Het leven doet pijn, als je het moment voor moment neemt is het echter doorgaans goed te doen. De meest intens moeilijke momenten worden altijd weer door makkelijker momenten gevolgd. Toch, als het een keer echt heel moeilijk is, hebben mensen de neiging/behoefte om "uit de boot te stappen", te gaan hangen in het idee: " ik kan er niet meer tegen, er is iets - Buiten mijzelf - nodig". Daarmee begint de verslaving, met pijn. Dan lijkt het een tijd of het middel dat je nam voor de pijn het goed doet, maar na verloop van tijd merk je dan: shit, ik zit eigenlijk met nog meer pijn dan eerder.
Je hebt dan, behalve de pijn die het leven toch al doet, ook nog eens de pijn van een verslaving. Dat is een hele nare pijn. Veel mensen vergissen zich, en denken dat de pijn zit in het afkicken. De pijn zit echter in het middel blijven nemen, dat is veel erger dan het afkicken. Het is allemaal hoe je er tegenaan kijkt. Als je slecht slaapt na het staken van codeine, en dan de hele tijd gaat denken: oh, had ik nou maar weer codeine, dan lijkt het, alsof je lijdt onder het feit dat je geen codeine hebt. Terwijl je juist lijdt door het feit dat je - voordat je ging afkicken - wèl codeine gebruikte. Stel, je ligt wakker, en je voelt je akelig. Als je dan denkt: allemachtig, wat voel ik me dankzij de codeine akelig! Die rotzooi is echt verschrikkelijk, moet je nou kijken hoe ik me erdoor voel! Die rommel moet ik echt nooit meer nemen, wat fijn dat ik hiervan aan het afkicken ben! Dan helpt de pijn en het lijden je juist bij het afkicken!
Echt, het is allemaal maar hoe je ermee omgaat, en er tegenaan kijkt.

wel ik heb het medicijn gekregen na 2 auto ongelukken kort na elkaar (2005 en 2006, beide niet mijn fout) heb daardoor heel veel last van nek en chronische hoofdpijnen.En het hielp me. Ik kon bijna mijn sociale leven hervatten zoals ervoor. Jaren heb ik me kunnen houden aan voorgeschreven aantal. Maar kreeg gewenning... en de grote valkuil voor mij was (zoals ik hier nog heb gelezen) ik voelde me psychisch ook beter. Zoals veel mensen (dat besef ik wel) heb ik altijd last gehad van faalangsten, paniekaanvallen, ....in 2010 kreeg ik een dochtertje, prachtig kind, maar sliep niet, at niet .... en het hielp. het maakte het voor mij gemakkelijker... tot nu laatst nam ik een gemiddelde van 10 per dag over 5 keer met ong 3 u tss. het overheerste mijn leven... als een gek zoeken naar nog pillen in huis, want natuurlijk hield ik het verborgen voor iedereen... en dacht op gegeven moment bij mezelf waar gaat dit eindigen? ook ontkende ik bij mezelf dat ik verslaafd was.. ik kon toch stoppen wanneer ik wou.... maar vond altijd wel een excuus om uit te stellen... (typisch bij verslaafde).... dus ben nu 5 dagen geleden gewoon gestopt... wat een hel...moest toch toegeven dat ik verslaafd was en dat dit te heftig was om alleen te doen zonder dat iemand het wist. heb mijn naaste ingelicht en ben hulp gaan zoeken bij mijn huisarts... die trouwens heel begripvol was... hij verstond hoe hey zover is kunnen komen. Nu pakken we samen eerst de verslaving aan en daarna alle andere problemen. Maar geloof me stop met excuus te zoeken... het is wel degelijk schaddelijk... en zoek hulp.. voor al je angsten bestaan de gepaste medicijnen...maar het is kl*te en verd*md hard...maar ik doe het vr m'n dochtertje en m'n naaste...veel sterkte en doorzetting voor alle.

het spijt me te lezen van de dood van je vader...
en ik begrijp waarom je hervallen bent... het lijkt dat je de wereld aankan enzo... het helpt.I know..
maar wat ik ook weet of nee hopelijk hieruit geleerd heb is.... zit je met iets .. ga naar je huisarts.. vraag of smeek om hulp...om het te kunnen dragen..er bestaan medicijnen die ervoor gemaakt zijn...maar geen verwijten hoor ik snap je volledig. maar je hebt dit gevecht al eens gewonnen.. waarom dan geen tweede keer? je kan dit!!
Maak je vader nogmaals trots. want ik persoonlijk geloof erin dat hij toekijkt...en het enige wat hij zou willen is dat je gelukkig en gezond bent. hou vol en geloof in jezelf...

beste,
ookal lang geleden dat je dit gepost had maar ik stoor me er wel aan... je nam het niet lang en ook niet veel.. je had gewoon wat neveneffecten maar je kon dat moeilijk een verslaving noemen... de meeste beginnen het te nemen om van pijnklachten af te komen maar nemen het verder omdat het ook psychisch lijkt te helpen...

het is idd hoe je het bekijkt.. en zo had ik het nog niet bekeken. bedankt. ben zeker dat dit me gaat helpen.. mvg

Na om en bij 10 jaar aan een stuk mezelf en een drietal dokters voor te liegen om toch maar aan de nodige voorschriften voor Dafalgan Codeïne te geraken kon ik mezelf niet langer meer in de spiegel kijken. Een stap gezet en een nieuwe dokter genomen waar ik alles eerlijk aan opgebiecht heb (ik zat toen aan 16/dag, zelf afgezakt naar 12 toen ik bij de doc kwam) en voorheen nooit nergens geen gehoor had gekregen om hulp. Sommige kunnen het alleen, ik kan alleen zeggen : chapeau ! Mij lukte het niet.
Maar nu de derde week samenwerking met de dokter heeft me mentaal enorm geholpen als in : kvoel me eindelijk van dat vieze verslavingsmonster verlost, ik heb het durven zeggen, en ik zit nu momenteel aan 8/dag. Ok, ik ben er nog ver niet, maar 1 per week minderen lukt prima, zonder extra medicatie. Ziek voel ik me wel, de chronische hoofdpijnen en spierpijnen die me in de eerste plaats dafalgan codeïne hebben doen gebruiken zijn er nog en komen elke dag net iets harder opzetten. Maar nu even door de zure appel bijten en samen met de dokter gaan we binnen twee weken na een nieuwe bloedtest dan één voor één zien wat er met de gezondheidsklachten kunnen gedaan worden. Vanaf volgende week moet ik ergens een hoofdpijn en spierpijndagboek bij gaan houden, dat hoor ik dan wel weer.
Ik kan alleen maar zeggen aan mensen die al jaren net zoals mij hun eigen doodschamen maar niet weten hoe een eerste stap te zetten... doen! Desnoods met een heel nieuwe huisarts waar je direct van voelt of het goed zit of niet.

Ik ben in ieder geval vrij zeker dat het me deze keer wel zal lukken en ik niet zal stokken op 6 om daarna te hervallen! Het moet !

ik en mijn vrouw waren beide verslaafd aan codeine ik nam er 8 en mijn vrouw 5
nu zijn we beide aan het afkicken met hulp van de dokter, hij heeft pilletjes voor geschreven met 20 mg alleen codeine geen dafalgan dit voor 10 dagen aan een stuk, en daarna voor 20 dagen 10 mg.
ik moet zeggen dat je daardoor geen afkickings verschijnselen hebt en er gemakkelijker vanaf geraakt.
wij waren 13 jaar zwaar verslaafd en kunnen nu zeggen dat we hierdoor met hulp van de dokter er vanaf geraken.

omdat ik vaak last heb van migraine en bang dat ik er last van zou krjgen, begon ik meer dan 10 jaar geleden met het innemen van dafalgan codeine, bij de minste hoofdpijn. Ik voelde me er energieker door, dus nam het ook als ik geen hoofdpijn had. Inmiddels zijn het er 3 per dag. Niet veel in vergelijking met sommigen op dit forum, maar toch... het is nu de derde dag dat ik niets meer neem, de eerste dag was vreselijk... de tweede en derde ook, doch mijn kracht groeit een beetje.
Toch blijft die gedachte/drang de ganse dag door...
Hoe lang duurt dit voor ik er psychisch vanaf raak ?

Omdat je ze toch langere tijd hebt genomen kan dat wel even duren. Maar het over. Gewoon vol blijven houden.

Ik heb ook een zware verslaving voor de dafalgan codiene. Ik neem ervan tijd 8 per dag in. Tijdens mijn twee zwangerschappen kon ik vanaf blijven. Maar eens ze geboren waren begon ik opnieuw. Ik voel me er rustig door. Nu heb ik 2 dagen niks kunnen nemen omdat ik niks meer had en ik heb de hel meegemaakt. Ik had het zo koud weende en mijn maag deed zo een pijn. Ik ging 3x in bad om het warm te krijgen, ik schaam me enorm en zeker omdat mijn kindjes het hier zien van mij. Ik wil niet jong sterven maar ik doe het al nu denk ik 11 jaar. Ik loop alle dokters af voor toch een voorschrift te krijgen. Heb ik er geen ben ik echt niet te genieten en schaam me erover. Na het werk kijk er echt na uit om dadelijk er 2 in te nemen. Ik vind soms dat ik dat verdien na een dag werken even rust in het kopje. Ik nam ook bronchocedal cdiene. Twee flesjes ineens dronk ik uit. En dat een jaar aan een stuk. Ik had 2 dozen lege flessen. Ben er niet trots op echt niet maar dat is mijn enige verslaving. Mijn gezin leiden er onder en dat doet me zeer maar toch is de codiene die wint van iedereen rondom mij. Sorry

I.p.v. alle dokters af te lopen om een recept te krijgen zou je ook naar je huisarts kunnen gaan om hulp te vragen bij het stoppen met de pillen.

Het is beneden mijn waardigheid om op je bijdrage te reageren. Je eigen ervaring als De Standaard voor een complex thema als opiatenverslaving beschouwen getuigt van enggeestige kortzichtigheid. Een tip: als je van een onderwerp niet op de hoogte bent, zwijg er dan over.

Het was niet mijn bedoeling mijn bericht van 4 mei 2014 15:41 anoniem te posten. [email protected].

Nog ff toevoegen dat het hier een reactie betreft op de post van de man die het afkickprobleem als 'grote onzin' bestempelde (d.d. 2012)

Ik sta hier ietwat boven, ongeveer zelfde situatie, alleen zat ik al aan 16/dag. nieuwe huisdokter genomen, ik moet je zeggen, je komt je zelf wel tegen op zo'n momenten, maar nu, na anderhalve maand sta ik al 'maar' meer aan zes/dag en het lukt me. Ene dag wat moeilijker of een andere, maar volgende week gaan we voor de vijf, of blijven we een week op zes. Ik hoor wel wat de dokter er van denkt. Ik volg haar raad en advies op en vooral, we praten elke week over de afgelopen week, niet alleen over de dafalgan.

Enigste wat ik je kan aanraden : als je er klaar voor bent, zoek gewoon hulp bij uw eigen huisdokter, of als de drempel daar te groot is, maak een afspraak bij een dokter met een goeie reputatie uit je vriendenkring en ga ervoor.
Succes !