Ik weet niet zo goed hoe ik dit verhaal moet beginnen. En ik weet eigenlijk ook niet goed wat ik ermee wil...
Maar toch wil ik het opschrijven, wie weet komen er toch reacties of tips waar ik iets aan heb en iets mee kan.

Ik heb al zolang ik me kan herinneren last van angst, overgeefanst. Zowel om zelf over te geven als iemand anders te zien en/of horen overgeven.
Ik heb hier verschillende therapieën voor gehad (cognitieve gedragstherapie, imaginaire exposure, EMDR) en daar is het zeker beter van geworden maar nooit weggegaan. Ik durfde pakweg 18 jaar geleden bijna niks meer. Ik vermeed drukke plekken, ging niet uit, niet uit eten, durfde geen auto te rijden met mijn eigen kids, durfde niet met het OV want ja stel dat er iemand ziek wordt of ikzelf ziek word. Deze dingen doe ik allemaal weer en grotendeels probleemloos. De angst is er nog steeds en laait regelmatig weer wat op en zakt dan ook weer.

Daarnaast ben ik ook bekend met terugkerende depressies, momenteel gebruik ik ook weer antidepressiva omdat het weer slecht ging.

Nu is het alleen zo dat ik meer en meer angst krijg. Het is niet dat ik ineens bang ben voor alles maar er zijn wel dingen die ik vroeger probleemloos deed en waar ik nu bang ben.
Waar ik voor mijn therapieën altijd in de vermijding ging ben ik nu wel wat stoerder en ga mijn angsten aan.
Nu is de overgeefanst natuurlijk geen reële angst maar de dingen die ik nu ervaar zijn dat wel.

Zo is paardrijden een grote hobby van mij maar nadat ik een aantal keren behoorlijk hard gevallen ben is er dus angst. Gelukkig heb ik die angst wel grotendeels weer overwonnen door zo snel mogelijk weer op het paard te gaan. Beginnen met alleen wat stappen en dan dus zoals ik in de therapie heb geleerd pas stoppen en afstappen als de angst gezakt is en ik me ontspannen voel. Zo heb ik dat ook gedaan in de andere gangen en nu rijd ik weer aardig relaxed.

Afgelopen week waren we op skivakantie en op dag 1 bij de 3e afdaling ben ik gevallen en liep ik een skiduim op.
In het begin nog niet zoveel aan de hand en nog een paar afdalingen probleemloos gedaan, tot ik dus weer viel. En vervolgens toen ik weer stond en mijn ski's wou aantrekken nogmaals viel en hierbij mijn enkel waar ik al last van had nog meer bezeerde. Toen was er angst, ben ik van de piste af gegaan en naast de piste naar beneden gelopen.
De volgende dag weer geprobeerd te skiën maar bang, bang en nog eens bang dus snel weer gestopt met skiën.
En dan gaat het in mijn hoofd dat ik niet moet stoppen, een loser ben, dat ik mijn angst moet aangaan, omdat ik weet hoe angst werkt en dat dat dus ook weer zakt.
Volgende dag eerst op zo'n oefenhelling gegaan en een paar keer naar beneden zonder problemen, grote piste op en 3 keer probleemloos naar beneden. Daarna gestopt in het kader van positief afsluiten.
De volgende dag op een andere berg gaan skiën. Weer eerst de oefenhelling gedaan en erna de berg op zonder problemen. In de middag terug naar de berg van de dag ervoor en weer durfde ik niet.
En nu baal ik verschrikkelijk dat ik de angst zo heb laten overheersen deze vakantie! En anderzijds is het toch ook gewoon een reële angst, je kunt nu eenmaal vallen met skiën. Of probeer ik nu mijn gedrag op deze manier goed te praten?

Ik heb sowieso woensdag een afspraak met mijn behandelaar en met hem ga ik het er ook zeker over hebben.
Maar nu de behoefte dit op te schrijven, te delen en hopelijk reacties te krijgen van mensen die hier meer over weten of ervaring mee hebben

Je schrijft dat je EMDR therapie hebt gehad en dat dit redelijk heeft geholpen, ik ben zelf instructrice en weet dat er EMDR therapie wordt gegeven speciaal gericht op ruiters met angst.
Ik weet alleen zo niet waar, maar dat is vast op te zoeken.
Je zou missen een therapeut die daar ervaring mee heeft kunnen benaderen.
Er zijn veel meer ruiters die na een val van een paard een angst om te vallen in andere situaties krijgen of angst om te vallen in het algemeen en daar door de gerichte therapie toch weer af komen of in ieder geval mee kunnen handelen.
Paardrijden gaat bij jou nu weer, dan zou skiën ook moeten lukken😉

Dank voor je reactie Suus.
Ik heb er ook wel vertrouwen in dat ik weer zal kunnen skiën hoor. Als we volgend jaar weer gaan wintersporten ga ik gewoon lessen nemen om het vertrouwen weer te krijgen.

Ik baal alleen ontzettend dat ik mij zo heb laten leiden door de angst. Ik vind mezelf een loser dat ik niet heb doorgezet.
Vooral omdat ik weet hoe angst werkt door alle therapieën die ik heb gehad. En dat ik dus weet dat het werkt als je de angst aangaat en dan dus ook ervaart dat die angst op een gegeven moment weer zakt.
En aan de andere kant zeg ik weer tegen mezelf maar dit is een reële angst, je kunt vallen met skiën en daar letsel mee oplopen. Want dat is eigelijk meer waar ik dus bang voor ben. Niet zozeer voor de val zelf maar het eventuele letsel.
En dat komt dan weer voort uit het vallen van paarden.
Ik ben nu in de laatste 10 jaar 4 keer gevallen. 1 keer op de manege toen ik daar nog reed en 3 keer van mijn bijrijd paard. Alle keren dat ik gevallen ben had ik gekneusde ribben en dan hier en daar nog wat andere kneuzingen.
Dat vallen gaat me prima af maar dat landen gaat elke keer mis 🤣

Maar goed ik vind mezelf aan de en kant dus een loser omdat ik mijn angst heb toegelaten en het niet aangegaan ben.
Aan de andere kant zeg ik tegen mezelf dat mijn angst reëel is en ik best bang mag zijn.
En een moment later denk ik weer dat ik dus door die laatste gedachte mijn angst tegen mezelf aan het goed praten ben 🙈
En zo maak ik mezelf een beetje gek en blijf ik piekeren over die vakantie die al voorbij is...

Ik denk dat je best bang mag zijn, als je angst in zekere zin reëel is.
Dat betekent dat je je bewust bent van bepaalde risico's en er ook bewust over na kunt denken of je ze wilt nemen.
Dat is prima, zolang je die risico's in perspectief blijft zien, als je dat kunt, kan het zelfs goed zijn naar de angst luisteren.
Denk aan bijvoorbeeld door niet op een bepaald paard te stappen of van een te hoog gegrepen piste te skiën.
En je hoeft ook niet persé altijd je angst ter plekke te bedwingen, dat kan ook juist zorgen dat je iets doet waar je op dat moment niet aan toe bent.
Jezelf de tijd geven mag dan best en daar hoef je jezelf niet druk over te maken😉