Ik ben een vrouw van 42 jaar, altijd wel een klein beetje hypochonder geweest (altijd uitgaan van het ergste) maar daar kon ik goed mee omgaan. 5 maanden geleden is mijn schoonmoeder na een kort maar hevig ziekbed overleden. Dit heeft iets in mij aangewakkerd waardoor ik nu helemaal van de kaart ben, al maanden. Het begon met 2 pukkeltjes op mijn borst, paniek! Dus naar de huisarts, nog een keer naar de huisarts en uiteindelijk 4 maanden geleden een mammografie gehad. Niets aan de hand. De opluchting was enorm. Na een maand of 2 begon toch weer de onzekerheid. Hier en daar een pijntje in mijn borst, onder mijn oksel, het gevoel hebben dat mijn borsten "anders" zijn. Elke dag meerdere keren voelen, om gek van te worden. Daarnaast googelen, daar wordt je ook niet vrolijk van. Dus met mezelf afgesproken niet meer te voelen, niet meer te kijken, niet meer te googelen. Dat ging redelijk. Afgelopen weekend had ik opeens na het plassen bruine afscheiding. Waar ik voorheen kon denken, "wat gek, zal wel weer over gaan", kan ik nu alleen maar denken: ALARM!!! En wat heb ik gedaan? Op internet gaan zoeken, ik wil geruststelling. Ik lees dat dit vaak voorkomt maar lees ook dat het een symptoom is van baarmoederhals kanker. Ik ga dan zowat door het plafond van angst en paniek, ga nog net niet over mijn nek. Maandag bij de huisarts geweest, die heeft me nu doorgestuurd naar de praktijkondersteuner ggz. Hier kan ik over 3,5 week terecht. Hoe ga ik die weken doorkomen? Wat kan ik zelf doen om weer wat meer vertrouwen in mijn lichaam te krijgen? Ik weet het even niet 🙁