Om een heel lang verhaal kort te maken, ik heb ernstige gezondheidsschade geleden door het gedrag van mijn huisarts. Het dossier niet op orde hebben van het dossier (zooitje), de mening van zijn voorganger grotendeels overnemen, onverantwoord omgaan met medicijnen (ook off label), hanteren van een verborgen agenda, liegen (!), spelletjes spelen, proberen (achter mijn rug) over mij te beslissen i.p.v. met mij.
Hij is een oude rot, dus de WGBO die ik hem enige tijd heb laten lezen kende hij blijkbaar niet (goed) ...
Gelijk hebben en gelijk krijgen zijn twee verschillende zaken ... Medisch Tuchtcollege duurt minstens een jaar en is er voor de artsen, civiel recht: bewijzen geleden schade en oorzakelijk verband, strafrecht: een arts moet je zo ongeveer met een mes te lijf gaan als je daar iets mee wilt.
Er is geen sensationeel "bewijs" zoals een CT-scan die een medische fout aantoont.
Ik geloof er niets van dat er medisch niets kan, maar als ik naar een andere (huis)arts ga en mij onderwerp aan diagnostiek ... de uitkomst zal variëren van "medisch overklaarbaar" tot "psychisch/psychiatrisch" tot "ik weet het niet". De werkelijke oorzaak is iatrogene schade, en die conclusie zal een andere arts niet zomaar stellen. Helaas is de volgende stelregel maar al te waar: eerst komt het belang van de arts, dan dat van de collega arts, dan dat van de patiënt.
En wat weet een huisarts ? Heel weinig. De huisarts kon wel "zien", maar het luisteren en denken ging dus goed mis ... O.a. tunnelvisie. Hij heeft het in pakweg 4 jaar verklooit.
Hij weigert toe te geven dat er tenminste één medische fout is gemaakt hoewel hij heel goed weet dat hij fout zit, zijn suggestie is een "second opinion" wat natuurlijk vragen is om problemen ... Hij had het over zijn collega in de praktijk, maar die gaat natuurlijk mijn huisarts echt niet afvallen.
En je hebt natuurlijk een op het eerste gezicht een volstrekt onbegrijpelijke situatie. Een hutspot van onbehandelde en grotendeels niet onderzochte gezondheidsproblemen, effecten van "medicijnen" etc.
Huisartsen weten zo weinig ... cru: je hebt de "akkefietjes" die de huisartsen zelf af moeten handelen ("pluis") en het voer voor specialisten ("niet pluis"), die natuurlijk grotendeels volgens het boekje willen werken.
Het enige wat je tegen dit soort gedrag kan beschermen is een hele goede relatie met de huisarts, die dan ook nog open en eerlijk is. Maar de schade is er. En als je dan zegt "ik zie niks": wat wil je dan zien ? Het is geen eczeem ...
De huisarts is het heilige huisje. Maar hoe kan een huisarts zorg dragen voor coöordinatie van de zorg als hij in de kern geen idee heeft waar hij mee bezig is ? (en hij zijn medische fouten niet wil toegeven).
Het gevaar van de huisarts als poortwachter.
Suggesties ?
Mijn bovenstaande vraag: te lastig, vervelend, je weet niet wat je er mee aan moet ?
Ik weet niet precies wat je wilt... er zijn een aantal mogelijkheden maar die heb je al "afgeschoten" (tuchtcollege, civiel recht, second opinion). Er is nog een regionale klachtencommissie huisartsen...maar dat is dan zo'n beetje de laatste mogelijkheid
Snap ik.
Het is knap lastig. Het medisch tuchtcollege is er voor de artsen zelf (oorsprong: de "rotte appels" er uit halen, zodat de geode artsen niet onder de kwade lijden) en niet de patiënten, civiel recht: medische fouten wel te bewijzen, maar schade is al wat laster om nog maar te zwijgen van keihard bewijs tussen aantoonbare schade èn causaliteit. Second opinion ? Kan al gauw "papagaaien" worden, "weet het niet", dan met/zonder dossier (dossier is nu juist probleem). Klachtencommisie huisartsen zal wel geen meerwaarde hebben boven het medisch tuchtcollege. De slager die zijn eigen vlees keurt. Ik heb me al wel ingelezen, en contact gehad met letselschadebureau's.
Normaal wel een nieuwe arts een "diagnose" stellen, medische fout collega is niet iets wat men snel zal roepern ("jammer dat het zo gegaan is").
En in de kern ... een huisarts weet zo weinig ! Ze kunnen meestal (!) wel omgaan met de akkefietjes en de simpele doorverwijzingen voor min of meer bekende ziekten. Maar verder ...
Je hebt nog het IGZ, maar dat doet niets voor individuele gevallen. In Nederland is er geen onafhankelijk orgaan/toezicht.
Stel, ik zou naar een nieuwe huisarts gaan ... ik kan me moelijk voorstellen dat die een collega gaat afvallen ... Ik denk dat er medisch nog wel wat kàn, maar dat is dan niet volgens het boekje en goedkoop zal het ook wel niet zijn.
Sorry voor deze lastige vraag. En ja, de huisarts lijkt (?) diegene te zijn die de "noodzakelijke zorg" moet coördineren !
Mij is eerlijk gezegd nog steeds niet helemaal duidelijk wat je nou precies wilt. Iedere mogelijkheid tot klagen ( in de zin van klacht indienen) boor je de grond in, en heb je een negatief beeld over, ook een second opinion door een andere arts geef je geen kans. En daarmee zeg ik overigens niet dat het allemaal je eigen schuld is. Beslist niet.
Stel, ik zou naar een nieuwe huisarts gaan … ik kan me moelijk voorstellen dat die een collega gaat afvallen … Ik denk dat er medisch nog wel wat kàn, maar dat is dan niet volgens het boekje en goedkoop zal het ook wel niet zijn.
Moet die dan perse een collega afvallen om je te kunnen helpen?
Dat is dus wat ik niet helemaal begrijp. Wat wil je? Wil je erkenning van de fouten die door een arts gemaakt zouden zijn? Wil je een schadevergoeding? Of wil je de mogelijkheden bekijken om tot een oplossing van je klachten te komen?
Ik kan me natuurlijk vergissen, maar op dit moment, lijkt het zo, met dat wat je schrijft, dat je voor geen enkele optie open staat of in ieder geval elke optie onmogelijk acht.
En in de kern … een huisarts weet zo weinig ! Ze kunnen meestal (!) wel omgaan met de akkefietjes en de simpele doorverwijzingen voor min of meer bekende ziekten. Maar verder
Ook dit is een onjuiste weergave. Je generaliseert alle huisartsen omdat jij een slechte ervaring met jouw huisarts hebt. De huisartsenopleiding in NL behoort tot de beste van de wereld. En doorgaans allemaal kundige mensen. En nee ze kunnen niet in alles gespecialiseerd zijn. Worden er fouten gemaakt? Uiteraard maken ook huisartsen net als alle andere mensen fouten.
Ik begrijp uit je teksten dat je problemen hebt ondervonden en dat je gefrustreerd bent over de gang van zaken. Maar om vooruitgang te boeken zul je voor dingen open moeten staan. En dat doe je nu eigenlijk helemaal niet. Je moet niet alles uitsluitend negatief blijven benaderen. Zo kom je namelijk ook niet verder.
Het probleem is, dat huisartsen meestal uitstekend om kunnen gaan met het "eenvoudige handwerk" en dat ze de bekende ernstige aandoeningen meestal ook wel kunnen herkennen ...
Ik geloof er niets van dat de Nederlandse huisarts zo geweldig is. Beter dan elders ? Nee. Volksgeloof, wat de artsen en verzekeraars ons willen doen geloven.
Wat ik in de eerste plaats wil, is erkenning. Pas dàn kan er op een zinnige manier iets gedaan worden. Voor zover er nog wat gedaan kan worden, het is altijd al een verschil of het meteen goed gaat of dat er jaren later nog wat moet gebeuren.
Normaal zal een huisarts een diagnose gemaakt. "mijn collega heeft u de vernieling in gewerkt" is niet iets wat een arts snel zal zeggen. Tenzij hij het echt kan zièn. En zelfs dan. Met alleen luisteren en nadenken gaat het alleen al zo snel mis ... Bij sommige artsen mag je al blij zijn als ze een pil als a<span class="st">mitriptyline voor willen schrijven.</span>.. Het is al gauw "natuurlijk verloop", het zal wel aan de patiënt liggen , leer er maar mee leven ...
Huisartsen weten echt heel weinig ... mijn huisarts heeft ook toegegeven "ik weet van alles een beetje". "you know enough to be dangerous". "een beetje"' is vaak niet genoeg.
En als gezondheidsproblemen door elkaar heen lopen ...
Het spijt me dat mijn houding wat negatief lijkt, maar dat is de reflectie van wat er in de afgelopen jaren gebeurd is. Ik heb gemerkt hoe artsen elkaar steunen, elkaars mening overnemen, de bal naar elkaar toe spelen, vaak achter mijn rug om ... dat dossier is een horrorverhaal.