Hallo klaas,
Bedankt voor je antwoorden. Als het enigszins kan ga ik natuurlijk niet terug aan de ad. Maar 18 maanden, mijn hemel. Zijn er dan tussendoor helemaal geen lichtpuntjes zodat je weet dat je vol moet houden? Het is toch niet alleen maar 18 maanden depressiviteit? Dat houdt geen mens vol. Hoe heb jij dat dan gedaan?
Ik had gehoopt een half jaar of zo.
Hoe lang heb jij die troep geslikt?
Overigens weet geen hulpverlener wat de consequenties zijn na het staken van paroxetine. Dat verbijstert mij.
Ik probeer vol te houden en heb veel aan dit forum. Dat geeft toch wel moed. (soms)
HG bernardina

@Bernardina,
Elke afkicksituatie is uniek, bij mij was het extra ciomplex omdat er toen (2008) nog bijna neits over te vinden was en ik in Nederland een van de eersten ben geweest die alles uitgezocht heeft.
Ook kwamen er bij mij zeer nare, weggestopte herinneringen over misbruik naar boven waardoor ik lange tijd dacht dat het echt psychisch was.
Er waren wel enige lichtpuntejes in die tijd maar zoals gezegd duurde het inderdaad 18 maanden voor ik me voor het eerste een stuk beter voelde.
Depressie was niet mijn voornaamste klacht, en kwa ontwenning waren het meer de neuro-elektrische symptomen die me helemaal knetter maakten.

Ik heb het volgehouden dankzij de steun van moeder, vrienden en dat ik kwa uitkering nog kon rondkomen. En maar vooruit denken ana die "prijs in de verte", namelijk me weer normaal voelen zonder de nawerkinge van die ongelooflijke troep die ze Paxil/Seroxat genoemd hebben.

Inderdaad is de kennis bij de meeste hulpverlelers zwaar onder de maat. Ik had geluk dat ik een fijne masssagetherapeut vond die mijn verhaal geloofde, ook anti medicatie was en me gestend heeft, al kon hij ook het Withdrawal Syndroom niet genezen.
Misschien zou deze man iets voor je kunnen betekenen op gebied van verwerking, van je af praten en met massage langzaam weer je zenuwstelsel helpen te herstellen.

En @anomien van de post daarvoor:
Misschien verstandig om naar je huisarts wat documentatie mee te nemen. Alleen een verhaal van "heb ik op internet gelezen" wordt zelden serieus genomen. Evt. mag je me ook een mail sturen en dan kan ik je wat toesturen. Zie hierboven voor mijn adres.

Hallo Klaas,
Wat voor soort massage heb jij gehad? Van wat voor een soort terrapeut? Kan altijd bij mij in de buurt kijken of er zo iemand is. Ik pak alles aan.
Bijvoorbaat dank, hg bernardina

Hallo Bernardina, ik heb holistische massage gehad.

Nogmaals, ik had er wel baat bij en voelde me tenmisnte tijdellijk iets beter. MAar er is geen remedie tegen het ontwenningssyndroom, ook ik heb alles maar dan ook alles geprobeerd: vitamines, supplementen etc. etc.
Bijna iedereen heeft achteraf aan dat tijd, heel heel heel erg veel tijd de enige verlosser is geweest.
Ik hehb in totaaal wel een paarn duizend euro uitgegeven aan "kuren" die waarscijnlijk geen effect hebben gehad.

Massagetherapie kan je niet genezen van withdrawal syndroom, maar kan je wel een stukje begeleiding geven op de weg naar herstel. Ik heb op de site van Holos gekeken, daar zijn de meeste goede massagetherapauten bij aangesloten.

Hallo,

Om het op zijn zachtst te zeggen: ik ben verbijsterd door wat ik allemaal heb gelezen. Maar het geeft mij ook wat hoop: ik ben sinds 1 maand gestopt met Seroxat, ik heb ongeveer 3 jaar 10mg genomen. En ik moet zeggen: ik ben een wrak, mijn hoofd wil mee, al de rest niet... Ik heb overal spierpijn, tintelingen, elektrische schokjes waardoor ik precies even 'weg' ben, ik heb enorme concentratieproblemen, ik word soms bang (ik heb dat vroeger nooit gehad, ook niet voor het nemen van de Seroxat). En ik ben vooral heel verdrietig: ik wil zo graag stoppen met de medicatie en mijn hoofd wil wel, maar ik kan het fysiek niet. Zo stom! En ik ben al een maand zonder, dus ik wil nu niet opgeven... Gelijk ben ik enorm kwaad dat mijn arts mij dit heeft voorgeschreven: voor de buitenwereld leek het een wondermiddel: ik was net mama geworden en kreeg mijn drukke job moeilijk gecombineerd met het moederschap. Mijn man was vaak in het buitenland en ik was doodmoe: ik heb zware zwangerschapsdiabetes gehad en was dus ook lichamelijk uitgeput van het dieet en de insuline en bovendien had ik een keizersnede gehad die niet goed is genezen. Ik had ook veel bloed verloren. En toen ging ik naar de huisarts en daar ging het mis: ik wou thuisblijven van mijn werk en eens een 2-tal weken slapen terwijl de kleine gewoon naar de opvang ging, maar nee: neem een Seroxatje en al je zorgen verdwijnen. Inderdaad, dat was zo en nu zit ik ermee... Kan iemand mij wat moed geven aub? Hartelijk dank al allemaal om dit eens te lezen.

Hoi Anoniem,

Weer een schokkend verhaal en helaas niet het eerste...
Heb je ook de langere thread over dit onderwep gelezsen? Die met 75 pagina's ofzo? Daar staat echt heel veel in.

Ik wil je graag hoop geven maar je hebt buiten je schuld helaas niet het goede gedaan door te stoppen met 10 mg.
Misschien heb je geluk maar ja kan er ook zoals ik jaren en jaren ziek van zijn.

Het advies is: uiterst langzaam afbouwen met maximaal 5-10% dosisreductie per maand. Zie ook de info op deze site:
http://antidepressantwithdrawal.info/nl/home.php

JE bent er nu een maand vanaaf dus moet je de keuzse maken om terug te gaan naar 10 mg en alsnog heel langzaam af te bouwen, of niet meer terug gaan en hopen dat je tot de lucky ones hoort bij wie het binnen enkele maanden over is.
Die keuze meot je zelf maken, ik heb zelf heel veel spijt dat ik niet alsnog langzaam afgebouwd heb.

Is je huisarts bereid om hierover te praten? Inderdaad was haar advies om Seroxat te gaan slikken voor de problemen die je beschjijt totaal onzinnig, maar dat is niet alleen haar schuld, het is vooral fabrikant GlaxoSmithKline die op een zeer misdadige wijze alle afkickproblemen ontkend heeft.

Ik kan je eventueel alle info en publicaties geven waarmee je iets sterker staat. Als je wil mag je me daarover mailen.
Klaas

Ik ben trowuens erg benieuwd waarom je huisarts niet van te voren je heeft uitgelegd dat Seroxat bijna niet meer afgebouwd kan worden wegens de vreselijke en schier eindeloos durende onttrekkinsverscijsnelen.
Vraag haar dat maar eens en neem evt. wat publicaties mee.

Ik heb wat bijlagen bijgevoegd waar je misschien veel aan kan hebben. Dr. David Healy en dr. Peter VBreggin zijn wereldwijde autoriteiten op dit gebied.
Ook het artile van Pandora uit 2004 geeft aan dat dit probeem reeds lang bekend was maar de autoreiten neits hebben gedaan en blijkbaar heel andere belangen hebben dan onze veiligheid.

Uploads zijn niet gelukt maar je mag me hier wel over mailen: klausch68 (at) gmail.com.

Dag Klaas,
wat fijn dat ik nu al een antwoord van je krijg... dankzij dit forum heb ik al veel geleerd en ben ik er (meestal) van overtuigd dat die pillen echt vergif zijn. Ik wil er dan ook niet meer mee herbeginnen... Ik sta nu al een maand verder en soms gaat het heel goed: als ik veel rust neem en geen stress heb (wat heel zelden is met een druk gezin en zware job).
Ik heb werkelijk al alles van je gelezen wat er op het internet verschenen is: ook de andere fora met alle uitgebreide info. Gelukkig dat die bestaat... want ik voel mij heel erg alleen: volgens mijn arts en mijn omgeving moet ik weer aan de pillen, maar ik weet dat ik dan heel gevoelloos word: mijn zoontje moest geopereerd worden en alle mama's zaten te huilen in de poli met hun kinderen in hun armen, ik zat daar maar als een bloemzak met mijn kind op schoot, alsof het niets was. Dat wil ik niet meer!!!! Nooit!!! Maar voor mijn omgeving is het gemakkelijker als ik aan de pillen ben: ik verzet veel meer werk, ik ben sterker in onderhandelen (vooral op het werk), ik doe het hele huishouden naast mijn fulltime job (inclusief huis verbouwen e.d.) en ik klaag nooit. Zonder pillen is het wel even iets anders: dan ben ik een gewone vrouw, die uit werken gaat, eens kan wenen bij een film en al eens over de rooie gaat als een aannemer maar weer eens niet komt opdagen. Superwomen af dus... en dan begin ik te twijfelen: ben ik echt psychisch gestoord en moet ik werkelijk die pillen? ... Pfff het is niet gemakkelijk. Zoals je zei: het kostte jou 18 maanden, ik zit nog maar aan 1 maand... Jij kreeg steun van je moeder en vrienden als ik het goed heb; ik van niemand... Maar ik wil dit echt doen voor mezelf en de kinderen...

Het doorde bij mij 18 maanden voordat ik de eerste verbetering vervoer na daarvoor in een hel geleefd te hebbben die neit te beschrijven is.
MAar ook daarna had ik nog zware waves en nu 6 jaar nanafkicken ben ik emotioneel wel weer stabiel (hoewel ik nog wel de totale verbijstering van deze medische fraude voel!) maar door de restverscijnselen nog steeds arbeidsongeschikt, hoewle ik wel opdrachten vanaf huis doe waar ik mijn eigen tijd kan indelen en geen geluidsprikkels krijg...

Ik snap je verhaal en heel jammer dat je zo weinig steun uit je omgeving krijgt. Ik heb daar nog enig geluk mee gehad hoewle ik ook familieleden heb die mijn verhaal als onzin afdoen en me zelfs probeerde over te halen tot opname in een psychiatrische kliniek voor "medicijn-advies"... yeah right!

Het is wellicht een goed teken dat het al ietsje beter gaat en je betere momenten hebt.
Probleem is wel dat je een eventuele herstart zo snel mogelijk moet doen, als je over een half jaar of een jaar nog geen herstel voelt is de kans op een succesvolle doorstart veel kleiner geworden. Ook kun je niet zomaar weer een ander middel proberen, en is de psychiatrie totaal onkundig op dit geboed.

Ik heb nog de "luxe" gekregen dat ik nu ruim 5 jaar thuis zit en geen gezin heb, maar dat geldt niet voor iedereen.
Als je je werk nog aan kan (voor mij was dat totaal onmogelijk) is niet meer starten natuurlijk wel een optie.
In elk geval heel veel sterkte. En als je nog publicaties wil mag je me zoals gezedgd mailen op bovenstaand adres.
Klaas

Klaas, wat is je achtergrond eigenlijk? Ik heb het idee dat je 1 of andere hetze voert in ieder topic over antidepressiva.

Ik had was na 3 jaar gebruik, na 3 maanden weer afkickverschijnsel vrij... in 2 weken van 20 naar niets. Ja, het is doorbijten (zacht gezegd) en de eerste 2 weken zijn niet fijn.

Maja, nu na een jaar weer begonnen. Eerst met sertraline en weer overgestapt op paroxetine. Voel me weer prima.

Mijn persoonlijke achtergrond doet er niet toe, mijn ervaring met paroxetine heb ik uitgebreid beschreven.
En als je de lange draad over dat onderwerp goed doorleest weet je dat ik bepaald niet de enige ben bij wie het afbouwen op een ramp is uitgelopen.

Ik voer geen hetze maar probeer zoveel mogelijk mijn kennis te delen die voor mijzelf en velen met mij helaas te laat is gekomen. En uit de vele reacties op mijn posts blijkt dat ik dat niet voor niets doe.

Niet iedereen krijgt de gruwelijke ontwenning die ik heb gehad, maar velen ook wel. Jij hebt zo te zien geluk gehad, sommigen komen er na eenmalig gebruik inderdaad nog zonder veel ellende vanaf, dat garandeert echter nog niet dat dat een voglende keer ook zo is.

Je zegt dat je weer begonnen bent, daar zal je dan wel een reden voor hebben. Dan vraag ik me wel af wat dit middel dan "genezen" heeft... En hoe je je toekomst voor je ziet. Maar als je er de rest van je leven aan wil blijven wens ik je daar alle succes mee.
Klaas

wat fijn dat er een forum is die actueel is. Ik heb nog nooit bij een forum 'gezeten' dus een beetje onwennig..
Maar ik ben hard op zoek naar een beetje steun, vertrouwen ik weet het niet.
Ik ben 34 jaar en slik al 8 jaar 20mg paroxetine. Ik zit nu anderhalf jaar bij psychtherapie en dat is hard werken geweest maar begint te helpen. Toch wordt het nu wat verstoord door depressie die maar blijft "sudderen'.. Daarvoor ben ik op advies van mijn therapeute naar een psychiater gegaan..deze heeft me andere medicijnen gegeven die beter bij me passen, paroxetine werkt blijkbaar niet afdoende.. ik heb nu wellbutrin en dat voelt goed. De bedoeling was dat ik de paroxetine probeer af te bouwen. Wat ik ook heeel graag wil! Ik ben op zijn advies 2 maanden geleden naar 10 mg gegaan, niks van gemerkt! Nu in overleg, sinds 6 dagen niks meer.. en de afgelopen 3-4 dagen is echt een HEL! en het is precies wat ik allemaal lees..
Erg zere drukkende ogen, kan mijn hoofd en ogen nauwelijks bewegen, dronken gevoel..misselijk/braken, en huilen,huilen,huilen, alles lijkt zo onwerkelijk dat ik er bang van wordt. Het fijnste is in bed, stil liggen in het donker..
Ik heb gister contact gehad met mijn psychiater en die zei dat dat bekend is bij dit middel en dat ik erdoorheen moet..als ik weer zou beginnen zouden de dagen die ik gehad heb voor niks zijn geweest.. ik wil echt graag doorzetten, maar wordt bang van wat ik allemaal lees, het is zo wat ik voel en ben bang hier niet meer 'uit' te komen en gek te worden!

[b]daisy[/b]

ik ben trouwens niet anoniem, maar wist niet waar in te vullen.. Mijn naam is daisy..

@Daisy,
Helaas een verkeerd advies van deze psychiater. Op zich is het al heel wat dat hij zegt dat het bekend is, velen beweren nog steeeds dat je er zonder problemen mee kan stoppen...

MAar zijn advies om "door te zetten" is echt helemaal fout. Van 10 naar 0 mg is een harde en gevaarlijke cold turkey. Er is een kans dat de symptomen na enkele weken tot maanden wegtrekken maar het kan ook een jarenlange lijdensweg worden. Die vaak toch eindigt in opnieuw gaan slikken.
Het devies is: uiterst langzaam afbouwen, liefst met de suspensievorm. Ik zou terug gaan naar je 10 mg en daar eerst atbiel op worden, dat kan enkele dagen tot weken duren.
Inderdaad is dan de tijd dat je zonder was een verspilde tijd, maar je knut nog veel meer tijd verspillen door een cold turkey te willen doorzetten.

Dat is wat ik zelf wel gegdaan heb, en zit daardoor nu ruim 5 jaar in de ziektewet.

Ik heb er reeds veel over geschreven, zie ook de lange draad over dit onderwerp.

Of lees dit eens goed door:
http://toxicantidepressants.fr/nederlands/toxiciteit-van-antidepressiva.php

Onlangs is er ook vanuit de psychiatrie een initiatief gekomen over geleidelijk afbouwen van paroxetine:
http://www.tijdschriftvoorpsychiatrie.nl/issues/470/articles/9894
(je kunt een PDF openen voor de volledige tekst)

Een andere goede Engelstalige bron is:
http://www.paxilprogress.org/forums/forumdisplay.php?f=14
(Lees alle thread goed door!)

Succes en sterkte, Klaas