Hallo,
ik heb al een jaar last van ernstige cognitieve en affectieve problemen, waardoor ik niet kan studeren noch werken. Zeer vervelend, daar dit optrad in mijn 17e jaar.
Toen ik voor het eerst naar de dokter ging, had ik o.a. depressieve en cognitieve klachten. Vervolgens werd ik gehaast met een prescriptie voor Mirtazapine de deur gewezen. Ondanks dat ik er geen behoefte aan heb, werd mij geeneens aangeboden om doorverwezen te worden naar een psycholoog. Met gebroken klompen sjokte ik naar huis; met enige zelf opgedane farmacologische kennis wist ik al dat ik te maken had met een prutser.
Overspringend van de ene teleurstelling naar de ander, kwam ik toen toch via mijn eigen zoektocht en moeite, bij een specialist terecht. Deze bevestigde mijn vermoedens en heeft mij adequaat gediagnosticeerd.
Ondanks dat ik gediagnosticeerd ben, is er vrij weinig onderzoek naar de zeldzame aandoening die ik heb, en weinig inzicht tot de pathofysiologie ervan. Wel word ik nu goed geholpen, en is er een stuk minder uitzichtloosheid in mijn leven. Ik ben daar erg dankbaar voor, en verwacht binnen een jaar wel weer te kunnen functioneren binnen de maatschappij.
Toch vraag ik me af waarom ik zoveel incompetentie heb moeten meemaken in dit traject. Als ik me niet vergis, is het in landen als America de norm/protocol om bijvoorbeeld gelijk schildklierfunctie te testen bij iemand die met cognitieve/affectieve problemen ervaart. Ze doen zelfs aan preventief bloedonderzoek.
Nederland, vaak gezien als een van de meest prominente Westerse samenlevingen, stelt mij in deze opzichten ernstig teleur. In theorie zou Nederland van de hoogste kwaliteit medische zorg moeten zijn voorzien. In plaats daarvan, wordt er voornamelijk beschamend veel gedaan aan symptomatologisch behandelen van klachten, en wordt er een gebrek aan nuttig onderzoek verricht. Wat is de reden hiervoor? Arrogantie van doktoren? Onlogische lotingen voor studenten die een medische opleiding willen volgen? Desinteresse voor de gezondheid van anderen? Of het eeuwenoude financiële factor?
Hebben artsen niet de plicht om eerst onderzoek te verrichten, in tegenstelling tot op de bonnefooi een medicijn voorschrijven? Van de KNMG:
"Ik stel het belang van de patiënt voorop en eerbiedig zijn opvattingen. ->Ik zal aan de patiënt geen schade doen<-. Ik luister en zal hem goed inlichten." Volgens mij valt zomaar een medicijn voorschrijven, zonder makkelijk toegankelijke onderzoeken te verrichten, toch wel onder eventueel schade aanrichten. Heb/had ik het recht op dergelijke onderzoeken? Als ik een endocrinologisch onderzoek, en een volledig bloedonderzoek (inclusief Lyme e.d.) wil, ongeacht de opinie van de arts of dat noodzakelijk is, heb ik daar het recht op? Dan wel op zijn minst om andere factoren uit te sluiten, volgens de richtlijnen van fatsoenlijke diagnostiek? Ben ik uiteindelijk toch zelf verantwoordelijk dat de arts zijn werk goed doet? En hoe zit dat dan met het overgrote merendeel van de bevolking, die amper verstand heeft van hoe het lichaam werkt, laat staan hoe geneeskunde in elkaar steekt? We kunnen immers niet allemaal geneeskunde studeren. Met kennis komt macht, en mede daarmee ook verantwoordelijkheid. Het merendeel van de mensen zijn dus afhankelijk van hun zorgverleners voor (inlichtingen over) hun gezondheid. Vaak onwetend stemmen ze maar braaf in, met als gevolg: Peuters aan de speed. Vergeef mijn schijnbaar pessimistische blik over de kwaliteit van de zorg. Doch komt het onaanvaardbaar vaak voor dat een patiënt te maken krijgt met inadequate zorg. Dit kan zijn in de vorm van verkeerde, verergerende of onnodige medicijnen. Of een verkeerde/gebrek aan diagnose, als gevolg van onvoldoende (uitsluitend) onderzoek. Of simpelweg absurd lang in het duister te worden gehouden d.m.v. onnodig lang wachten op uitslag van onderzoek. Als politieke klap op de vuurpijl gaat er belachelijk veel belastinggeld -dat veel beter aan het handhaven van aanvaardbare zorgrichtlijnen kan worden besteed- naar onnodige zaken zoals het oprollen van wietplantages; ja, daarin schuilt toch echt het grootste gevaar van levenskwaliteitsvermindering in. Met die laatste sarcastische toon, besef ik dat dit uitgelopen is tot een politieke statement. Dat was niet mijn bedoeling; ik ben eerder benieuwd naar hoe men het duidelijk gebrek aan zorgkwaliteit zo makkelijk als verantwoord of normaal beschouwd. Toch kan ik niet de enige zijn die hier enige frustratie door ervaart. Waarom is het zo moeilijk voor een land als Nederland, om kwaliteitszorg aan te bieden? Zitten alle machthebbende in een gedeelde psychose? Of worden zulke opvattingen gezien als ondankbaar, ideologisch, en irrealistisch? Modern-communistisch verklaard zoals Jacques Fresco werd, misschien? Om nog maar te zwijgen over eventuele onterechte veroordelingen van paranoïde samenspanningstheorieën, dat dé trend blijkt te zijn tegenwoordig. "Ohh, dat is er zo een die iets te vaak naar Zeitgeist heeft gekeken, vandaar dat hij klaagt over de zorg/politiek." Waarom zetten ze dan niet gelijk een "Wheel of Fortune" neer in de wachtkamer? Draai aan het rad: ding-ding-ding- "Alstublieft: Floxiklonaprisolaminoacetyldihydroxybarbitopramilaspartine! Als dat niet werkt, mag U terug komen voor nog een beurt. En dat onderzoek doen we wel post-mortem, voor ergonomische redenen." In ieder geval: stel ik loop deze week bij de dokter naar binnen, hoe groot is de kans dat ik een compleet bloed- en hormoononderzoek krijg? Of word ik weggestuurd met een suikerpil en een vette stempel "Hypochonder" in mijn dossier, om dan maar weer snel van mij af te kunnen zijn? Nogmaals, ik zie in dat het vrij extremistisch overkomt. Beschouw dat maar als een uiting van frustratie. Ik begrijp ook wel dat er genoeg artsen en instellingen zijn die wél zich inspannen voor hun patiënten, zoals ik zelf ook heb meegemaakt. De verhoudingen zijn alleen betreurend krom.
Ik snap je vraag eerlijk gezegd niet helemaal. Als jij doorverwezen wilt worden, trek je mond dan open. Als je een goede verzekering hebt, dan dekt die de onderzoeken toch? Of was je bericht dusdanig lang dat ik iets over het hoofd heb gezien?
Kim
Dat ga ik ook doen.
Maar mijn vraag was of dat dat niet allang had moeten gebeuren zonder mijn aanvraag daartoe; is dat niet de plicht van de dokter? Als ik mijn been breek, hoef ik toch ook niet zelf aan te geven dat ik een röntgenfoto wil laten maken, daar dat voor zich spreekt?