogenschijnlijk simpele onderwerpen. Er wordt nog meer solo geleefd en gedacht, waardoor er steeds meer chaos en onbegrip ontstaat. Twee kanten op, want ik deel ook steeds minder en merk dat ik zelf dan maar dingen doe in plaats van af te wachten.

De SCHIP-methode zou moeten helpen voor beter begrip, harmonie en rouw(verlies)verwerking met als doel om verder te kunnen naast elkaar. (Dit is een methode die wordt ingezet bij partners of expartners om verder te kunnen als partner in liefedrelatie of als partners in ouderschap)

Echter de mediator heeft uitgesproken dat ze twijfelt aan de haalbaarheid hiervan. Ook heeft ze benoemd dat mijn partner dingen die hij zegt niet kan onthouden en/of kan omzetten in acties. Zij zegt te denken dat hij sociaal gewenste dingen zegt of wilt doen en omdat hij hier geen intrisieke motivatie in heeft (geen eigen behoefte in voorziet, maar wel gezeur van de ander wilt voorkomen. Want daar (van het gezeur) heeft hij wél last van en beklijft het dus niet.

Ik heb inmiddels al meerdere keren gehoord dat ik mijn verwachtingen moet bijstellen. Maar op de vraag welke verwachtingen ik heb, en of deze reeel zijn en hoe ik ze dan kan bijstellen krijg ik geen antwoord. Ik kan mij voorstellen dat ik nog steeds verwachtingen heb die misschien niet terecht zijn. Maar degene die hand in hand gaan met wat ik nodig heb om mij veilig te voelen in relatie met hem, zijn verwachtingen die ik alleen los kan laten als ik de relatie los laat.

En het vervelende vind ik, is dat hij bij elke zinspeling op mijn mogelijke te hoge verwachtingen, hij zich gesterkt voelt in de overtuiging dat ik een te lastige vrouw ben met te hoge verwachtingen waar hij, maar ook anderen nooit aan kunnen voldoen. Zo onthoud hij dat wél uit een gesprek bij de mediator, maar de implicatie aan zijn adres dat zijn woorden "mooi verpakte valse beloftes" zijn dat krijgt geen verdere aandacht. Wat ik heel gek vind, gezien hij er altijd prat op gaat dat hij niet liegt en niet bedriegt.

Ik denk dat hij hier de gedachte bij heeft dat zijn gedrag (dus ook liegen of andere ongwenste dingen) enkel en alleen veroorzaakt wordt door mijn gedrag, reacties of "verwachtingen" Zo blijft het voor hem logisch en acceptabel en doet het niets af aan wie hij is.

En zo blijf ik nadenken, analyseren, toetsen, proberen te begrijpen, te vatten en te zoeken naar een manier om verder te kunnen. Wat heeft hij dan nodig, wat is lastig voor hem, wat kan hij wel. En hetzelfde voor mezelf proberen te duiden.

Maar er blijft denk ik wel een verwachting mee komen die ik dan heb en hou: Als ik begrijp hoe het nu werkelijk zit en ik kan het hem goed en concreet uitleggen en laten zien, dan wil hij misschien wel ....... Alsof het met de juiste vertaling of middels de juiste weg wél kan slagen.... En dat is juist wat mij al jaren níet is gelukt, dus hoe hardleers ben ik dan wel niet....

Ik denk dat ik nog steeds met alles wat ik in mij heb probeer vast te houden wat in mijn ogen een mooie liefde was en zou kunnen zijn, omdat ik het verdriet zo moeilijk kan verdragen van het verlies als het niet zo is. En daar ligt mijn eigen taak: zorgen dat ik los van hem goed kan leven. Maar hoe doe je dat? Ik snap in theorie een heleboel, maar de paniek en de pijn maakt het allemaal zo warrig en vertroebeld.

En ondertussen vind ik mezelf steeds minder leuk. Ik ben continu verdrietig, boos en bang. En denk ik vaak: als ik minder boos, meer concreet, rustiger, liever, geduldiger ben dan doet hij misschien wel beter zijn best. Voel mij schuldig.

Ga dan toch weer proberen om met meer begrip, meer concretie, meer geduld iets te bereiken wat mij dan al snel overstuur laat raken vanwege de zoveelste teleurstelling en onbegrip, wat hem alleen maar meer wegjaagd. En dan denk ik: zie je wel, hij durft gewoon niet meer omdat hij bang is voor mij, dus als hij niet meer bang hoeft te zijn voor mij(n reacties) dan kan hij misschien wél......... Zie je vicieuze..... Ik ook helaas.... En toch zijn er dagen dan lijkt er contact, dan worden dingen woordenloos gedaan of begrepen..... Maar de mediator denkt dat ik mogelijk teveel bevestiging wil zien daarin en dat ik het "diepgaander"maak dan het werkelijk is.

Heeft iemand de ervaring dat je elkaar wél kan begrijpen of tenminste van elkaar kan accepteren dat je beide iets (anders) nodig hebt en dat dit in waarde gelijk is tov elkaar? Dat er niet een continu strijd is omdat er allerlei ongetoetste aannames zijn?

Vandaag weer een dag waarin ik verdrietig ben en bang voor de toekomst. Morgen hopelijk weer een beter dag.

Liefs voor iedereen die dit verhaal wilt lezen en/of zelf hard aan het werk is.

Hallo allemaal, ik ben ook 35 jaar gtrouwd geweest met een man met ass. Door de diagnose bij onze zoon gingen mijn ogen open. Maar tegelijkertijd gebeurde er heel veel tegelijk daardoor ben ik er goed geestelijk aan onderdoor gegaan en moest ik wel scheiden. Dit heeft mij veel pijn gedaan en dat doet het nog wel maar ik probeer weer wat van mijn leven te maken. Ik mis mijn ex wel maar niet de stresstoestanden die we mee hebben gemaakt. Mijn enige advies is, maak je eigen leven mooi en zet een gewoon huwelijk uit je hoofd. Je kan je man niet echt veranderen. Als jij het leuk hebt dan kan je alles beter aan. Mijn man was eigenlijk een lieve man maar een huwelijk kon hij niet aan. Ik gun hem een mooi leven masr ik kan het niet meer aan. Ik wens iedereen veel wijsheid toe. Aafke

Wat doen jullie je zelf aan. Het klinkt bot maar pak je spullen en ga er vandoor. Jaren lang ongelukkig en blijven trekken aan een dood paard. Het leven is te kort, kies voor je geluk.

Ik zat op internet rond te surfen op zoek naar onderzoek, cijfers of ervaringen over huwelijken met autisten. Het valt me hierbij op dat zowat alle artikels die ik las heel pro-autisme zijn. Het gaat er steeds om welke geweldig positieve kanten autisten hebben en hoe je je als partner zonder autisme moet gedragen om je huwelijk te doen slagen. Ik voelde me al een mislukkeling omdat het bij mij niet lijkt te werken.
Waar in die artikels nooit over geschreven wordt, is dat je als partner van iemand met autisme enorme opofferingen moet maken. Voor mij is de belangrijkste dat je helemaal alleen staat in je gevoel. Nooit eens een arm om je heen als je verdriet hebt (tenzij je het letterlijk vraagt - maar wat heb je daar aan?), nooit eens het gevoel begrepen te worden, je geborgen te voelen. Ik heb hier vele jaren mee om gekund, maar na al die tijd wil ik ook wel eens warmte voelen van mijn partner. Die oprecht van hem komt en niet eerst aangevraagd moet worden. En dat kan hij niet. Gaat hij nooit kunnen. Daar kan je 1000 therapiesessies aan wijden als je wil, zal niks helpen. En toch heb ik er nood aan. Heeft zo’n relatie dan wel zin?
Alle warmte is altijd eenrichtingsverkeer geweest van mij naar hem. Ik ben het beu en ben er nu gewoon mee gestopt. En nu is er letterlijk niks nada noppes meer tussen ons. Het bewijs dat het altijd alleen maar van mij kwam.
Terwijl de artikels op internet alleen maar rozengeur en maneschijn verkondigen en de moeilijkheden minimaliseren, lees ik op dit forum met échte ervaringen bijna alleen negatieve verhalen. Misschien wordt het eens tijd voor een studie over de realiteit van huwelijken met autisten.

Nog enkele voorbeelden:

- Hij is bijzonder egocentrisch. Denkt in nieuwe situaties bijna alleen aan zichzelf en vergeet dat er ook nog andere mensen zijn.
- hij is het eeuwige slachtoffer. Als ik boos ben omdat hij iets fout deed, draait hij de situatie om. Hij zegt bijvoorbeeld: ik kan ook echt niets, ik ben een nietsnut, ik ben het niet waard te leven. En dan verwacht hij nog dat ik hem ga troosten.
- Als iets niet gaat zoals hij wil, krijgt hij enorme woede-uitbarstingen die uren kunnen duren.  Hij roept en tiert, zelfs met de kinderen bij en zegt heel lelijke dingen tegen mij. Vaak beseft hij achteraf wel dat hij over de schreef ging.
- Hij vindt dat ik helemaal geen rekening houd met zijn autisme.
- Hij snapt niks van seks. Daar komt geen gevoel bij kijken. Hij wordt wel geil, maar dan is het een soort bezetenheid die het overneemt. Erop en erover, gedaan in twee minuten.
- Hij snapt niets van puberende kinderen. Ruzies escaleren met hem alleen maar tot een uitzinnig niveau, waardoor ik altijd moet ingrijpen.
- Doet een kind iets verkeerd (in zijn ogen), dan is hij belachelijk hard en geeft hij meteen een veel te harde straf. Hij is uitzinnig boos en het kind ik kwestie is uitzinnig gekwetst (en ik moet weer tussenkomen).
- Alles wat in ons gezin geregeld moet worden, komt op mijn schouders terecht. Hij kan alleen maar vaste taken doen die altijd hetzelfde zijn. En dan nog vergeet hij ze vaak, moet ik er verschillende keren om vragen. Hij ziet totaal niet wat ik allemaal doe voor het gezin. Hij gaat vaak vroeg slapen. Hij zegt dan gewoon dat hij gaat slapen. Ook al ligt het huis overhoop, moeten de kinderen nog in bed gestopt worden,… Hij wil slapen, dus ik moet de rest maar oplossen.
- Reizen, hobby’s, feestjes,… ik moet alles altijd regelen. En hij is als een kind waaraan ik 5 keer opnieuw moet uitleggen wat er wanneer gaat gebeuren, wat er van hem verwacht wordt, wat hij moet aandoen, wat hij moet meenemen,…
- Elke fout (hoe klein ook) die hij professioneel maakt, zorgt voor gigantische stress, die hij afreageert op zijn gezin.
- Hij herkent geen mensen, op het gênante af. We gaan een avond uit eten met een koppel en de week erna vraagt hij aan die mensen wie ze ook weer zijn. Bekende mensen, bv’s,… kent hij totaal niet.
- Hij is bezeten door eten. Een maaltijd overslaan is never nooit een optie. Ook al ben je in een uitzonderlijke situatie, waarin het even niet lukt om ‘s middags tussen 12 en 13u te eten. Drama. Hij eet verschrikkelijk snel en kan dan aan niets anders denken.  Een soort bezetenheid zoals bij seks. Veel eten, liefst zo veel mogelijk in een keer in zijn mond proppen. Aan niets anders kunnen denken tot dat eten op is.
- Hij maakt al 20 jaar dezelfde grappen. En lacht er dan keihard om. Niveau lagere school. Smalltalk kan hij niet. Hij kan alleen over een vijftal zaken die hem heel erg interesseren uuuuren doorbomen. Hij heeft het totaal niet door als zijn gesprekspartners totaal niet geïnteresseerd zijn en blijft maar doorgaan. Over die onderwerpen weet hij alles. Over de rest heel weinig.
- Hij kan geen prioriteiten stellen. Als er meerdere dingen moeten gebeuren en hij weet niet wat eerst, dan raakt hij enorm gestresseerd en klapt hij volledig dicht, lukt niks meer.
- Hij begrijpt totaal niet wat mij bezig houdt. Vraagt nooit eens hoe het op mijn werk was of hoe ik me bij iets voel. Hij troost niet, is niet mee blij, ziet niet dat ik stress heb. Ik kan de hele avond zitten wenen zonder reactie te krijgen. Als ik op een superbelangrijk telefoontje van het werk, ziekenhuis,… heb zitten wachten, vraagt hij niet eens hoe het was.
- Hij slaagt er niet in om fatsoenlijk voor de dag te komen. Van mode begrijpt hij geen snars. Hij wil geen schoenen met veters. Draagt kleren met gaten in of vlekken op als ik het niet merk. Hij kan zich nog steeds niet fatsoenlijk scheren. Hij loopt rond met een vuile mond na het eten.
- Hij heeft geen tact. Vraagt iemand die in diepe rouw is of hij een leuke dag had. Vraagt iemand die verdikt is of ze zwanger is. Hij snapt niet wat sociaal wenselijk is. Weet niet of dat een cadeau moet meebrengen of gaat daarin net veel te ver en koopt een belachelijk duur cadeau.

ik heb het gevoel dat ik nog uren kan doorgaan.