Het is een onwijs lang verhaal, maar alsjeblieft vind de tijd en motivatie om het goed door te lezen. Bij voorbaat dank!
Op 26 februari heb ik mijn sleutelbeen gebroken. Dit was een nette breuk waarbij beide delen nog aan elkaar zaten. Zes weken mitella en rust voorgeschreven, niks aan de hand zou je zeggen. Maar op 1 maart schrok ik zodanig dat de breuk verschoof. Het sleutelbeen was nu echt door midden en de botdelen stonden ver van elkaar af.
Op 5 maart is besloten om op 12 maart het sleutelbeen operatief dmv een plaatje te herstellen (Osteosynthese). De wond was onderhuids gehecht (enkele steekjes) en afgedekt met hechtpleisters.
Op vrijdag 23 maart zijn de hechtpleisters verwijderd. Op zaterdag 24 maart werd ik wakker met een slaaphemd besmeurd met wondvocht. Transparant en soms licht rood/roze niet ruikend, iets wat plakkerig dun wondvocht (geen gele dikke pus oid) vloeide uit een klein gedeelte van de wond. Het vloeien hield maar aan (wond was zondagavond dichtgegaan maar maandagavond na het opzetten van de wondweer deels op dezelfde plek open gegaan/gebarsten).
Niet wetende wat te doen ben ik dinsdag 27 maart bij de huisarts langs gegaan. Zij heeft een monster van het wondvocht genomen en voorgeschreven: Amoxicilline/Clavulaanzuur mylan tablet 500/125 mg, 3x pd 1 tablet icm omeprazol 20 mg 1x pd.
Op woensdag 28 maart teruggeweest naar poli chirurgie voor wondcontrole (nav huisartsbezoek). De chirurg in opleiding maakte zich geen zorgen en gaf aan dat wondvocht normaal is. Ze wilde antibiotica en wondkweek afwachten.
Op woensdag 4 april naar poli chirurgie controle. Het vloeien was gematigd en uit de kweek was niks naar voren gekomen (geen bacteriele infectie). Wond (litteken) begon te wijken op de plek waarhet wondvocht vloei(de) en er vormde zich een dun vliesje met daaronder rood vocht, het was niet opgezet. De chirurg in opleiding vond dit niet zorgwekkend en wilde nog even afwachten ook omdat er niks uit de kweek was gekomen.
In de weken die volgde stopte het vloeien, maar de wond bleef rood en het dunne vliesje werd dunner en het onderliggende wondvocht liep niet op, dus bleef daar zitten en de wond zetten ook neit op. Toch maakte ik mij zorgen en ben ik op woensdag 18 april teruggegaan naar poli chirurgie. Het eerder genoemde vliesje was onwijs dun, als ik erop drukte kon ik het nummer van het plaatje lezen en de oplosbare hechtingen begonnen ook naar buiten te groeien. Kortom echt een horrorplaatje. De dag ervoor (17 april) was het vlies deels open gegaan doordat de onderliggende hechting eruit groeide. Wond vloeide weer (heel rustig, kleine hoeveelheden, zelde soort wondvocht als voorheen.
Op woensdag 18 april dus naar poli chirurgie. De co-assistente riep bij het zien van de wond een chirurg erbij. Dit was voor het eerst in alle keren dat ik een chirurg de wond kwam beoordelen. Alle voorgaande keren (op het intake gesprek voorgaande ad operatie en de operatie zelf) ben ik geholpen door verschillende chirurg in opleiding en/of co-assistenten. De chirurg schrok behoorlijk van de wond en schreef per direct voor: Clindamycine 300 mg, 3x pd 2 capsules icm omeprazol 20 mg 1x pd 1 capsule.
Op vrijdag 20 april heeft deze chirurg het plaatje verwijderd en een litteken correctie uitgevoerd dmv onderhuidse oplosbare hechtingen (1 draad over de gehele lengte van de wond) en hechtpleisters. De breuk was matig tot niet hersteld (mogelijk door de infectie?) en op woensdag 25 april moest ik terugkomen bij deze chirurg op poli chirurgie.
Op woensdag 25 april zag de wond er mooi en rustig uit. Ik gaf aan dat ik door de antibiotica niet meer kon eten en drinken van de pijn in mn maag. De chirurg vroeg het vol te houden en proberen de kuur af te maken. Op dat moment kon ik nog maar 3x pd (voor medicatie) eten en drinken. De chirurg zei rustig aan te doen en voorzichtig te zijn ivm de matige herstel van de breuk. Die avond schrik ik echter (weer!!) en breek ik wederom mn sleutelbeen. Voor mn gevoel staat hij weer hetzelfde als eerst: ver uit elkaar waarvan 1 deel omhoog staat mar dit keer tegen een recente operatiewond drukkend/wrijvend. Dit wordt bevestigd wanneer ik vrijdag 27 april (durfde niet eerder, schaamde me) bij de eerste hulp een foto laat maken. Ivm infectie durven de artsen niks te doen en wordt ik naar huis gestuurd en moet ik van de Clindamycine overstappen naar een nieuwe kuur (Clindamycine niet afmakend) Amoxicilline/clavulaanzuur mylan 500/125 mg, 3x pd 1 tablet icm Omeprazol 20 mg. Ik geef wederom aan dat ik onwijze maagpijn heb, maar moet evengoed beginnen aan de nieuwe antibioticakuur.
Met een sling en nieuwe antibioticakuur naar huis gestuurd. Op zaterdag 28 april kan ik niet meer eten (zuivel, fruit) danwel drinken (water!!) zonder hevige maagpijn en misselijkheid. Op advies van een kennis (verloskundige) stop ik op 28 april ook met deze nieuwe voorgeschreven antibiotica kuur.
Op woendag 2 mei moest ik ivm mogeijke perforatie terugkomen bij poli chirurgie wondcontrole. Hier geef ik aan dat ik gestopt ben met de antibiotica, geen reactie kreeg ik hierop. De hechtpleisters worden verwijderd en ik krijg een Tricodur Clavicula aangemeten om de breuk naar beneden te duwen en mn schouders te fixeren. Sling moet af.
Op woensdag 9 mei is op de foto geen botherstel te zien. De dokters zeggen dat dit mogelijk door de infectie komt. Ik moet op 30 mei as terugkomen voor een foto en dan gaan ze kijken of en zo ja wat ze gaan doen.
Is dit een normale gang van zaken? Ik heb het gevoel aan het lijntje gehouden te worden en dat de artsen niet écht weten wat ze moeten doen en dus maar wat doen. Ook wordt ik niet systematisch door 1 en dezelfde arts behandeld en wordt ik voornamelijk beoordeeld door chirurg in opleidingen. Deze mensen hebben al hun artsendiploma, maar ik vraag mij toch hun deskundigheid af.
Momenteel heb ik veel (bot)pijn, kan en mag ik niks en heb ik het gevoel dat er veel alternatieve zijn (botgroeistimulatie, pennen, botprothese).
Graag hoor ik van iemand zijn of haar deskundige mening danwel ervaring.
Alvast hartelijk bedankt!