Zes maanden geleden is mijn zusje (24 jaar) met een hersentumor (glioom graad IV)gediagnositeerd. Zij werd bestraald en volgestopt met medicatie, tot wel 25 pillen per dag en vervolgens kreeg ze twee chemokuren. Zij is ook verlamd geraakt aan de linkerlichaamhelft. Vandaag heeft ze te horen gekregen dat de behandelingen geen effect hebben gehad, de tumor is gegroeid. Zij kunnen NIETS meer voor haar doen, zij gaat DOOD. Ik vind het zo erg, de pijn is niet te beschrijven. Zij was bloedmooi, intelligent en zo lief. Nu is zij kaal en verlamd en zo moe. Door haar ziekte heen heeft ze zich zo sterk gehouden en altijd volgehouden dat zij de hersentumor zou overleven. Een verschrikkelijke ziekte, een marteling is het.Ik blijf mij afvragen waarom het leven zo hard kan zijn. Zij heeft een zoontje van 5 en ik weet niet hoe hij het zonder haar moet doen. Was het maar een nachtmerrie. Ik kan mij niet voorstellen dat zij er straks niet meer is, dat ik haar nooit meer kan zien of spreken. Zij is te jong om te gaan. Wij zouden samen oude omaatjes worden..
wat een vreselijk bericht!
het leven kan soms zo verschrikkelijk hard zijn en je snapt niet dat dit jonge mensen zo maar kan overkomen.
de jonge schrijver Karel Glastra van Loon heeft dit zelfde ook gehad, ook hij had een vrouw en jonge kinderen, ook hij is overleden, ik vond dit ook zo vreselijk om te lezen. het is een vreselijke vorm van kanker.
ook jouw bericht raakt me, maar het is zo vreselijk dat er bijna geen woorden voor zijn en een oplossing er niet is.
ik hoop dat je in een God geloofd of in het Paranormale, zodat je weet dat ze straks ook bij je is, alleen op een andere manier, misschien troost dit je dan een heel klein beetje.
wees sterk, sta haar en haar gezin bij, praat veel, en praat nu en later veel met haar zoontje, voor hem ben jij heel belangrijk!
wens je heel veel kracht en moed, op een of andere manier zal het je toch lukken om er voor haar te zijn en je zult er mee moeten leven hoe moeilijk ook.
groetjes, Brenda
Bedankt Brenda voor je bericht. Soms kunnen woorden zo krachtig zijn en je steun geven. Ik geloof in God en ik hoop dat ik straks als zij er niet meer is, haar ook daadwerkelijk bij mij kan voelen. Ik zal proberen veel bij haar te zijn en alles tegen haar te zeggen, al schieten woorden soms te kort. Ik zal mijn allerbest doen om voor zoontje zijn en haar altijd koesteren. Ik hoop op kracht om deze harde en verschrikkelijke waarheid te accepteren..
Wat een vreselijk verhaal!
Ik zit nu in de begin periode hiervan.
We hebben 2 weken geleden te horen gekregen dat mijn zusje van 9 jaar een hersentumor heeft.
We zijn hier heel erg van geschrokken.
In die 2 weken is er heel veel gebeurd.
Ze is geopereerd en er 80% van de tumor weggehaald, als ze alles weg zouden halen, was de kans heel groot dat ze verlamd zou worden..
In deze 2 weken hebben we al veel meegemaakt, al up en downs gehad. Zo zie ik me zusje helemaal inzakken en het andere moment heb ik de grootste lol met haar.
Volgende week hebben mijn ouders een afspraak in het ziekenhuis en dan krijgen ze het stappenplan voor de radiotherapie & chemotherapie.
Mijn zusje; met blauwe ogen & heel mooi lang ( tot haar kont ) blond haar.. het gaat eraf..
Ik vond het vreselijk om te horen, maar me zusje zegt: zolang ik maar beter word! vrijdag gaan we het al afknippen tot haar schouders ..
Gelukkig is ze heel erg sterk.
Ik zoek iemand waarmee ik hierover kan praten, het liefst iemand die het zelfde mee heeft gemaakt..
Ik zit nu in me examenjaar en heb over 2 weken me examen.. Hoe ga ik hiervoor leren? Ik heb geen idee.
Het maakt mij en ons gezin nu al kapot, en het is 'pas' 2 weken ..
Hopelijk kan iemand mij helpen.
Liefsss,