Ik ben al depressief zolang ik het me kan herinneren. Ongeveer een jaar geleden ben ik weer in therapie gegaan om mijn incest verleden te verwerken. Het is zwaar. Het gekke is dat ik vooral de weekenden helemaal in dat zwarte gat val. Als ik bibberend bang kind blijf ik in m'n bed, alsmaar piekerend en niet in staat ook maar iets te doen. Dit is onleefbaar zo, Voor wie het interesseert, mijn verhaal is te lezen op http://www.aide-moi.eu/?lang=nl
Daar probeer ik het ook van me af te schrijven maar als ik me zo depri voel als nu, ga ik dat niet op m'n blog zetten. Op dit moment kan ik alleen maar denken aan alle medicijnen die ik in huis heb en of dat voldoende zou zijn om er een einde aan te maken. Ik kan er niet meer tegen,

Erg dapper van je om jouw realiteit onder ogen te zien. Ik hoop dat je hier begeleiding bij hebt. Lukt het je je verhaal te delen met mensen in je omgeving? En misschien vreemd dat ik het vraag, maar werk je momenteel? Zou je misschien overwegen met verstandelijk gehandicapten, ouderen of met dieren te gaan werken? Dat is zooo dankbaar en je voelt je er direct waardevol bij. Echt een aanrader!

Hallo Bas, Bedankt voor jouw lieve reactie. Ik werk momenteel 4 uur per dag als technisch directeur bij een webhosting bedrjf. Ik ben er aantal maanden helemaal uit geweest en pas sinds 2 maanden ben ik weer begonnen met werken. Soms gaat dat heel goed en soms valt me dat heel zwaar.