Hallo,

ik heb een lastige tijd achter de rug. Alhoewel het eigenlijk juist beter lijkt te gaan, heb ik het gevoel dat ik mijzelf juist minder goed begin te voelen. Ik heb al een langere tijd last van vermoeidheid, soms kan ik ineens zo beginnen met huilen als ik alleen ben. Ook merk ik dat ik veel met de dood bezig ben, niet dat ik mezelf dood zou willen hebben, maar meer dat ik bang ben om anderen te verliezen mijn vader bijvoorbeeld. Ik heb ook last van stemmingswisselingen, ook dat ik dan zo kwaad kan worden en dat op iedereen thuis afreageer waardoor ik later super erge spijt krijg en me daardoor rot ga voelen. Ik heb nooit last gehad van “woede aanvallen”. Soms denk ik ook na over wat ik nou bereikt heb, niet veel. Daar zit ik dan ook mee, over hoe nutteloos ik eigenlijk wel niet ben. Ik weet niet precies hoe ik het moet beschrijven hoe ik me voel, maar ik weet wel dat ik me anders voel dan hoe het hoort. Of het een depressie is weet ik niet, ik durf dat niet te zeggen. Er zitten ook gewoon leuke dagen tussen, dan denk ik ook van nou het gaat gewoon goed toch?

Maar ik denk dat je toch tegen een depressie aan zit. Ik raad je dan ook aan om dit met je huisarts te gaan bespreken

Ik heb hier ook last van, misschien al iets van 6 jaar. Ik ben nu 20. Ik heb het gevoel alsof het alleen maar erger wordt. Dingen zoals studiestress en thuissituatie helpen niet erg mee.

Mijn ouders hebben altijd al vaak ruzie gehad over financiën. Mijn pa werkt veel alhoewel zijn lichaam dat niet veroorloofd. Mijn ma heeft erg veel gezondheidsklachten. Dit geeft allemaal druk op de thuissfeer, dit is misschien al jaren zo. Het doet mij erg veel pijn om mijn ouders zo te zien, vooral mijn moeder. Als ik haar ooit kwijt ben weet ik niet of ik verder wil leven. Ik ben sinds een paar maanden erg afstandelijk geworden van mijn zussen en broer. Dit komt omdat ik vind dat zij mijn moeder kwetsen met hun gedrag, terwijl mijn zussen boven de 30 zijn. Ik word er boos van. Ik krijg zelfs gedachten zoals contact afbreken als mijn ouders er niet meer zijn. Dit is wel eenzijdig want ik weet dat mijn zussen en mijn broer wel om mij geven. Ik wil er niet met ze over praten, ik wil met niemand ergens over praten. Maar nu ik op dit forum ben gekomen en lees hoe andere mensen last hebben van dezelfde gedachten breek ik gewoon.

Naast mijn thuissituatie ben ik gewoon een erg pessimistisch persoon. Ik vind niet dat er veel nut is om te leven. Er is zoveel slechts op de wereld, het heeft gewoon geen nut meer.  Niemand kan in mijn hoofd kijken en zien hoe ik mij voel, dus ik voel mij ook als een clown om dat aan anderen te gaan uitleggen.

Soms wil ik ook niet tegen mijn vriend praten, dan negeer ik hem terwijl hij hartstikke erg probeert om mij gelukkig te maken.

Ik ben gewoon chronisch verdrietig. Ik weet het niet meer.

"We live as we dream, alone" - Joseph Conrad