Hallo allemaal,

Ik ben chronisch ziek, en heb hier medicijnen ed voor maar ze kunnen het niet genezen. Ze kunnen alleen proberen het iets beter te maken.
Hetgeen wat ik slik, is alles wat ze voor me kunnen doen. Ik zoek en zoek naar manieren om me beter te voelen, maar het lukt niet.
1 van de symptomen, is dat ik altijd uitgeput ben, slappe spieren, moeilijk concentreren, een zwaar lichaam, duizelig etc. Gewoon complete uitputting, iedere dag.

Ik ben 33 jaar oud. En wat ik bereikt heb in het leven is ---> niets.
Wat ik waarschijnlijk nog ga bereiken in het leven ---> niets.

Ik ga geen kinderen krijgen, heb geen baan, en zelfs het leven thuis is een uitdaging. Ik kan boodschappen doen maar het kost alles.
Mijn vrienden van vroeger groeien allemaal verder, en zijn aardig succesvol. Eentje is een arts in een derde wereld land geworden, een andere is wetenschapper. Nog een andere leeft haar droom in haar favoriete land en weer een andere heeft intussen drie schatten van kinderen.
Ze 'leven', groeien, leren, bloeien..

Ik niet, ik sta stil.
Ik voel me zo verschikkelijk nutteloos en slecht. In mijn hart wil ik verder, ik wil leren, groeien, vooruit komen etc. Ik wil nuttig zijn, bijdragen aan de wereld. Ik wil zo graag iets moois en goeds doen.
Maar ik kan het niet. Ik sta stil en blijf stilstaan, hoe hard ik ook probeer.

Ik kreeg net een berichtje van een goede vriendin, die arts waar ik het over had. Ze vertelde hele verhalen over de dingen die ze meemaakt, zowel mooie als extreem moeilijke dingen. Ik ben zo trots op haar, wat doet ze het geweldig.
Ik kan niet in woorden uitdrukken hoe knap ik het vind.
Aan de ene kant maakt het me blij, blij dat ze zo goed gaat. Aan de andere kant is het contrast met mij, zo enorm dat ik vaak in huilen uitbarst.
Zij gaat waar ik niet komen kan. Ze volgt de dromen die ik niet kan volgen.

Ik voel me zo nutteloos, leeg, alleen..
Zo moedeloos. Iedere dag weer creeer ik nieuwe intenties vanbinnen 'morgen ga ik ervoor'. Maar als het morgen is.. word ik wakker met pijn en uitputting. Geen millimeter energie om mee te werken.
De laatste weken word ik steeds depressiever.. ik huil steeds en kom niet meer uit bed.. waarom zou ik.
Ik voel zoveel verdriet dat ik er niet meer mee om kan gaan. Alles lijkt niet alleen zinloos, het is het ook.
Ben ik echt verdoemd tot een leven waarin ik niets goeds kan toevoegen aan de wereld. Een leven waarin ik alleen maar kan wensen en dromen. Maar nooit kan 'doen'?
Waarom?
Ik kan het maar niet geloven.

Mijn jeugd was moeilijk, misschien draagt dat bij aan m'n depressie. Mijn ouders waren alcoholist. Beiden. Ik zorgde voor mijn moeder die zoveel dronk dat ze  overdag niet kon lopen.
Toen ik 18 was, werd ik chronisch ziek. En ben het nog steeds.
Mijn partner is trouwens ook depressief op het moment, hij is overspannen en is vaak boos. Het gaat helemaal niet goed met ons. Echt helemaal niet.
Ik weet niet meer wat ik moet doen.

Heel vervelend voor je.

Ik zou je aanraden om in ieder geval naar de huisarts te gaan en dit met de huisarts te bespreken. Kijk samen met je huisarts of er adequate hulp kan worden ingeschakeld

Bij een chronische ziekte kan je vaak nog winst behalen door de juiste voeding en bepaalde middelen als voedingssupplementen.

Bij klachten als slappe spieren, vermoeidheid en wat al niet meer kunnen dat soort factoren ook spelen. Er aan werken kost ook geld, iets dat lastig kan zijn als je niet kan werken maar niet alles hoeft duur te zijn. Supplementen in poedervorm zijn vaak vele malen goedkoper dan preparaten in potjes.

Ik kan me voorstellen dat je je  nutteloos voelt. Zelf heb ik soms die neiging ook. Nu in de overgang en een relatie is nog nooit gelukt, een sociaal leven lukt ook niet, vast werk of vrijwilligerswerk lukt ook niet omdat mensen snel over me heen walsen en zeuren over het eten omdat het eten nog gevoelig ligt na mijn eetstoornis. Toch ben ik op mijn manier goed bezig. Zo heb ik een kleine bijverdienste, waarin ik wel gewaardeerd word. Het is makkelijk om te kijken naar de buitenkant maar die buitenkant is ook maar een dun laagje chroom, zoals in dat liedje. Zogenaamd normale mensen zijn ook niet altijd de prettigste personen om mee om te gaan. Probeer maar eens iets te vinden waar je voldoening uit kan halen en energie van krijgt. Je hoeft geen arts te zijn om wat te kunnen betekenen voor de ander. Het zijn de kleine dingen die  het hem doen. Zo heb ik een keer in een winkel een verkoper aangesproken, die niet wilde laten merken dat hij  het heel moeilijk had. Ik werd geholpen door een stagiaire en hij was in de buurt, met zijn rooie ogen. Ik heb het even benoemd. Even een vriendelijk gebaar.  Artsen zijn er meer om dingen op te lossen, die we zelf deels hebben veroorzaakt door ongezond te eten en te leven.

Als je zelf uitgaat van het positieve, hoe moeilijk dat ook is, is dat ook beter voor je lichaam. Negatieve emoties gaan zich vastzetten in je lichaam. Je zou het boek De 29 geschenken, van Cami Walker. Ik moet zeggen dat ik het wel in huis heb  maar ook nog niet gelezen heb.

Beste Anne, ik begrijp precies hoe je je voelt.

Vooral het gevoel dat je vrienden allemaal verder gaan , zich ontwikkelen en volwassen worden. En jij achterblijft door je lichamelijke en geestelijke problemen. Het is zo moeilijk om vol te houden omdat je op zoveel fronten wordt aangevallen. Ik heb helaas ook geen oplossing. Kan je alleen meegeven dat ik het herken en dat je niet de enige bent...

Sterkte