Hoi iedereen,

Ik ben een jongen van 19 (bijna 20) jaar oud en ik voel mij erg onzeker door een diagnose binnen het autisme spectrum stoornis die ik al meer dan 14 jaar geleden heb gekregen.

 

Ik ben aanvankelijk getest doordat ik op jonge leeftijd (toen ik ongeveer 4-5 jaar oud was)  nogal apart gedrag vertoonde. Ik had last van obsessies, ik had vaste kinderen waarmee ik speelde, ik liep met veel dingen een beetje achter zoals bijv. kleuren en fietsen en ik kon (blijkbaar) niet tegen veranderingen omdat ik op de kleuterschool vaak nogal eenzijdige interesses had. Toen ik in groep 1-2 zat, zat ik in een erg drukke klas. Daarnaast was ik thuis meestal driftig terwijl ik op school erg soft was. Uit de test kwam de diagnose PDD Nos gerold.

 

De school en mijn ouders hebben daarom besloten om mij in groep 2 te laten blijven zitten. Mijn nieuwe klas waar ik toen in kwam was heel erg rustig en ik fleurde helemaal op. Ik had nog wel een aantal aparte gedragingen maar ik had op sociaal gebied helemaal nergens last van en ook met de dingen waarin ik aanvankelijk een beetje achterliep ging het steeds beter. Toen ik iets ouder werd ging het weer wat slechter met me; in de tijd dat ik in groep 3 werd ik ineens erg onzeker en ik was plotseling ook doodsbang voor onweer. Het rare aan mijn angst voor onweer was dat ik er alleen op school last van had, en niet op het moment dat ik thuis was. Toen ik naar groep 4 ging kwam ik in een drukke combinatieklas terecht en mijn problemen werden alleen maar erger. Niets leek echt te helpen, totdat de maatregel werd getroffen dat ik een eigen tafeltje buiten het lokaal op de gang kreeg. Als ik mij dan weer angstig/druk begon te voelen dan kon ik daar even rustig gaan zitten. Vanaf dat moment ging alles alleen maar beter. Het jaar daarop kwam ik weer in een rustigere klas terecht en mijn problemen begonnen te verdwijnen. Ik had op de basisschool wel een rugzakje dat in stand werd gehouden maar er werden geen extra maatregelen meer voor mij getroffen.

Ik zag aanvankelijk heel erg tegen de middelbare school op, daarom werd besloten dat ik het eerste jaar van de middelbare school iedere week een gesprek met mijn mentor had mocht ik mogelijke problemen hebben. Ik heb echter nooit problemen gehad in de brugklas.

Toen ik in de vierde van de mavo zat en een vervolgopleiding zocht begon de ellende eigenlijk pas weer. Ik had mij opgegeven voor de opleiding Jeugdzorg en ik heb erover getwijfeld of ik mijn diagnose wel of niet moest opgeven. Na overleg met mijn ouders heb ik besloten het wel te doen omdat de opleiding geestelijk zwaar zou zijn. Bij het intakegesprek bleek echter dat dit een grote fout was. Mijn diagnose werd voorgelezen waar andere leerlingen bijzaten en de twee leraressen begonnen over maatregelen die nodig waren zodat ik die opleiding zou kunnen voltooien. Zo begonnen ze er bijvoorbeeld over dat ik extra hulp moest hebben met plannen. Dit was klinklare onzin in mijn ogen, ik heb nog nooit moeite gehad met plannen. Na het intakegesprek moest ik nog eens met een sociaal werker van die school in gesprek gaan, en daarna bleek dat ik was afgewezen omdat de opleiding mij te jong vond. Ik kon mij prima in deze beslissing vinden, totdat ik erachter kwam dat klasgenoten die jonger dan mij waren wel gewoon tot de opleiding toegelaten waren.

Ik heb daarna de havo gedaan en ik wou graag verpleegkundige worden. Ik heb er toen voor gekozen om mij weer bij diezelfde school in te schrijven omdat de richting die mij interessant leek beter op het mbo aansloot en omdat die school een kwartiertje van mijn huis afligt. Ik heb nog wel over het voorval bij mijn inschrijving bij de opleiding Jeugdzorg nagedacht, maar ik rekende erop dat ik een nieuwe kans kreeg. Nou mooi niet. Ik kwam in een klas terecht met alleen maar meisjes waarvan de meesten ook nog eens 3-4 jaar jonger dan mij waren. Daardoor vond ik het aanvankelijk moeilijk om te aarden maar toch lukte het mij wel om een beetje een groepje te vormen. Echter, op mijn vierde officiële lesdag, moest ik op gesprek komen bij mijn loopbaanbegeleider die ik alleen op twee van de introductiedagen gesproken had. Zij begon erover dat zij zo duidelijk kon zien dat ik anders was dan de andere leerlingen omdat ik blijkbaar 'sloom praat' en 'niet direct reageer als iemand mij iets vraagt'. Daarnaast begon ze er ook nog over dat ik perfectionistisch was terwijl ze me amper kende. Zij kwam toen met precies dezelfde diagnose aan die ik oorspronkelijk heb gekregen. Ik ontkende maar ze bleef aandringen en zeuren dat ik ,in het geval dat haar 'vermoeden' juist was, extra begeleiding moest hebben op de school en met de stage. Ik heb toen het besluit genomen om te stoppen met de opleiding omdat ik niet zat te wachten op extra begeleiding. Ik heb de middelbare school zelfstandig afgerond terwijl die weg ook niet altijd even makkelijk is geweest. Waarom zou ik dan nu ineens wel extra begeleiding nodig zijn?

 

Ik zit nu te twijfelen over een vervolgopleiding en opties waar ik over nadenk zijn hbo verpleegkunde en de pabo. Maar de ervaring op mijn laatste opleiding heeft mijn zelfvertrouwen behoorlijk aangetast.   Ik durf eigenlijk geen sociale opleiding meer te doen door mijn laatste ervaring terwijl ik twijfel of de diagnose wel juist is. Tegelijkertijd lijken de beroepen van verpleegkundige of meester op een basisschool mij nog steeds heel erg leuk. Ik heb natuurlijk in een ver verleden veel problemen gehad maar als ik nu de kenmerken van PDD Nos teruglees dan herken ik mijzelf niet in veel van de kenmerken.

• Ik kan goed de emoties van anderen herkennen. Ik begrijp non-verbale communicatie ook meestal goed.
• Ik heb er soms weleens moeite mee om vriendschappen aan te gaan, maar dit komt vooral doordat ik de drang heb dat ik door iedereen aardig gevonden wil worden. Daardoor vind ik het soms ook wel lastig om een gesprek te starten of om met een vreemde te gaan praten. Maar het is niet zo dat ik altijd eerlijk ben en sociaal ongepaste uitspraken uitkraam. Ik heb op de basisschool altijd wel vrienden gehad en op de middelbare school was het iets gecompliceerder omdat ik meerdere keren in een nieuwe klas terechtkwam waar ik niemand kende maar toch wist ik me over het algemeen wel staande te houden. Ik maakte vaak wel een paar vrienden en over het algemeen kon ik het met veel mensen op school gewoon goed vinden.
• Ik heb geen last meer van kenmerken waarop ik vroeger getest ben. Zo heb ik geen last meer van obsessies en is mijn motoriek gewoon goed.
• Ik ben helaas ook analystisch niet zo heel sterk. Ik zou willen dat ik wat beter was in kaarten lezen en dat ik wat meer ruimtelijk inzicht had. Daarnaast was ik op de middelbare school ook beter in de alfavakken dan in de bétavakken.
• Ik kan best tegen veranderingen. Ik houd alleen niet van hele grote veranderingen, zoals bijvoorbeeld een nieuwe school of baan, maar ik geloof niet dat ik daarin de enige ben.

Eigenlijk zijn er maar een paar punten waarin ik mezelf herken. Ik herken mezelf wel een klein beetje in de sociale problemen, ik heb veel last van faalangst waardoor ik  wel (een beetje) een perfectionist kan zijn en ik heb soms moeite met samenwerken. Dit komt doordat ik één jaar op de middelbare school in een klas terechtkwam waarin over het algemeen veel gepest werd en waarin ik zelf vaak met groepsopdrachten overbleef. Het is niet zozeer dat ik een hekel heb aan samenwerken, het is meer dat ik altijd een beetje de angst ben blijven houden om over te blijven.

Verder ben ik vaak wel redelijk serieus maar ik heb niet zozeer het gevoel dat dit door PDD Nos komt. Ik ben best wel verlegen en daarom vind ik het lastig om soms mijn emoties goed te uiten. Mocht ik ervoor kiezen om Verpleegkunde of de Pabo te gaan doen, dan zou dit zeker een verbeterpunt voor mij zijn.

 

Ik heb er weleens over nagedacht om een nieuwe psychologische test te ondergaan maar ik twijfel omdat ik bang ben dat de ggz niet van mijn oude diagnose afwijkt. Tegelijkertijd wil ik mijn oude diagnose van PDD Nos achter me laten omdat ik niet langer mijn toekomstige loopbaan wil laten beïnvloeden door mijn onzekerheid over mijn diagnose.

Zouden jullie mij advies kunnen geven over hoe ik het beste met mijn probleem om kan gaan?

 

Liefs,

 

Salas

 

P.s, bedankt dat je mijn lange verhaal hebt gelezen 😉

Bespreek het met je huisarts en laat dan inderdaad een nieuwe test doen

Bedankt voor je reactie!

Ik moet binnenkort vanwege een andere reden nog bij de huisarts langs en dan ga ik mijn probleem i.v.m mijn diagnose aankaarten.

 

Ik heb er weleens over getwijfeld om een nieuwe test te gaan doen maar ik heb het nooit gedaan omdat ik bang ben dat de ggz niet van de diagnose af zal zien. Ik heb immers vroeger wel enige problemen gehad en ik begrijp daardoor ook wel waarom ik destijds de diagnose heb gekregen.

Hi,

Je kunt inderdaad een doorverwijzing naar de psycholoog aanvragen en daar onderzoeken of er (nog steeds) sprake is van ASS. Ik wil je wel meegeven dat je niet altijd hoeft te voldoen aan alle kenmerken om positief getest te worden én daarbij is het ook geen straf als je positief getest wordt.

Vervelend dat je in het verleden zo bent behandelt, helaas zie je dit tegenwoordig nog redelijk vaak en weten die mensen vaak niet hoe ze met je 'beperking' om moeten gaan of zoeken ze simpelweg naar 'dingen' bij anderen om maar iets te kunnen zeggen(vaak omdat ze zelf onzeker zijn). Als JIJ er van overtuigd bent dat je thuishoort op een sociale studie zoals de Pabo, SPH, MWD of wat dan ook dan moet je er 100% voor gaan! en geloof mij maar, vaak zijn de mensen die jou vertellen dat je niet genoeg bent, afwijkend gedrag vertoont of extra begeleiding nodig hebt zelf super kansloos en halen ze er erg veel voldoening uit om random mensen naar beneden te halen. Wat overigens wel vaker voorkomt bij mensen met ASS of een stoornis die gerelateerd is aan ASS (NLD, ADD, ADHD ed.) is dat ze een rijk gevoelsleven hebben én een goede intuïtie , dit zal in een sociale studie goed van pas komen en kan jou dus zeker verder helpen.

Ten slot: als er uit dat onderzoek komt dat er ASS problematiek is en ze bieden je begeleiding aan vanuit die instelling, veeg dit dan niet meteen van de baan en overweeg het eens goed. Dit kan namelijk een positief effect hebben op je resultaten tijdens je studie én daarnaast denk ik dat ze jou goede vaardigheden aan kunnen leren die je altijd kunt gebruiken in het dagelijks leven.

Groetjes

En ohja, je HAVO diploma behalen zonder extra begeleiding vind ik sowieso al super knap!

Eigenlijk is het van den zotte dat je je leven lang achtervolgd kan blijven worden door een diagnose die je als kleuter zonder enige inspraak krijgt.

Ik zou de volgende opties overwegen:

1. Als je geen klachten hebt, behalve een beetje verlegenheid en nog wat ellende die voortvloeit uit je diagnose, zou ik gewoon de diagnose verzwijgen en je eigen leven in gaan richten. Je bent in beginsel niet verplicht anderen over je diagnose in te lichten.
2. Om wat zekerder te zijn van je zaak zou je misschien aan kunnen kloppen bij een psycholoog en daar dit probleem voor kunnen leggen. Je kunt je door de huisarts laten verwijzen, maar er zijn ook andere verwijsmogelijkheden, bijvoorbeeld via maatschappelijk werk. Dan omzeil je het medisch circuit zoveel mogelijk. Daarbij zou ik dan een vrijgevestigde psycholoog proberen of een kleine praktijk, maar niet de hulpverleningsfabrieken die ze vroeger RIAGGs noemden.

Je weet zelf het best of je iets mankeert en als er later toch iets aan de hand blijkt te zijn kun je altijd nog hulp zoeken.