Goedemorgen, ik ben 29 januari naar de HAP gereden en kwam daar om 10 uur in de avond aan met erge buikkrampen en verhoging. Onderzoek en infuus met pijnstillers. Half drie in de nacht werd ik naar huis gestuurd. Niets zei men. Volgende nacht weer met vrouw samen want ik kon niet meer rijden. In de ochtend een echo en ja hoor ontstoken blindedarm. Ik stond erop voor de OK om 1300 uur. Tegen de tijd dat ik geopereerd moest worden was de blindedarm toch gescheurd. Gevolgd door een buikvlies ontsteking en een ileus. Na 12 dagen van antibiotica en tot 2 x toe een maagsonde eindelijk naar huis, maar zonder vervolg antibiotica. Na een week thuis gezeten te hebben weer verhoging en krampen. Dus weer opname ziekenhuis. Bleek nog steeds pus in mijn buikholte te zitten. Weer infuus met antibiotica. Na 5 dagen weer naar huis gestuurd maar nu wel met antibiotica kuur. Vrijdag a.s. bloedcontrole en langs chirurgie en dan hopen dat de uitslagen goed zijn. Al met al 17 dagen ziekenhuis en zeker 15 dagen thuis. Sterkte voor iedereen die dit heeft meegemaakt of nu ervaart.
Vreselijk om mee te maken, zelf heb ik 21 dagen in het ziekenhuis gelegen. Mijn blinde darm was ook geperforeerd. Ik kreeg op zondag buikpijn op vakantie in Toscane. Die maandag vloog ik pas 22.00 naar huis, achteraf gezien levensgevaarlijk. Ik moest naar de dokterspost, allemaal onderzoeken., met het grote vermoeden van een blindedarmontsteking. Maar moest tot de volgende ochtend wachten op een echo. Uiteindelijk kwam ik pas om 11 uur aan de beurt en verging van de pijn.
Vanwege het wachten op het bloedonderzoek, werd ik pas om 14.00 uur geopereerd. Maar toen had ik een geperforeerde blinde darm. Ik zat aan de antibiotica en morfine. Maar de pijn was niet uit te houden.
Ik kon niet eten, mijn maag was 2 weken van slag. Mijn darmen stonden stil. Voeding kreeg ik via een pickline in mijn arm, via de bloedbaan krijg je het dan binnen. Tot twee keer aan toe kreeg ik een maaghevel, omdat ik over mijn nek bleef gaan.
Toen het na 1,5 week iets beter ging, kreeg ik weer meer pijn. Na veel aandringen kreeg ik een scan. Daaruit bleek dat ik een abces had, die met antibiotica verholpen moest worden.
Na 2 weken kon ik langzaam weer eten. Mijn darmen begonnen moeizaam te werken, veel kramp gehad. En helaas ook veel clisma' s. Pas na 3 weken ging het de goede kant op en mocht ik eindelijk naar huis. Ik had nog antibiotica via tabletten. Pas na 3,5 maand kon ik weer volledig werken .
Ik was 11 kilo afgevallen en nog een jaar erg vermoeid.
Ik heb t 11 jaar leden meegemaakt. Niemand die het zag . Stuurde mij op spoed met prikkelbare darm syndroom. Dag daarna kroop ik op handen en voeten . Ziekenwagen wilde mij niet meenemen omdat ik de g ervoor op spoed was geweest . Ik stond erop van wel . Ik moest nog 50 meter lopen naar de ziekenwagen alleen . Daar aangekomen liet die mij aan de balie staan . Daar ben ik ineen gezakt. Blijkbaar as mijn appendix al 16 uur geknapt . De dokter heeft scanner genomen en lijkt dat ik direct onder mes moest ,dus met ringen aan direct operatie waarbij ze zei ,kan je je man bereiken . Ja ,bel maar . Na de operatie kwam ze bij mij . Ik begrijp niet at jij het gehaald hebt . Je bent nog steeds kritiek en je moet drie weken lijven . 14 dagen iks te eten gekregen ,alleen antibiotica infuuses . Ik heb t gehaald, maar ik leef nu wel met prikkelbare darm syndroom en is geen lach . De dokter van de ziekenwagen en verpleegster en bestuurder hebben straf gekregen wegens mij iet te illen eenemen en mij te laten kruipen aar de ziekenwagen . Das levenslang nergen nog kunnen beginnen . Maar ik zelf heb de grootste straf gekregen . Nooit og een normaal leven