Je hoeft geen sorry te zeggen hoor

Hoi Saar!

Ik herken jouw verhaal maar al te goed. Ik ben eind 2018 ook ineens ingestort met allerlei klachten. Het begon met een duizelig gevoel dat precies alsof een kanonbal naar mijn maag ging, van zodra ik wou slapen. Begon te googelen en kwam de ergste zaken tegen. Dat zorgde voor nog meer stress. Naar de dokter dan maar, bloedonderzoek gehad, mri van het hoofd, naar een stomatoloog omdat ik suuper veel last had van kramp en stijf gevoel in mijn kaken/tanden... er kwam niks uit. Ik begon extreem te vermageren omdat ik niets meer at... Kreeg medicatie om te knn slapen. Ineens kwam er ineens een licht gevoel in mijn hoofd bij van zodra ik bewoog.

Ik heb twee kleine kindjes, een job, huishouden te runnen... mijn ouders die ik op jonge leeftijd ben verloren, miskraam gehad, operaties...  constant onder stress gestaan dus. Ik ben sowieso een type dat snel in stress schiet. Heb ook jaren een bloosangst gehad, waardoor ik constant op mijn hoede was. Door het hevige karaktertje van mijn jongste is dat dus volledig losgebarsten, met de nodige gevolgen dus

Ik ging op aanraden van de ha naar een psycholoog. Maar dat matchte echt niet en na een aantal maanden had ik het gehad. Ik begon ervan overtuigd te raken dat ik chv had. Wat door velen afgedaan werd als niet bestaand, een verzinsel van mensen,... ik heb ook zoiets gevolgd als Hyperven, fysiotherapie gevolgd... Ik heb maanden elke dag geweend in mijn bed, omdat dat de enige plaats was dat alles ok was, alleen en weg van alle stress en verplichtingen...bijna tot zover dat ik alles wilde opgeven.

Ik ben uiteindelijk via mijn ha bij een psychiater beland. Wat voor mij een serieuze stap was. Want ik koppelde dat aan mensen die echt 'gek' zijn. Maar het is zoals de ha zei, dat is een specialist zoals bvb een gynaecoloog. Gespecialiseerd in iets. Daar kreeg ik een SSRI. We zijn nu twee jaar verder. En ik sukkel nog wel met verschillende klachten. Vooral met dat lichte gevoel in mijn hoofd. Maar het is leefbaar. Met vallen en opstaan, twee stappen vooruit, één achteruit... waar ik vorig jaar nog dacht dat het allemaal niet meer hoefde, heb ik nu spijt... spijt dat ik zoveel gemist heb. Het is iedere dag knokken, en dat is zó vermoeiend!

Ik snap je dus volledig. De eerste stap is beseffen dat er echt niets mis is, behalve de ademhaling. Het is vervelend, maar dat is ook alles. Dat stressniveau moet sowieso naar beneden. Zoek afleiding, ontspanning... en beseffen dat het niet van de enige dag op de andere gekomen is, dus ook niet van de ene dag op de andere zal verdwijnen.

 

Hoi Ikke, wat een heftig verhaal. Hoe gaat het nu met je?

Hoi Saar,

Ik kan al voorzichtig zeggen dat het oké met mij gaat. Ik heb wel nog kwaaltjes hoor. Zoals nu, ben verschrikkelijk moe, heb ik een heel stijve kaak en een brandend gevoel in de schouder. Maar ik negeer het. Vooral dat licht gevoel in mijn hoofd vind ik vreselijk! Maar wederom, ik probeer het te negeren. Het is met vallen en opstaan.

Want dat is wat het ook in stand houdt. Hoe meer je bezig bent met die kwalen, hoe meer jij je gaat stresseren, waardoor die ademhaling helemaal van slag is...

Ik wens je heel veel moed en kracht! Het is een heftige periode om door te geraken. En als je zelf niet uit die diepe put geraakt, laat je dan helpen!

Goed te horen dat het wat beter met je gaat. En wat super knap dat je de klachten probeert te negeren. Dat licht gevoel ken ik ook heel goed en dat is soms lastig te negeren. Misselijkheid vind ik soms ook lastig te negeren omdat het soms echt beangstigend is. Had jij daar ook last van? Het is inderdaad met vallen en opstaan dat maakt het zo moeilijk soms!

Dag Saar!

Dat lichte gevoel is idd heel moeilijk te negeren. Er zijn dagen dat ik er echt niet mee om kan. Maar ik probeer het te nemen alsof het iets is dat bij mij hoort. Ik heb me lang abnormaal gevoeld, er zijn ook heel weinig mensen die weten waarmee ik geworsteld heb, of nu nog mee worstel. omdat ik me schaam. Vertel aan iemand wat je allemaal voelt en ze bekijken je soms alsof je het allemaal uitvindt.

Misselijkheid herken ik ook hoor. Ik was op korte tijd heel hard vermagerd omdat ik niet meer kon eten omdat ik zo misselijk was, omdat er precies een bal in mijn maag zat... dat is nu wel weg en de kilo's zijn er ook goe weer bij (ook dankzij medicatie natuurlijk). Ik heb geleerd om (vooral tov mijn kinderen) grenzen aan te geven. Terwijl ik vroeger mezelf continu wegcijferde, geen tijd nam voor mezelf,...

 

Probeer (eventueel met een app) ademhalingsoefeningen uit. Belangrijk is dat je een korte pauze laat tussen de uitademing en de volgende inademing. Er zijn ook ontspanningsoefeningen die ik doe voor ik ga slapen. Ieder lichaamsdeel opspannen en daarna ontspannen, één voor één.

Dank voor je bericht. Gelukkig ga je er beter mee om nu en heel goed dat je grenzen aan geeft! Soms hebben we dat inderdaad nodig. Bedankt voor de tips. Ik ga het proberen!

Is dit forum nog actief, kan ik nog een vraag stellen...

Ja hoor

Fijn! Ik was laatst in het ziekenhuis omdat ik last had van benauwdheid. Ze hadden toch weer bloed geprikt alles was goed. Ontstekingswaarde bloedbeeld etc etc. Alleen zag ik dat de leucocyten op 21 waren dus ze waren verhoogd. Ze hebben daar helemaal niks over gezegd en ik mocht gewoon naar huis alles was goed zeiden ze.. maar ineens ben ik in paniek en angstig... ik had twee weken daarvoor ongeveer positief getest op Corona.. maar is het raar dat ze me lieten gaan en verder niks over die waarde hadden gezegd. Ze zeiden dat het allemaal goed was? Moet ik me zorgen maken

Omdat je corona hebt gehad was het heel normaal dat de waarde iets hoger was. Niks om je dus zorgen over te maken

Het was wel dat ik dus 18 maart positief testte (had er voor al klaxhten). 27 maart was deze bloedtest in t ziekenhuis omdat ik last had van benauwdheid etc. Kan dat dan zo veel later dat het nog verhoogd is? Ik had die dag ook hele erge keelpijn.. ik zit steeds te piekeren dat het ernstig is.. maar dan zou dat in m’n bloedbeeld toch wel te zien zijn? En zouden ze me niet wegsturen? En is 21 ernstig verhoogd? Sorry voor me vragen ben weer een beetje heel erg in paniek

Dat kan best nog wel even aanhouden. 21 is niet ernstig verhoogd hoor.

Oké en het is dus niet erg? Als het erg was dan zouden ze toch niet zeggen ga maar lekker naar huis. De rest van de waarden waren prima. En is het ook normaal dat ze niks zeggen over de verhoging komt dat dan doordat het niet erg is dus zo’n verhoging? Nou en de laatste vraag: ik hoef me dus geen zorgen te maken..?

Vooral geen zorgen over maken. Helemaal niet nodig