Beste mensen.

Door dat ik een tijdje info las over ziektes en dergelijke schoot er iets me binnen. Ik ga het hier van me afschrijven want het maakt me zo ongelukkig. Ben een jongeman en 27 jaar oud. 3 jaar geleden las ik namelijk over hiv en meteen kreeg ik het benauwd en dacht meteen: mss heb ik het ook. Zo is de bal gaan rollen en door angst voor de angst (van het wachten) durfde ik niet naar een huisarts. Dus vermeed ik het maar. Jaren aan een stuk. Na x aantal jaren dan toch geweest. Krampachtig en angstig en bevend, hyperventilerend kwam ik binnen bij de dokter. Het bleek negatief. Ik dacht dus. Ok tot hier mijn angst, ik kan weer verder met mijn leven. Maar eigelijk verplaatst het zich gewoon naar andere ziektes en dingen. Daar besefte ik dat ik lijdt aan het vies beestje hypochondrie. Het sloopt me, het maakt me echt ongelukkig. Ik ben een positieve persoon en proberen het beste te maken van wat ik doe. Op mijn werk laat ik niets merken. Half jaar geleden belandde ik op de spoed met een uit de hand lopende ademhaling. Bloed geprikt en hyperventilatie was het. Week nadien voelde ik me zo ellendig en zo in de steek gelaten door mijn eigen lichaam. Maar al bij al liet ik het los. Nu een maand geleden kwam het weer terug. Getest op tekorten en heb een vitamine d tekort en ijzer. Steeds van die rare symptomen en hoe meer je op ze let hoe vaker ze terug komen... of het is selectieve waarneming. Ben nu een tweetal maanden in therapie, maar het word enkel erger. Dwangmatige ellendige gedachten met bijhorende emoties maken me echt kapot. Lijdt ik aan chronische hyperventilatie? Ook heb ik last van paniekaanvallen maar die voel ik wel opkomen en vaak betrap ik mezelf erop dat ik verkeerd adem of juist helemaal niet. Ik ben moe hiervan suf hiervan ik kan het niet meer aan. 🙁 wat raden jullie me aan? Ik ga misschien voor een fysio maar dat samen met de psycholoog en andere vaste lasten kost het me gewoon teveel. Ik zou moeten genieten op mijn leeftijd maar ik ga eronderdoor. Ellendige (voorspellende) gedachten en ga zo maar door. Na zolang strijden gooi ik ff de handdoek in de ring en ga ik gewoon letterlijk in een hoekje zitten en huilen. Wou dat ik gelukkig was of weer teruggaan naar toen het goed was als kleine jongen

Wat erg  voor je zeg.. en zo herkenbaar... het sloopt je idd...

Wat kan ik me in jou verplaatsen of ik  zelf schrijf.

1. Ik herken het ook zo... Ik denk ook vaak terug aan toen ik nog klein was zonder al deze angsten. Ik ben 24 maar geniet nergens meer van. Mijn leven staat in het teken van angst voor ziektes. Het is vreselijk zwaar om mee te leven.

Heel veel sterkte. Je bent niet alleen

Ik ben door hypochondrie erg ziek. Van mijn leven geniet ik niet meer. Mijn angst voor kanker is zo groot.. ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik geniet niet meer

Ben je in behandeling bij een psycholoog

Heel herkenbaar! Ik ben hiervoor ook in behandeling bij een psycholoog.. Wat je zegt, als je voor de ene ziekte een geruststelling krijgt komt er wel weer iets nieuws waar je bang voor wordt en over gaat piekeren.. genieten zit er dan niet meer in.. Ik probeer het googlelen af te bouwen en probeer te relativeren of de angst reël is. Hoe vaak ben je daadwerkelijk doodziek geweest of dood gegaan? Vind je bepaalde gevoelens die je in je lijf voelt herkenbaar? Zulke vragen stel ik mezelf dan.. probeer elke dag een moment te vinden om je te ontspannen dmv bijvoorbeeld meditatie, mindfulness of yoga. Accepteer het dat je bang bent en dat je er door middel van therapie wel uit komt.. (makkelijk gezegd) en je bent niet alleen!