Nou, daar komt mijn verhaal. Misschien herkent niemand zich er in maar misschien spreek ik wel iemand aan. Voor mij is het in ieder geval wel een keer fijn om mijn verhaal te doen en het van mij af te praten. Misschien slechts tegen de stilte maar hopelijk tegen een lotgenoot.
Goed. Mijn naam is even niet van belang. Misschien wel dat ik een man ben van inmiddels 36 jaar oud. Ik heb het geluk dat ik kerngezond ben. Ik heb een mooi huis, lieve vriendin en beide ouders nog. Ik ben goed geschoold, financieel gezond en geen uiterlijke kenmerken waar ik heel ontevreden mee ben. Ik heb een vast contract en een goed salaris. Niet dat dit erg belangrijk is, maar om maar even een beeld te schetsen wie ik ben. En wees niet bang. Het is geen arrogantie, de minpunten die dit alles doet verbleken komt nog.
Sinds mijn 20e heb ik last van mezelf. Ik weet nog heel goed het eerste moment dat het voelde alsof de grond onder mij wegzakte. Alsof ik niet stabiel op mijn voeten stond. Het was een split second dat ik een schok in mijn hoofd kreeg, het gevoel dat ik wegzakte maar toch stabiel op de grond stond. Dit alles gebeurde in een fractie van een seconde maar ik draag dit gevoel tot op de dag van vandaag bij mij. In de afgelopen jaren heeft dit gevoel - wat zeer vaak terug is gekomen - geleidt tot hoe ik mij vandaag de dag voel. Altijd gespannen/onrustig/nerveus/strakke spieren/ongeduldig en instabiel op de benen. Althans niet feitelijk maar wel een gevoel van instabiliteit. Zodra ik lig zijn de klachten niet van dergelijke orde. Maar als ik ga staan begint het weer. Het alles maakt mij snel geïrriteerd en dat ik een kort lontje heb.
Ik weet zeker dat ik vroeger een sociale angst heb gehad. Ook nu nog is praten in groepen, in grote groepen staan, met vreemden praten, in de wachtrij staan voor de kassa niet mijn favoriete ding. Ik had een enorme hekel/angst voor de kring gesprekken die vroeger op school werden gedaan vlak na het weekend. Voorlezen in de klas of de kans dat ik iets moest zeggen bezorgde mij echt de zenuwen. En nog steeds. Ik weet dat het volledig irrationeel is. Het slaat nergens op. Ik heb genoeg talenten om veel meer uit mijn leven te halen dan dat ik tot op de dag van vandaag heb gedaan maar het lijkt alsof het ingemetseld is in mijn ‘zijn’. Ik weet zeker dat als ik mii gewoon goed zou voelen, ik de wereld aankan. Ik heb dromen, ambitie en zoveel plannen maar ik durf geen stappen te zetten vanwege mijn dagelijks gevoel in mijn lijf wat mij beperkt. Hoe irrationeel het ook is, het is altijd aanwezig.
Voor 3.5 week geleden heb ik na meer dan tien jaar sertraline geslikt te hebben alles laten staan. In 1 keer. Heel onverstandig en ik voel me dan ook echt heel vervelend momenteel. De medicijnen werkten redelijk goed waardoor ik mij afvraag of het dit allemaal waard is. Ik hou me nu maar even vast dat dit hoort bij de ontwenningsverschijnselen. Het kan dus of heel veel beter worden of heel veel slechter. In het laatste geval moet ik misschien besluiten om te accepteren dat de pilletjes bij mij horen. Maar koppig als ik ben wil ik niet dat pilletjes mij mijn hele leven moeten ondersteunen om me redelijk goed te voelen. Ik koos er 3,5 week geleden voor dat ik het ook op eigen kracht zou moeten kunnen, maar niet ten koste van alles bedenk ik mij nu. Momenteel ben ik bezig om vooral heel erg te leren om in het nu te leven en op mijn ademhaling te letten.
Mijn argumentatie is dat ik mezelf de afgelopen 15 jaar een chronische spanning heb aangepraat en hopelijk kan ik dat met eigen kracht helen.
Het was niet verstandig om in een keer met de sertraline te stoppen na zoveel jaar. Dat is een medicijn dat toch moet worden afgebouwd.
Je hebt je ook geen spanning aangepraat de afgelopen 15 jaar. Het zal toch een vorm van een angststoornis zijn. En je zult ongetwijfeld ontwenningsverschijnselen hebben/krijgen en die kunnen dan wel nog een tijd aanwezig zijn. Ik zou je toch willen aanraden om daar wat hulp bij in te riepen via de huisarts en eventueel de praktijkondersteuner GGZ bij de huisarts