hallo!
Ik zit 'een beetje' diep, maar ik durf er echt geen eind aan te maken, dat kan ik gewoon niet 🙁
Ik zou graag vooral mezelf en ook de rest een beetje afschrikken door mezelf in coma te brengen. Ik wil liever geen oorzaak zeggen, want ik heb al met zoooo veel mensen gepraat en het help toch niet, ik wil enkel een antwoord op mijn vraag:
Ik ben een 13-jarig meisje, hoeveel paracetamol moet ik slikken om in een coma te raken, liefst buiten levensgevaar?
Alvast bedankt!

Dat is een vraag waar je hier geen antwoord op kunt krijgen.
Ik kan je alleen maar zeggen dat het geen oplossing voor je problemen is. Je wordt er alleen maar ziek van en je loopt kans op lever en nierbeschadigingen.

Oke, toch bedankt, maar weet je misschien wel welk medicijn ik wel kan innemen om bewusteloos/ in coma te raken?

Hier kan ik helaas geen antwoord op geven. Maar ook daar geldt voor dat het geen oplossing.

tja, ik begrijp dat je dat zegt, maar als je in dezelfde situatie zou zijn zou je het ook doen, toch bedankt.

Hoi,zou je misschien wat willen/kunnen vertellen in welke situatie je dan zit,zodat ik het beter zou kunnen begrijpen wat je eigenlijk wil?

Tja, het is is niet gemakkelijk om te omschrijven, maar ik heb een half jaar geleden anorexia gehad. Dat was niet gemakkelijk, zeker niet omdat er niemand was die me er door echt doorheen steunde en me ook begreep, zelfs mijn ouders niet.
Dat probleem is nu opgelost, maar het heeft een ander groot probleem mee gebracht:
gewoon het feit alleen al dat mijn familie niet om me geeft,
Ik een 5de wiel aan de wagen ben bij mijn vriendinnen en me voor de rest negeren,
en dan ook nog eens dat ik al heel mijn leven in de schaduw leef van anderen...
Ik weet dat het vreemd klinkt, maar ik voel me létterlijk onzichtbaar!
Ik een bepaald moment vroeg ik me af: "Waarom ik?" en dan lijkt er maar een antwoord mogelijk: dat alles wat je doet en bent aan jezelf ligt, alles wat er gebeurt heb je aan jezelf te danken, dus dan denk ik dat ik veel te slecht ben voor deze wereld, waarom dan nog willen leven? Maar zoals ik al zei; ik ben er veel te laf voor om een eind aan te maken, dus misschien kan ik me in een coma een beetje voorbereiden enzo...

Als je begrijpt wat ik bedoel?

Hoi.Ik heb je berichtje gelezen en ik vind het echt reuze knap van je,dat je toch ondanks alles,iets over jezelf hebt willen vertellen.Dat je anorexia hebt gehad en dat je dat probleem zo snel hebt opgelost vind ik bijzonder en dat zonder hulp van je ouders en vrienden.Maar waarom zeg je,dat je familie niet om je geeft en dat je vriendinnen je negeren.Heb je wel eens een goed woordje met iemand gesproken en ze gevraagd,waarom ze zo deden? Heb je eigenlijk überhaupt wel eens met iemand gepraat over jouw gevoelens?Weet je,ik heb zo ongeveer hetzelfde meegemaakt en gevoeld als jij en misschien nog wel veel meer maar ik heb me nooit afgevraagd"waarom ik"? Ik heb toen ook geprobeerd om uit dit leven te stappen,maar gelukkig leef ik nog.Ik was toen doodziek en wil dit nooit meer meemaken.Daarom heb ik gesprekken gehad met een hulpverlener en heb ik haar alles verteld,wat me dwars-zat en hoe .....ik me voelde.Dit zou misschien ook een goede oplossing voor jou zijn.Probeer iemand in vertrouwen te nemen,praat over je behoeftes en je zult zien,dat je echt niet meer aan jouw domme ideeen zult denken.Ik zou je graag willen helpen maar ik weet niet hoe ik dat van hieruit kan doen.Geloof me,je bent het waard om te leven en misschien denk je er straks net zo over dan ik.Het leven heeft best nog wel mooie dingen om voor te leven.Mocht je nog iets willen vertellen,ik ben er! Hou je goed meissie.

hey,
dankjewel, ik vindt dat ontzettend lief van je, maar ik heb er al vaak met mensen over gepraat, ik vindt het alleen maar erg confronterend en het helpt me geen stap verder... Ik denk dat mijn familie niet om me geeft omdat ze er niet voor me waren toen ik het erg moeilijk had, ik heb met een psychologe (van het clb) gepraat en ik begrijp nu dat ze het zelf misschien ook moeilijk hadden omdat ze niet goed wisten wat ze moesten doen. Maar toch blijft dat gevoel dat ik er helemaal alleen voor sta me achtervolgen. Over die vriendinnen... Tja ik ben nu eenmaal de gelukkige die 'bevriend' is geraakt met dat soort meisjes die alleen om populariteit geven en enkel naar je omkijken als ze iets van je nodig hebben. Sinds we uit elkaar groeide heb ik moeten beseffen dat zij een van de enige waren waarmee ik omging (gelukkig heb ik nu nog 2 echte vriendinnen, waarvan 1 ook bijna alles weet van mijn problemen). Toen ik anorexia had zaten die andere 'vriendinnen' bij me aan tafel en ze pushte me altijd, soms stalen ze mijn brooddoos voordat ik mijn boterhammen kon weggooien, als je dan midden in een eetstoornis zit is dat de ergste hel die je je kan voorstellen! Ik wil nu verdwijnen omdat ik weet dat ik al die moeite toch niet waard ben en het zal toch niemand opvallen, als je me in de klas zou zien zitten zou je zelf ook bijna denken dat ik onzichtbaar ben. Als het niemand toch opvalt wanneer ik verdwijn, dan hoef ik mezelf ook niet langer zonder reden te kwellen.
Het spijt me als je het er moeilijk mee hebt mijn berichtjes te lezen, omdat je het zelf ook hebt meegemaakt. En bedankt dat je me toch nog probeert te helpen! 🙂

Hoi.Gisteren heb ik je even een berichtje gestuurd maar zo te zien heb ik iets verkeerd gedaan nl.vergeten de robot in te vullen.je zegt dat je vaak met mensen hebt gepraat en dat dat niets helpt.Heb je al met de ouders van je beste vriendin gesproken over je problemen en moeilijkheden of kun/wil je dat ook niet? Weet je,ik heb ook met verschillende mensen gesproken(hulpverleners,psycholoog en zelfs met psychiaters)en ik liet iedereen maar lekker kletsen zonder te luisteren.Ik was veel te veel met mezelf bezig en ik vertrouwde niemand meer totdat ik moest praten met een psychiater.Il wilde dit niet maar ik vond hem ergens wel een toffe peer,een leuke gozer die best veel begrip had,zelfs humor had(hoe bestaat het)Ik leerde hem te vertrouwen en hij probeerde me ook echt te helpen.Soms vond ik het erg moeilijk omdat zoals jij zegt,het erg confronterend was maar daardoor begreep ik alles wel veel beter.Misschien zou dit iets voor jou zijn,eerst proberen om iemand te vertrouwen en hoe moeilijk ook,toch de confrontatie aan te gaan.Wedden,dat dit gaat lukken? Wellicht kun je je ouders hier ok bij betrekken en kunnen jullie samen de problemen oplossen.Je eetstoornissen,je school,je achterlijke vriendinnen etc.Natuurlijk kun je niet zo maar verdwijnen,dat kun je niemand aandoen want niemand zal het begrijpen en vooral je familie niet.Daarbij kun je mij dit ook niet aandoen want ik zou het mezelf niet kunnen vergeven als jou iets zou overkomen,dus!!Zeg nou niet dat je het niet waard bent want dat ben je nl. echt wel.Als je je nu inzet zul je net als ik over een tijdje zeggen:ik heb het gered en het leven is best de moeite waard.Kop op meissie knok ervoor en laat me gauw weer wat horen.Ik wacht op je.Groetjes H.xxx

Bedankt 🙂 het voelt echt fijn om te lezen dat er toch iemand om me geeft hoewel je me niet eens kent! Maar ik heb al met mijn beste vriendin gepraat, we praten er zelfs bijna elke dag over, ze ziet er zelf ook wel een beetje van af om me steeds dieper te zien wegzinken, maar zij is echt de enige die het ziet. Ik praat mensen zoals het clb, en zij hebben al een tijdje geleden gezegd dat ik met mijn ouders moet gaan praten. Dat heb ik toen gedaan en ze begrepen er echt NIETS van!! Mama werd meteen boos toen ze me vroeg wat er precies mis is. Ik kon er niet op antwoorden, want hoe leg je je ouders uit dat je dood wilt omdat je jezelf haat? Toen ik begon te wenen (ik vraag me nog steeds af waarom ik dat altijd doe op de meest foute momenten) heeft papa mij een knuffel gegeven en ben ik gaan slapen. Mama is toen naar mijn kamer gekomen en we hebben gepraat. Ik had niet echt de kans om het allemaal uit te leggen want blijkbaar had ze in mijn kamer al een brief gevonden waar een deel in stond. Ze zei dat dit iets is waar elke tiener door moet en dat dit enkel een probleem is dat voortkomt uit mijn dramatische fantasie (zo vatte ik het toch op) de psychologe van het clb was het met me eens toen ik zei dat als je zegt dat elke tiener zo'n periode meemaakt dat je ze daarom ook zomaar in de steek moet laten. Hoe dan ook, dat gesprek met mama was een rede meer dat ze niet echt met me inzit. Maar het maakt ook echt niet meer uit. Misschien snap je nu waarom ik me in een coma wil brengen, niet om alle aan dacht van de buitenwereld te krijgen, maar gewoon om mijn ouders te laten zien waar ik nu echt sta, ik wil niet per se dat ze me dan gaan helpen maar ik wil het hen gewoon even duidelijk maken. Waarschijnlijk is het wel een beetje een drastische manier, maar ik denk niet dat een andere manier nog zal helpen. Wat denk je dat ik nu moet doen, ik weet het even echt niet meer 🙁
M.

Lieve schat.Ik kan je nu wel zeggen wat je moet doen of wat je zou kunnen doen maar ik denk dat dat geen zin heeft.Het enige wat ik je wel wil zeggen is dit:doe geen ondoordachte dingen want je zult hierdoor nog dieper zinken.Ik praat uit ervaring en ik zal je heel eerlijk iets vertellen.Toen ik 15jaar was heb ik een suicide poging gedaan omdat ik het leven ook even niet meer zag zitten.Mijn eigen moeder is overleden toen ik 6jaar was en ik kreeg een stiefmoeder op m,n 8e.In het begin was ze best aardig maar na een tijdje werd ze echt gemeen.Ik werd ontzettend bang voor haar,kreeg geregeld op m,n donder,slaag,straf,etc.Mijn broer heeft ze toe het huis uit gejaagd en hem heb ik lange tijd niet meer gezien Tegen m,n vader en tegen familie deed ze vaak poeslief en bijna niemand wilde mij geloven.Ik zat alleen met mijn verdriet,alleen mijn huisarts wilde mij helpen,maar daar wilde m,n moeder niets van weten.Daarna deed ik dus die poging,ik wilde naar m,n eigen moeder toe,maar het is me niet gelukt.Ik werd opgenomen en was behoorlijk ziek en beroerd.Ik dacht,dat m,n ouders nu wel zouden inzien,dat ze verkeerd bezig waren maar nee hoor.Ze waren vreselijk kwaad en wensten me de vreselijkste dingen toe.Dat was voor mij een duidelijk teken,maar ik wist ook zeker dat ik nooi weer zo,n stommiteit zou begaan.Goh,wat ben ik ziek geweest. Hiermee hoop ik,dat het voor jou ook duidelijk moet zijn om geen domme dingen te doen.Wees blij,dat je je beide ouders nog hebt en probeer ook eens hun standpunt te begrijpen.Probeer eens een gesprek met hun aan te gaan met behulp van een psycho zodat je dan niet alleen bent.Ik heb je dit in vertrouwen verteld en hoop,dat je hier iets mee kunt.Kop op en gewoon doen!!!Groetjes van H.xxx

WOW! Heel erg bedankt, ik denk dat jij weel héél wat dieper gezeten moet hebben dan ik!! Ik had er al even bij stil gestaan dat ze kwaad zouden kunnen worden als ik zo'n poging zou doen, maar dacht dat ze dat niet zouden doen... Nu twijfel ik wel, maar ik zie nog altijd geen andere uitweg. Ik kan ook niet weglopen van huis, want ik heb nergens waar ik naartoe kan gaan en ik heb ook amper geld opzak. Ik dacht dat coma zou helpen, maar wat moet ik nu dan doen? Hoe ben jij er daarna doorgekomen, als je dat wil vertellen?
M.

Lieve meid,je houd wel erg vast aan wat je wil en ik weet eigenlijk niet of ik je nog wel goede raad kan en moet geven.Blijkbaar kan ik niet tot je doordringen omdat je steeds maar dat ene wil en dat vind ik vreselijk jammer.Ook ik ben twee keer van huis weggelopen maar m,n ouders wisten me telkens te vinden en dan begon de ruzie weer van voor af aan.Met mijn huisarts had ik vaak gesprekken,die lieverd heeft me altijd geholpen en gesteund en verder deed ik thuis gewoon m,n best en luisterde ik braaf.Zo was het nog een beetje vol te houden.Met m,n 15e kreeg ik een baan en toen ging het gelukkig wat beter.Later heb ik de opleiding verpleegkundige gedaan en kwam ik intern te wonen.Heel vaak heb ik gedacht,had ik maar gewoon lieve ouders zoals de meeste vriendinnen maar ja,dat mocht niet zo zijn.Ik denk,dat jouw ouders je best willen helpen maar dan moet jij ze wel de kans geven om dat ook daadwerkelijk te doen.Weglopen heeft geen zin,je bent minderjarig en daarom zo weer thuis.Ik blijf erbij,dat je hulp moet gaan zoeken en dan wel heel snel.Vraag als eerste je huisarts om hulp echt,ik meen het.Ik weet niet of je een vrouwelijke arts hebt en anders vraag je hulp bij een psycholoog zoals ik ook gedaan heb.Ik weet zeker dat je daarna zult zeggen: had ik dit maar eerder gedaan.Doen meid!!! Groetjes van H.xxx

bedankt 🙂 ik heb jammer genoeg geen vrouwelijke huisarts, maar ik heb wel contact met de psychologe van onze school, ik heb al twee keer met haar gesproken. Ik heb al vaak gabbabeld met hulpverleners, ik weet niet of het echt helpt... Maar ik probeer het wel. Wat mijn ouders betreft denk ik niet echt dat ze me echt wel willen helpen, ze zien me meer aan als een dramaqueen dan een tiener met problemen. Dat komt vooral omdat ze niet willen luisteren als ik het echt wil uitleggen en dan boos worden.
M.