Zelfde probleem hier. Ik ben 20 jaar en mijn moeder is al ongeveer 10 jaar zwaar alcohol verslaafd. We zijn/waren een prachtig gezin van vijf kinderen maar mijn moeder heeft ons gezin verscheurd. Het wordt alsmaar erger. Ze werkt amper nog en verwaarloost ons volledig. Ik ben er zeer zelfstandig door geworden, maar ik ben heel ongelukkig. Het is verschrikkelijk om mijn vader, broer en zussen er zo onder te zien lijden. Ik wil graag alleen gaan wonen want ik kan het allemaal niet meer aanzien maar ik wil hen niet in de steek laten.

Veel sterkte aan iedereen die dit doormaakt, alcoholisme is een verschrikkelijke ziekte!

Mijn moeder is zelf 25 jaar alcoholis geweest, en ze is er nu van af. Ik wil er graag met je over praten als je iemand nodig hebt die je goed kan begrijpen. Alles wat in je bericht staat heb ik ook meegemaakt. ik ben nu 18 jaar en mijn moeder is net 2 jaar clean omdat ik drastische maatregelen heb genomen en zij eindelijk het licht zag. Ze moeten het voor hunzelf doen, stoppen. Niet voor een ander. En zolang ze dat niet in zien en het niet willen.. valt er helaas weinig aan te doen. 🙁

Ik wens iedereen die een familie lid heeft die alcoholist is heel erg veel succes en ik hoop echt dat het goed komt.. Neem het ze niet té kwalijk.. ze doen het meestal omdat ze erg veel emotionele pijn beleven en ze zijn gevoelsmensen, heel gevoelig, als ze dat niet waren waren ze ook sterk genoeg om nee te zeggen tegen de drank en in te zien dat ze een drank probleem hebben.

oprecht, en uit mijn hart, succes.

Als eerste: het spijt me te horen dat je in zo'n situatie zit.
Naast de goede (!) adviezen die je hier al krijgt, wil ik nog iets toevoegen: je kunt ook heel praktisch dingen doen.
Alcoholisten kunnen onder curatele gesteld worden. Hierdoor kun je bijvoorbeeld voorkómen dat iemand zijn / haar geld in gevaar kan brengen. Een advocaat kan je vertellen hoe je dit aan kunt pakken. Door onder curatele stelling kun iemand worden beschermd in praktische zin. Meestal is het de partner van de alcoholist die aangesteld wordt als curator. Het kan ook een andere volwassene zijn (mag zelf geen drankzuchtige zijn en ook niet geestelijk labiel).
In jullie geval kan het wellicht een oplossing bieden. De curator heeft namelijk ook de mogelijkheid gezondheidsbeslissingen te nemen. Ook kunnen financiële beslissingen worden genomen door de curator. Hiermee kan het gezin worden veilig gesteld.
Op die manier kun je zelf ook het gevoel van 'macht over je eigen leven' weer terug krijgen. Je hoeft jezelf niet over te geven aan de machteloosheid die veel kinderen en partners van een alcoholist voelen.
Verwacht wel weerstand van haar. Maar laat je niet verleiden tot ruzie. Je mag je eigen leven en toekomst beschermen.

Hallo,

Klinkt allemaal zo bekent wat hier geschreven word. Heb tranen jn me ogen. Mijn moeder en vader toen ik 6 was al gescheiden (vader is in 2011 overleden) zijn beiden alcoholisten meer als 50 jaar lang drinken ze al ik zelf ben 37 jaa. mijn vader gaf het toe en als het te veel werd stopte hij ook tijdijk. Soms lag hij met zijn suiker 3dg in bed m ging met de ha naar zijn huis bang dat hij dood in huis zou liggen. E of me werkgever die ging mee. Uiteindelijk is hij overleden aan een beroerte en 3 bijpassen en een nieuwe hartklep en een bacterie overleden. Mijn moeder is een rot mens. Drjnkt zoveel dat niemand of weinig mensen het zie .lijkt net of ik de enigste ben die het gauw ziet. Mijn stief ader heeft een bord voor zijn hoofd erg jammer. Hij had allang weg moeten gaan bij haar. Ze drinkt jenever 3 flessen 2 ene flessen en 2 flessen wijn in een week gerust. Tenminste vroeger deed ze dat, denk zelf sat ze nu veel meer drinkt. En gewoon liegen. Ik doe alles fout zij niet zij is zo goed bezig. Ze wil niet geholpen worden. Ze mag totaal niet met me kinderen samen zijn. Een buurvrouw doet het wel..... Mijn dochters van 8 en 5 vinden dat oma raar doet en vaak poepjes laat. En raar doen. En mijn meiden eten niet veel maar zei eet echt heel weinig en is altijd erg mager geweest. Ze drinkt vaak citroen sap heb gelezen dat zuivert je lever..... Alles voor bedacht. En als we weg gaan bijna zege ze als de deur net dicht valt van de auto. Mama oma deed wel heel raar. De jongste zegt wem djngen ze begrijpt wel wat maar nig niet heel precies wat. De oudste weet het daar kon ik niet meer om heen ze is niet gek. Ik werd van de week weer voor schut gezet. Ik moest me zaakjes verergeren regelen had wat uit geleend maar niet terug gehad. Maar lag aan mij. Me stief vader zei je overvalt me. Waarom bel je daar nj over moet je op een ander moment doen. Maar maak nieg uit wanneer ik bel ligt toch altijd aan mij. We hebben echt dure kado.s gekregen ergo lief (omkoping?) Maar ze reageerd ook net als een klein kind ze staat erop om bijvoorbeeld mee te gaan naar iets. Heb gezegd nee ik ga niet er is geen plek. Dan Moet ik naar iets gaat is verder weg om toch mee te gaan zo dat ze als nov mee kan rijden. Ik blijf volhouden NEE is voor mij te ver en kost mij te veel energie. Dan kan ze net zo reageren als kind wat geen snoepje krijgt. En wie krijgt de schuld ik. Heb jaren geen kontact gehad met haar al vanaf me 15 de jaar. Tot 3 jaar geleden 🙁 heb er nu wem weer spijt van. Ik drink niet me broer lust op zijn tijd een biertje ene zus lust graag wel wat en eet ook erg slecht.wie weet en me oma was ook alcohol verslaafd. Ze vond het maar raar die flessen opruimen en dat ze gek was met zoveel alcohol drjnken. Ze moet naar zich zelf kijken maar dat doet ze niet. Volgens mij heeft ze de ziekte korvatof zoiets. Alles klopt. Mijn dochrer is chronisch ziek vind ze erg maar al die dokter bezoeken vind ze zo.n onzin..... Mijn ex schoonmoeder was mijn moeder zo lief echt een schat ook al was het uit met haar zoon ik bleef haar dochter. Helaas leeft zij niet meer. En mijn moeder wel onkruit vergaat niet. Gisteren ruzie gehad. En alles komt weer naar boven van vroeger doet pijn heel veel pijn. Van de laatste paar jaar dat er weer contact was was het wel oke maar nu de laatste tijd ze drinkt zo veel dat ze dingen 4x aan mij vraagd en we gingen eren in een restaurant ze liep haar even wicht re zoeken km re kunnen blijven staat als mijn kinderen sat had gezien was ik weg gegaan. Die waren lief aan het spelen in een speelkamer. Ik denk sat ik nood gedwongen het contact moet verbreken ook in het belang van me kinderen. Mijn relatie loopt ook al niet lekker zo zielig opa in 2011 overleden en andere(schoonvader) opa nu in 2015 oma doet raar word alles word te veel ik zie dan helemaal niemand meer van de familie. Voel me erg alleen ondanks me kinderen om me heen heb. Voelen jullie je nooit alleen?

ik heb het contact met mijn drinkende moeder verbroken,omdat ik niet meer tegen de schaamte,rotopmerkingen en stress kon en er zelf aan onderdoor dreigde te gaan.ze blijft hulp weigeren en liegt en ontkent,maar het laat me koud .ik heb een hekel aan haar gekregen en heb voor mezelf gekozen,wat een rust geeft dat!sterkte allemaal xxx

 

 

 

Hoi, wat een rot situatie. En zo frustrerend. Ik ben ook zo een dochter maar dan inmiddels zo een 20 jaar verder. Op jouw leeftijd zat ik ook zo als bij jou, maar dan met mijn vader. Ook respect voor je vader trouwens want die moet het ook maar rooien. Mijn tip: ga het huis uit. Je bent oud genoeg. Je moeder gaat het mogelijk alleen inzien dat ze niet goed bezig is als het echt fout gaat. Om het zo maar te zeggen ze moet flink op haar bakkes gaan om inzicht te krijgen. De kans dat ze het van jou of van wie dan ook aan gaat nemen is minimaal.

Enfin. Ik durfde het huis niet uit.  Ik was bang dat alles zou in storten als ik weg zou gaan.  En dat deed het ook. Mijn ouders zijn vrij snel hierna gescheiden. (Hun huwelijj hing dus aan mij, ongezond he?)  Hoewel mijn vader toen al zeker 15 jaar stevig dronk heb ik hem nooit dronken gezien.  Mijn vader was na de scheiding natuurlijk alleen en het dieptepunt was al snel bereikt. Verschillende malen vond ik hem op de grond straallazerus en verschillende ziekenhuisopnames met alcoholvergiftiging en organen die het opgaven volgden. Een paar keer zelfs kantje boord gelegen. Uiteindelijk heeft hij zelf inzicht gekregen en is hij gestopt met de drank. Natuurlijk heb ik hem op dat moment wel bijgestaan, maar ik hield mijn afstand. Ik wilse niet meegetrokken worden in zijn diepe gat.

Lichamelijk blijvende schade maar inmiddels wel al 5 jaar nuchter. Ik ben heel trots op hem dat het hem na al die jaren toch gelukt is. Zijn leven is nu redelijk goed op orde maar wel met ups en downs. Het is een levenslang gevecht, wat pas na zijn dood voor hem stopt.

Wat ik tegen jou wil zeggen is dus: neem afstand, en dat is het handigst als je dat fysiek ook doet.  Laat het fout gaan, want dan is de kans op herstel het grootst. Het gaat waarschijnlijk tegen je gevoel in, maar je moeder moet echt zelf inzien dat alcohol niet goed voor haar is.

Verder: dikke knuffel voor jou.

Ook ik wil mijn verhaal delen.

Mijn moeder drinkt ook erg veel, zolang ik mij kan herinneren drinkt zij witte wijn. Ik ben nu 36 en gok dat ze zeker al 23 jaar drinkt. De hoeveelheid zal tussen de 1,5 a 2 pakken wijn per dag zijn.

Mijn moeder werkt gewoon in een bejaardehuis. Ik durf wel met zekerheid te zeggen dat ze niet drinkt als ze moet werken. Ook niet wanneer ze een avonddienst heeft. Al denk ik stiekem dat ze dan heus wel 2 wijntjes op heeft als ze om 16 moet beginnen.

Mijn moeder heeft borstkanker gehad en ik had gehoopt dat dit haar wakker had geschud... Nee niet dus.

Ik weet niet zo goed meer wat ik moet. Ze drinkt in haar beleving niet veel natuurlijk.... Ik schaam me voor me eigen moeder. Wanneer  ze een uitje heeft enz. Ik heb zelf het gevoel dat de familie dit ook wel weet ik bedoel mijn oma mijn moeders broer en zus, niemand spreekt er over. En wanneer ik en me zus zeggen dat ze minder moet drinken is het ruzie.

Straks gaat me nicht trouwen en is mijn moeder uitgenodigd voor het feest in de avond.... Ben al bang dat ze dronken aankomt.

Ze probeert het te verbloemen en als het ter sprake komt is ze nooit dronken of alcoholist. Ik zie al aan de stand van  de ogen.. het vermoeide gezicht en de manier van praten of appen dat ze re veel op heeft. Moe en radeloos word ik er van.

Hulp heeft ze niet nodig zegt ze... Wat kan ik doen?

Haar laten vallen is geen optie..

Heel herkenbaar allemaal,  na de berichten te lezen zit ik hier met een enorme brok in m'n keel en komt de pijn die alcoholisme veroorzaakt weer naar boven.

Zelf ben ik opgegroeid bij m'n moeder (ben nu 33 en gelukkig al lang het huis uit), m'n ouders zijn uit elkaar sinds m'n 1e. Alcohol is daarbij een groot probleem in mijn moeders familie (wat ook de reden van m'n vader was om echt te vertrekken), na veel traumatische ervaringen in de familie heeft het overgrote deel een alcoholprobleem.

Tot m'n 12e was het normaal voor me dat m'n moeder/familie dagelijks dronken. Ik vond het eigenlijk meestal wel gezellig, maar op een gegeven moment openden mijn ogen zich en begon ik in te zien dat het misbruik van alcohol toch wel problematisch werd. M'n moeder had in die tijd een vriendje die coke/alcohol verslaafd was, gelukkig heeft ze die redelijk snel beeindigd maar voor mij begonnen de psychische problemen hierna op te steken.

Zo dronk ze dagelijks, na het thuiskomen van het werk, minstens toch een aantal flessen wijn/bier. Ik vond het als kind heel moeilijk om daar grip op te krijgen, m'n moeder veranderde in een somber persoon met heel veel emoties die alleen maar aan tafel zat te drinken. Ik moest het huishouden doen (bv. stofzuigen iedere dag, want ik had meer vrije tijd volgens haar). Ik hield echt ontzettend veel van haar, ze was mijn wereld, mijn moeder....

Ik ben zelf in die periode ook begonnen met blowen, in t begin voor de lol, maar op een gegeven moment om mn problemen maar weg te krijgen. Ik kon me niet meer focussen, voelde me continu depressief en van m'n gymnasium is niks terecht gekomen.

Toen ik 16 was overleed mijn oom (haar broer) aan alcoholisme, die dronk iedere dag minstens een literfles sterk en ook een krat bier. Hij was niet meer te redden. Dat heeft ook een enorme impact op me gehad, want hij heeft een poos voor z'n overlijden ook bij ons gewoond. Ik heb hem toen vaak verzorgd (wassen / scheren / verschonen) en het deed me echt heel veel om iemand zo te zien afglijden. We hebben hem nog gedwongen laten opnemen en daar bloeide hij (lichamelijk alleen) weer op. Maarja, zodra hij thuis was begon hij weer net zo hard met drinken als daarvoor.

Na het overlijden van m'n oom begon mijn moeders verslaving ook erger te worden, daarnaast kreeg ze steeds meer psychische klachten en was iedere dag thuiskomen ook een hel voor me. Alleen maar drinken, drinken, drinken en ik moest het huishouden als 16 jarig jochie runnen. Ik heb het vaak met haar over alcohol gehad, maar ze zag zelf compleet niet in dat ze een probleem heeft. Ik was me er toen nog niet bewust van dat je hiervoor hulp kon krijgen/vinden/zoeken, in deze tijd was het internet nog niet zo gesetteld.

Kort na het overlijden van m'n oom hoorden we dat mn vader ongeneeslijk ziek was, kanker. Nu had ik niet echt goed contact met hem (eigenlijk vanwege mn moeder die hem voor alles en nog wat heeft uitgemaakt en mij in die visie al die jaren heeft meegenomen), maar in die periode werd het alcoholmisbruik van mn moeder nog erger. Op dat moment stond ik er alleen voor, met een ongeneeslijk zieke vader, een moeder met alcoholisme en een familie die eigenlijk alleen maar hetzelfde deed als mn moeder.

In die tijd ben ik zelf ook redelijk ontspoord, ik blowde iedere dag 4-5 gram wiet om maar met de situatie te kunnen dealen (lees: ontwijken). Ik ging niet meer naar school, pakte ieder weekend feestjes mee en slikte daar de benodigde hoeveelheid xtc om me toch nog eens goed te kunnen voelen. Een paar jaar na het overlijden van m'n vader ben ik zelf redelijk tot inkeer gekomen en heb ingezien dat mijn levensstijl niet veel anders was dan de mensen waar ik van hield. Ik ben toen echt zwaar gaan minderen met blowen en gestopt met andere middelen.

 

Ik ben op m'n 22e op mezelf gaan wonen in een andere stad om te gaan studeren aan de universiteit (na m'n havo heb ik mn propedeuse op t HBO gehaald), ver weg van de problemen (dacht ik). Alleen was ik de enige die er nog voor mijn moeder was, ze had geen vrienden meer, zelfs familie was klaar met haar. Ze belde me iedere dag huilend en vertelde iedere dag dezelfde verhalen (over hoe slecht ik wel niet was dat ik haar liet zitten, over dat mijn vader zo'n klootzak was, hoe slecht de rest van de wereld niet voor haar was, hoe graag ze dood wilde). Het was iedereen hun schuld dat mijn moeder zo in die situatie zat, zelf kon ze er natuurlijk niks aan doen, verslaafd? welnee, ze dronk gewoon "een paar drankjes" per dag.

Na 2 jaar studeren ben ik met m'n opleiding gestopt, omdat ik er zelf aan onderdoor ging, ik kwam m'n kamer niet meer uit, zag mn vrienden steeds minder en voelde me steeds slechter en verdrietig. Het was vooral de onmacht als zoon zijnde om je moeder niet te kunnen helpen, vooral omdat mn vader ook nog eens overleden is

Ik heb toen een drastische keuze gemaakt en mijn stiefmoeder (die ik al sinds mn 2e ken en na mijn vader hertrouwd is) gevraagd om bij haar te mogen wonen om zo mn leven weer op orde te krijgen. Gelukkig stonden zij voor me klaar, zonder aarzelen en mopperen, met alle probleempjes en historie die ik met me meebracht. Zij hebben we doen inzien dat de problemen van m'n moeder haar hele leven al spelen en dat dat de primaire reden was dat mijn vader geen contact met mn moeder meer wilde. Hierdoor vielen er ook heel veel puzzelstukjes voor mij op z'n plaats.

M'n moeder kon het niet handelen dat ik bij mn stiefmoeder ging wonen, die voelde het als verraad richting haar. Ze belde me nog steeds op willekeurige momenten om ervoor te zorgen dat ik wist hoeveel pijn ik haar deed. Als ik vertelde hoeveel pijn ze mij deed met haar gebruik zei ze; dat komt door jou. Ik heb toen besloten om geen contact meer met haar te hebben (uit zelfbescherming) en er geen energie meer in te stoppen. Dit was voor mij echt hartverscheurend, want wie laat z'n moeder nou in de steek?

Ik ben toen hulp gaan zoeken voor mezelf bij een psychologe die me echt heeft geholpen om af te komen van mijn minderwaardigheidscomplex, want die krijg je als je een ouder hebt met een verslaving en het leren verwerken van emoties. Zij, tezamen met m'n stiefmoeder, hebben mij die veilige haven geboden om toch weer een beetje stabiliteit in m'n leven te krijgen.

In de 10 jaar die hier op volgde is er veel gebeurd met m'n moeder. Ik zag en sprak haar niet regelmatig meer, maar hield haar toch soms dichtbij (hoe me dat ook kwetste). Ze bleef maar drinken, raakte haar baan kwijt door haar psychische/verslavings problematiek en raakte in een compleet isolement, kwam niet meer buiten, at niet meer.

Tot ik op een gegeven moment een telefoontje kreeg van haar waarbij ze vertelde dat ze een overdosis pillen had genomen icm alcohol en haar zachtjes hoorde wegglijden aan de telefoon. Ik woonde 200km verder weg en heb direct mn stiefmoeder gebeld of ze heen wilde gaan (ze woonde dichtbij). M'n moeder deed niet open en uiteindelijk heeft de politie de deur geforceerd. M'n moeder was niet meer bij kennis en is door de ambulance afgevoerd. Hierop is mn moeder in een gedwongen opname beland (want dat kon ik zelf niet regelen, ook al ging het zo slecht!!!). Dit was natuurlijk weer onze schuld en dat neemt ze ons nog steeds kwalijk.

De alcohol heeft ook een tol geeist op mn moeder, ze heeft epilepsie omdat ze een paar keer cold turkey is gestopt, door meerdere vallen (door dronkenschap) zijn haar nekwervels beschadigd. Ze is een zielig hoopje mens geworden en dat doet me toch nog steeds echt ongelooflijk veel pijn om dat aan te zien. In de jaren erna is ze wel in het hulpverleningstraject gebleven (met meerdere opnames, al dan niet gedwongen na psychoses en rijden onder invloed)

Sinds een jaartje gaat t ietsje beter met haar, ze drinkt veel minder, heeft hulp die ze accepteert en waar ze denk ik ook wat aan heeft. Ik hoop dat t zo blijft en dat ik ook maar een klein beetje moeder terugkrijg, want in principe heb ik nog steeds de vader rol. Ik merk nog steeds dat door alles dat gebeurd is, ik het moeilijk vind om zelf niet terug te vallen naar gebruik van middelen om me beter te voelen of puur om sommige emoties / situaties te vermijden. Ik ben er me zelf heel goed bewust van en heb gelukkig een vriendin die me daar goed in steunt, zonder haar, m'n stiefmoeder en professionele hulp was ik waarschijnlijk in dezelfde situatie als mijn moeder beland.

Wat ik met m'n verhaal probeer uit te leggen is dat je iemand die verslaafd is niet kan helpen. Daarvoor sta je er emotioneel te dicht bij, die persoon moet het zelf namelijk willen! Het beste is om hulp van buitenaf in te schakelen, iemand die je vertrouwt kan je daarbij helpen; een goede vriend, familielid, je huisarts of een verslavingskliniek. Mijn beste advies is; zorg eerst voor jezelf, hoe hard dat ook is, je hebt nog een leven voor je en het zou zonde zijn als iemand anders zijn verslaving jou zoveel pijn doet dat je er zelf ook problemen door krijgt.

Praat erover met vrienden, stel je open, die zullen jouw gevoel misschien niet direct begrijpen, maar een luisterend oor is altijd fijn. Mocht je toch met iemand willen praten die zelf ook de ervaring heeft, of durf je niet met je vrienden te praten, dan is een psycholoog van verslavingskliniek misschien goed voor je. Dat zijn meestal mensen die het zelf ook mee hebben gemaakt. Door er over te praten word je zelf ook sterker en leer je met de negatieve gevoelens die verslaving van je ouders creëren om te gaan.

Je bent niet de enige die dit meemaakt!!!

heee ,

pff wat een herkenbare situatie bij mij precies het zelfde verhaal jammer genoeg .. zie dat dit een heel oud bericht is maar het sprak me zo aan ben 21jr ook nu en maak nu mee wat jij toen had .. maar mogt je dit nog zien en willen praten weet niet of je dit nogsteeds meemaken maar sta hier ook altijd voor open en wil je ook zeker helpen met waar ik kan en hoe ik hier mee om ga

Xx

Ik heb er lang over gedaan om dit te doen , ik zoek gewoon lotgenoten die in het zelfde schuitje zitten .

Ben zelf nu ondertussen al 42 jaar en loop al vanaf mijn 16de met dit probleem dat mijn moeder alcoholist is het gaat op en af.ze kan gewoon zomaar stoppen ,dan drinkt ze 3 jaar niet en dan opeens begint het gezeik weer sorry geen andere woorden voor.Heb er zelf therapieën aan over gehouden dat ik er zooo deprie van werd en zo gaat het al die tijd maar door.

Het raarste is gewoon dat ik het niet los kan laten , om bel vaak om te horen hoe het gaat en als ik dan hoor dat ze dronken is ben ik weer depressief , ik doe het mezelf gewoon iedere keer aan   Maar kan het niet loslaten ..... is dit voor iemand herkenbaar ??

en hoe ga je er mee om ? Je moeder laten vallen , contact verbreken ?? Ik kan dat niet .....

ik hoor graag hoe jullie ermee omgaan

Ik denk dat je er verstandig aan zou doen om dit met een psycholoog te bespreken

Ja die stap heb ik ook al gemaakt volgende week heb ik een gesprek .